கல்யாண மோர் என்றால் என்ன? கேள்வி-பதில்! :)

கண்ணிலே ஒரு கட்டி! ஒரு மாசம் முன்னே சின்னதாய்க் கிளம்பியது. ஒரு சின்னக் கடுகு அளவு இருந்தது மெல்ல மெல்லக் கிளம்பி ஓர் உளுத்தம்பருப்பு அளவு ஆயிடுத்து. பையர் கிளம்பிப் போனதும் போன திங்களன்று கண் மருத்துவரிடம் போயிட்டு வந்தேன். அதைக் கீற வேண்டாம் எனவும், ஒண்ணும் பயமில்லை! என்றும் சொல்லி ஓர் ஆறுதலுக்கு ஓர் ஆயின்ட்மென்ட் கொடுத்தார். தானே விழுந்துடும் என்றார். விழலைனால் கீறி விடறேன் என்று சொன்னார். அது வேறே கவலை! கீறினால் என்னடா செய்வோம்னு!  கண் இமையில் ஒரே அரிப்பு வேறே. கண்ணைக் கசக்கிக் கசக்கிக் கசக்கிக் கசக்கி! போயிட்டு வந்து ஒரு வாரம் வரைக்கும் விழலை! கட்டி மட்டும் பெரிசா ஆயிட்டு இருந்தது. என்னடா, இது மதுரைக்கு வந்த சோதனைனு நேத்திப் பூரா மனசுக் கலக்கம். எங்க ஊர் மாரியம்மனுக்கும், வைத்தீஸ்வரருக்கும் வேண்டிக் கொண்டேன். ஹிஹிஹி, ஹாஹாஹா, நேற்றிரவு தூக்கத்திலே கட்டி விழுந்திருக்கு.  இந்தக் கட்டி தொந்திரவாலும் வெயிலில் அதிகம் கணினி முன் உட்கார முடியாமலும் பதிவு ஒண்ணும் தேத்தலை. என்றாலும் நேத்திக்கு முகநூலில் நண்பர் ஒருத்தரின் பதிவைப்படிச்சப்போ நான் அதுக்குக் கொடுத்த பதில்கள் என்னளவில் சுவாரசியமாக இருந்ததால் அதைப் பகிர்ந்தேன்.

நண்பர் உப்பிலியின் பதிவு!

கல்யாண மோர் என்றால் என்ன ?

குறிப்பாக தஞ்சாவூர் - கும்பகோணம் வாத்திமா கல்யாணங்கள் வெகு நேர்த்தியாக இருக்கும். நான்கு நாள் கல்யாணம். மூன்றாம் நாள் இரவு சம்பந்தி விருந்து. அன்று செம்மங்குடியோ, அரியக்குடியோ கச்சேரி இருக்கும். பக்கவாத்தியக்காரர்களும் பெரிய ஜாம்பவான்களாக இருப்பர். எல்லோரும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு வாசிப்பார்கள். கச்சேரி கேட்பதற்கென்றே கூப்பிட்டவர்கள், கூப்பிடாதவர்கள் என்று பல கிராமங்களில் இருந்தும் மிகப் பெரிய கூட்டம் வரும்.

கச்சேரி முடிந்ததும் எல்லோரும் சாப்பிட உட்கார்ந்து விடுவார்கள். 500 பேருக்குச் சமைத்த சமையல் 1000 பேருக்கு எப்படிப் போதும்? சமையல் கலைஞர்களும் ஜாம்பவான்கள். ஒரு காளியாகுடி செட்டோ, அகோரம் செட்டோ ஏற்பாடு செய்திருப்பார்கள். ஆனால் பெண் வீட்டாருக்குக் கவலை. எப்படி இவர்களையெல்லாம் சமாளிக்கப் போகிறோம் என்று? சமையல் கலைஞர் சொல்வார். "கவலையை எங்களிடம் விடும். உக்கிராண உள்ளில் இருக்கும் சாமான்கள் போதும்" என்று.

சரி. ஆனால் மோருக்கு வழி? ஒரு பெரிய அண்டா நிறைய அரிசி களைந்த நீரை (அது மோர் நிறத்தில்தான் இருக்கும்) கொட்டி, அதில் எலுமிச்சைச் சாற்றைப் பிழிந்து, சிறிதளவு உப்பு சேர்த்து, இஞ்சி, பச்சை மிளகாய், கறிவேப்பிலை சேர்த்து அரைத்து, பெருங்காயம் சேர்த்து, கடுகு தாளித்துப் பரிமாறுவார்கள். எல்லோரும் ருசித்து தொன்னையிலும் வாங்கிக் குடிப்பார்கள். "மோரு பலே ஜோரு" என்று சொல்லி, தாம்பூலம் வாங்கிக் கொண்டு விடை பெறுவார்கள். எப்போதுமே இமிடேஷன் ஒரிஜினலைவிட ஜொலிக்கும்தான். அதற்குக் கல்யாண மோரும் விதிவிலக்கில்லை.


இதற்கு நான் கொடுத்த பதில் இதான்!

நான் கல்யாணம் ஆகிப் போனதும் மாமியார் வீட்டில் இரண்டாம் நாளே இதான் மோர் எனச் சொல்லி விட்டார்கள். ஒரே அதிர்ச்சி! கேள்விப் பட்டதே இல்லை! :) ஆனால் இது தஞ்சை ஜில்லாவில் மட்டுமே இப்படிச் செய்வதாகத் தோன்றுகிறது. மற்ற ஊர்களில் கேள்விப் பட்டதில்லை.

ஆனால் இந்தத் திப்பிச வேலைகள் எல்லாம் தினசரி சமையலில் கொண்டு வருவேன். மோர்க்குழம்பு மிஞ்சிப் போனால் மாலை வெண்டைக்காய் மசாலாவோ, உ.கி. மசாலாவோ செய்து மோர்க்குழம்போடு சேர்த்து தஹி ஆலு, தஹி பிண்டி என நாமகரணம் செய்வேன்.

சாம்பார் மிஞ்சினால் கொ.க.பட்டாணி ஊற வைச்சு அதுக்குள்ள உப்பு மட்டும் போட்டு தக்காளி, வெங்காயம் வதக்கிச் சேர்த்து மிச்ச சாம்பாரையும் சேர்த்துக் கீழே இறக்கும்போது அரை டீஸ்பூன் கரம் மசாலா போட்டால் போதும். நவரத்ன குருமா அல்லது கோலாபுரி தால் எனப் பெயர் வைக்கலாம்.

காலை செய்த கீரை மிஞ்சினால் அரைத் தக்காளி, அரை வெங்காயம் அரைத்துக் கொண்டு பாக்கி அரைத்தக்காளி, வெங்காயத்தை நறுக்கி வதக்கிக் கொண்டு பச்சை மிளகாய் இஞ்சி சேர்த்து அரைத்த விழுதைப் போட்டுக் கொஞ்சம் போல் உப்பு, சர்க்கரை போட்டுக் கிளறி அரை டீஸ்பூன் மிபொடி அரைடீஸ்பூன் தனியா பொடி, கால் டீஸ்பூன் கரம் மசாலா சேர்த்துக் கிளறிக் கீரை மசியலையும் கொட்டிச் சேர்த்துக் கிளறினால் சப்பாத்திக்கு ஏற்ற சைட் டிஷ். வேணுமானால் ஊற வைத்த பட்டாணியையும் வேக வைத்து இதில் சேர்த்து பாலக் மட்டர் என்னும் பெயரைச் சூட்டலாம். உப்பு மட்டும் கவனமாச் சேர்க்கணும். கீரையில் ஏற்கெனவே உப்புப் போட்டு மசித்திருப்போம். அதே போல் மேலே சொன்ன தால் வகைகளிலோ அல்லது மோர்க்குழம்பு மசாலாவோ செய்யும் போது காய்களுக்கு உள்ள உப்பை மட்டும் முதலிலேயே சேர்த்து விட்டுட்டால் அப்புறமா உப்புப் போட வேண்டாம்.

ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா கோவிந்தா! பயணம் 4

ஆசை தீரப் பார்க்க லட்டுகள். ஆனால் எங்களுக்கு இந்த லட்டு கிடைக்கவில்லை! :(

ஓட்டல் ஊழியரை அழைத்துத் தேநீர் கொண்டு வந்து தரும்படி சொல்லி எங்கள் ஃப்ளாஸ்கைக் கொடுத்தோம். அருமையான தேநீர் வந்தது. அதைக் குடித்தபின்னர் மீண்டும் கை, கால் சுத்தம் செய்து கொண்டு கோயில்களுக்குச் செல்லத் தயாரானோம். கீழே சென்று ஓட்டல் வரவேற்பில் இருந்தவரிடம் நாங்க போக வேண்டிய இடங்களைச் சொல்லி ஒரு ஆட்டோ ஏற்பாடு செய்து தரச் சொன்னோம். கோவிந்தராஜப் பெருமாள் கோயில், அலமேலு மங்காபுரம், ஶ்ரீநிவாச மங்காபுரம் ஆகிய கோயில்களே நாங்க செல்ல வேண்டியது.  ஆட்டோக்காரர் வந்தார். அறுநூறு ரூபாயில் ஆரம்பித்து பேரம் பேசிக் கடைசியில் ஓட்டல்காரர்கள் சத்தம் போடவே நானூறு ரூபாய்க்கு இறங்கி வந்தார். ஆனாலும் கோவிந்தராஜப் பெருமாளைத் தரிசனம் செய்ய முடியாது என்றார்.

அங்கே திருப்பணி வேலைகள் நடப்பதால் கோவிந்தராஜப் பெருமாளை பாலாலயத்தில் வைத்திருப்பதாகவும் குறிப்பிட்ட நேரமே தரிசனம் என்றும் சொன்னார். சரினு ஒத்துக் கொண்டு அப்போதே மாலை மணி ஆறு ஆகிவிட்டபடியால் முதலில் ஶ்ரீநிவாசமங்காபுரம் போகச் சொன்னோம். அது கிட்டத்தட்டப் போக வர 25 கிலோமீட்டர் இருக்கும். அலமேலு மங்காபுரம் வேறு திசை! அது ஒரு ஐந்து+ஐந்து =பத்து கிலோமீட்டர். கோயில்கள் ஒன்பது வரை இருக்கும் என்பதால் கவலை இல்லை. முதலில் ஶ்ரீநிவாசமங்காபுரமே செல்லச் சொன்னோம். ஆட்டோ கிளம்பியது.

இதற்கு முன்னால் கடைசியாகத் திருப்பதி வந்தபோது  ரயிலில்      ரேணிகுண்டாவிலிருந்து கீழத்திருப்பதி வரை ரயில்பாதையின் இருபக்கமும் வறண்ட நிலங்களாகவும் காய்ந்தும் வறட்சியாகவும் காணப்பட்டது. இப்போதோ! இருபக்கமும் தொழிற்கூடங்கள்! வழி எங்கும் நல்ல மரங்கள் வளர்க்கப்பட்டு நிழல் தரும் சாலைகள்! ரேணிகுண்டாவில் இருந்து திருப்பதி வரும் போது இந்தக் காட்சிகளைக் கண்டு வியந்தோம். எவ்வளவு முன்னேற்றங்களைக் கண்டிருக்கிறது ஆந்திரா என்னும் வியப்புத் தான்! நம் பக்கமோ நேர்மாறாகக் காட்சி அளிக்கும். அதோடு தமிழ்நாட்டில் இருந்து வெளியேறினாலே எங்கும் கட்சிக் கொடிகளோ, தலைவர்களின் கட் அவுட்டுகளோ காணவும் முடியாது. வட மாநிலங்களில் லக்னோவில் மாயாவதி ஏற்படுத்திய யானைகள் பிரம்மாண்டமாகக் காட்சி அளிக்கும். மற்றபடி வேறெங்கும் காண முடியாது.

அதே போல் இங்கே கீழத்திருப்பதியிலும் எங்கும் கட்சிக் கொடிகளோ, தலைவர்களின் திருவுருவப் படங்களோ, கட் அவுட்டுகளோ இல்லை. வெங்கடேஸ்வரா பல்கலைக்கழகம் இருந்த சாலை முழுதும் நூறடிச்சாலையாக நல்ல தரத்துடன் போடப்பட்டு ஆட்டோ கூடக்குலுங்கல் இல்லாமல் சென்றது. இரு பக்கமும் அடர்ந்த மரங்கள்! தெருக்களிலும், சாலைகளிலும் எங்குமே ஒரு மாடோ, நாயோ சென்று பார்க்கவில்லை. குப்பைகளையும் காணமுடியவில்லை. ஒரு சில முக்கிய நாற்சந்திகளில் என்.டி.ராமாராவின் சிலை மார்பளவில் அமைக்கப் பட்டிருந்தது. மற்றபடி வேறெங்கும் தலைவர்களின் சிலைகளைப் பார்க்க முடியவில்லை. இதற்கு முன் இந்தச் சாலையைப் பார்த்தவர்கள் இப்போது வியப்பின் எல்லைக்கே போவார்கள். ஶ்ரீநிவாசமங்காபுரம் போய்ச் சேர்ந்தோம். கோயிலுக்குள் செல்ல முக்கிய வாயில் வழி ஆட்டோ செல்ல முடியவில்லை என்பதால் முக்கியச் சாலையில் இருந்த பக்கவாட்டு வழியாகவே சென்றோம். ஆட்டோ டிரைவர் கீழே இறங்கி வழி காட்டினார். திரும்ப இந்த வழியிலேயே வரும்படியும் சொன்னார். நாங்கள் இறங்கிய வழி புஷ்கரணிப் படிக்கட்டுகள் உள்ள இடம். அங்கிருந்து புஷ்கரணியைச் சுற்றிக் கொண்டு மறுபக்கப் படிக்கட்டுகள் வழியாகக் கோயிலுக்குள் ஏறினோம்.

அப்போது கோயிலில் சாயரட்சை வழிபாடுகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காரணத்தால் திரை போட்டிருந்தார்கள். பக்தர்கள் காத்துக் கொண்டிருந்தனர். மாடக் கோயில் போலும். சுமார் பத்து, இருபது படிக்கட்டுகள் மேலே ஏறித் தான் போகணும். அங்கெல்லாம் பக்தர்கள் அமர்ந்திருக்க நாங்க பிரகாரத்திலேயே ஓர் மரத்தடியில் அமர்ந்து கொண்டோம். நம் முன்னோர்கள் வந்து விளையாட்டுக்கள் காட்டி அனைவரையும் மகிழ்வித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நல்லவேளையாகத் தேங்காய், பழம் ஏதும் வாங்கிச் செல்லவில்லை! சிலரின் தண்ணீர் பாட்டில்களைப் பிடுங்கிக் கொண்டு குடிக்கத் தெரியாமல் தவித்தனர் சில முன்னோர்கள். சிலரோ அழகாய் பாட்டிலைத் திறந்து குடித்தனர். புஷ்கரணி ஜலத்தை ஏன் குடிக்கலைனு புரியலை.

அரை மணி நேரம் கழிந்த பின்னர் பட்டாசாரியார்கள் நிவேதனத்தை எடுத்துக் கொண்டு சுற்றி கோஷ்டத்தில் இருக்கும் கடவுளருக்கும் காட்டிவிட்டுச் சென்றனர். அதன் பின்னர் திரை திறந்து தீபாராதனை சமயம். எல்லோரையும் உள்ளே விட்டனர். முடிந்தவரை தீபாராதனை பார்த்தோம். கூட்டம்! மறைத்தது! பின்னர் வரிசையில் சென்றோம். ஐந்து ரூபாய்ச் சீட்டு என நினைக்கிறேன்.

பெருமாள் அலர்மேலு மங்கையுடன் திருமணம் முடிந்த பின்னர் இங்கே தங்கி இருந்தாராம். திருப்பதி பெருமாளின் ஜெராக்ஸ் காப்பி! அங்கே சரியாக தரிசனம் செய்யலை எனில் இங்கே தரிசித்துக் கொள்ளலாம். அதே மாதிரி காட்சி அளிக்கிறார். கல்யாண வேங்கடேசப் பெருமாள் என அழைக்கின்றனர். திருமணம் ஆகாத பிரமசாரிகள் இங்கே வந்து தரிசனம் செய்தால் திருமணம் ஆகும் என்னும் நம்பிக்கை!  உள்ளே போய் நன்றாக தரிசனம் செய்து கொண்டோம். பின்னர் மீண்டும் வந்த வழியில் திரும்பி ஆட்டோவில் ஏறிக் கொண்டோம். ஆட்டோக்காரர் அலமேலுமங்காபுரம் நோக்கிக் கிளம்பினார்.  ஶ்ரீநிவாசமங்காபுரத்திலிருந்து அலமேலு மங்காபுரம் சுமார் பத்து கிலோமீட்டர் இருக்கலாம். கொஞ்சம் போக்குவரத்து நிறைந்த பாதை! ஆகவே நாங்கள் கோயிலுக்கு வரும்போதே ஏழரை மணி ஆகிவிட்டது.


படங்களுக்கு நன்றி கூகிளார்!

