கோயில்களை எடுத்து நடத்துவதால் என்ன பயன்! தொடர்ச்சி

கோயில் என்பது காதலர்கள் கூடும் இடம் அல்ல.  மக்கள் கூடி நின்று வம்பு பேசும் மடமும் அல்ல. தற்காலங்களில் கோயில் அப்படித் தான் ஆகி விட்டது.  வணிக வளாகங்களாக மாறி உள்ளன.  அங்கே மனதை மயக்கும் காதல் விளையாட்டுகளுடன் கூடிய சிற்ப விநோதங்கள் இருக்கின்றனவே எனக் கேட்கலாம். அவை நம் மனதை இன்னமும் வலுவாக்க வேண்டியே வைக்கப்பட்டுள்ளன.  இவற்றையும் வென்று நாம் இறைவனிடம் ஐக்கியம் ஆக வேண்டும் என்பதற்காகவே.  அதோடு இல்லறமின்றி நல்லறம் இல்லை என்பதனாலும் கூட.  இல்லறத்தை நல்லறமாக முடித்துவிட்டுக் கடைசியில் இறைவனடி சேர வேண்டும் என்பதாலும்.  அங்கேயும் காமத்தை வெல்ல வேண்டும். இங்கே காமம் என்பது வெறும் குடும்ப உறவு மட்டுமல்ல.  எல்லாவிதமான ஆசைகளும் சேர்ந்ததே காமம்.  பெண்ணாசை, பொன்னாசை, மண்ணாசை என அனைத்துமே காமத்துக்குள் அடங்கும். இன்றைய அவசர உலகில் இந்த ஆசையை வெல்வது கடினம்.  கோயில்களை வடிகால்களாக மாற்றிக் கொண்டு விட்டனர்.  அங்கே தொலைக்காட்சித் தொடர்களை எடுப்பதனாலும், அவங்க தப்புத் தப்பாய் அங்கப் பிரதக்ஷிணம் செய்வதிலும், பிரார்த்தனைகள், வேண்டுகோள்கள் என மூட நம்பிக்கைகளைப் பரப்புவதிலும் ஆர்வம் காட்டுவதால் இன்று கோயில்கள் சந்தை மடங்களாகவும் காதலர் தனித்திருக்கும் இடங்களாகவும் மாறி விட்டன.  கோயில்களின் புனிதம் கெட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. அதை அழிப்பவர்கள் மனிதர்களே. மனிதர்களைக் குறை சொல்லாமல் அங்கே வீற்றிருக்கும் தெய்வத்தை ஏன் குறை சொல்ல வேண்டும்?  ஆனால் ஆதியில் கோயில்கள் அப்படி இல்லை.  ஒவ்வொரு ரிஷிகளும், முனிவர்களும், சித்தர்களும் தங்கள் சக்தியைப் பிரயோகித்து விக்ரஹங்களுக்கு சாந்நித்தியம் உண்டாக்கி அதன் மூலம் வெகு ஜனங்களுக்கு நன்மை செய்ய விரும்பினார்கள்.  எல்லாருக்குமே நான் பிரம்மம் என்பது புரிந்து விடாது.  அனைத்தும் பிரம்மம் என்பதும் புரியாது. அப்படிப் புரிந்து கொண்ட மனிதர்கள் இருந்தால் சிருஷ்டிக்கும், மரணத்துக்கும், காதலுக்கும், காமத்துக்கும், கோபத்துக்கும், தாபத்துக்கும் வேலையே இல்லையே! 

ஆகவே நம்முடைய பஞ்ச இந்திரியங்கள் மட்டுமன்றி, பஞ்ச பூதங்களையும் படைத்து அவற்றை எல்லாம் ஒழுங்கு செய்யும் ஒரு மாபெரும் சக்தி இருக்கத் தான் செய்கிறது.  எப்படிச் சங்கீதத்தைக் காதால் மட்டும் கேட்க முடியுமோ, உணவின் சுவையை நாக்கு மட்டுமே உணர முடியுமோ, கண்களால் மட்டுமே பார்க்க முடியுமோ, மூக்கால் மட்டுமே நுகர முடியுமோ அது போலத் தான் கடவுளும்.  ஒரு இந்திரியத்தால் கண்டு பிடிக்க முடியாத ஒன்றை இன்னொரு இந்திரியம் கண்டு பிடிக்கிறது என்பதற்காக நாம் அதை இல்லை என்றா சொல்கிறோம்.  சங்கீதமே கிடையாது என்பவர் உண்டா?  நாவால் உணவை ருசிக்க இயலாது என்பவர் உண்டா? மூக்கால் நுகர்ந்தால் அது கணக்கில் வராது என்பார்களா! இல்லையல்லவா?  இவை இப்படித் தான் இருக்க வேண்டும், மாறுதலாக இருக்க முடியாது எனச் செய்தவர் யார்? நம்மால் சொல்ல இயலுமா?  மின் விளக்குகள் மின்சாரத்தின் மூலமே எரிகின்றன.  ஆனால் அந்த மின்சாரத்தை நம்மால் பார்க்க முடியுமா?  அது போலத் தான் இறைவனும்.

காண்போருக்குக் கேட்ட உருவில் காட்சி கொடுப்பான் அவன்.  நான் குழந்தையாக இருந்தப்போ என் அப்பா, அம்மாவுக்கு மகள், என் தாத்தாக்களுக்கும், பாட்டிகளுக்கும் பேத்தி, என் அண்ணாவுக்குத் தங்கை, என் தம்பிக்கு அக்கா. என் சிநேகிதிகளுக்கு சிநேகிதி, ஆசிரியருக்கு மாணவி. கல்யாணம் ஆனதும் என் கணவருக்கு மனைவி, மாமனார், மாமியாருக்கு மருமகள், மைத்துனர், நாத்தனர்களுக்கு அண்ணி, என் குழந்தைகளுக்கு அம்மா.  நான் ஒருத்தியே இத்தனை அவதாரம் எடுத்திருக்கேன்.  கடவுள் எடுக்க மாட்டாரா?  நிச்சயமாய் எடுப்பார். ஞானியாக இருப்பவர்களுக்கு அனைத்தும் பிரம்மமயமாய்த் தெரியும்.  எது மாயை எனப் புரியும். சாமானிய மனிதர்களுக்கு அவை புரியுமா?  வேறொண்ணும் வேண்டாம். நாம சாப்பிடும் வாழைப்பழத்தை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்.  மஞ்சள் பழம் எனும் பூவன் பழம், பேயன் பழம், மொந்தன் பழம், பச்சை நாடன், நேந்திரம்பழம், ரஸ்தாளி, பெங்களூரா எனப்படும் சின்ன வாழைப்பழம், மலைப்பழம், சிறுமலைப்பழம், கற்பூர வாழை, செவ்வாழை என எத்தனை வகை.  எல்லாமும் வாழை மரத்திலிருந்து தோன்றியவை தானே! ஆனால் ஒவ்வொன்றுக்கும் வெவ்வேறு மருத்துவ குணம் இருப்பதாகவும் சொல்கிறார்கள் அல்லவா?  அது போலத் தான் இறைவனும். அடியவர்களின் குணநலன்களுக்கு ஏற்ப அவர்களுக்குப் பிடித்த வடிவை எடுத்துக் கொள்கிறான்.

அவ்வப்போது தொடரும்.