கோலாப்பூரை நோக்கி!

மங்கள்வார்ப்பேட்டையில் சாய் ஹெரிடேஜ் என்னும் லாட்ஜில் வந்து ஆட்டோவை நிறுத்தினார் ஆட்டோ ஓட்டுநர். இங்கேயும் சுமார் ஏழு, எட்டுப் படிகள். எல்லாம் கறுப்பு கிரானைட் கற்களால் ஆனவை! கொஞ்சம் வழுக்கினாலும் அதோகதி தான். இரு பக்கமும் பிடித்துக் கொள்ளும் பிடிமானச் சாய்வுப் பகுதியும் ரொம்பவே ஓரத்தில் இருந்தது. என்றாலும் அந்த ஓரத்திற்கே போய்ப் படிகளில் மேலே ஏறினோம். அங்கே இருந்த வரவேற்பு அறையில் இருந்தவர் அந்த லாட்ஜின் மானேஜர் என்று சொன்னார். அவர் எங்களைப் பார்த்ததுமே எங்களால் ஏற முடியவில்லை என்றதுமே கீழேயே இருந்த ஓர் அறையைக் காட்டினார். லிஃப்ட் இல்லையா என்று கேட்டதுக்கு, இருப்பதாகவும், இது கீழே இருப்பது பல விதங்களில் உங்களுக்கு வசதி எனவும் சொன்னார். நானும் அறையைப் போய்ப் பார்த்தேன். நல்ல பெரிய அறையாக இருந்தது. ஏசியும், டிவியும் இருந்தது. கழிவறையும் நாங்கள் கேட்கிறாப்போல் மேல்நாட்டு முறை என்பதோடு சுத்தமோ சுத்தம். அதைப் பார்த்ததுமே நான் தலையை ஆட்டிவிட்டேன்.

அறை வாடகை 2500 ரூ என மானேஜர் சொல்ல, நான் அவரிடம் அறையில் காஃபி, தேநீர் வைப்பீங்களா எனக் கேட்டதற்கு அதெல்லாம் இல்லை என்றார். அப்போ காம்ப்ளிமென்ட்ரி ப்ரெக் ஃபாஸ்ட் உண்டா எனக் கேட்டதற்கு அதுவும் இல்லை என்றார்.  அதன் பேரில் நான் அப்போ இந்த அறை வேண்டாம். ரொம்பவே வாடகை ஜாஸ்தி எனத் திரும்ப ஆரம்பித்தேன். மானேஜர் விடவில்லை. அதோடு அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநர் வேறே குறுக்கே குறுக்கே பேசிக் கொண்டே இருக்கக் கோபம் வந்த மானேஜரும்,  எரிச்சலான நானும் ஆட்டோ ஓட்டுநரைப் பேசாமல் இருக்கச் சொன்னோம்.அதற்குள்ளாக நம்ம ரங்க்ஸ் அறைக்கு 1500 ரூ வாடகைக்கு மேல் கொடுக்க முடியாது எனத்திட்டவட்டமாக அறிவித்து விட்டார். அவர் தானே நிதி மந்திரி! ஆனால் மானேஜர் மாட்டேன்னு சொல்லுவார் என்றே நான் எதிர்பார்த்தால் அவர் 2000 ரூபாய்க்கு இறங்கி வந்தார். நம்மவர் பிடிவாதமாக 1500 ரூபாயிலேயே நிற்கக் கடைசியில் இருவருக்கும் பொதுவாக 1600 ரூபாயில் அறை பேரம் முடிந்தது. நாங்க மானேஜரிடம் ஏற்கெனவே நாங்க பண்டர்பூரிலிருந்து சனிக்கிழமை மதியம் வந்து தங்கத் தான் அறை எனச் சொல்லி இருந்ததால் அவரும் அதற்கு ஒத்துக் கொண்டதோடு இல்லாமல் ஒரு நாள் வாடகையை முன் பணமாக வாங்கிக் கொண்டு ரசீதும் கொடுத்தார். லாட்ஜின் முகவரி அடங்கிய அடையாள அட்டையையும் கொடுத்தார்.

ஒரு பெரிய பிரச்னை தீர்ந்தது. பண்டர்பூரில் இருந்து எந்த நேரம் எப்போ, எப்படி வரோமோ, வந்தால் உடனே தங்க இடம் இருக்கு என நிம்மதி.ஆனால் அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநர் விட்டால் தானே!எந்த வண்டியில் வரப்போகிறாய் என எங்களைக் கேட்க சோலாப்பூரிலிருந்து வரும் உதான் எக்ஸ்பிரஸ் என நாங்கள் சொல்ல அது மதியம் 3-45க்குப் புனே வருவதாகவும், முதல் நடைமேடைக்கு அருகே தான் நிற்பதாகவும், நாங்க ரயிலில் இருந்து இறங்கியதும் அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநருக்குத் தொலைபேசியில் அழைப்புக் கொடுக்குமாறும் சொல்லி தன் அலைபேசி எண்ணை எங்களுக்குத் தெரிவித்துவிட்டு எங்களை மீண்டும் புனே ரயில் நிலையத்தில் கொண்டு விட்டார். இதற்குள்ளாக மணி ஏழரை ஆகி இருந்தது. இரவு எட்டு மணி வரை தான் டார்மிடரியில் தங்கலாம்.காலி செய்யணும். ஆகவே நம்ம ரங்க்ஸ் என்னைக் கீழேயே இருக்கச் சொல்லிவிட்டு ஒரு போர்ட்டரைப் பார்த்து இரவு கோலாப்பூர் வண்டியில் ஏற்றிவிடணும் என்றும் ஏ-2 ஆம் எண் பெட்டியில் 7, 9 படுக்கை எண் எனவும் சொன்னார். அந்தப் போர்ட்டர் 300 ரூபாய் முதலில் கேட்டார். ரயில் பத்து மணிக்குத் தான் வருகிறது. அதோடு அது முதல் நடைமேடைக்கும் வராது! ஏழு அல்லது எட்டில் வரலாம். எதில் என்பது வரும்போது தான் தெரியும். ஆகவே அங்கே வரை தூக்கிச் செல்லணும் என்றார். பின்னர் பேரம்பேசி 200ரூக்கு ஒத்துக் கொண்டு ரயில் எங்கே வரும் என்பது தெரியும்வரை எங்களைப் பயணிகள் தங்கும் அறையில் உட்காரும்படி சொல்லிவிட்டுப் போனார்.

வண்டிவருவதற்கு அரை மணி நேரமே இருக்கையில் அந்த வண்டி ஒன்பதாம் நடைமேடைக்கு வருவதாகப்போட்டார்கள். உடனே போர்ட்டர் எங்கிருந்தோ வந்து எங்களை அழைத்துக் கொண்டு அந்த நடைமேடைக்குச் சென்றார். அது மும்பையிலிருந்து வருகிறது. நல்லவேளையாகப் படிகள் உள்ள பக்கம் மேலே ஏற்றிக் கூட்டிச் செல்லாமல் கூடியவரை சரிவான பாதை வழியாகவே கூட்டிச் சென்றார். இருந்தாலும் என்னால் வேகமாகச் செல்ல முடியவில்லை. ஒருவழியாக வந்து சேர்ந்தோம். டிஸ்ப்ளேயில் ஏ2 எங்கேயோ காட்டப் போர்ட்டர் எங்களை எங்கேயோ நிறுத்தி இருந்தார். ஆகவே எங்களுக்குச் சந்தேகம் வந்து நாங்க அந்த டிஸ்ப்ளே பக்கம் போய் நின்றோம். போர்ட்டர் வந்து எங்க பெட்டி அவர் எங்களை நிறுத்தி இருந்த பக்கம் தான் வரும் என்றார். அதே போல் வண்டி வந்ததும் சரியாகப்போர்ட்டர் எங்களை நிறுத்தி இருந்த பக்கமே எங்கள் பெட்டியும் வந்தது. நாங்கள் ஏறிக்கொள்ள சாமான்களைக் கொண்டு வைத்த போர்ட்டர் அதைச் சரிபார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டுக் கூலியை வாங்கிச் சென்றார். இருவருக்குமே கீழ்ப்படுக்கைகள் தான். படுக்கை மும்பையிலிருந்து வந்தவர்கள் யாரோ படுத்திருந்தது தெரிய அதைத் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டுப் புதிய படுக்கைகள் வாங்கிக் கொண்டோம். படுத்தோம். முதலில் தூக்கம் வரவில்லை என்றாலும் காலை வேளையில் கண்ணை அழுத்தியது. அப்போது பார்த்து ரயில்வே ஊழியர் கோலாப்பூர் வருவதாகச் சொல்லி எல்லோரையும் எழுப்பிச் சென்றார். இந்தச் சேவை இப்போது இங்கே தமிழ்நாட்டில் எல்லாம் பார்க்க முடிவதில்லை. ராக்ஃபோர்ட் எக்ஸ்பிரஸில் ஶ்ரீரங்கம் வரும்போதெல்லாம் இப்படித் தான் ஊழியரிடம் சொல்லுவோம். அவர் நாங்க எழுப்புவதில்லை என்று சொல்லிவிடுவார். ஆகவே சரியான தூக்கம் இருக்காது. ஒவ்வொரு ஸ்டேஷனாக எழுந்து எழுந்து பார்த்துக் கொண்டு வருவோம்.

கோலாப்பூரில் கீழே சாமான்களையும் இறக்கிக் கொண்டு நாங்களும் இறங்கியதுமே ஓர் ஆட்டோக்காரர் எங்களிடம் வந்தார். அவரிடம் நாங்க தங்குமிடம் கோயிலுக்கு அருகே வேண்டும் எனவும் அங்கிருந்து கோயில் நடந்து செல்லும் தூரம் இருந்தால் நல்லது என்றும் சொல்ல அவரும் அப்படிப்பட்டலாட்ஜுக்குக் கூட்டிச் செல்வதாகச் சொன்னார். அவர் கேட்ட தொகை வெறும் ஐம்பதே ரூபாய்கள் தான். முதலில் கூட்டிச் சென்ற லாட்ஜ் நன்றாக இருந்தாலும் அங்கேயும் படிகள், படிகள், படிகள்! அதோடு மேலே அறைகள்! அங்கே செல்லவும் லிஃப்ட் இல்லை! படிகள்! ஆகவே நான் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். இன்னொரு லாட்ஜ் இன்னமும் புதியதாகவும் நன்றாகவும் அவங்களே சாப்பாடும் கொடுப்பதாகச் சாப்பாடுக்கூடமும் இணைந்து இருந்ததுக்குச் சென்றால் அந்த ஓட்டல் வரவேற்பு ஊழியருக்கு எங்களைப்பார்த்தால் அங்கே தங்குபவர்களாகத் தெரியவில்லை போல! அறையே இல்லை என்று சொல்லிவிட்டார். மேலும் இந்த லாட்ஜும் படிகள் ஏறித் தான் ஆகணும்! நன்றாகக் கவனித்ததில் எல்லாமுமே படிகள், படிகள் தான்! என் நிலைமையைக் கவனித்த ஆட்டோ ஓட்டுநர் மீண்டும் எங்களை வண்டியில் அமர வைத்து அந்தத் தெருவையே சுற்றிக் கொண்டு தெரு முனையில் இருந்த ஓர் சரிவுப்பாதைக்கு உள்ளே அழைத்துச் சென்றார். அது கார்கள் நிறுத்துமிடம் போல் இருந்தது. அங்கே இருந்த ஒருவரிடம் மராட்டியில் பேசிவிட்டு எங்களை அங்கே இருந்த ஒரு லிஃப்டைக்காட்டி மேலே அறையைப் பார்க்கச் சொன்னார் அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநர்.

