ஒரு வழியாக நான்கு மணி நேரப் பயணத்தின் பின்னர் துபாய் வந்து சேர்ந்தோம். அங்கே வெளியே வரும்போதே வீல் சேர் பற்றி விசாரித்ததில் ஏரோ பிரிட்ஜ் முடியும் இடத்தில் காத்திருப்பார்கள் எனச் சொல்லவே அங்கே வந்தோம். எங்களைப் போல் இன்னும் 10,20 நபர்கள். அனைவருமே யு.எஸ்ஸில் ஒவ்வொரு இடம் போக வேண்டியவர்கள். அவர்களில் சிலர் எங்களைப் போல் ஹூஸ்டன் செல்பவர்களும் இருந்தார்கள். எல்லோரையும் ஒருங்கிணைத்தவர் ஹூஸ்டன் செல்லும் எங்களை மட்டும் தனியாகப் பிரித்து வேறொருவருடன் அனுப்பினார். அங்கிருந்து இரண்டு மூன்று இடங்களில் மின் தூக்கி மூலம் பயணித்துப் பயணித்து வேறொரு டெர்மினலுக்கு வந்திருந்தோம்னு நினைக்கிறேன். சில இடங்களில் காத்திருக்கவும் நேர்ந்தது. துபாய் நேரப்படி காலை ஒன்பதே முக்காலுக்குத் தான் எங்கள் விமானம். அப்போது எட்டு மணி ஆகி இருந்தது. கடைசியில் துபாய் விமானப் பாதுகாப்புச் சோதனையை முடித்துக் கொடுத்தார்கள். அங்கே கழுத்துச் சங்கிலி, கைவளையல் எல்லாவற்றையும் கழட்டச் சொன்னார்கள். கழுத்துச் சங்கிலியைக் கழட்டிப் போட்டேன். ஆனால் கை வளையலைக் கழட்ட முடியவில்லை. அதைச் சொல்லவும் சரினு சொல்லிட்டாங்க. பாதுகாப்புச் சோதனை முடிந்து ஹூஸ்டன் விமானம் ஏறுவதற்குப் போக வேண்டிய நுழைவாயிலுக்கு பாட்டரி கார் மூலம் அனுப்ப ஏற்பாடு செய்தாங்க. ஏற்கெனவே 2,3 இடங்களில் பாட்டரி கார் மூலம் வந்திருந்தோம். அதில் ஓர் இடத்தில் சென்னையில் பார்த்த உறவினரை மறுபடி பார்த்தோம். அவங்க சியாட்டில் போவதால் அதற்கான பாட்டரி காருக்குக் காத்திருந்தாங்க. அவங்களிடம் போயிட்டு வரேன்னு சொல்லிக் கொண்டே வந்தோம்.
ஹூஸ்டன் செல்ல பாட்டரி கார் ஏறவேண்டிய இடத்தில் இருந்தவர் ஏனோ தாமதம் ஆக்கிக் கொண்டிருந்தார். மணியும் எட்டரைக்கு மேல் ஆகவே நாங்களே போய் விசாரித்தோம். அங்கே இரண்டு பாட்டரி கார்கள் நின்று கொண்டிருந்தன. அவற்றில் ஒன்றில் அனுப்பி வைக்கும்படிக் கேட்டுக் கொள்ள அங்கிருந்த இன்னொரு ஊழியரும் அதை ஆமோதித்தார். அதற்குள்ளாக எங்களைப் போல் ஹூஸ்டன் செல்லவேண்டியவர்கள் அனைவரும் வந்து சேர எல்லோரையும் அரை மனசாக அந்த ஊழியர் அனுப்பி வைத்தார். ஒரு வழியாக நாங்கள் செல்லவேண்டிய நுழைவாயிலுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். அங்கே யு.எஸ்.