குங்கும அர்ச்சனை சேவையில் கலந்துக்கணும் என்னும் நினைப்புடன் வந்தோம். ஆனால் அந்த சேவை முடிந்து விட்டதாகச் சொன்னார்கள். இங்கேயும் சிறப்பு தரிசனச் சீட்டு வாங்கிக் கொண்டே சென்றோம். உள்ளே போய் அலர்மேலு மங்கையைக் கண் குளிரத் தரிசனம் செய்தோம். அப்போது தான் குங்கும அர்ச்சனை நேரம் முடிந்திருந்ததால் ஒரு சில ஆந்திரப்பெண்மணிகள் பூக்கள், குங்குமம் இவற்றோடு காட்சி அளிக்க நமக்குக் கேட்டால் கொடுப்பாரா எனத் தயக்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு பெண்மணி திடீரென என்ன நினைத்தாரோ என்னைப் பார்த்து அம்மா, அம்மாயி என அழைத்துக் குங்குமத்தை என் நெற்றியில் வைத்ததோடு அல்லாமல் என்னையும் தனக்கு வைக்கச் சொன்னார். உடனே மற்றச் சிலரும் வந்து அம்மாதிரி வைத்துவிட்டுத் தாங்களும் வைத்துக் கொண்டு சென்றனர். அந்த நிமிஷம் வயதில் பெரியவளாய் இருப்பதன் மகிமையும் புரிந்தது. (ஹிஹிஹி, அதுக்காக என்னை வயசானவள் கோஷ்டியில் சேர்க்க வேண்டாம். நான் இன்னும் பிறக்கவே இல்லை! தெரியுமா?)

பின்னர் அங்கிருந்து கிளம்பி ஓர் அரைமணி நேரத்தில் ஓட்டலுக்கு வந்து விட்டோம். மேலே சென்றுசற்று அமர்ந்து ஓய்வு எடுத்துக் கொண்ட பின்னர் கீழே வந்து உணவகத்தில் டிஃபன் சாப்பிட்டோம். அதே 147 ரூபாய் இரண்டு பேருக்கும். இம்முறை காஃபி சாப்பிடாமல் பால் சாப்பிட்டிருந்தோம். அவ்வளவே வேறுபாடு! பொதுவாகவே டிஃபன்கள் விலை பக்தர்களால் கொடுக்க முடிந்ததாக இருக்கணும் என ஓட்டல்காரர்களுக்குச் சந்திரபாபு நாயுடு அரசு கட்டளை போட்டிருப்பதாகச் சொல்கின்றனர். என்றாலும் அதை மீறாமல் இவ்வளவு பெரிய ஓட்டல் குறைந்த கட்டணமே வாங்குவது ஆச்சரியமாகத் தான் இருந்தது. அறைகள் தான் குளிரூட்டப்பட்டவை. உணவகம் குளிரூட்டப்படவில்லை. அதனாலோ! தெரியலை. என்றாலும் குளிரூட்டப்படாத உணவகங்கள் பலவும் சென்னை, திருச்சியில் அதிகமான விலையே வைத்து விற்கின்றனர் என்பதையும் கண்டு வருகிறேன்.

பின்னர் சென்று படுத்துத் தூங்கிக் காலையில் காஃபி வாங்கிக் குடித்துவிட்டுக் குளித்துத் தயாராகிக் கீழே வந்து காலை உணவை எளிமையாக முடித்துக் கொண்டோம். நான் பூரி+கிழங்கு+சப்போட்டா மில்க் ஷேக். ரங்க்ஸ் இட்லி+சட்னி, சாம்பார்+பைனாப்பிள் பழச்சாறு. இவற்றுக்கு நூறு ரூபாய்க்குள் தான் ஆயிற்று. அதோடு நாங்க ரயிலில் குடிக்க என்று எங்க ஃப்ளாஸ்கிலும் இரண்டு தேநீர் வாங்கிக் கொண்டோம். மொத்தமாக 110 ரூபாய்க்குள் ஆனது. பின்னர் அறையைக் காலி செய்து கொண்டு அங்கிருந்த வரவேற்புப் பெண்ணிடம் எங்கள் நன்றியைத் தெரிவித்து விட்டு எதிரேயே இருக்கும் ரயில் நிலையத்துக்கு நடக்க ஆரம்பித்தோம். அங்கே முதல் நடைமேடையின் லிஃப்ட் மூலம் மேலே சென்று இரண்டாம் நடைமேடைக்கான லிஃப்டில் சென்று அங்கிருந்து கீழே இறங்கி மூன்றாம் நடைமேடையில் எங்களுக்காக வரவேண்டிய சப்தகிரிக்காகக் காத்திருந்தோம். சரியாகப் பத்து மணிக்கு சப்தகிரி வந்து நாங்களும் ஏறிக் கொண்டு கிளம்பினோம் சென்னையை நோக்கி. சென்னைக்குச் சரியாக ஒரு மணிக்கு வந்தது சப்தகிரி. அங்கிருந்து எழும்பூர் வரத்தான் பிரச்னை! ஆட்டோக்காரர்கள் அருகிலிருக்கும் இடம் என்பதால் மறுக்க, சிலர் அதிகத் தொகை கேட்க, ஒரே ஒரு ஆட்டோக்காரர் இரக்கப்பட்டு ஏற்றிக்கொள்ள அதுக்குள் பொறுக்க முடியாமல் பின்னே நின்ற வண்டிக்காரர்கள் அவசரப்படுத்த எங்களை அள்ளிப் போட்டுக் கொண்டு கிளப்பினார் அந்த ஆட்டோக்காரர். ரங்க்ஸின் கால் முழுதும் உள்ளே வரலையே என நான் கவலைப்பட மெல்ல மெல்ல உள்ளே நுழைந்தார் ரங்க்ஸ்!

இதான் சென்னை! ஆந்திராவில் ராஜ மரியாதை! இங்கே சொந்த மாநிலத்தில்! :))))))  படங்கள் எதுவும் எடுக்க முடியலை! எடுக்க விடலை. அலைபேசியை தங்கும் அறையிலேயே வைத்துப் பூட்டிச் செல்ல நேர்ந்தது. ஆகவே படங்கள் இல்லை. எனினும் கூகிளாரிடம் கேட்கிறேன்.

சிறப்பான ஏற்பாடுகள். பக்தர்களுக்கான வசதிகள். தரிசனக் கட்டணம் வாங்கினாலும் அதற்காக பக்தர்கள் யாருமே ஏமாற்றம் அடையாவண்ணம் தரிசனம். எப்போதுமே திருமலா-திருப்பதிப் பயணம் இந்த விதத்தில் ஓர் சிறப்பான இடத்தைப் பெற்றிருக்கிறது. அதுவும் கடந்த இருபது வருடங்களாகவே இம்மாதிரி வசதிகள். அறுபதுகளில் சென்றபோதெல்லாம் மேலே ஏறவே நாட்கணக்கில் காத்திருக்கணும். உள்ளே போயும் நாட்கணக்கில் காத்திருந்து தரிசனம் செய்திருக்கோம். அப்போப் பள்ளி மாணவி. அண்ணா+தம்பியின் உபநயனம் அங்கே தான் நடந்தது. சாமான்கள், அடுப்பு, பாத்திரங்கள் எனத் தூக்கிக் கொண்டு நடந்து சென்று மைசூர் மஹாராஜா சத்திரத்தை அடைந்து அறை எடுத்துத் தங்கிச் சமைத்துச் சாப்பிட்டு நடுவில் தரிசனமும் செய்து அண்ணா+தம்பிக்குப் பூணூலும் போட்டு அது ஓர் மறக்கமுடியா நிகழ்வு. 

ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா! கோவிந்தா! பயணம் 3

வரிசையிலே போய்ப் பெருமாளை தூரத்திலே இருந்தே பார்த்துக் கொண்டு போனதில் பெருமாள் என்னமோ இளைச்சு உயரமும் குறைஞ்சு இருப்பதாகத் தோன்றியது. உள்ளே அலங்கார மின் தீபங்கள் ஏதும் இல்லாமல் அந்தக் குத்து விளக்குகளின் சுடர் ஒளியில் மட்டுமே பார்க்கலாம். மிக அற்புதமாக அலங்காரம் பண்ணி இருந்தனர். உள்ளே யாரும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. ஏனெனில் முன்னெல்லாம் அர்த்த மண்டபத்துக்குள்ளே போய்ப் பார்த்தபோது உள்ளே பட்டாசாரியார்கள் இருப்பார்கள். இன்று யாரும் அப்படி இல்லை. கொஞ்சம் கூட எவ்விதத் தடங்கலோ, மறைப்போ இல்லாமல் பெருமாள் மட்டுமே ஓர் ஓவியம் போலக் காட்சி அளித்தார். பார்த்த பின்னர் அனைவருமே வலப்பக்கமாகச் செல்ல அனுமதித்தார்கள். அதனால் நாம் கட்டாயமாக ஒரு பிரதக்ஷிணமாவது செய்யும்படி ஆகிறது.