நான் மட்டும் மேலே போய் அறையைப் பார்த்தேன். நன்றாகவே இருக்க, நான் அங்கேயே தங்கிக் கொண்டு சாமான்களையும், நம்ம ரங்க்ஸையும் மேலே வரும்படி சொல்லி அனுப்பினேன். கூடவே இரண்டு கப் தேநீர் சூடாக வேண்டும் எனவும் அரை மணி கழித்துக் கொண்டு வரும்படியும் சொல்லி அனுப்பினேன்.  நம்ம ரங்க்ஸ் அந்த ஆட்டோக்காரரையே கோலாப்பூர் சுற்றிப் பார்க்க ஏற்பாடும் செய்து விட்டார். அவரும் எட்டரை மணிக்கு வருவதாகச் சொல்லிச் சென்றுவிட்டார். ரங்க்ஸும் சாமான்களும் மேலே வந்து நாங்கள் பல்தேய்த்து முடித்துத் தேநீர் குடிக்கத் தயாராகியும் தேநீர் வரவே இல்லை. தொலைபேசியில் கேட்டதற்கு நாங்க மெதுவாக் கொண்டுவரும்படி சொல்லி இருப்பதால் தாமதம் எனவே தலையில் அடித்துக் கொண்டு தேநீரைக் கொண்டு வரும்படி சொன்னோம். பின்னர் தேநீரைக் குடித்துக் குளித்து முடித்துத் தயாராக ஆனோம். கோயிலுக்குச்செல்லத் தயார் என்பதை அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநருக்குத்தொலைபேசி மூலம் தெரிவித்தார் நம்ம ரங்க்ஸ். சற்று நேரத்தில் அந்த ஆட்டோ ஓட்டுநர் கீழே வந்துவிட்டு எங்களுக்குத் தகவல் கொடுக்கவே நாங்களும் கீழே இறங்கி ஆட்டோவில் ஏறி முதலில் காலை உணவுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்று சொன்னோம். கோயிலுக்கு அருகே இருந்த ஒரு சின்ன ரெஸ்டாரன்டில் நிறுத்திய ஆட்டோ ஓட்டுநர் எங்களைச் சாப்பிட்டு வரும்படி சொன்னார். அவரை அழைத்ததற்குத் தான் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டு விட்டதாகச்சொல்லி விட்டார்.

நாங்களும் அங்கே போய் என்ன இருக்கிறது எனப் பார்த்ததில் போஹா, ப்ரெட் டோஸ்ட், சான்ட்விச், தோசை எனப் போட்டிருந்தது. எனக்கு அங்கெல்லாம் தோசை சாப்பிட பயமாக இருக்கவே எனக்கு மட்டும் ப்ரெட் டோஸ்ட் போதும் என்றேன். வயிற்றையும் எதுவும் செய்யாது. சற்று யோசித்த ரங்க்ஸ் தனக்கும் அதுவே கொடுக்கச் சொன்னார். அவங்க ப்ரெட் வாங்க பேக்கரிக்குப் போனாங்களா இல்லை, பேக்கரியில் ப்ரெட்டை அப்போத் தான் செய்து கொண்டிருந்தாங்களா தெரியலை! சுமார் அரைமணி நேரம் ஆனது ப்ரெட் டோஸ்ட் கொடுக்க. இத்தனைக்கும் அப்போ அந்த ஓட்டலில் இருந்ததே நாங்க இரண்டு பேர் தான். அப்புறமாத் தான் மேலும் இருவர் வந்தனர். ஒருவழியாக ப்ரெட் டோஸ்ட்வந்தது! இரண்டேஇரண்டு பீஸ்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! அது 75 ரூபாய்! பின்னர் தெரியாத் தனமாகக் காஃபி சொல்லிக் கோகோ கலந்த காஃபி வர அதைக் குடிக்க முடியாமல் அப்படியே வைச்சுட்டு வந்தோம். காஃபி 60 ரூபாய்! இப்படியாகத் தானே பழைய கடனைக் கழித்துவிட்டுக் கோயிலுக்குச் செல்ல ஆட்டோவில் ஏறினோம்.

பயணம் தொடருகிறது!

ஒவ்வொரு முறை விமானப்பயணத்திலும் நான் கவனித்து வருவது மத்தியதர, அல்லது அடித்தட்டு மத்தியதர மக்களும் இப்போதெல்லாம் விமானப் பயணங்களை விரும்புவது தான். அதற்கு முக்கியக் காரணம் விமானப் பயணச் சீட்டுகள் போட்டியின் காரணமாக விலை குறைக்கப்படுவதே. தங்களுக்கேற்ற சௌகரியமான நாளில் விமானப் பயணத்துக்கான சீட்டு விலை குறைவாக இருக்கையிலேயே குழுவாகவோ, குடும்பமாகவோ சுற்றுலாவுக்கு முன் பதிவு செய்து விடுகின்றனர். அதிலும் கடந்த ஐந்தாறு வருடங்களில் இது அதிகமாகவே தென்பட்டு வருகிறது. அதே போல் இம்முறையும் சாமானிய மக்கள் விமானத்தில் அதிகம் காணப்பட்டனர். அதனால் உணவு விற்பனை குறைவு என்றே சொல்ல வேண்டும். பணம் படைத்தவர்கள், மேல் தட்டு மத்தியதர வர்க்கம் எனில் விலையைப் பார்க்காமல் வாங்குவார்கள். மற்றவர்களிடம் அது எடுபடாதே! அநேகமாக அனைவரும் உணவை வீட்டில் இருந்தே கொண்டு வந்து சாப்பிட்டனர். திருச்சி விமான நிலையத்தில் இட்லி, சாம்பார் மணம் ஊரைத் தூக்கியது. என்றாலும் நாங்கள் வாங்கவில்லை!  போகும்போது எங்களுக்கு இரட்டை இருக்கையாக அமைந்து விட்டது. அந்த விமானமே இருபக்கமும் இரட்டை இருக்கைகளாகக் கொண்டது தான். திருச்சி விமான நிலையத்தில் சென்னை செல்லும் விமானத்துக்காகக் காத்திருக்கையிலேயே ஒரு குறிப்பிடத்தக்க நபர், இளைஞர்  2,3 நண்பர்களுடனும் ஒரு பெண்ணுடனும் வந்திருந்தார். அவரும் சென்னை செல்கிறார் என்பது புரிந்தது. எங்கேயோ பார்த்த முகம்! ஆனால் புரிஞ்சுக்கலை. நான் அவங்களையே பார்த்த வண்ணம் யோசனையில் இருக்க நம்ம ரங்க்ஸ் என்னைத் தன் கையால் தட்டினார்.

என்ன என்பதைப் போல் நான் பார்க்க மெல்லக் கிசுகிசுவென்று அதான் அந்த நடிகர்! அந்தப் பெண்ணும் அந்த நடிகை! என்றார். எனக்குக் கோபம் வந்தது. கிர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! எந்த நடிகை, எந்த நடிகர்! சொன்னால் தானே தெரியும். அந்தப் பெண்ணும் அந்தப் பையரும் சிரித்துச் சிரித்து சுற்றுவட்டாரப் பிரக்ஞையே இல்லாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். இவர் என்னிடம் மறுபடி சொல்ல வரும்போது கொஞ்சம் யோசனையுடன், "ஆர்யாவோ" என்றவர் தலையை ஆட்டிக் கொண்டு, "இல்லை, இல்லை, இது ஜீவா! ஆமாம் அவரே தான்!" என்றார். நான் ஙே!!!!!!!!! "ஜீவா" என்னும் பெயரில் ஒரு நடிகர் இருக்காரா? அந்தப் பெண்? என்று கேட்டவர் , அந்தப் பெண் தான் சீரியலில் எல்லாம் வருவாளே! என்றார். எந்த சீரியல்? கேட்டால் சொல்லத் தெரியவேண்டாமோ! சீரியல் கதையையும் சொல்லத் தெரியலை. எனக்கும் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்திருக்கும் நினைவு தான்! நடிகை என்பது புரிந்தது. இங்கே திருச்சியில் ஏதேனும் படப்பிடிப்புக்கு வந்துட்டு திரும்பிப் போறாங்க போல என நினைத்துக் கொண்டேன்.

அதன் பின்னர் விமான நிலைய நுழைவாயிலில் விமானத்துக்காகக் காத்திருக்கையில் நடிகை குயிலி அங்குமிங்குமாகப் போய் வந்தார். அதான் இப்படினு பார்த்தால் சென்னையிலிருந்து பெண்களூரோ அல்லது வேறே ஏதோ ஊருக்கோ போகும் விமானத்தில் ஏறுவதற்காக வடிவேலுவுடன் செத்துச் செத்துப் பிழைப்பாரே அந்த நடிகர் வரிசையில் சிலருடன் நின்று கொண்டிருந்தார்.  இவர்களைத் தவிர நடிகர் பவன் கல்யாண் (எனக்கு இவரை அடையாளமெல்லாம் தெரியலை. நம்ம ரங்க்ஸ் சொன்னது தான். கல்யாண் குமார் பிள்ளை என்று காட்டினார்.) பெண்களூருக்கோ எங்கேயோ போய்க் கொண்டிருக்கையில் நாங்க இருந்த நுழைவாயிலுக்குத் தான் வந்து விமானம் ஏற வரிசையில் நின்றார். இவர்  ரம்யா கிருஷ்ணனுடன் கூட ஏதோ ஒரு சீரியலில் நடித்திருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. இவங்க தரிசனம் எல்லாம் முடிஞ்சு தான் நாங்க புனே செல்ல விமானம் ஏறி வழியில் திருமலா-திருப்பதி தரிசனமும் கிடைத்தது! :)))))

விமானம் சரியான நேரத்துக்குப் புனே போய்ச் சேர்ந்தது. பனிரண்டு மணிக்குள்ளாகப் போய் விட்டோம். இரவு பத்து மணிக்குத் தான் கோல்ஹாப்பூருக்கு ரயில். அதுவரை இங்கே தான் பொழுதைக் கழிக்கணும். யோசனையுடன் சாமான்கள் பெற்றுக்கொள்ளும் பெல்டுக்கு வந்து எங்கள் சாமான்களைப் பொறுக்கி எடுத்துக் கொண்டு ட்ராலியில் வைத்த வண்ணம் வெளியே வந்தோம். முன் பதிவு ஆட்டோக்கான வரிசைக்கு வந்து உணவு பற்றி விசாரித்ததில் அங்கேயே பக்கத்தில் தென்னிந்திய உணவு விடுதி இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். பின்னர் நாங்கள் புனே ரயில் நிலையம் போகணும் என்றதும் அங்கேயே ரயில் நிலையம் எதிரில் "சாகர்" என்னும் உணவகம் இருப்பதாகவும் உணவு மிகப் பிரமாதமாக இருக்கும் எனவும் சொன்னார்கள். கொஞ்ச நேரம் யோசித்துவிட்டு இங்கே உணவு உண்டு விட்டுப் போவதற்குப் பதிலாக சாகரிலேயே உணவு உண்டுவிட்டுப் பின்னர் யோசிக்கலாம் எனச்சென்றோம்.  135 ரூ தான் ஆட்டோவிற்கு விமானநிலையத்திலிருந்து ரயில் நிலையம் செல்ல வாங்கினார்கள். முதலில் பக்கத்தில் இருக்கும் வேறோர் ஓட்டலில் இறங்கச் சொன்ன ஆட்டோக்காரர் என்னுடைய கண்டிப்பான மறுப்பால் ரயில் நிலையம் எதிரே உள்ள சாகரிலேயே நிறுத்தினார்.