பாதுகாப்புச் சோதனை. நல்லவேளையாக அதிகம் சோதிக்கவில்லை. மடிக்கணினியைப் பிரிச்சு வைக்கச் சொல்லிட்டு, கைப்பையையும் முக்கிய சாமான்களை மட்டும் திறந்து பார்த்துவிட்டு ஸ்கானிங் எனப்படும் நுட்பமான ஊடுகதிர்ப் பரிசோதனையை முடித்துவிட்டு அனுப்பி விட்டார்கள். இதற்குள்ளாக மணி ஒன்பதே கால் ஆகி விமானம் கிளம்பும் நேரமும் வந்து உள்ளே அழைக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். இங்கே எந்த வீல்சேரும் வரவில்லை. நடந்தே போகவேண்டி இருந்தது. நீளமான பாதை! விமானத்துக்குள் போகக் கொஞ்சம் உயரே வேறே ஏறணும். மூச்சு வாங்க ஏறிப் போனோம். சென்னையிலேயே இங்கே இந்த விமானத்துக்கும் போர்டிங் பாஸ் கொடுத்துவிட்டதால் இங்கேயும் ஓரத்து இருக்கைகள் இரண்டு. உள்ளே போய்ச் சாமானை வைத்தோம். சிறிது நேரத்தில் ஜன்னல் இருக்கைக்கும் ஆள் வந்தார். உள்ளே வந்ததில் கொஞ்சம் மூச்சு வாங்கியதால் நான் விமானப் பணிப்பெண்ணை அழைத்துக் குடிக்கக் குடிநீரும் ஜூஸ் ஏதேனும் கொடுக்கச் சொல்லிக் கேட்கவே அவர் இருவருக்கும் அதை எடுத்து வந்து கொடுத்தார். நடு இருக்கைக்கு ஆள் இல்லை. ஜன்னல் இருக்கைக்காரன் ஜம்மென்று நடுவில் உள்ள கைப்பிடியை எடுத்து விட்டுக்காலை நீட்டிக் கொண்டு இரண்டு இருக்கைக்கான தலையணை, கம்பளி எல்லாவற்றையும் எடுத்துப் பயன்படுத்திக்கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்து விட்டார். ஆகவே விமானம் கிளம்பியதும் சிறிது நேரத்தில் தொலைக்காட்சியில் "ஊரி" படம் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.
படம் யதார்த்தமாகவும் உண்மையைச் சொல்லுவதாகவும் அமைந்திருந்தது. இதற்குப் பரிசுகள் கிடைத்தது அதிசயமே இல்லை. ஒளிப்பதிவு, பின்னணி இசை, நிகழ்வுகள் நடக்கும் இடங்களின் அமைப்பு எல்லாம் அப்படியே அமைந்திருந்தது. நம் கண் முன்னர் வடகிழக்கு மாநிலங்களும், புது தில்லியும் வந்து போயின. பரேஷ் ராவலின் நடிப்பு குறிப்பிடத்தக்க விதத்தில் இருந்தது எனில் பிரதமராக நடித்திருந்த ரஜித் கபூரும் அருமையாக நடித்திருந்தார். உடை, அலங்காரங்கள் அனைவருக்குமே நன்றாகப் பொருந்திப் போயிருந்தன. கருடாவைத் தயாரித்த இஷானாக நடித்திருந்த நபரும் தன் பங்கைச் சிறப்பாகச் செய்திருந்தார். மொத்தத்தில் உண்மையை உள்ளபடி கூறிய படம். இதன் பின்னர் நான் பார்த்தது சஞ்சீவ் குமார்,ராக்கி நடித்த ஸ்ரீமான், ஸ்ரீமதி என்னும் மிகப் பழைய படம். ஏற்கெனவே சில முறை பார்த்திருந்தாலும் மறுபடி பார்த்தேன். படம் முன்னர் கவர்ந்த மாதிரி இப்போது கவரவில்லை.