பிரதக்ஷிணமாக வந்து தங்க கோபுர தரிசனம் செய்து கொண்டு உண்டியலில் காணிக்கையைச் செலுத்திக் கொண்டு (உண்டியலும் சின்னதாக இருக்கோ?) என்னும் சந்தேகத்தைத் தள்ளிவிட்டுக் கொண்டு வெளியே வந்து லட்டுக்களை நோக்கி நடந்தோம், நடந்தோம், நடந்து கொண்டே இருந்தோம். லட்டுகள் செய்யும் மடப்பள்ளி வாசலுக்கே போய்விட்டோம். அங்கே தான் எதிரே கொடுப்பதாகச் சொன்னார்கள். பைகள் வாங்கிக்கலாம்னா அதுக்குத் தனிக் காசாம். க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் என மனசுக்குள் சொல்லிவிட்டு நம்ம முன்னேற்பாடு முத்தண்ணாவாக ரங்க்ஸ் கொண்டு வந்திருந்த பைகளில் லட்டுக்களை வாங்கிக் கொண்டு வெளியே செல்ல ஆரம்பித்தோம். ஆங்காங்கே வழி கேட்டுக்கொண்டு (தன்னார்வலர்களும், காவல்துறையும் தெலுங்கு கலந்த தமிழில் சொல்கின்றனர்.) செருப்புக்கள் இருக்கும் இடத்தை நோக்கிச் சென்றோம். அதான் கொஞ்சம் புரியவில்லை. அப்புறமா ஒரு தன்னார்வலர் தமிழ்க்காரர் வாரம் ஒரு முறை இங்கே சேவை செய்ய வருவாராம். அவர் அழைத்துச் சென்று விட்டார். செருப்புக்களை எடுத்துக் கொண்டு எங்களுக்கு டோக்கன் கொடுத்த இடம் வழியாகவே வெளியே வந்தோம்.

ஒரு டாக்சியில் வியாசராஜமடம் சென்று அங்கே அறையைக் காலி செய்வதாகச் சொல்லிவிட்டு மேலே சென்று சாமான்களைச் சேகரித்துக் கொண்டு மடத்து ஊழியர் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்த டாக்சியில் கீழே இறங்க ஆயத்தம் ஆனோம். கீழே இறங்க ஐந்நூறு ரூபாய் கேட்டார். வேகமாகப் போனால் அரை மணிப் பயணம் தான். என்றாலும் மலைப் பாதை என்பதால் ஒத்துக் கொண்டு கீழே இறங்கினோம். நாற்பது நிமிடங்கள் கழித்தே கீழே இறங்கணுமாம். ஆகவே அரை மணியில் (இத்தனைக்கும் மெதுவாகவே வந்தார்) கீழே இறங்கிய ஓட்டுநர் பத்து நிமிஷம் ஓர் மர நிழலில் நிறுத்திவிட்டுப் பின்னர் கீழே இறங்கி நாங்கள் கேட்டபடி பீமவிலாஸ் ஓட்டலில் நிறுத்தினார். அங்கே தான் முதல் நாள் மாலை டிஃபன் சாப்பிட்டோம்.  பூரி,கிழங்கு+தோசை+ காஃபி இரண்டு பேருக்கு 147 ரூபாய் தான் ஜிஎஸ்டி உட்பட ஆகி இருந்தது. பீமவிலாஸ் ஓட்டல் மிகப் பழமையானது. நாங்க சாப்பிட்ட ஓட்டல் அருகேயே அவங்க தங்குமிடமும் அதை ஒட்டியே இருந்ததால் அங்கே அறை கேட்டு வாங்கிக் கொண்டு மேலே லிஃப்டில் சென்று (அப்பாடா) சாமான்களை வைத்துக் கொண்டு சுத்தம் செய்து கொண்டு கீழே சாப்பிட வந்தோம்.

இருவருக்குமே சாப்பாடு சொல்லி இருந்தோம். சாப்பாடும் இருவருக்கும் 147 ரூபாய் தான் ஆனது. நல்ல சாப்பாடு. சுவையாகவும் இருந்தது. நல்லவேளையாகக் காரமும் அதிகம் இல்லை. சாப்பிட்டு மேலே வந்து ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு நாலு மணி, ஐந்து மணி அளவில் கிளம்பி கோவிந்தராஜப் பெருமாள், அலமேலு மங்காபுரம், ஶ்ரீநிவாச மங்காபுரம் ஆகிய கோயில்களுக்குப் போகத் திட்டம். 

ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா கோவிந்தா! பயணம் 2

ரொம்ப முக்கியமான அவசியம் ஆன ஒரு விஷயத்தை நேற்றுப் பகிர மறந்து விட்டேன். கீழத் திருப்பதியில் ரயிலில் இருந்து இறங்கியதும் வெளியே செல்லவேண்டி படிக்கட்டுகளை நோக்கி நடந்தபோது கூட வந்த சிலர் படிக்கட்டுகளுக்குக் கொஞ்சம் முன்னாடியே லிஃப்ட் இருப்பதாகவும் அதில் செல்லலாம் என்றும் கூறினார். என்ன லிஃப்ட் இருந்து என்ன பயன்? இருக்கும் கூட்டமெல்லாம் அங்கே தானே செல்லும் என நினைத்துக் கொண்டே எதுக்கும் பார்க்கலாம் என்று போனோம். லிஃப்ட் இயக்குநரோடு அங்கே காத்திருந்தது. சின்ன வயசுக்காரங்க வந்தாலும் விரட்டி விட்டுடறாங்க. வயதானவர்கள், நடக்க முடியாதவர்கள், மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு மட்டுமே லிஃப்ட். ஆகவே நாங்கள் லிஃப்டின் அருகே செல்லும் வரை காத்திருந்து எங்களை ஏற்றிக் கொண்டு மேலே கொண்டு விட்டதோடு அல்லாமல் கீழே இறங்கி முதல் நடைமேடைக்குச் செல்லும் லிஃப்ட் கொஞ்ச தூரத்தில் இருக்குனும் சொன்னாங்க.

கூட வந்தவங்க கொஞ்சம் வேக நடை நடந்ததால் அவங்க கிட்டேச் சொல்லி லிஃப்டைக் காத்திருக்கச் சொல்லிட்டு நாங்களும் சென்று லிஃப்டில் ஏறினோம். கீழே முதல் நடைமேடையில் வெளியேறும் வாசலுக்குக் கொஞ்சம் அருகே கொண்டு விட்டது. வெளியே வந்து நண்பருக்குத் தொலைபேசியில் முயன்றுவிட்டுப் பின்னர் பீமவிலாஸ் ஓட்டலில் லேசாக ஆகாரம் செய்து கொண்டு பின்னர் தான் அலைபேசியைச் சரி செய்து கொண்டு நண்பருடன் தொடர்பு கொண்டு மேலே வந்து வியாசராஜ மடத்தில் தங்கினோம். இதை இங்கே இப்போப் பகிரக் காரணமே நம்ம தெற்கு ரயில்வேயும் தாம்பரம், மாம்பலம், எழும்பூர் போன்ற இடங்களில் இது போன்ற லிஃப்டை அமைக்கலாம் என்னும் கருத்தைத் தெரிவிக்கத் தான். அதிலும் மாம்பலத்தில் இறங்கினாலோ, தாம்பரத்தில் இறங்கினாலோ ஏ.சி. பெட்டியிலிருந்து நடைமேடை முழுவதும் (சுமார் ஒன்றரை கிமீ) நடந்து வந்து பின்னர் படிகளில் பையையும் தூக்கிக் கொண்டு ஏறணும். போர்ட்டர் வைக்கலாம் எனில் அவங்க வேகத்துக்கு நம்மால் நடக்க முடியறதில்லை. அதோடு அவங்க கேட்பதும் கிட்டத்தட்ட நாம் போக வேண்டிய இடத்துக்குப் போய்ச் சேர ஆகும் பணம்!