வடமாநிலங்களிலேயே முக்கியமாய் மஹாராஷ்டிராவில் தெருவிலிருந்து/சாலையிலிருந்து சுமார் பத்துப் படிகளாவது மேலே ஏறித் தான் நாம் செல்ல வேண்டிய ஓட்டலுக்கோ, அல்லது தங்குமிடங்களுக்கோ, வீடுகள் சிலவற்றிற்கோ செல்லும்படி இருக்கிறது. அதே போல் இந்த சாகர் ஓட்டலும் பத்துப் படிகள் மேலே ஏறித் தான் போனோம். உள்ளே போகச் சொன்னார்கள். உள்ளே ஏசி அறை போலும். அங்கே வரும்படி அழைத்தனர். உள்ளே சென்றோம். உணவு மெனு கார்டு கொடுத்தார்கள். நல்ல பசி என்பதால் சப்பாத்தியும் பைங்கன் பர்த்தாவும் தேர்வு செய்தோம். சப்பாத்தி கிடைக்காது என்றும் நான் அல்லது ரொட்டி கிடைக்கும் எனவும் சொன்னார்கள். ரொட்டி எனில் கொஞ்சம் கனமாக கிட்டத்தட்ட நான் போல், நெருப்பில் சுட்டிருப்பார்கள். ஆனால் கோதுமை மாவில் செய்வது. நான் முழுக்க முழுக்க மைதாவில் செய்திருப்பார்கள். நாங்க ரொட்டியே சொன்னோம். பைங்கன் பர்த்தா சுவை நன்றாக இருந்தது என்றாலும் அவ்வளவு காரம் என்னால் சாப்பிட முடியவில்லை. பச்சை மிளகாயை தாராளமாக அள்ளித் தெளித்திருந்தார்கள். மும்பையில் போரிவிலியில் மைத்துனர் இருந்தபோது சமோசா வாங்கி வருவார்கள். அதோடு கூட பச்சை மிளகாயும் எலுமிச்சை ரசத்தில் , உப்பு, மிளகாய்த் தூளோடு ஊறியதை வதக்கிக் கொடுத்திருப்பார்கள். நம்மால் எல்லாம் அந்தப் பச்சை மிளகாயைச் சாப்பிட முடியாது! நான் தூக்கிப் போட்டுடுவேன். அவங்கல்லாம் ரொட்டிக்கே பச்சை மிளகாய் தொட்டுக் கொண்டு சாப்பிடுகின்றனர்.  அதன் பின்னர் சாஸ் என அழைக்கப்படும் மோர் (கிட்டத்தட்ட நம்ம ஊர் மசாலா மோர் போன்றது. ஆனால் நல்ல கெட்டியாக க்ரீமோடு இருக்கும்.) சாப்பிட்டோம். கை கழுவ பிங்கர் பவுல்ஸும் கொடுத்தார்கள்.

அங்கிருந்து கிளம்பிய போது அங்கேயே தங்க அறை கிடைத்தால் வசதி எனத் தோன்றவே அங்கே கேட்டதற்குப் பக்கத்தில் கேட்கச் சொன்னார்கள். உடனே பக்கத்தில் போனோம். அதற்கும் படிகள் மயம் தான்! அங்கே இடித்து வேறே கட்டிக் கொண்டிருந்தனர். ஆகவே அங்கே இருந்த வரவேற்பாளர் இப்போ இந்தப் படிகள் ஏறவே உங்களுக்குச் சிரமமாக இருக்கு. அறைகள் மேலே தான் இருக்கின்றன. 2000 ரூபாய்க்கு மேல் வாடகை! நான் ஏசி தான். ஏசி எனில் 2,500 ரூபாய் வாடகை. உங்களால் ஏறி இறங்க முடியுமா? லிஃப்ட் இன்னும் பொருத்தவில்லை என்றார். லிஃப்ட் பொருத்தினாலும் பொருத்தாவிட்டாலும் ஏசி இல்லா அறைக்கு வாடகை ஜாஸ்தி எனத் தோன்றியதால் வேண்டாம்னு வந்துட்டோம். அதோடு காலை உணவு காம்ப்ளிமென்ட்ரி கிடையாது. நம்ம கொடைக்கானலிலேயே தமிழ்நாடு ஓட்டலில் தங்கினால் காலை உணவு காம்ளிமென்ட்ரி. டோக்கன் கொடுத்துடுவாங்க. அதோடு அறைக்கு ரூம் செர்வீஸும் உண்டு என்பதோடு எப்போதும் வெந்நீர் வரும். அதைச் சொல்லச் சொல்லக் கேட்காமல் நாங்க பூம்பாறை போனப்போ வேறே ஓட்டலில் தங்கிட்டு அவதிப்பட்டது தனிக்கதை! அதைப் பின்னொரு நாள் வைச்சுப்போம். இந்த ஓட்டலில் அறை வேண்டாம்னு வெளியே வந்ததும் ரொம்ப நேரமா எங்களையே கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஓர் ஆட்டோக்காரர் தான் ஓர் லாட்ஜுக்குக் கூட்டிச் செல்வதாகச் சொன்னார்.

புனே ரயில் நிலையத்தில் நாங்க முன்பதிவு செய்திருந்த டார்மிட்டரிக்குச் செல்லும் நேரம் நெருங்கிவிடவே நான் அங்கே போகணும் என்றேன். எதிரே தான் ரயில் நிலையம். ஆனால் பெட்டிகளைத் தூக்கிக் கொண்டு சாலையைக் கடக்க இயலாது! நடுவே சென்டர் மீடியன். ஒருவழிப்பாதை வேறே. சுற்றிக் கொண்டு தான் வரணும். அதனால் இந்த ஆட்டோக்காரரைக் கேட்க அவரோ தான் அழைத்துச் செல்லும் லாட்ஜுக்குத் தான் முதலில் போகணும்னு பிடிவாதம் பிடிக்க நான் கொஞ்சம் கடுமையாகவே அறை எங்களுக்கு சனிக்கிழமை தான் தேவை. இன்னிக்கு இரவு ரயிலில் நாங்க கோலாப்பூர் போவதால் ரயில் நிலையத்திலேயே டார்மிடரியில் புக் செய்திருக்கோம். முடிஞ்சால் ரயில் நிலையத்திற்குக் கொண்டு விடு! என்று சொல்லி விட்டேன். முணுமுணுத்துக் கொண்டே ரயில் நிலையத்திற்குக் கொண்டு விட்டார் அந்த ஆடோ ஓட்டுநர். தங்குமிடம் எங்கே எனக் கேட்டுக் கொண்டு பெட்டிகளையும், பையையும் தூக்கிக் கொண்டு மேலேஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏ ஏறினோம். அங்கிருந்த பொறுப்பாளரிடம் எங்களுடைய டார்மிடரி ரசீதைக் காட்டி எங்களுக்கான படுக்கைக்குச் சென்றோம். நான்கு பக்கமும் மரத்தடுப்புக்களால் தடுக்கப்பட்டு கிட்டத்தட்டப் பத்துக்குப் பத்து அறை போலவே அது இருந்தது. அங்கே போய்ப் பெட்டிகளை வைத்துவிட்டுப் படுத்துக் கொண்டோம்.

மாலை அங்கே தேநீரோ, காஃபியோ வரும் என நினைத்தால் எதுவும் வருவதில்லை. இதற்கு முன்னால் ரயில்வே தங்குமிடத்தில் தங்கும்போதெல்லாம் காஃபி, தேநீர், தினசரி ஆகியவை இலவசமாகக் கொடுத்து வந்திருக்கின்றனர். அதோடு நம்ம ரங்க்ஸ் இங்கேயே அறை  கிடைத்தால் தங்கிவிட்டுத் திரும்பும்போது இங்கிருந்தே விமானநிலையம் செல்லலாம் என யோசித்தார். உடனே ரயில்வே அலுவலக அதிகாரியைப் போய்ப் பார்த்தால் அவர் இப்போதெல்லாம் இந்தத் தங்குமிடம் ஒதுக்குவதை நாங்கள் செய்வதில்லை. ஐ.ஆர்.சி.டி.சி. நேரிடையாகச் செய்கிறது. மேலும் இருவருக்காக எல்லாம் இப்போது அறைகள் கொடுப்பதில்லை. குறைந்த பட்சம் ஒரு குடும்பம் அல்லது 3,4 பேர் இருக்க வேண்டும். இருவருக்குக் கொடுப்பதை நிறுத்திவிட்டார்கள் என்று சொல்லிவிட்டார். சரினு அங்கே இருந்த காஃபி ஸ்டாலில் தேநீர் கேட்டு வாங்கி வந்தார். அதைக் குடித்தால்! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் கோகோ பவுடர் போட்ட காஃபி! குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. கொஞ்சம் வெளியே போய் வரலாம்னு கிளம்பினோம். அப்படியே திரும்பி வரச்சே இரவு உணவை முடிச்சுக்கலாம்னு எண்ணம். மறுபடி அதே லாட்ஜுக்குப் போய் அறைக்கு விண்ணப்பித்தால் காலை இருந்தவர் இப்போ இல்லை. இப்போ அறை வாடகை ஏசி இல்லாததற்கே 2500 ரூபாய் எனவும் அதுவும் இரண்டு பேருக்குக் கொடுக்க முடியாது எனவும் சொல்லி விட்டார். கறாராகப் பேசினார்.

பக்கத்தில் உள்ள சாகர் ஓட்டலுக்குப் போய் ஆளுக்கு ஒரு பாதம் மில்க் ஷேக் சாப்பிட்டோம். ஆனை விலை, குதிரை விலை கூடக் கொஞ்சம் இறங்கி இருக்கும் போல! அங்கிருந்து அறைக்கு என்ன செய்வது என யோசித்த வண்ணமே நடந்தால் மறுபடி மேலே முட்டிக் கொண்டது அதே ஆட்டோக்காரர். கிட்டத்தட்ட எங்களைத் தூக்கிப் போட்டுக்கொள்ளாத குறையாய் அந்த ஆள் தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு பறந்தார்.  வழியெல்லாம் இது கேஈஎம் ஆஸ்பத்திரி, இது அந்தப் பேட்டை, இது இந்தப் பேட்டை என நம்மவர் புனே குறித்த பழங்கால நினைவுகளில் ஆழ ஆட்டோ மங்கள்வார்ப்பேட்டையில் ஓர் ஓட்டல் முன் வந்து நின்றது.

முதலில் வெங்கடாசலபதி, பின்னர் மஹாலக்ஷ்மி!

Kolhapur Mahalakshmi Temple



மஹாலக்ஷ்மி கோயில் சக்தி பீடங்களில் ஒன்று.இந்தக் கோயில் மஹாலக்ஷ்மியான அம்பிகைக்கு மஹாஸ்தானமாக விளங்குகிறது. இங்கே போய் ஒரு முறையாவது அம்பிகையை வழிபடவேண்டுமென்பது நீண்ட காலமாக இருந்து வந்ததொரு ஆவல். அதோடு கூடவே பண்டரிபுரமும் போகணும் என்னும் ஆவல். ஏற்கெனவே பண்டரிபுரம் சென்று வந்ததை எழுதினேன்.
இங்கே பார்க்கவும்

ஆனாலும் இன்னொரு முறை பாண்டுரங்கனையும் தரிசிக்கும் ஆவல். கோலாப்பூரிலிருந்து பண்டர்புர் என  அழைக்கப்படும் பண்டரிபுரம் கிட்டக்கவும் இருக்கிறது.  பண்டரிநாதனைத் தொட்டு அவன் கால்களில் நம் தலையைக் கிடத்தித் தொட்டு வணங்கலாம். பக்தர்களுக்கு அருள்பாலிக்கவே அவன் நின்ற வண்ணமே காத்திருக்கிறான்.  இந்த இரு  கோயில்களுக்கும் போக வேண்டிக் கடந்த மூன்று வருஷங்களாகத் திட்டம் போட்டுப் போட்டுக் கிளம்பவே முடியலை. 2016 ஆம் வருஷம் ஏக அமர்க்களமாகப் போய் விட்டது. பின்னர் 2017 மே மாதம் அம்பேரிக்காவில் இருந்து வந்ததில் இருந்து மாமியாரின் விசேஷங்கள் முடிய வேண்டிக் காத்திருந்தோம்.

அதன் பின்னர் சென்ற வருடம் ஃபெப்ரவரி மாதம் அஹமதாபாத் அருகே இருக்கும் மாத்ருகயா சென்று வந்தோம். அதைப் பற்றி எழுதவில்லை. பின்னர் குஞ்சுலு வந்தது. அடுத்தடுத்துச் சில, பல நிகழ்ச்சிகள். வீடு விற்றல், வாங்குதல், உடம்பு படுத்தல்னு காலம் ஒரு வருஷம் ஓடியே போயாச்சு. ஆகையால்  இம்முறை நம்ம ரங்க்ஸ் என்னிடம் கேட்காமலும், சொல்லாமலும் அவரே மண்டையை உடைத்துக் கொண்டு கோலாப்பூருக்கும், பண்டரிபுரத்துக்கும் எப்படிப் போவது, எப்படி வருவது என்பதைத் தீர்மானித்துக் கொண்டார். தீர்மானித்த பின்னர் சும்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்மா ஒப்புக்கு நம்ம கிட்டே ஒப்புதல் கேட்கிற மாமூல்படி ஒப்புதல் கேட்டுவிட்டு எப்போன்னே தெரியாத ஓர் நாள் பயணங்களுக்கு முன்பதிவு செய்து தரும் ஓர் ஏஜென்டிடம் சென்றார். அவர் வழக்கமாக எங்கள் விமானப்பயணங்களுக்கெல்லாம் பயணச்சீட்டு வாங்கித்தருவார். ஐந்தாறு வருஷமாகப் பழக்கம் தான். அவங்க கிட்டேப் போய்த் திருச்சி--சென்னை--புனே, பின்னர் புனே--சென்னை--திருச்சி எனத் தேதிகள் குறிப்பிட்டுப் பயணச் சீட்டு வாங்கி வந்து விட்டார். புனேயிலிருந்து கோலாப்பூர் செல்லவும் சஹ்யாத்ரி எக்ஸ்பிரஸில் இரவு ஏசியில் படுக்கை இருக்கைச் சீட்டு வாங்கிட்டார். கோலாப்பூர் வரை போயிடலாம்.

பண்டரிபுரம் போவது எப்படி? மண்டையைக் குடைந்து கொண்டு ஆராய்ந்து கோலாப்பூரில் இருந்து பண்டரிபுரம் செல்லும் ரயில்களின் நேரங்களை ஆராய்ந்தால் எல்லாம் காலை வேளையிலோ அல்லது இரவு நேரங்களிலோ இருந்தது. ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு ஒரு ரயிலைக் கண்டுபிடித்தால் அது கோலாப்பூரிலிருந்து நாக்பூருக்குப் பண்டரிபுரம் வழியாகச் செல்வது தெரிய வந்தது. உடனே அதற்குச் சீட்டு வாங்கிட்டோம். பின்னர் பண்டரிபுரத்திலிருந்து புனே வருவதற்கு 23 ஆம் தேதி மாலை ஓர் விரைவு வண்டி இருக்கவே அதில் பயணச் சீட்டு வாங்கினோம். எல்லாமே ஆன்லைனில் முன்பதிவு செய்யப்பட்டன. அதோடு இல்லாமல் திருச்சியில் இருந்து கிளம்பும் நாளன்று புனேக்கு மதியம் பனிரண்டு மணிக்கே போய் விடுவதால் இரவு ஒன்பதரைக்கு அல்லது பத்து மணிக்குக் கோலாப்பூர் வண்டி வரும் வரை எங்கே தங்குவது? புனேயில் ரயில்வே தங்குமிடத்தில் ஆன்லைனில் புக் செய்யப் போனால் இருவருக்கான படுக்கை கொண்ட அறைகள் ஆன்லைனில் முன்பதிவு இல்லை என்றே வந்தது. ஒண்ணுமே புரியாமல் டார்மிட்டரி கேட்க, அதிலும் ஏசி புக் செய்தால் நான் ஏசி தான் கிடைத்தது. சரினு அதைப் பதிவு செய்துட்டோம். மற்றபடி கோலாப்பூர் போய் அங்கே தங்கும் விஷயத்தையும், பண்டரிபுரம் போனதும் அங்கே தங்குமிடத்தையும் பார்க்கணும்.

இது இப்படி இருக்க ஒருநாள் அதாவது நாங்க கிளம்புவதற்குச் சுமார் பதினைந்து அல்லது 20 நாட்கள் முன்னர் நாங்க பண்டரிபுரத்திலிருந்து புனே செல்ல முன்பதிவு செய்திருந்த ரயிலை ரத்து செய்துவிட்டதாகத் தகவல் வந்தது. ஙே!!!!!!!!!!!!!! ஒண்ணும் புரியலை! பண்டரிபுரத்திலிருந்து புனே வருவது எப்படி? மறுநாள் பதினோரு மணிக்குத் தான் சென்னைக்கு விமானம் என்றாலும் முதல் நாள் இரவுக்குள்ளே அங்கே போய் இருந்தால் தானே மறுநாள் காலை கிளம்ப முடியும்? ஒவ்வொரு ரயிலாக மறுபடி ஆய்வு செய்து சனியன்று காலை 11-20 மணிக்கு சோலாப்பூரிலிருந்து புனே செல்லும் ரயிலில் சாதாரணப் பெட்டியில் இடம் கிடைக்க அதை முன் பதிவு செய்து கொண்டோம். ஏசி கிடைக்கவில்லை. ஆனால் பண்டரிபுரத்திலிருந்து சோலாப்பூர் போயாகணும். எதில் செல்வது? அரசாங்கப் பேருந்துகளை நம்பக் கூடாது என்றனர். தனியார் பேருந்துகள் மிகவும் குறைவு என்றனர். ரொம்ப யோசித்து ஒரு கார் அல்லது ஆட்டோ கிடைத்தால் அதில் போகலாம் என முடிவு செய்து கொண்டோம். நடக்கப் போவதை அறியாமலேயே! ஹாஹா, காரில் போவதெனில்2,000 ரூபாயும் ஆட்டோ எனில் 1500 ரூபாயும் ஆகுமாம். ரயிலில் வாங்கி இருந்த பயணச்சீட்டின் விலை 200 ரூபாய்க்குள்ளாக. மண்டைக்குடைச்சல் ஆரம்பம் ஆனது. ஆனாலும் குறித்த நாளில் புனேக்குக் கிளம்பிட்டோமுல்ல!

இப்போதெல்லாம் விமானப் பயணங்களில் சாப்பாடு கொடுப்பதில்லை. விலைக்கு வாங்க வேண்டும் என்பதோடு பெரும்பாலும் நூடுல்ஸ், போஹா,ப்ரெட் சான்ட்விச் போன்றவையே தருகின்றனர். விமானத்தில் கொடுக்கும் காஃபியைக் குடிப்பதை விடக் காஃபி குடிப்பதையே நிறுத்திடலாம். ஆகவே நாங்க புதன் கிழமை காலை கிளம்பும் முன்னர் இட்லி வார்த்துச் சட்னி அரைத்து எடுத்துக் கொண்டு ஃப்ளாஸ்கில் வழக்கம் போல் காஃபியும் எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினோம். திருச்சி விமானநிலையத்தின் வழியே நாங்கள் இதுவரை பயணித்ததில்லை. இதான் முதல் முறை! நாங்க போகும்போதே செக் இன் ஆரம்பம் ஆகி விட்டது. வழக்கம் போல் ரெட் டாக்சியில் தான் போனோம்.220 ரூ தான் ஆகி இருந்தாலும் ஓட்டுநர் விமான நிலையத்திற்குக் கொடுக்கணும் என 60 ரூ தனியாக வாங்கிக் கொண்டார். இது கொஞ்சம் ஒரு மாதிரியாகத் தான் இருந்தது. ஏனெனில் உள்ளே நுழையும்போது எதுவும் கொடுக்காமல் தான் வந்தார்.  ஆனாலும் எதுவும் சொல்லாமல் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு உள்ளே போனோம்.

போர்டிங் பாஸ் வாங்கும்போதே சென்னையில் ஏறவேண்டிய நுழைவாயில் எண்   , இருக்கை எண் எல்லாம் இங்கேயே போட்டுக் கொடுத்துட்டாங்க. சாமான்களையும் காபினிலே வைக்க வேண்டாம் எனவும் புனேயில் பெற்றுக்கொள்ளுங்கள் எனச்சொல்லிக் கார்கோவுக்கு அனுப்பிட்டாங்க. ஆகவே கையில் எதுவும் இல்லை. சாப்பாடும், என்னோட கைப்பையும் தான்.  பின்னர் பாதுகாப்புச் சோதனை முடிந்து விமானம் ஏற  வேண்டிய நுழைவாயில் எண்ணிற்குச் சென்றோம். முன்னரே மொபைல் டாட்டா ஆன் செய்திருந்தேன். ஆனாலும் வேலை செய்யவில்லை. அங்கே இங்கே நுழைந்து குடைந்து பின்னர் ரோமிங்கிலும் வைத்தேன். கொஞ்ச நேரம் வந்தது. பின்னர் விமானத்தில் ஏறிவிட்டதால் அதிகம் அதில் கவனம்செல்லவில்லை.  திருச்சி--சென்னை 45 நிமிஷம் னு பேர் தான்! ஒன்றரை மணி ஆக்கிடறாங்க. அதே சென்னை-புனே ஒரு மணி நேரம்! கரெக்டாப் போயிடுது!விமானத்தில் ஏற ஏரோ பிரிட்ஜ் இல்லை. ஆகவே    விமானத்தில் ஏறுவதற்குப்  பேருந்தில் தான் அழைத்துச் செல்கின்றனர். எல்லாம் அசோக் லேலண்ட் பேருந்துகள். கௌதமன் சார் நினைவு வந்தது.

அரண்மனை முற்றத்து பவானி கோயிலின் வெளியே காணப்பட்டவை

ஷாஹ்ஜி மஹராஜ்! நிஜம்மா இப்படி இருந்திருப்பாரா? தெரியலை!

பலங் என அழைக்கப்படும் படுக்கை

விமானம் சரியான நேரத்துக்குக் கிளம்பிச் சரியான நேரத்துக்குச் சென்னையை அடைந்தது.  இங்கேயும் ஏரோ பிரிட்ஜ் இல்லை. பேருந்து தான். சென்னை விமான நிலையத்தை அடைந்து அங்கிருந்து மேலே உள்ள தளத்துக்குச் சென்று மறுபடியும் பாதுகாப்புச் சோதனையை முடித்துக் கொண்டு பார்த்தால் புனே விமானம் எங்கிருந்து கிளம்பும் என்பதே தெரியவில்லை. சற்று நேரம் பொறுத்திருந்து பனிரண்டாவது எண் நுழைவாயில்  என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு மறுபடி கீழே வந்து காத்திருந்தோம். இப்போதும் சரியான நேரத்துக்கு விமானம் வந்து கிளம்பவும் செய்தது.  விமானம்  மேலே ஏறிய பத்துப் பதினைந்து நிமிடங்களில் பைலட்டிடமிருந்து ஓர் அறிவிப்பு. விமானத்தின் இடப்பக்கம் இரண்டு இருக்கை மட்டுமே உள்ள பக்கத்தில் அமர்ந்திருப்பவர்கள் விமான ஜன்னல் வழியாகக் கீழே பார்க்கவும். திருமலைக் கோயிலும், திருப்பதி நகரும் தெரியும்! என்றார். உடனேயே கீழே பார்த்தோம். எங்களுக்கு இரண்டு இருக்கைகள் உள்ள பக்கமே அமரக் கொடுத்திருந்தார்கள். என்னால் பார்க்க முடிந்த அளவுக்கு ரங்க்ஸால் பார்க்க முடியவில்லை என்றாலும் தங்க கோபுரம் வெயிலில் ஜொலிப்பதைக் காட்டினேன்.பார்த்துக் கொண்டார்.  ஆகவே மஹாலக்ஷ்மி தரிசனம் கிடைக்கும் முன்னர் முதலில் பெருமாளைப் பார்த்துக் கொண்டோம்.

ஶ்ரீராமனுக்கு ஜெயமங்களம்!

இன்று ஶ்ரீராமநவமி. ஶ்ரீராமனுக்கு ஜன்ம தினம். பாவம் ராமன்!   ஓர் அரசகுமாரனாகப் பிறந்து காட்டில் வாழ்ந்தான். மனைவியைப் பிரிந்தான்.  மனைவியோடு மீண்டும் சேர்ந்ததும் மீண்டும் பிரிவதற்காகவே! இப்படி வாழ்நாள் முழுவதும் உழன்றுவிட்டுப் பின்னர் போய்ச் சேர்ந்தான். இருந்தவரையிலும் தான் ஓர் அவதார புருஷன் என்பதை அறிந்தவன் இல்லை. நல்ல கடுங்கோடையில் பிறந்திருக்கிறான்.  அவன் பிறந்த நாள் எல்லோரும் அசுபம் எனக்கருதும் நவமி திதியில் வருகிறது. பெரும்பாலும் ஜன்ம நக்ஷத்திரங்களே பிறந்தநாளைக்கு என எல்லோருக்கும் வைத்திருக்க நம் முக்கியமான இஷ்ட தெய்வங்கள் ஆன ராமனுக்கும், கிருஷ்ணனுக்கும் திதியைத் தான் எடுத்துக் கொள்கிறோம்.  சிவனுக்கும், விஷ்ணுவுக்குமோ முறையே திருவாதிரை, திருவோணம் ஆகிய நக்ஷத்திரங்கள் சிறப்பித்துச் சொல்லப்படுகின்றன.