கொஞ்சம் கருணை காட்டித் தெற்கு ரயில்வே முக்கிய ரயில் நிலையங்களில் இம்மாதிரி லிஃப்ட் வசதியைப் பயணிகளுக்கு முக்கியமாக மூத்த குடிமக்களுக்கும், மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கும் செய்து கொடுக்கலாம். எழும்பூரில் நடமாடும் படிக்கட்டுகள்(எஸ்கலேட்டர்) இருக்கின்றன தான்! ஆனால் அதில் எல்லோராலும் ஏற முடியவில்லை. தாம்பரத்திலும் இருக்கோ? என்றாலும் அதில் மாட்டிக் கொண்டு ஏறவோ இறங்கவோ முடியாமல் தவித்தவர்களின் அனுபவங்களைக் கேட்டால் அதில் செல்லத் தயக்கம் தான் ஏற்படுகிறது.
***************************************
வியாசராஜ மடத்தில் காலை நாலரை ஆனதும் ஊழியரைக் கூப்பிட்டுக் காஃபி வாங்கி வந்து கொடுத்த பின்னர் வெந்நீர் கொடுக்கும்படி சொன்னோம். அவரும் கொடுத்தார். பின்னர் மூத்த குடிமக்களுக்கான டோக்கன் கொடுக்கும் இடத்திற்கு ஐந்தரைக்குள் செல்லும்படி வற்புறுத்தினார். சரினு நாங்களும் குளித்து முடித்த பின்னர் கிளம்பிவிட்டோம். செல்ஃபோன் கட்டாயமாக எடுத்துச் செல்ல முடியாது என்பதோடு மேலே வந்ததிலிருந்து சிக்னல் கிடைக்காமல் பிஎஸ் என் எல் சுத்தமாக வேலை செய்யவும் இல்லை. ஆகவே ஊழியர் பிடித்துக் கொடுத்த டாக்சியில் சென்று டோக்கன் கொடுக்கும் இடத்தை அடைந்தோம். அங்கே சென்றால் எங்களுக்கு முன்னாடியே சுமார் 40 பேர்கள் இருந்தனர். டோக்கன் கொடுக்கும் இடம் ஒரு அஸ்பெஸ்டாஸ் ஷெட்டால் மூடப்பட்டிருந்தது. நான்கு கவுன்டர்கள் இருந்தன. வரிசையில் நிற்கக் கம்பி கட்டி இருந்தாலும் ஒரு சமயத்தில் சுமார் 30 பேர்களே நிற்கலாம். விமான நிலையங்களில் இமிக்ரேஷனுக்குக் காத்திருப்பது போல் காத்திருந்து இரண்டு இரண்டு பேராகவே செல்லலாம்.  அந்த ஷெட்டில் உட்கார நாற்காலிகள் இல்லை என்பதோடு காத்திருப்பவர்களும் ஷெட்டிற்கு வெளியே தான் காத்திருக்கணும். ஷெட் திறக்க ஆறரை மணி ஆகுமாம். அதுவரை வெளியே இருக்கும் சின்னக் கைப்பிடிச் சுவரில் தான் அமரணும். அதுவும் இடம் இருக்கும்வரை தான் கிடைக்கும். இடம் இல்லை எனில் வெளியே தான் நிற்கணும். எங்க அதிர்ஷ்டம் கொஞ்சம் இடம் கிடைக்கவே உட்கார்ந்து கொண்டோம்.

எவ்வளவோ செய்யும் சந்திரபாபு நாயுடு இதையும் கவனித்து எல்லோரும் அமரும்படி நாற்காலிகள் போடச் செய்யலாம். வரிசைக்கிரமமாக வருவதற்குரிய டோக்கனையும் கொடுத்துவிட்டால் மூத்த குடிமக்கள் வரிசையாகவும் வருவார்கள். மூத்த குடிமக்கள் அமைதியாகவே வருகின்றனர். ஆனால் அவர்களுக்கு உதவியாக என்னும் பெயரில் வரும் இளைஞர்கள்/வயது குறைந்தவர்கள் கூட்டம் தான் கொஞ்சம் தொந்திரவு கொடுக்கின்றனர். (இது குறித்துப் பின்னர்) ஆனால் ஷெட்டில் வரிசையாக நிற்பதில் எவ்விதப் பிரச்னையும் இல்லை. சரியாகக் காலை ஆறரை மணிக்கு தேவஸ்தான ஊழியர்கள் இருவர் வந்து அனைவருக்கும் காஃபி கொடுத்தார்கள்.  நல்ல சூடாகவும் நன்றாகவுமே இருந்த அந்தக் காஃபி குளிரில் வெளியே நின்றுகொண்டிருந்தவர்களுக்கு ஆறுதலாகவும் அமைந்தது. ஆறே முக்காலுக்கு ஷெட் திறந்து முன்னேற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டு ஊழியர்கள் நான்கு பேர் மூத்த குடிமக்களுக்கான டோக்கன்களைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள்.



படங்களுக்கு நன்றி கூகிளார்

லட்டுக்கான டோக்கனையுமே இங்கேயே வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார்கள். ஒருத்தருக்கு நான்கு லட்டு என்றும் நான்குக்கும் சேர்த்து 70 ரூ என்றும் சொன்னார்கள். நாங்களும் எட்டு லட்டுக்கான பணம் கொடுத்து லட்டுகளுக்கும் சேர்த்து டோக்கன் வாங்கிக் கொண்டோம். டோக்கன் வாங்க ஆதார் கார்டு முக்கியத் தேவை. கணினியில் பொருத்தி இருக்கும் ஸ்கானிங் காமிரா மூலம் ஆதார் எண்ணைப் போட்டு நம்முடைய கண்களைச் சோதனை செய்து திருப்தி அடைந்தால் மட்டுமே டோக்கன். சிலருக்கு ரேகை சோதனையும் உண்டு. எங்களைக் காமிரா மூலம் பார்த்துவிட்டே டோக்கன் கொடுத்துவிட்டனர்.  ஒரு அம்மா ஏற்கெனவே இருமுறை (எப்படியோ) வந்து விட்டு மூன்றாம் முறையும் வர அதைக் கண்டு பிடித்து அவரை ஓரம் கட்ட, அவர் கத்திக் கொண்டே இருந்தார். டோக்கன் பெற்றவர்கள் அங்கே வந்த தேவஸ்தான இலவசச் சிற்றுந்தில் ஏறிக் கொண்டு தரிசனம் செய்யக் காத்திருக்க வேண்டிய இடத்தை நோக்கிச் சென்றார்கள். சிற்றுந்தில் சுமார் 20 பேர் அமர்ந்த வண்ணம் பயணிக்கலாம். ஆனால் சிற்றுந்து ஓட்டுநர்களும் சரி, மக்களும் சரி, அடித்துப் பிடித்துக் கொண்டு ஏறவே நாங்க செய்வதறியாமல் யோசித்தோம்.

அதற்குள்ளாக அங்கே இரண்டு பாட்டரி கார் வர அதில் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு மட்டும் எனப் போட்டிருக்கவே மீண்டும் யோசித்தோம். சிலர் போய் ஒரு காரில் அமரவே அந்தக் காரோட்டியும் ஓட்டிக் கொண்டு சென்றதோடு எங்களையும் இன்னொரு காரில் அமரச் சொன்னார். எங்கள் கார் ஓட்டி வரக் கொஞ்சம் தாமதம் ஆனது. வந்ததும் அமர்ந்திருந்த ரங்க்ஸைப் பின்னால் போய் உட்காரச் சொல்ல, நான் கொஞ்சம் கலங்கினேன். ஆனால் பின்னால் இருந்தவர் அவருக்கு இடம் கொடுத்தார்.  எங்கள் காரும் கிளம்பியது. நாங்களும் இன்னும் சிலரும் முட்டாள் தனமாகச் செருப்பை அணிந்து கொண்டு வந்து விட்டோம். (ஆனால் அது எவ்வளவு புத்திசாலித் தனம் என்பது திரும்பும்போது தான் புரிந்தது.) ஆகவே செருப்புக்களை எங்கே விடுவது எனக் குழம்பியபோது ஓட்டுநர் எங்களை இறக்கி விட்ட இடத்தில் அங்கேயே மர நிழலில் விடச் சொன்னார். செருப்புக்கள் அணிந்து சென்றவர்கள் அங்கேயே விட்டுவிட்டு உள்ளே தரிசனத்துக்குச் செல்ல வேண்டிய பாதையில் சென்றோம். உள்ளே முதல் கூண்டு வந்தது. எங்களுக்கு முன்னால் 100,150 பேர் வந்து காலை உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காலை உணவோடு காஃபியும் வழங்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

நாங்களும் காலை உணவு வாங்கிக் கொண்டோம். பொங்கல் தான் காலை உணவு. சுமாராக இருந்தாலும் நல்ல சூடாக இருந்தது. எல்லோருக்கும் எத்தனை முறை கேட்டாலும் கொடுத்தார்கள். முதலில் கொடுத்ததே எங்களுக்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஏற்கெனவே இரண்டு காஃபி சாப்பிட்டு விட்டதால் மீண்டும் காஃபி வேண்டாம், ஒன்பது மணிக்குப் பால் கொடுத்தால் வாங்கிக்கலாம் என்று முடிவு செய்தோம். அந்தக் கூண்டில் சென்று நாங்கள் அமரும்போது காலை மணி ஏழரை ஆகி இருந்தது. அங்கேயே கழிவறை, குடிநீர் வசதி எல்லாம் இருந்தது. தண்ணீர் அலறிக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் அமர்ந்திருந்தது வெளிப்பிரகாரத்தில் சந்நிதியை ஒட்டிய ஒரு கூண்டு. எங்களுக்குப் பின்னால் உயரத்தில் இன்னொரு கூண்டும், அதன் பக்கம் இன்னொரு கூண்டும் இருந்தது. மெல்ல மெல்ல எல்லாக் கூண்டுகளும் நிரம்பிக் கொண்டிருந்தன. தாமதமா வந்த பலரும் பொங்கல் வாங்கும் சாக்கில் முன்னால் நாங்கள் இருக்கும் பகுதிக்கு வந்து அங்கேயே நுழைவாயில் அருகே இருப்பதைப் பார்த்ததும் அங்கேயே தங்கி விட்டனர். இப்படிச் சுமார் நூறு பேருக்கு மேலே அங்கே வந்து விட்டனர்.