 ஒரு சில ஊர்களில் ஶ்ரீராமனின் பிறந்தநாளைப்  பங்குனி அமாவாசை அன்றிலிருந்து  ஆரம்பித்துக் கொண்டாடி தசமியோடு முடிப்பார்கள். அன்று பட்டாபிஷேஹம் செய்வார்கள். ஆனாலும் ஶ்ரீராமநவமிப் பிரசாதங்கள் எனில் மிகவும் எளிமையானது. இந்தக் கோடைக்கு ஏற்றது. பருப்புப் பாயசம், சுண்டல், நீர்மோர், பானகம். இவை தான். வடை தட்டுவது எல்லாம் நம் தேவைக்கு ஏற்ப. உடலுக்குத் தேவையான சக்தியை அளிக்கும் விதத்தில் பிரசாதங்கள். அநேகமாய் நாம் கொண்டாடும் அனைத்துப் பண்டிகைகளின் பிரசாதங்களும் இப்படித் தான் அந்த அந்தப் பருவத்துக்கு ஏற்றாற்போன்ற தானியங்கள் அடங்கிய உணவு வகைகளாகவோ அல்லது பக்ஷண வகைகளாகவோ இருக்கும்.  அதிலும் உடலுக்குத் தேவையான சத்துக்களைக் கொடுக்கும் உணவாகவும் இருக்கிறது. பானகம் அருந்துவதால் தாகம் தணிவதோடு இல்லாமல் ரத்தத்தில் ஹீமோகுளோபினை அதிகரிக்கவும் செய்யும்.வேக வைத்துச் சாப்பிடும் சுண்டல் மூலம், கால்ஷியம் எனப்படும் சுண்ணாம்புச் சத்துக் கிடைக்கும். புரதம், இரும்புச் சத்து குறித்துச் சொல்லவே வேண்டாம். நீர்மோர் அஜீரணத்தைப் போக்குவதோடு உடலில் ஏற்படும் உப்புச் சத்துக்குறைவையும் போக்குகிறது. கோடைக்கு இவை ஏற்றவை!

இதே கிருஷ்ணன் பிறந்த நாள் எனில் நல்ல கடும் மழைக்காலத்தில் நள்ளிரவில் வரும்! அவன் பிறந்ததும் அஷ்டமி திதியில். கடுக் முடுக் எனக் கடித்துச் சாப்பிடும்படியான பக்ஷணங்கள். குழந்தையாகப் பல லீலைகள் புரிந்ததாலும் சாப்பாடு, பாயசம், பக்ஷணம், பால், வெண்ணை, மோர், தயிர் போன்றவற்றில் ஈடுபாடு இருந்ததாலும் பெரும்பாலும் அவற்றை ஒட்டியே நம் பிரசாதங்கள் இருக்கின்றன. அதிலும் மழைக்காலக் குளிருக்கென உடலைச் சூடு பண்ணும் விதத்தில் அமைந்த பிரசாதங்கள். எனினும் கண்ணன் மானுடனாகப் பிறந்தாலும் தன் ஒவ்வொரு செய்கையிலும் அவன் தான் அவதாரம் என்பதைக் காட்டிக் கொண்டே இருந்தான்.

கிருஷ்ணனோ எனில் ஶ்ரீராமனுக்கு நேர்மாறாகவே இருந்தான். ஒருதாரக் கொள்கையுடன் ராமன் இருந்தான் எனில் கிருஷ்ணனுக்கோ ருக்மிணி, சத்யபாமை, ஜாம்பவதி என மூன்று மனைவியர். போதாக்குறைக்கு ராதை என்னும் கோபிகா ஸ்த்ரீ. இவளைத் தவிர்த்தும் கோபிகைகள் அனைவரும் கண்ணனையே நினைத்தனர் என்பது தனி விஷயம். அதன் தத்துவார்த்தமும் வேறே! ஆனாலும் கிருஷ்ணனை ஓர்ஸ்த்ரீலோலனாகச் சித்திரிக்க இந்தக் கருத்தைப் பலர் எடுத்துக் கையாளுகின்றனர். மீராபாய் தன்னைச் சந்திக்க மறுத்த ஹரிதாஸிடம் சொன்னதைப் போல கிருஷ்ணனின் ராஜ்ஜியத்தில் அவன் ஒருவனே புருஷன்! மற்ற அனைவருமே பெண்டிர் தான்! இதன் உள்ளார்ந்த பொருளைப் புரிந்து கொள்ளுதல் கொஞ்சம்கடினம்.  எப்படி ஆனாலும் நாம் நம் வாழ்வில் ஶ்ரீராமனையும், கிருஷ்ணனையும் மறக்காமல் இருந்து வருகிறோம். நாம இப்போ வந்த வேலையைப் பார்ப்போமே!

இன்னிக்கு ஶ்ரீராமநவமிக்கு எங்க வீட்டில் செய்த பிரசாதங்கள் படத்துடன் வெளியிடப்படுகிறது.  எங்க வீட்டு ராமர் தான் இணையத்தில் ரொம்பவே பிரபலமாச்சே. என்றாலும் மறுபடி அவர் படத்தைப் போடுகிறேன்.

ராமர் மேலே, கீழே ஶ்ரீதேவி, பூதேவி சமேதரான பெருமாள்

   பிரசாதங்கள், சாதம், பருப்பு, பாயசம், உளுந்து வடை, பாசிப்பருப்புச் சுண்டல், நீர் மோர், பானகம். வெற்றிலை, பாக்கு, பழம், தேங்காய்.  சுண்டலையே தொட்டுக்க வைச்சுண்டாச்சு என்பதால் வேறே காய் பண்ணலை! நாளை தமிழ்ப் புத்தாண்டு பிறக்கிறது. நண்பர்கள் அனைவருக்கும் தமிழ்ப் புத்தாண்டு வாழ்த்துகள்.  காலையிலே நாளைக்கு வர முடியாது.

அதோடு கோலாப்பூர் போனது, சென்னைப் பயண விபரங்கள் எல்லாம்  மெதுவாகத் தான் வரும். உடனே எல்லாம் எழுத நேரமில்லை.  வேறே வழியே இல்லை. நெல்லைத் தமிழர் பொறுத்துக்கத் தான் வேண்டும். வீட்டில் வேலையும் முக்கியம். அதோடு பண்டிகைகளும் வேறே!  ஒரு காலத்தில் இந்த "எண்ணங்கள்" வலைப்பக்கமே 2,3 பதிவுகள் போட்டிருக்கேன். இப்போக் கணினியில் உட்காரும் நேரமும் குறைவு! 

சும்மா ஒரு திப்பிச வேலையும், ஒரு நல்ல வேலையும்!

தம்பி குடும்பம் போன வாரம் வந்தப்போ அவங்களுக்கு எதுக்கும் பயன்படும்னு வெந்தய தோசைக்கு அரைச்சு வைச்சிருந்தேன். என்ன? என்ன? நெல்லைத் தமிழரே, செய்முறையா?  என்னோட முறை வெந்தய தோசையே தனி! அதுக்கு அப்புறமா வருவோம்.  முடிஞ்சாச் சுட்டி தரேன். இருங்க, வரேன்!

இங்கே, பார்த்துக்கோங்க  நெல்லைத் தமிழரே, சும்மாச் சும்மாக் கேட்கக் கூடாது, செரியா?

  இப்போத் திப்பிசத்தைப் பார்க்க வேண்டாமா? அந்த வெந்தய தோசை மாவில் தம்பி மனைவி அவங்களுக்கு தோசை வார்த்தது போக மிச்சம் வைச்சிருந்தார். அதை நாங்க சென்னையிலிருந்து ஶ்ரீரங்கம் வந்தன்னிக்கு ராத்திரி எங்க இரண்டு பேருக்கும் தோசை வார்க்க எடுத்துக் கொண்டேன். இம்முறை பல்லவனும் சீக்கிரமாய் வர, உம்மாச்சி மாதிரி ஒரு ஆட்டோக்காரர் வந்து சுருக்கு வழியில் கூட்டிப் போகிறேன்னு வந்து சாமான்களையும் தூக்கிக் கொண்டு எங்களை அதிகம் நடக்க விடாமல் அழைத்துப் போனார்.  அதிர்ஷ்டமோ அதிர்ஷ்டம்! இல்லைனா அந்த நடைமேடை முழுவதும் சுமார் அரைகிமீட்டராவது இருக்கும், நடந்து போய்ச் சுரங்கப்பாதையில் கீழே இறங்கி மேலே ஏறி, அம்மாடி, இதுக்கே மூச்சு வாங்குதே! பெட்டியை எல்லாம் தூக்கிக் கொண்டு ஏறுவதும், இறங்குவதும்?  சென்னை போனால் இந்தப் படிகளில் ஏறி இறங்க முடியலைன்னே , இதுக்காகவே நாங்க மாம்பலத்தில் இறங்காமல் எழும்பூரில் போய் இறங்கிட்டு இருக்கோம்.ஆனால் இங்கே ஶ்ரீரங்கத்தில் இறங்கித் தானே ஆகணும்! { சென்னையில் எழும்பூரில் இரண்டாவது நடைமேடையில் வெளியே வரும் பக்கம் எஸ்கலேட்டர் அருகே லிஃப்ட் இருப்பதையும் இம்முறை பார்த்தேன். ஆனால் போகலை. வெளியேறும் வழி கிட்டத்தான் இருந்தது.}

நாங்க வந்தது ஏசி என்பதால் ஒண்ணு இஞ்சின் பக்கம் வரும், இல்லைனாக் கடைசியில் கார்ட் வான் பக்கம் வரும். இறங்கறச்சே கார்ட் வான் பக்கம். எங்க பெட்டிக்கு அப்புறமா ஒரு முன்பதிவில்லாப் பயணம் செய்யறவங்க ஏறும் பெட்டி, அதுக்கப்புறமா கார்ட் வான்!  கீழே இறங்கறச்சேயே அந்த ஆட்டோக்காரர் கவனிச்சிருக்கார் போல! உடனேயே ரங்க்ஸிடம் வந்து தான் விரைவில் கொண்டு விடுவதாகச் சொல்லவே ஏற்கெனவே சுரங்கத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பிச்சிருந்த என்னை ரங்க்ஸ் அழைத்தார். அந்த ஆட்டோக்காரர் சொன்னதைக் கேட்டு சபலம் வந்தாலும் எங்காவது இரண்டரை அடி உயரத்தில் படி இருக்குமோனு சந்தேகம் என்னை விடலை. அவரைக் கேட்டேன். நிச்சயமா இல்லைனு சத்தியமே பண்ணினார். ஆட்டோவில் கொண்டு விடப் பணமும் அதிகம் கேட்கவில்லை. அது வேறே சந்தேகம், கவலை. நல்லவங்களா இருப்பதில் கூட இந்தக்காலத்தில் சந்தேகப்பட வைக்குது பாருங்க! :) அவருடன் நடந்தோம். அங்கிருந்து முதல் நடைமேடை போய்ச் சிறிது தூரத்திலேயே ஓர் இடைவெளிச் சந்து தெரிய அதன் வழியே கொஞ்ச தூரத்திலேயே ஸ்டேஷன் ரோடின் ஒரு பக்கம். அங்கே ஆட்டோக்கள் நின்று கொண்டிருந்தன. நம்ம ஆட்டோக்காரர் எங்க சாமான்களை அவர் வண்டியில் வைத்துவிட்டு மறுபடி வந்து எங்களை அழைத்துச் சென்றார். ஆகவே அன்னிக்கு எட்டு நாற்பதுக்கே வீட்டுக்கு வந்தாச்சு. ஏற்கெனவே நான் வீட்டில் தான் சாப்பாடுனு முடிவு பண்ணி இருந்ததால் தோசை வார்த்துத் தக்காளித் தொக்கு (நான் மட்டும்), அவர் புளிக்காய்ச்சல், மிளகாய்ப் பொடியோடு சாப்பிட்டாச்சு.  மாவு கொஞ்சம் மிச்சம். மறுநாள் அதை வார்க்கச் சந்தர்ப்பம் கிடைக்கலை. 

ஆகவே நேற்றிரவு என்ன பண்ணலாம்னு மண்டை குடையவேதக்காளிகள் ஊருக்குப் போகும்போது வாங்கியவை வீணாகும் நிலையில் இருந்ததைப் பார்த்தேன்.நாம யாரு? உடனே  மண்டையில் உதித்தது ஒரு எண்ணம்! தக்காளி தோசை செய்தால் என்ன?அப்போ இருக்கிற மாவை என்ன பண்ணுவதாம்? க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! யோசித்ததில் மூளையில் பளீரென எல் ஈடி பல்ப் எரிய உடனடியாக அதைச் செயலாற்றத் துவங்கினேன். நல்ல தக்காளிகளாக நான்கு பொறுக்கிக் கொண்டு அதில் தக்காளியின் கண்ணை மட்டும் வெட்டி எடுத்துட்டு மிச்சத்தோடு மி.வத்தல், தேங்காய்த் துருவல், பெருங்காயம், உப்புச் சேர்த்து நன்கு விழுதாக அரைத்தேன்.

ஏற்கெனவே இருந்த மாவோடு ஒரு கிண்ணம் ரவை, ஒரு கரண்டி கோதுமை மாவு சேர்த்தேன். அரைத்த விழுதையும் போட்டுக் கலந்து விட்டுப் பின்னர் பொடியாக நறுக்கிய வெங்காயத்தையும் கருகப்பிலை, கொத்துமல்லியோடு சேர்த்துக் கலந்தேன். தோசைகளாக வார்த்தேன். நேத்திக்குப் பாடு ஆச்சு. புதிய முறையில் தக்காளி தோசையும் பண்ணியாச்சு! இதை வெறும் ரவை, அரிசிமாவு, மைதா அல்லது கோதுமை மாவோடு கூட ஒரு தரம் முயற்சி பண்ணனும்னு இருக்கேன். :)))))  தொட்டுக்கக் காலம்பர வைச்ச குழம்புக் கருவடாம் போட்ட குழம்பு!

                           
                              பாத்திரத்தில் மிச்ச தோசை மாவு. பக்கத்தில் மிக்சி ஜாரில் அரைத்த தக்காளி விழுது!

               
                            கூடச் சேர்த்த ஒரு கிண்ணம் ரவையும் ஒரு கரண்டி கோதுமை மாவும்.

வெங்காயம் பொடியாக நறுக்கியது

எல்லாவற்றையும் மாவில் போட்டுக் கலக்கணும்.

இதோ தோசை வார்த்தாகி விட்டது! 

ஹிஹிஹி, இது என்ன இன்னிக்கு ஒரே சமையலா இருக்கேனு பார்த்தீங்களா?  அதே தான். ஊருக்குப் போறச்சே வாங்கி வைச்ச கத்திரிக்காயை நேத்திக்குக் கறி பண்ணினாலும் நாலு மிச்சம் இருந்தது. அதில் இன்னிக்குக் கத்திரிக்காய் சாதம் பண்ணினேன். ஆரம்பிக்கையில் படம் எடுக்கும் எண்ணமோ போடும் எண்ணமோ இல்லை. கத்திரிக்காய் வதங்கும்போது தான் படம் எடுத்துப் போடும் எண்ணம் வர சரினு கறி நிலைமையில் கத்திரிக்காய் இருக்கும்போதே படம் எடுத்தேன்.

பின்னர் அதில் சாதம், மசாலா பொடி எல்லாம் போட்டுக் கலக்கும்போது எடுத்த படம். பச்சைக் கொத்துமல்லி தூவி விட்டு வெள்ளரிக்காய்த் தயிர்ப்பச்சடியுடன் சாப்பிட்டாச்சு!

கத்திரிக்காய் சாதம் செய்யத் தேவைப் பட்ட பொருட்கள்:

மி.வத்தல் 4, தனியா அல்லது கொத்துமல்லி விதை, இரண்டு டேபிள் ஸ்பூன், இரண்டு டீஸ்பூன் கடலைப்பருப்பு, உளுத்தம்பருப்பு 2 டீஸ்பூன், எள் ஒரு டீஸ்பூன்,  பெருங்காயம் ஒரு சின்னத் துண்டு, சோம்பு ஒரு டீஸ்பூன், சின்னத் துண்டு லவங்கப்பட்டை, ஒரு கிராம்பு, ஒரு ஏலக்காய்,  மசாலாக்களில் போடும் பூ ஒரு டீஸ்பூன் அளவுக்கு அல்லது நான்கு ஐந்து பூக்கள், தேங்காய்த் துருவல்  ஒரு டேபிள் ஸ்பூன்

ஆனால் நான் இந்தப் பொடியை இதில் சொல்லி இருக்கும் முறையில் எல்லாம் செய்து வைச்சுக்கலை. ஏற்கெனவே மிவத்தல், கொ.ம.விதையோடு கபருப்பு, உபருப்பு, மிளகு, வெந்தயம் போட்டு வறுத்து அரைத்த பொடி இருந்தது. இது எப்போவுமே என்னிடம் தயார் நிலையில் இருக்கும். ஆகவே நான் இன்று சோம்பு, மசாலாப் பூக்கள், கிராம்பு, ஏலக்காய், லவங்கப்பட்டை ஆகியவற்றை மட்டும் வெறும் வாணலியில் வறுத்துக் கொண்டு பொடி செய்து கொண்டேன். அதைத் தனியாகவே வைத்தேன். தேங்காய்த் துருவலையும் வாணலியில் சூட்டில் போட்டுப் பிரட்டினேன். 

கத்திரிக்காய், வெங்காயம் நறுக்கிக் கொண்டு கடாயில் அல்லது அடிகனமான பாத்திரத்தில் எண்ணெய் ஊற்றிக் கொண்டு அதில் கடுகு, உபருப்பு, கபருப்பு, வேர்க்கடலை தாளித்துக் கொண்டு பெருங்காயம் , கருகப்பிலை சேர்த்தேன். பின்னர் வெங்காயத்தைப் போட்டு வதக்கினேன். அரை டீஸ்பூன் சர்க்கரை சேர்த்தேன். வெங்காயம் சீக்கிரம் வதங்கும். பின்னர் கத்திரிக்காய்களைப் போட்டு மஞ்சள் பொடி, கால் டீஸ்பூன் மி.பொடி, கால் டீஸ்பூன் தனியாப் பொடி போட்டு மூடி வைத்து வதக்கினேன். கத்திரிக்காய் நன்கு வதங்கியதும் தேவையான உப்பைப் போட்டுக் கூடவே சாதத்தையும் சேர்த்தேன். 

ஏற்கெனவே தயார் நிலையில் இருந்த மிளகாய், தனியா சேர்த்த மசாலாப்பொடியோடு தேங்காய்த் துருவல், புதிதாக அரைத்த கரம் மசாலாப்பொடி ஆகியவற்றை மிக்சி ஜாரில் போட்டு ஒரு சுற்றுச் சுற்றி விட்டு சாதத்தில் போட்டுக் கலந்தேன். தேவையான உப்பும் சேர்க்கணும் இப்போத் தான்! வேணும்னா ஒரு டேபிள் ஸ்பூன் நெய் விட்டுக்கலாம். புளிப்பு வேண்டுமெனில் அம்சூர் பவுடர் அரை டீஸ்பூன் இறக்கும்போது போடலாம். அல்லது எலுமிச்சம்பழம் பிழியலாம். பச்சைக்கொத்துமல்லி பொடியாக நறுக்கித் தூவினால் கத்திரிக்காய் சாதம் தயார்! என்னிடம் அம்சூர் பவுடர் இல்லை. எலுமிச்சம்பழம் இருந்தது. ஆனாலும் சேர்க்கவில்லை. அப்படியே  சாப்பிட்டோம். நன்றாகவே இருந்தது.

சென்னைக்குத் தேஜஸான பயணம்!

அடுத்தடுத்துப் பயணங்கள், வீட்டில் உறவினர் வருகை எனக் கடந்த இரண்டு மாசமாக ஒரே மும்முரமான நாட்களாகப்  போய் விட்டன. சென்ற மாதம் கோல்ஹாப்பூர் சென்று விட்டு வந்ததுமே உடம்பு ஒரே சோர்வாகத் தான் இருந்தது. ஆனால் இந்தச் சென்னைப் பயணம் தவிர்க்க முடியவில்லை. அம்பத்தூர் வீட்டை விற்றது சம்பந்தமான ஒரு வேலை முடிய வேண்டி நாங்க அங்கே போயே ஆகவேண்டிய கட்டாயம். ஆகவே ஏப்ரல் ஏழாம் தேதி நெருங்கிய உறவினர் ஒருவரின் பேத்திக்குக் கல்யாண நிச்சயதார்த்தம் நடந்தது. அதை ஒட்டியே போகலாம் எனச் சனிக்கிழமை ஆறாம் தேதிக்குத் தேஜஸில் முதல் முறையாகப் பயணம் செய்யத் திருச்சியில் இருந்து சென்னை எழும்பூருக்குப் பயணச்சீட்டு முன் பதிவு செய்தோம். திரும்பி வர ஒன்பதாம் தேதியன்று மதியம் பல்லவன். அன்று தேஜஸ் கிடையாது என்பதோடு அது சென்னையில் இருந்து கிளம்புவது காலை ஆறு மணிக்கே! எங்களுக்கோ வேலை முடிய ஒரு மணி ஆகி விடும். ஆகவே பல்லவன் தான் சரி வரும். 

எங்கள் இருக்கைகளில் இருந்து தேஜஸ் உட்புற அமைப்பின் ஒரு பகுதி! 

முழுவதும் குளிர்சாதன வசதி கொண்டது. முதல் வகுப்பை இதிலே எக்சிக்யூடிவ் க்ளாஸ் எனச் சொல்கின்றனர். சாப்பாடு ரயிலில் வருகிறது என்றாலும் நாம்  பயணச்சீட்டு வாங்கும்போதே சாப்பாடு வேண்டுமா வேண்டாமா, சைவமா, அசைவமா என எல்லாம் குறிப்பிட வேண்டும். சாப்பாடு வேண்டுமெனில் அதற்கும் சேர்த்துப் பயணச்சீட்டுத் தொகையில் வாங்கி விடுவார்கள். இல்லை எனில் பயணச்சீட்டின் விலை கொஞ்சம் குறையும். எங்களுக்கு மூத்த குடிமக்களுக்கான பயணச் சீட்டு என்பதால் ஒருவருக்கு சாப்பாடும் சேர்த்து 720ரூபாய் ஆகி விட்டது! இருவருக்கும் சேர்த்து 1440 ரூபாய். ஒருவருக்கான பயணச்சீட்டு சுமார் 1400 வரை ஏசி. உட்காரும் வசதி கொண்ட பெட்டிக்கு. படுக்கை வசதி இல்லை. இதைத் தவிர்த்து எக்சிக்யூடிவ் வகுப்பு மட்டுமே! அதற்கான தொகை இன்னமும் அதிகமாக ஆகும்.

                                                            இது எதிர்ப்பக்கம்

தொலைக்காட்சிப் பெட்டி வைத்திருக்கின்றனர் விமானங்களில் இருப்பதைப் போல். 

ஆனால் படங்கள் அதிகம் இல்லை. தமிழ், ஹிந்தி, ஆங்கிலம் என மும்மொழிப் படங்கள் வந்தாலும் தமிழில் வெள்ளிவிழா, மற்றும் அதற்கும் முன் உள்ள இரண்டு, மூன்று படங்களும், ஹிந்தியில் அமர், அக்பர், அன்டனி, ஆனந்த் போன்ற பழைய படங்களுமே! க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர். நல்லவேளையா ப்ருத்வி ராஜ்கபூர், சோபனா சமரத் நடிச்ச ராமாயணம் என்று காட்டவில்லை. சும்மாத் திறந்து பார்த்து ஒரு நோட்டம் விட்டு விட்டு மூடி விட்டேன். அநேகமா எல்லோருமே அப்படித் தான்.