ஒன்பது மணிக்குப் பால் கொடுக்க ஆரம்பித்ததும் இளைஞர் கூட்டம் எல்லாம் அங்கே சென்று ஒரே நெரிசல். அதிலும் ஒரு குடும்பத்தில் மாமனார், மாமியார் வந்தால் அவங்களுக்கு உதவியாகப் பெண், மாப்பிள்ளை அல்லது பிள்ளை, மருமகள் என்று வந்திருந்ததால் மொத்தக் குடும்பமே குழந்தைகளோடு வந்திருந்தனர். ஒவ்வொருத்தருக்கும் இரண்டு குழந்தைகள் என்ற கணக்கில் இருந்ததால் பால் வாங்க அடிதடி, கூட்ட நெரிசல், நான் போகவே இல்லை. பாலே வேண்டாம்னு விட்டுட்டேன். சரியாக ஒன்பதே முக்காலுக்குக் கூண்டைத் திறந்தார்கள். உடனே வந்தது பாருங்க ஒரு கூட்டம். பின்னால் இருந்த சிறுவயதுக்காரர்கள் எல்லாம் அடித்துப் பிடித்துக் கொண்டு நாற்காலிகளின் மேல் ஏறி அதைத் தாண்டிக் கொண்டு முண்டி அடித்து முன்னே சென்றார்கள். இரண்டாம் வரிசையில் அமர்ந்திருந்தாலும் எங்களால் போக முடியலை. ஊழியர்கள் முதல் கூண்டைத் திறந்து அனைவரையும் அனுப்பிய பின்னர் இரண்டாம் கூண்டைத் திறந்திருக்கணும். ஆனால் இரண்டாம் கூண்டிலிருந்தே கழிவறை செல்லவோ, குடிநீருக்குச் செல்லவோ முடியும் என்பதால் அது திறந்தே இருந்தது. வேறு வழியில்லை. ஆகவே எல்லோரும் வர வசதியாகி விட்டது. நடுவில் உள்ள கூண்டுக்காரர்களும் ஏறிக் குதித்து முன்னேற நாங்கள் கொஞ்சம் பின் தங்கியே சென்றோம்.

மூத்தகுடிமக்களிடம் கடுமை காட்டக் கூடாது என்றும், கையைப் பிடித்துத் தள்ளவோ, ஜரிகண்டி சொல்லவோ கூடாது என்னும் கடுமையான கட்டளை இருப்பதால் யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆகவே கூட்டத்தினருக்கு இது வசதியாகப் போகிறது. என்றாலும் கொஞ்ச தூரம் நடந்ததுமே சந்நிதி வந்து விடுவதால் ஒண்ணும் பிரச்னை இல்லை. என்ன ஒரு பத்து நிமிடம் போல் தாமதமாக தரிசனம் செய்வோம். அவ்வளவு தான். சந்நிதிக்கு அருகே வரும்போது ஷிர்டியில் இருப்பது போல் மூன்று வரிசைகளாக விடுகின்றனர். அதோடு எங்குமே ஏறவோ இறங்கவோ படிகளே கிடையாது என்பதும் என் போன்றோருக்கு ஒரு சௌகரியம். எல்லாம் சாய்வான பாதைகளே! ஆகவே ஏறவோ, இறங்கவோ கஷ்டப்படவே வேண்டாம்.  சந்நிதிக்குச் செல்ல வரிசைகளில் காவலர்கள் பிரித்து விடுகின்றனர். என்னை நடுவரிசைக்குச் செல்லும்படி பெண் காவலர் அனுப்ப நம்ம ரங்க்ஸ் இங்கே வலப்பக்கம் வா, அப்போத் தான் பெருமாள் தெரிவார் என்று சொல்லிவிட்டார். ஆனால் நடுவில் போனால் தான் பெருமாளுக்கு நேரே நின்று பார்க்க முடியும். வலப்பக்கமோ, இடப்பக்கமோ போனாலும் பெருமாள் தெரிந்தாலும் நடுவில் நின்று பார்ப்பது போல் வராது!

முன்னெல்லாம் உள்ளே அர்த்த மண்டபத்துக்குள்ளே கூட்டமாய்ப் போய் தரிசனம் செய்ய வேண்டி இருந்தது. இப்போ துவார பாலகர்கள் இருக்கும் இடத்தில் இருந்தே (மதுரை மீனாக்ஷியை தரிசனம் செய்வது போல்) பார்க்க வேண்டும். ஆனாலும் பின்னால் சாய்வுப்  பாதை உயரமாக இருப்பதால் நாம் தூரத்திலிருந்து போகும்போதே தரிசனம் செய்து கொண்டே போகலாம். சாய்வுப் பாதை போகப் போகக் கீழே இறங்குவதால் யாரும் மறைப்பார்கள் என்றெல்லாம் இல்லை. அதோடு நின்று ஒரிரு வினாடிகள் பார்ப்பதற்கும் காவலர்கள் மறுப்புச் சொல்வதில்லை. கையைப் பிடித்துத் தள்ளுவதில்லை. கடைசி முறையாகப் பத்து வருடங்கள் முன்னே போனபோது காவலர்கள் பிடித்துத் தள்ளியதில் தான் சந்நிதிக்கு உள்ளேயே விழுந்தேன். இப்போ அதெல்லாம் இல்லை. பணிவாக வேண்டிக் கொள்கின்றனர். 

ஏழுமலையானுக்கு கோவிந்தா! கோவிந்தா! பயணம் 1

புதுசாப் பதிவு எழுதணும்னு முயற்சித்தால் எரர் காட்டுது கூகிள். இந்தப் பக்கத்துக்கு சப்போர்ட் இல்லைனு சொல்லிட்டு இருக்கு. இத்தோட நான்காம் முறையா ஆரம்பிக்கிறேன். எழுதி வைச்சுட்டுக் காப்பி, பேஸ்ட் பண்ணினால் வருமோ! தெரியலை! நான் அப்படியே நேரடியாகவே எழுதிட்டு வருவதால் என்னிடம் வேர்ட் டாகுமென்டில் எல்லாம் இது வராது. தொடர்களாக எழுதினால் அவற்றை மட்டும் வேர்டில் எழுதிக் கொண்டு இங்கேயோ அல்லது குறிப்பிட்ட பதிவிலேயோ காப்பி, பேஸ்ட் பண்ணுவேன்.  இது தொடராக எழுதினாலும் சின்னத் தொடர் தானே! ஆகவே நேரடியாகவே தட்டச்சுகிறேன்.



ஃபெப்ரவரி மாதம் 25 ஆம் தேதி போலக் காணாமல் போனேன் அல்லவா! அப்போத் திருமலைக்குப் போயிருந்தோம். சுமார் பத்து ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன திருமலைக்குப் போய்! பையர், அவர் மனைவி இருவரும் போனாலும் அப்போ இருந்த கூட்டத்தில் எங்களால் வெகுநேரம் நிற்க முடியாது எனக் கூட்டிச் செல்லவில்லை. நாங்களும் கொஞ்சம் தயக்கத்துடனேயே இருந்தோம். ஆனால் இப்போது சந்திரபாபு நாயுடுவின் அரசு மூத்த குடிமக்களுக்காகத் தனியான தரிசன சேவை ஏற்படுத்தியதும் அதைக் குறித்த விபரங்களைப் படித்ததும் செல்லும் ஆசை ஏற்பட்டது என்னமோ உண்மை. ஆனால் மாமியாரின் ஆப்திகம் முடியக் காத்திருந்தோம். முதலில் குலதெய்வம் கோயிலுக்குத் தானே செல்லணும். அங்கே போயிட்டு வந்தோம். அப்புறமாப் பெரிய ரங்குவையும் பார்த்தோம். மதுரையும் செல்ல நினைத்திருந்தோம். முடியவில்லை. அதற்குள்ளாகத் தான் ஆயிரக்கால் மண்டபத்தில் தீ விபத்து.