நாங்கள் போய் உட்கார்ந்த சில நிமிடங்களில் முதலில் எப்போதும் போல் குடிநீர் விநியோகம், சாப்பாடு உள்ள பயணச்சீட்டுக்காரர்களுக்கு. மற்றவர்கள் விலை கொடுத்து வாங்கலாம் என எண்ணுகிறேன். அதன் பின்னர் லேசான ஆகாரம் என்னும் பெயரில் ஆலு புஜியா,  உ.கி. சமோசா, ஒரு 20/20 பிஸ்கட் பாக்கெட், ஒரு சின்ன சாக்லேட் ஆகியவை அடங்கிய ஒரு தட்டைக் கொடுத்தார்கள். அதன் பின்னர் காஃபியா, தேநீரா எனக் கேட்டுக் கொண்டு காஃபி எனில் காஃபி பாக்கெட், சர்க்கரை, பால் பவுடர் பாக்கெட் ஒரு காஃபி கப்போடு விநியோகம் செய்த பின்னர் ஃப்ளாஸ்குகளில் நிரப்பப்பட்ட வெந்நீரை ஊற்றிக் கொடுத்தனர். எல்லாம் விமான சேவையைப் போல் தான். 

அதை அடுத்து சுமார் ஆறரை மணி போல ப்ரெட் ஸ்டிக்ஸ், உப்பு, மிளகுத்தூள், வெண்ணெய்ப் பாக்கெட் கொடுக்க ஆரம்பித்தனர். உடனே சூப் வரப் போகிறது என்பது புரிந்தது. ஆனாலும் இது ரொம்பச் சீக்கிரமாக இருப்பதாக நினைத்தேன். ஆனால் சூப் சுமார் பத்து நிமிஷம் கழித்தே வந்தது.  சூடாகவும் நன்கு கெட்டியாகவும் இருந்த அந்தத் தக்காளி சூப்பை உப்பு, மிளகு பொடி, வெண்ணெய் சேர்த்துக் கொண்டு ப்ரெட் ஸ்டிக்கும் சேர்த்துக் கொண்டு ரசித்துக் குடித்தோம். அதன் பின்னர் சுமார் ஒரு மணி நேரம் கழித்தே சாப்பாடு வந்தது. சாப்பாடு வந்ததுமே அதை உணவு உண்ணும் சிறிய மேசையைத் திறந்து மேலே வைத்ததால் கைப்பை கீழே மாட்டிக் கொண்டது. செல்லை எடுக்க முடியவில்லை.ஆகவே சாப்பாடு படம் எடுக்க முடியலை. என்ன பெரிசாக் கொடுத்துட்டாங்க! :)

விரட்டி போன்ற இரு மைதா ரொட்டிகள், ஏதோ மிக்சட் வெஜிடபுள் சப்ஜி, தால், (காரமில்லாமல் இருந்த ஒரே சமாசாரம்) ஊறுகாய், பாஸ்மதி ஃப்ரைட் ரைஸ், தயிர் (நல்லதயிர்) இருந்தது. ரொட்டியை நடுவில் மட்டும் பிய்த்துச் சாப்பிட்டுவிட்டு சப்ஜியைப் பேருக்குத் தொட்டுப் பார்த்து விட்டு அந்த பாஸ்மதி ரைஸைக் கொஞ்சம் தாலில் போட்டுச் சாப்பிட்டுவிட்டு மீதத்தை வைத்து விட்டேன். தயிர் சாப்பிட்டேன். சாப்பாடு முடிந்து அரைமணிக்கெல்லாம் நல்ல அருமையான வனிலா ஐஸ்க்ரீம் வந்தது. அளவிலும் சரி, தரத்திலும் சரி ஐஸ்க்ரீமுக்கு என்னோட ஓட்டு+ முழு ஆதரவு1

**********************************************

நாலாம் தேதி இரவே சென்னையில் இருந்து கிளம்பி தம்பி குடும்பம் இங்கே ரங்கநாதர் கோயிலில் சில பிரார்த்தனைகளை நிறைவேற்ற வந்தார்கள். இஃகி, இஃகி, இங்கே தான் குழப்பமே ஆரம்பம். நாங்க பயணச்சீட்டு வாங்கறச்சே பத்தாம் தேதி புதனன்று தம்பி வீட்டில் நடக்க இருந்த ஓர் நிகழ்வைக் குறித்துக் கேட்டதில் அது ஒத்திப்போடப்பட்டது என்றதும் நாங்கள் திருச்சியில் இருந்து கிளம்பும் தேதியை மாற்றாமல் திரும்பி வரும்போது உள்ள  எங்கள் பயணத்தைச் சென்னையிலிருந்து திருச்சிக்கு ஒன்பதாம் தேதிக்கு மாற்றினோம். ஆனால் அவங்க திட்டம் என்ன என்பதைக் கேட்கவே இல்லை. அதன் பின்னர் தான் ஏதோ பேச்சில் தெரிய வந்தது, அவங்க நாலாம் தேதி கிளம்பி வரப்போவது!  அ.வ.சி இருபக்கமும்.  முதலில் நாங்க எங்க மைத்துனர் வீட்டுக்குப்போய்த் தங்குவதாக இருந்தது. ஆனால் அதிலும் சில, பல எதிர்பாரா நிகழ்வுகள். ஆகவே தம்பி வீட்டுக்கே செல்லலாம் என முடிவு செய்தோம். அவங்க நாலாம் தேதி வந்து விட்டு ஏழாம் தேதி இரவு கிளம்புவதாகத் திட்டம். ஆனால் நாங்க ஆறாம் தேதிக்குப் பயணச் சீட்டு வாங்கிட்டோம். இஃகி, இஃகி, என்ன செய்யறது. சாதாரண ரயில் என்றாலோ சாதாரணச் சீட்டு என்றாலோ பயணத்தை ரத்து செய்யலாம். ஆனால் முன்னெல்லாம் தேதியைத் தள்ளிப் போடும் வசதி இருந்தது என்பதால் அதை முயற்சி செய்தால் ஆன்லைனில் வாங்கிய பயணச்சீட்டுகளுக்கு அந்த வசதி இல்லை என ஐஆர்சிடிசியில் இருந்து பதில் வரவும் ரத்து செய்யும் திட்டம் கைவிடப்பட்டது. அதன் பின்னர் மேலும், மேலும் ரயில்வே சட்டதிட்டங்களைத் தோண்டியதில் இப்போதெல்லாம் பயணச்சீட்டை வாங்கினால் பயணம் அந்தக் குறிப்பிட்ட தேதியில் செய்யவில்லை எனில் ரத்து செய்வதைத் தவிர வேறே வழியில்லை என்றும் இது ஆன்லைனில் வாங்கிய பயணச் சீட்டுகளுக்கு மட்டுமில்லாமல் கவுன்டரில் வாங்கினவற்றுக்கும் செல்லும் என்றும் தெரிய வந்தது. க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்.

தம்பி குடும்பத்தை ஶ்ரீரங்கத்தில் விட்டுவிட்டு நாங்க சனிக்கிழமை மதியம் சுமார் 3 மணி அளாவில் திருச்சி ஜங்க்ஷன் போனோம். அங்கே போனால் தேஜஸ் எக்ஸ்பிரஸ் 3ஆம் நடைமேடை என அங்குள்ள டிஸ்ப்ளேவில் செய்தி வந்தது. சரினு பாட்டரி காரைக் கூப்பிட்டால் இதோ, அதோனு சொல்லிக் கொண்டே ஒரு வழியாக மூன்றரை மணிக்கு 3 ஆம் எண் நடைமேடைக்குக் கொண்டு விட்டார். இத்தனைக்கும் ஒரு நபருக்கு 30 ரூ பணம் வாங்கிப்பார். இலவசம் எல்லாம் இல்லை. வண்டி கொஞ்சம் தாமதமாகத் தான் வந்தது. எல்லோரும் நல்லபடியா ஏறும் முன்னர் கதவு சார்த்தாமல் இருக்கணுமேனு பிள்ளையாரை வேண்டிக் கொண்டேன். நாங்களும் எப்படியோ ஏறி விட்டோம். 

இந்த வண்டிக் கழிவறைகள் பயன்படுத்த நம் மக்களுக்குத் தெரியவில்லை/புரியவில்லை. ஆகையால் மதுரையில் இருந்து வரும்போதே ஒரு பக்கத்துக் கழிவறை பயன்படுத்தத் தகுதி இல்லாமல் இருந்தது. வண்டியில் இருந்த மேலாளரிடம் புகார் செய்ததில் இந்தவண்டியில் சுத்தம் செய்யும் ஆட்கள் வரமாட்டார்கள் எனவும், கழிவறையில் ஃப்ளஷ் டாங்க் ஏர் ப்ளாக் ஆகிவிட்டதாயும் கூறினார். ஒரு பக்கத்துக் கழிவறை மட்டுமே பயன்படுத்தும்படி ஆகி விட்டது.  வண்டி ஆட்டத்தில் வெஸ்டிப்யூல் தாண்டிச் செல்வது முடியவும் இல்லை. அதோடு இல்லாமல் சாப்பாடு பரிமாறுப்வர்கள் அவர்கள் பங்குக்கு மிச்சம் இருப்பதை எல்லாம் அந்தக் கழிவறையில் கொட்டுவதால் கழிவறைச் சுவர் எல்லாம் கறை மயம்!

ஒன்பதரைக்குச் சென்னை எழும்பூர் வரணும்.  ஆனால் வண்டி விரைவு வேகம் அதிகம் காரணமாக எட்டரைக்கே தாம்பரம் வர அங்கிருந்து மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து கொண்டு ஒன்பது இருபதுக்கு எழும்பூர் வந்தது. வழக்கமான நாலாம் எண் நடைமேடை இல்லாமல் 2 இல் வந்தது. அதுவும் வெளியே செல்ல வசதி தான். 

பயணங்கள் குறித்த விபரங்கள்! இங்கே எல்லாம் போயிருக்கீங்களா?

இந்தப் பயணங்களில் சின்ன வயசில் திருப்பதி  போனவை எல்லாம் கணக்கில் இல்லை. அதன் பின்னர் சென்னை-மதுரை போனவையும் கணக்கில் இல்லை. திருமணம் ஆன பின்னர் தினசரி வேலைக்கு அம்பத்தூர்-தண்டையார்ப்பேட்டை போனதெல்லாம் கணக்கில் இல்லை. அதன் பின்னர் நம்ம ரங்க்ஸோட வேலை மாற்றத்தின் விளைவால் எழுபதுகளில் ராஜஸ்தான் சென்றதும், அங்கிருந்து ஒவ்வொரு முறை தமிழகம் வந்ததும் கணக்கில் வரவில்லை. ராஜஸ்தானில் இருந்து சிகந்திராபாத் சென்றது, பின்னர் சென்னை வந்தது, 80களில் மைசூர், "பெண்"களூர் பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து கோவா சென்றது, அதன் பின்னர் பிலாய், நாக்பூர் போனதெல்லாம் கணக்கில் இல்லை. எண்பதுகளிலேயே மீண்டும் ராஜஸ்தான் மாற்றலாகிப் போனது, 3 நாட்கள் ரயிலிலேயே பயணம் செய்தது, அதன் பின்னர் அங்கிருந்து விடுமுறைக்குத் தமிழகம் வந்தப்போ முதலில் ரயில் இஞ்சின் எரிந்து போய் மாற்ற நேர்ந்தது, பின்னர் அதே ரயில் டீரெயில் ஆகி நின்றது, வழியிலேயே காட்டுக்குள் மணிக்கணக்காகக்காத்திருந்தது. அங்கேயே அடுப்பு மூட்டிப் பக்கத்துக் கிராமத்தில் இருந்து பால் வாங்கி வந்து தேநீர் போட்டுச் சாப்பிட்டது. கிராமத்துப் பெண்கள் சமைத்துக் கொண்டு வந்து கொடுத்தது எல்லாமும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளது.

நசிராபாதில் இருந்து திங்கட்கிழமை கிளம்பும் வண்டி, வியாழக்கிழமை தான் சரியான நேரத்துக்குச் சென்றாலே சென்னை அடையும். நசிராபாத்- காச்சிகுடா புதன் மாலை வரும். புதன் மாலை சார்மினாரைப் பிடித்தால் வியாழனன்று காலை சுமார் ஒன்பது மணி அளவில் சென்னை சேரலாம். இப்போ ரயில் புறப்பாடு நேரங்கள் மாறி இருக்கலாம்.  ஆனால் நாங்களோ திங்கட்கிழமை கிளம்பி சனிக்கிழமை காலை வந்து சேர்ந்தோம்! நல்லவேளையாக அப்போ ரயில்வேயில் தபால், தந்தி அனுப்ப ஏற்பாடு செய்து தந்ததால் சென்னைக்கு எங்க அப்பாவுக்குத் தந்தி அனுப்பினோம். ரயில் கவிழ்ந்து விட்டதால் நாங்க தாமதமாக வந்து சேர்வோம் எனவும் சிகந்திராபாத் வந்ததும் மற்றொரு தந்தி அனுப்புவதாகவும் கொடுத்தோம்.இரு தந்திகளும் சரியாகப் போய்ச் சேர்ந்தன!  அப்படியும் நாங்கள் செல்லவேண்டிய ரயிலில் போக முடியாமல் அதன் பின்னர் சென்ற ஹைதராபாத் எக்ஸ்பிரஸில் நாம் பள்ளி போய் ரயில் ஏறி ஹிஹிஹி, முன் பதிவில்லாமல் சென்றதால் அங்கே போய்த் தான் ஏறிக்க முடியும். சிகந்திராபாதில் கூட்டம் அள்ளும். ஆகவே அங்கே போய்ப் போர்ட்டர் உதவியுடன் ஏறிக்கொண்டு சாமான்களையும் வைத்துக் கொண்டு ஒரு மாதிரி உட்கார்ந்து விட்டோம். பின்னர் வருபவர்கள் அவங்க பாடு! இஃகி, இஃகி, இஃகி! ஏனெனில் மறுநாளைக்கு மறுநாள் என் பெரிய மைத்துனரின் சீமந்தம்! கட்டாயம் போயே ஆகணும்!

அந்த முறைதான் முதல் முறையாக ராமேஸ்வரம்,கன்யாகுமரி, திருச்செந்தூர் ஆகிய ஊர்களுக்குப் போனோம். இவை எல்லாம் அநேகமாய் மதுரையில் என் பெரியப்பா வீட்டில் தங்கிக் கொண்டு அங்கிருந்து பேருந்துகளில் சென்றது! ரயில் பயணங்களில் வரலை. ஆனால் சுற்றுலாவில் உண்டு. சுற்றுலாக்களில் முதல் முறை ராஜஸ்தானில் இருந்தப்போ சென்ற உதய்பூர், மவுன்ட் அபு, ஜெய்ப்பூர்ச் சுற்றுலாக்களும், இரண்டாம் முறையும் நசிராபாதிலிருந்து சென்ற ஜெய்ப்பூர், சிதோட்கட் சுற்றுலாவும் இருக்கு!

அதன் பின்னர் நசிராபாதிலிருந்து ஜாம்நகர் மாற்றல் ஆகி வந்தப்போவும் ரயில் ரோகோ! பிரச்னை! ரயில் நின்று நின்று கிளம்பிக் கொண்டிருந்தது. பகல்வேளை ஆதலால் எங்களுக்கு "பே(Bay)" நால்வருக்கானது கிடைக்காமல் ஒவ்வொருத்தருக்கு ஒவ்வொரு உட்காரும் இடம் மட்டும் கிடைக்க, சாமான்களைப் பார்த்து மிரண்ட சகபயணிகள் சண்டைக்கு வர, எங்களை ரயிலில் ஏற்றி விட வந்த அலுவலக ஊழியர்கள் பதிலுக்குச் சண்டை போட ராணுவ  சகோதரர்கள் ரயிலில் ஏறி எங்களுக்கு மாற்றல் ஆகி இருப்பதைச் சொல்லிப் பொறுத்துக்கொள்ளும்படி கேட்டுக்கொள்ளப் பின்னர் ஒருவழியாகச் சமாதானம் ஆனது.

ஆனால் அந்த ரயில் நின்று நின்று போனதால் அஹமதாபாதுக்கு நேரத்துக்குப் போய்ச் சேரவில்லை. அங்கிருந்து நாங்கள் ஜாம்நகர் போகவேண்டிய ரயில் கிளம்பிப் போயே போய்விட்டது! மறு ரயில் மறுநாள் காலை தான். ஆனால் இரவு பத்து மணிக்கு ஜனதா ஒன்று (அப்போல்லாம் முழுக்க முழுக்க இரண்டாம் வகுப்பு மட்டுமே இருக்கும் பெட்டிகள் கொண்ட வண்டி) ஹாப்பா என்னும் ஜாம்நகருக்கு அருகிலுள்ள ஊருக்கு இருப்பதாகவும் அதற்கு முன்பதிவு தேவை இல்லை எனவும் ஏறிக்கலாம் எனவும் ரயில்வே அதிகாரி கூறினார். கிட்ட இருந்து ஏற்றி விடுவதாயும் கூறினார். நாங்க ஜாம்நகருக்குப் போக முதல் வகுப்பில் முன் பதிவு செய்திருந்தோம். ஆனால் இப்போது போகப் போவதோ இரண்டாம் வகுப்பு முன் பதிவுகள் அல்லாத பெட்டி! உட்கார இடம் கிடைக்குமா? சந்தேகம்! ஏனெனில் அப்போது அங்கே இருந்த ஓம்காரேஸ்வரர் கோயிலில் உற்சவம் நடந்து கொண்டிருக்க சாரி சாரியாக மக்கள் நடைப்பயணமாகவும், ரயில், பேருந்துப் பயணமாகவும் காவடிகளைத் தூக்கிக் கொண்டும், தூக்காமலும் போல் பம்! என்று கோஷமிட்டுக் கொண்டு சென்று கொண்டிருந்தனர். இந்த அழகில் நாங்க எங்கே ஏறுவது? ஏறினாலும் எங்கே உட்காருவது? இப்படித் தான்! முதல் வகுப்பில் முன்பதிவு செய்துட்டு மூன்றாம் வகுப்பில் போவோம். இந்த மூன்றாம் வகுப்பு மொரார்ஜி தேசாய் பிரதமராக இருந்த போது முற்றிலும் ஒழிக்கப்பட்டு இரண்டாம் வகுப்புப் பயணிகளும் மெத்தை தைத்த இருக்கைகள் பயன்படுத்துமாறு ரயில் பெட்டிகள் மாற்றி அமைக்கப்பட்டன.

இரவு முழுவதும் கண் வேறு விழித்திருக்கணும். இரவு பத்து மணிக்கு நடைமேடைக்கு வந்த ரயிலில் ஒரு மாதிரியாக சாமான்களை ஏற்றிவிட்டு நாங்களும் ஏறிக்கொண்டோம். கையில் எடுத்துப் போகும் சாமான்கள் நிறைய இருந்தன. துணிமணிகள் கொண்ட பெட்டிகள் நாலு பேருக்கும். சமையல் பாத்திரங்கள், சமையல் சாமான்கள் அடங்கிய இரு பெட்டிகள். காஸ் ஸ்டவ், பம்ப் ஸ்டவ், திரி ஸ்டவ் போன்றவை (மண்ணெண்ணெய் இல்லாமல்) அவை ஒரு அட்டைப் பெட்டியில். ராணுவ கன்டோன்மென்ட் என்பதால் போனதும் மண்ணெண்ணெய் கிடைச்சுடும், அடுப்பெரிக்கலாம் எரிவாயு வரும் வரை! வீடும் எங்களுக்கு நாங்க போகும் முன்னரே தயாராய் இருக்கும். ஆகவே வீட்டில் போய் இறங்கினதுமே பால் காய்ச்சலாம். அதுக்குத் தகுந்தாற்போல் நாட்கள் பார்த்திருப்போம். கிளம்புவோம். ஆனால் இந்த ரயில்வேக்
காரங்களுக்குத் தான் அதெல்லாம் தெரியறதில்லை. இருந்தாலும் நாங்க ஜமாளிச்சோமுல்ல! ரயிலில் ஏறிக்கொண்டதில் எனக்கு மட்டும் இடம் கிடைக்கவில்லை. மேலும் அது பெண்கள் பெட்டி! ஆகவே நானும், பெண்ணும் மட்டும் இங்கே இருந்தோம். பையரும், அப்பாவும் அடுத்த பெட்டியில்! நடுவில் மறைப்பாகப் போட்டிருந்த மரத்தடுப்பு வழியாக அவங்க அங்கிருந்து பார்த்து ஆறுதல் சொன்னார்கள். ஆனால் எங்களுக்கோ  மனசே ஆகலை. நாங்க நாலு பேரும் எப்போவும் ஒன்றாகவே பயணிப்போம். சண்டை, பூசல், சமாதானம், வெள்ளைக்கொடி எல்லாமும் உண்டு. அது இல்லாமல் இப்போது கஷ்டமாக இருந்தது.

கூடவந்த பயணிகள் பேச்சுக் கொடுத்தார்கள். அவங்க குஜராத்தியிலும், நாங்க ஹிந்தியிலுமாகப் பேசப் பேச்சு வார்த்தை நடந்து ஒரு மனதாக எங்களுக்கு இடம் கொடுக்கத் தீர்மானித்து உட்கார இடம் ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார்கள். தூங்குங்க பஹன் ஜி! சாமான்களை நாங்க பார்த்துக்கறோம்! என உபசாரங்களும் நடந்தன. அதுக்காகத் தூக்கம் வந்துடுமா என்ன? அதிகாலையில் போய்ச் சேர வேண்டியவங்க ரயிலை விட்டுட்டுப் பகல் பத்து மணிக்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். நேரே ஜாம்நகர் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி இருக்கணும். இங்கே ஹாப்பா நிலையத்தில் இறங்கிட்டோம். எங்களை வரவேற்க வந்தவங்க ஜாம்நகர் நிலையத்தில் பார்த்துட்டு வரலைனதும் வீட்டுக்குப் போயிட்டாங்க! இரண்டு பேருக்கு மட்டும் இந்த ரயிலில் எதுக்கும் பார்க்கலாம்னு தோண ஒரு ஒன் டன்னர் வண்டியில் வந்திருந்தாங்க. ஹிஹி,  எங்களைப் பார்த்து அவங்க முழிக்க, இவங்க நம்ம ஆஃபீஸ்தானானு ரங்க்ஸ் முழிக்க நாங்க தமிழில் பேசுவதைப் பார்த்து அங்கே வந்தவரில் ஓர் தமிழ்க்காரர் எங்களைக் கேட்க நாங்க தான் அவங்கனு சொல்லவே அவருக்கு ரொம்பக் கஷ்டமாப் போச்சு! ஏனெனில் எங்களுக்காக ஏற்பாடு செய்திருந்த வண்டி திரும்ப யூனிட்டுக்குப் போய்விட்டது. இப்போ வந்திருக்கும் வண்டியில் எங்களை எப்படி ஏற்றுவது என்பது அவங்க கவலை! எங்களுக்கோ, ஏதோ வண்டி வந்திருக்கே, முதல்லே வீடு போய்ச் சேரலாம் என்று கவலை!

அந்த வண்டியிலேயே சாமான்களை ஏற்றிக்கொண்டு வண்டியிலும் ஏறி வீட்டுக்குப் போனது எல்லாம் தனிக்கதை! ராணுவ ஒன் டன்னரில் ஏறுவது ரொம்பக் கஷ்டம்! ஆனால் அப்போல்லாம் ரொம்பவே ஜிம்பிளாக ஏறி இருக்கேன்.  குஜராத்தில் இருக்கையில் சோம்நாத், துவாரகை, அஹமதாபாத் போன்ற ஊர்கள் சுற்றிப் பார்த்ததும், சபர்மதி ஆஸ்ரமம் சென்றதும் பசுமையாக நினைவில் இருக்கு! சபர்மதி நதிக்கரை அப்போ இருந்ததையும் இப்போ சென்ற வருடம் சென்றதையும் அப்போப் பார்த்த சபர்மதியையும் நினைத்தால் மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வித்தியாசம். அஹமதாபாத் நகரே ஒளி வெள்ளத்தில் ஆழ்ந்திருந்ததோடு அல்லாமல் சாலைகள் மிகப் பிரமாதமாக இருந்தன. மிகப் பெரிய நகரமாக மாறி விட்டது குறிப்பிடத் தக்கது! நாங்க கடைசியாக பரோடா சென்றது 2010 ஆம் ஆண்டில்.

இன்னும் வரும்! அதுக்கப்புறமா மெதுவாத் தான் கோலாப்பூர் பத்தின கதை! :))))))