ஆனால் திருப்பதி செல்லப் பயணச்சீட்டு இங்கிருந்து பல்லவனிலும், சென்னை சென்றதும் அங்கிருந்து சப்தகிரியிலும் முன் பதிவு செய்திருந்தோம். தெரிந்த நண்பர் மூலமாக மலையில் ஓர் மடத்தில் அறைக்கும் ஏற்பாடு செய்திருந்தோம். 26 ஆம் தேதி காலை பல்லவனில் கிளம்பினோம். எழும்பூர் சென்று அங்கிருந்து சென்ட்ரல் போய் சப்தகிரியைப் பிடிக்கணும். நல்லவேளையாக் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு வந்துவிட்டது சப்தகிரி! ஒரே ஒரு பெட்டி மட்டுமே குளிர்சாதனப் பெட்டி! நல்லவேளையா அதிலே இடம் கிடைத்திருந்தது. மாலை சுமார் ஆறு மணி அளவில் கீழத்திருப்பதி போய்ச் சேர்ந்தோம். எனக்கு அங்கேயே தங்கிட்டுக் காலை மேலே ஏறலாம் என்று எண்ணம். ஆனால் நம்ம ரங்க்ஸ் இரவே அங்கே போயிடணும் என்று முயன்றார்.



சோதனை போலக் கீழத்திருப்பதி போனதுமே என்னோட அலைபேசியும் அவரோட அலைபேசியிலும் நெட்வொர்க் வேலை செய்யவில்லை. அங்கிருந்த ஒரு அலைபேசிக் கடைக்காரரிடம் விஷயத்தைச் சொல்லி உதவி கேட்டதில் சரி செய்து கொடுத்தாலும் எங்களால் அழைக்க முடியவில்லை. அழைப்பவர்களுக்கு மட்டும் பதில் கொடுக்க முடிந்தது. ஒரு மாதிரியாக மேலே போய் வியாசராஜ மடத்தில் தங்குமிடம் ஏற்பாடு செய்திருப்பதைத் தெரிந்து கொண்டு மேலே ஏறினோம். அதற்குள்ளாக இரவு ஆகிவிட்டபடியால் அனைவரும் அரசுப் பேருந்திலேயே பயணிக்கும்படி ஆலோசனை சொன்னார்கள். ஆகவே பேருந்திலேயே போனோம்.  பேருந்தில் நாங்க இரண்டு, மூன்று பேர் மட்டுமே! மேலே சாமான்கள் வைக்கும் பகுதியில் ரங்க்ஸ் சாப்பாடு கொண்டு வந்த பாத்திரங்கள் உள்ள பையை வைத்திருந்தார். வண்டி மேலே ஏறும் இடம் வந்ததும் பயணிகள் அனைவரும் கீழே இறங்கி பாதுகாப்புச் சோதனையை மேற்கொண்டு மீண்டும் வண்டிக்கு வந்தோம்.

வண்டியின் வேகத்தாலும் கொண்டை ஊசி வளைவுகளாலும் மேலே உள்ள பையிலிருந்து சாமான்கள் சிதறத் தேடித் தேடிப் பொறுக்கிக் கொண்டோம். மலைக்குப் போனதும் பேருந்து நிலையம் வரும் முன்னரே பேருந்துகள், தனிப்பட்டவரின் கார்கள், வான்கள் போன்றவை வழி இல்லாமல் நிறுத்தப்பட்டிருக்க நாங்க வந்த வண்டியும் நின்றது. நீண்ட நேரம் ஆகும் எனத் தோன்றியதால் அங்கே இருந்து இறங்கிக் கொஞ்ச தூரம் போனதும் ஒரு டாக்சி வர அந்த டாக்சி ஓட்டுநரிடம் நாங்க போகவேண்டிய மடம் பெயரைச் சொல்லிக் கோயிலுக்குப் பின்னால் இருப்பதாகவும் கூற அவர் 50 ரூ வாங்கிக் கொண்டு எங்களை மடத்தின் வாயிலில் இறக்கி விட்டார். என்றாலும் உடனே செல்லாமல் எங்களுக்கு அறை கிடைக்கிறதா எனப் பார்த்துத் தெரிந்து கொண்டு சாமான்களையும் இறக்கி உதவி விட்டுச் சென்றார். அறைக்குச் சென்றோம். மாலை கொஞ்சம் டிஃபன் சாப்பிட்டிருந்ததால் அந்த நேரம் இரவு ஒன்பது மணிக்கு உணவு வேண்டாம் எனத் தீர்மானித்துக் கொண்டு ஃப்ளாஸ்கைக் கொடுத்துப் பால் வாங்கி வரச் சொன்னோம். விடுதி ஊழியர் வாங்கி வந்தார். பாலைக் குடித்துவிட்டுப் பழங்களைச் சாப்பிட்டு விட்டுப் படுத்தோம். காலை மூன்று மணிக்கெல்லாம் விழிப்பு வந்து விட்டது. ஆனால் நாலரைக்கு அப்புறமாத் தான் விடுதியில் வெந்நீர் கொடுப்பார்கள் என்று சொல்லி இருந்ததால் காத்திருந்தோம்.

குஞ்சுலு ஊருக்குப் போயாச்சு!

நீண்ட தூக்கத்திலிருந்து முழிச்சாப்போல் இருக்கு! பதினைந்து நாட்களாக ஒரே ஓட்டம் தான். கிடைச்சதைச் சாப்பிட்டுக் கொண்டு, நேரம் இருக்கும்போது சமைத்துக் கொண்டு! என் வாழ்க்கையில் இப்படி ஒரு ஓட்டம், பாட்டம் இல்லை.  அன்றாட வேலைகளை எப்படியோ முடிச்சுடுவேன். ஆனால் இந்த முறை அது முடியலை! எல்லாம் குஞ்சுலுவால் தான்!

 குட்டிக் குஞ்சுலு வரப்போகும் செய்தி தெரிந்ததில் இருந்தே பரபரப்புத் தான்! ஓட்டம் தான். இதிலே பிப்ரவரி மாதம் திருப்பதி வேறே போக வேண்டி இருந்தது. மார்ச் மாதம் மாத்ருகயா செல்ல வேண்டி குஜராத் பயணம். அங்கே இருந்து வந்ததும் ஶ்ரீராமநவமி முடிச்சுட்டுக் குட்டிக் குஞ்சுலுவை வரவேற்கச் சென்னை பயணம்.  சென்னையில் குட்டிக் குஞ்சுலுவின் காதுகுத்து விழா கோலாகலமாக நடந்து முடிந்தது. குஞ்சுலு தான் அழுதது! என்றாலும் விடாமல் குத்தியாச்சு! அப்புறமா ஶ்ரீரங்கம் வந்தது குட்டிக் குஞ்சுலு! வந்ததிலே இருந்து கொட்டம் தான். எங்களை எல்லாம் நல்லா நினைவும் வைச்சுக் கொண்டிருந்தது. மறக்கலை! ஆனால் தூக்கக் கூடாது! தூக்கிக் கொஞ்சக் கூடாது!

வந்ததுமே கீழே இறங்கி வீட்டை எல்லாம் அதுவாவே தனியாப் போய் ஒவ்வொரு அறையாப் பார்த்துக் கொண்டது. அது பாட்டுக்கு ஏதோ பழகிய இடம் மாதிரி விளையாட ஆரம்பித்து விட்டது. ஒவ்வொரு நிமிஷமும் போனது தெரியலை. அதோடு இல்லாமல் குட்டிக் குஞ்சுலுவுடன் ஊர் சுற்றல் வேறே. குலதெய்வம் கோயில் மட்டுமில்லாமல் மற்றப் பிரார்த்தனைக் கோயில்களும் செல்ல வேண்டி இருந்தது. வீட்டில் இரவு படுக்கத் தான் வருகிற மாதிரி ஆயிடுத்து! எப்படியேனும் தினசரி மின்மடல்கள் இருக்கானு கணினியில் பார்ப்பேன். அது கூடப் பார்க்க முடியலை. யாருங்க, அது செல்ஃபோன் இல்லையானு கேட்கிறது? செல்ஃபோன் இருக்கு! அதில் ஒரு ஐடிதான் சேர்த்திருக்கேன். மற்ற ஐடிகள் முக்கியமாய் பிரைம் ஐடி எனப்படும் முக்கிய ஐடி சேர்க்கலை! வேண்டாம்னு தான்! :)))) ஆகவே கணினி கிட்டேயே போக முடியலை. மொபைல் டாட்டா மூலம் வாட்சப்கள், முகநூல் மட்டும் அவ்வப்போது கொஞ்சம் கொஞ்சம் பார்த்தேன்.

வெள்ளிக்கிழமை வரை நேரம் சரியாகப் போய்விட்டது. நேரம் போனது தெரியாமல் குஞ்சுலுவே எங்களை முழுதும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு விட்டது.  குஞ்சுலு வந்து எங்களைத் தொடும், விளையாடும், ஆனால் நாங்க அதைத் தொடக் கூடாதாம். வீட்டில் இப்போ சாமான்கள் எல்லாம் வைச்ச இடத்தில் இருக்கின்றன. சேப்பங்கிழங்குக் கூடை குஞ்சுலு இல்லாமல் சோகத்தில் இருக்கு. உ.கி.யும். வெங்காயமும் விளையாடப் பட்டுக் குஞ்சுலு எங்கே என்று கேட்கின்றன. குஞ்சுலு தொலைபேசியை எடுத்து எண்களை அழுத்தி விட்டுத் தானே ஏதோ பேசும். தொலைபேசி இப்போ வைச்ச இடத்திலே இருக்கு. என் அலைபேசியில் குஞ்சுலுவுக்காக "வந்தே குருபரம்பராம்" யூ ட்யூப் தரவிறக்கிக் குஞ்சுலுவுக்குப் போட்டுக் கொண்டிருப்பேன். பிபரே ராமரசம் பாட்டும், ஹனுமான் சாலீஸாவும் குஞ்சுலுவின் மிக விருப்பமான பாடல்கள். இப்போ அதை எல்லாம் போடவே தோணலை. எங்கே பார்த்தாலும் குஞ்சுலு நின்று கொண்டு கைகளால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு விரல் இடுக்கு வழியே எங்களைப் பார்த்துச் சிரிப்பது போலவே இருக்கு!

இல்லைனா சுவரில் மறைந்து கொண்டு எட்டிப் பார்த்துச் சிரிக்கும். கொஞ்சம் ஏமாந்தால் வாசல் கதவு வழியாக வெளித்தாழ்வாரத்துக்குப் போய் மாடிப்படிகள் கிட்டே போக ஆரம்பிக்கும். அதைக் கண்காணிப்பதே வேலையாக இருக்கும். இப்போ அதெல்லாம் இல்லை. நேரம் நிறையவே இருக்கு. மிக மிக மிக அதிகமாக நீண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ண்ட நேரம்! :(  இப்போதைக்கு சென்னையில் அவங்க பாட்டி வீட்டில் குஞ்சுலு இருக்கு. அப்புறமா நாலு நாட்கள் கழிச்சு அம்பேரிக்கா போயிடும். அங்கே போய் எங்களை எல்லாம் காணோமேனு நினைச்சு ஏங்குமோ? தெரியலை! இங்கே எல்லோரையும் கூப்பிட்டுக் கூப்பிட்டு விளையாட அழைக்கும். பட்டுப்பாவாடை கட்டிவிட்டால் தட்டாமாலை சுற்றும்! அதுக்குப் பட்டுப்பாவாடை ரொம்பவே பிடிச்சிருக்கு!  நாங்க அம்பேரிக்காவில் குஞ்சுலுவை விட்டுட்டு வரச்சே ஒன்பது மாசம் ஆகி இருந்தது. இப்போ ஒன்றரை வயசு! இனி எப்போப் பார்ப்போமோ தெரியலை. ஸ்கைபில் பார்ப்போம் தான்! என்றாலும் நேரில் குஞ்சுலுவைத் தொட்டு விளையாடிக் கொஞ்சுவது போல் வருமா? :(

ஶ்ரீராமநவமிக்கு ஓர் மீள் பதிவு!

ஶ்ரீராமருக்கு இனிய பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள்! :)

ராமருக்குப் பாவம் ரொம்பவே மிருதுவான பக்ஷணங்கள்! அதான் அவர் இப்படிச் சொல்றார்!
நீங்கல்லாம் கிருஷ்ண ஜயந்தின்னா எல்லாம் நொறுக், முறுக்னு தின்னப் பண்ணித் தள்ளறீங்க! இன்னைக்கு என்னோட பிறந்த நாளைக்கு எல்லாம் மிருதுவாத்தானே பண்ணணும்! அது கூடப் பண்ணலைன்னா எப்படினு கேள்வி மேல் கேள்வி! கண்ணனை இப்போத்தானே எழுதறேன், அதுக்கு முன்னாடியே உங்களைப் பத்தி எழுதியாச்சே! ரெண்டாவதா அவன் இன்னமும் குழந்தை தான்! உங்க மேலே முதல்லே மரியாதை தானே வருதுனு சொன்னேன்! ஏதோ சாக்குனு முகத்தைத் திருப்பினார் ஶ்ரீராமர்!  சரி இன்னிக்குத் தான் ராமருக்குப் பிறந்த நாள் வேறேயே! நேத்திக்கே ஜன்ம நக்ஷத்திரம் வந்தாச்சு! ஆனால் நாமெல்லாம் என்னமோ நவமி திதியிலே தானே கொண்டாடறோம்! ஆகவே இன்னிக்கு ஶ்ரீராமநவமிக்கு ஶ்ரீராமர் மனம் குளிரும்படி எல்லாமும் செய்துடலாம்னு முடிவு.

இந்த வருஷம் மல்லிகை மாலை போடலை. பூ சரியாக வர ஆரம்பிக்கலை. அதனால் கதம்பம் தான். படமும் முன்னால் எடுத்தது. இந்த வருஷம் எடுக்கலை! :)


என்ன பெரிசா? சாதம், பருப்பு, பாயசம், சுண்டல், வடை, பானகம், நீர்மோர்! அம்புடுதேன்! அதுக்கே இங்கே நாக்குத் தள்ளுது! :) போளியெல்லாம் பண்ணலை!  இந்த வெயில் வேறே இந்த வருஷம் பாடாய்ப் படுத்தி எடுக்குது. குளிச்சுட்டு வந்த உடனே மறுபடி குளிச்சாப்போல் வியர்வை வெள்ளம். அடுப்பு எரிஞ்சால் என்ன, எரியாட்டி என்னனு மெத்தனமா சமையலறையில் முழு வேகத்தில் மின் விசிறியைச் சுத்த விட்டுட வேண்டி இருக்கு!  பத்து நிமிஷத்துக்கு ஒரு முறை வியர்வைக்குளியலைக் கழுவி நல்ல நீர் விட்டு முகம், கை,கால்களைக் கழுவிட்டு வர வேண்டி இருக்கு! இத்தனைக்கு நடுவே சமையல், சாப்பாடு. மூணு நாளாக் காலை நோ டிஃபன்! நம்ம ரங்க்ஸுக்கு அதுவே பாதி பலவீனமாயிடுச்சு. பசி தாங்கலை! காஃபி இரண்டு தரம், ஹார்லிக்ஸ் (மருத்துவர் தடை போட்டிருக்கார்) ஒருதரம்னு குடிச்சாலும் தாங்கறதில்லை. ஆகவே பத்து மணிக்குள்ளாகச் சமைக்கணும்.

வீடு சுத்தம் செய்துட்டுக் குளிச்சுட்டு வரவே எட்டரை மணி ஆயிடுது! :) அதுக்கப்புறமா இவை எல்லாம் செய்துட்டுச் சரியாப் பத்து மணிக்கு எல்லாம் முடிச்சுட்டேன். வெள்ளிக்கிழமையா, ராகுகால விளக்கு ஏத்துவேன். அதுக்காகப் பத்து நிமிஷம் காத்திருந்து நிவேதனம் பண்ணினேன். கீழே படங்கள்! ராமர் படத்தின் மேலே வெளிச்சம் பிரதிபலிக்காமல் எடுக்கணும்னு பார்த்தால் முடியலை. மின் விளக்கை அணைத்தால் படம் எடுக்க வெளிச்சம் போதலை. விளக்கைப் போட்டால் அது பிரதிபலிப்பு அதிகமா ஆகி ஶ்ரீராமரின் முகமே தெரியறதில்லை!



சாதம், பருப்பு, பாயசம், சுண்டல், பானகம், நீர்மோர், வடை, வெற்றிலை பாக்கு, பழம் நிவேதனம்!

கீழே கற்பூரம் காட்டியது தட்டில் எரிந்து கொண்டு இருக்கிறது.  பலகையில் ராகுகால விளக்கு ஏற்றியது எரிகிறது. :)

எல்லோரும் சீக்கிரமா வந்து சுடச் சுட வடை, பாயசம், சுண்டல் எடுத்துண்டு, பானகமும், நீர்மோரும் குடிங்கப்பா!

இது ஒரு மீள் பதிவு. மற்றபடி இந்த வருஷமும் பாயசம், சுண்டல், வடை, நீர்மோர், பானகம், சாதம், பருப்பு, வெற்றிலை, பாக்கு, பழம்!