சிறிது நேரத்தில் உணவு வந்தது. அதே பொங்கல் ஆனால் இம்முறை கிச்சடி முறையில் மிளகாய்ப் பொடி போட்டு! காய்கள் ஏதும் போடவில்லை. தொட்டுக்க குஜராத்தி முறையில் இனிப்பாக ஏதோ கூட்டு. அந்தப் பிஞ்சுச் சோள சாலட் மாத்திரம் நன்றாக இருந்தது. சாலட் ஒன்று கொடுத்தார்கள் பிஞ்சுச்சோளம் போட்டு. சாட் மாதிரி அருமையான ருசியுடன் இருந்தது. ஜவ்வரிசியில் ஏதோ இனிப்பு. ஜைனர்கள் ஜவ்வரிசி சேர்ப்பார்களா? தெரியலை! பழத்துண்டங்கள், வெண்ணெய், ஜாம் இலை. பின்னர் காஃபி. காஃபி மட்டும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லக் கூடிய விதத்தில் மற்ற விமான சேவை மாதிரி இல்லாமல் நன்றாக இருந்தது. இதற்கு முன்னர் விமானப் பயணங்களில் ராயல் நேபாளில் மட்டுமே அருமையான காஃபி கிடைத்தது. 2 முறை வாங்கிக் குடித்தோம். இந்தப்படம் சிங்கப்பூர் விமானத்தில் ஜைன உணவு. இதில் தயிரெல்லாம் இருக்கிறது. ஆனால் எமிரேட்ஸில் எங்களுக்குத் தயிர் கொடுக்கவில்லை. பொதுவாக சைவ உணவோடு தயிர் கண்டிப்பாக இருக்கும். இவங்க ஏனோ கொடுக்கலை.
படத்துக்கு நன்றி கூகிளார்!
மிக நீண்ட பயணம். ஐந்தாயிரம் மைலுக்கும் மேலே. அட்லான்டிக் கடல் வரவே ஆறு மணி நேரங்களுக்கும் மேல் ஆகி விட்டது. நடுவில் கொஞ்சம் தூங்கிக் கொஞ்சம் விழித்து என இருந்தோம். அவ்வப்போது ஜூஸ், காஃபி, தேநீர், மற்றும் மற்றக் குடிபானங்கள் எனக் கேட்டுக் கேட்டுக் கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தனர். நாங்கள் அவ்வப்போது ஜூஸ் வாங்கிக் குடித்தோம். வேறே உணவு ஏதும் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டோம். நீண்ட பதினைந்து மணி நேரப் பயணத்தின் பின்னர் ஹூஸ்டன் வருவதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்தன. விமானத்தின் பைலட்டும் அதை உறுதி செய்தார். மாலை நான்கு மணி சுமாருக்கு ஹூஸ்டனில் விமானம் தரை இறங்கியது. மெதுவாக விமானத்தை விட்டு வெளியே வந்தோம். விமானத்தில் இருந்து இறங்கும் இடத்திலேயே அதிகாரிகள் கையில் பட்டியலையும் நீண்ட வரிசையில் வீல் சேர்களையும் வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தனர்.
முதலாக வெளிவந்த என்னைக் கிட்டத்தட்டக் கையைப் பிடித்து இழுத்து வீல் சேரில் அமர வைத்தார் ஓர் அதிகாரி . என் பெயரைக் கேட்டு உறுதியும் செய்து கொண்டார். நம்மவர் வரணும்னு சொன்னேன். அவர் என்னமோ கொஞ்சம் மெதுவாகத் தான் வந்தார். ஆகவே அந்த அதிகாரி இருவரையும் சேர்த்தே அனுப்புவோம், கவலை வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிட்டு நம்ம ரங்க்ஸ் வந்ததும் அவரையும் பெயரைக் கேட்டு உறுதி செய்து கொண்டு வீல் சேரில் அமர வைத்து இருவரையும் வழி அனுப்பினார். வீல் சேர் எங்கும் நிற்காமல் இமிகிரேஷனிலும் கஸ்டம்ஸிலும் மட்டும் நின்றது. வழக்கம்போல் இமிகிரேஷனில் எத்தனை மாதங்கள் எனக் கேட்டுவிட்டு ஆறு மாதம் என்றதும் மார்ச் எட்டாம் தேதிக்குக் கிளம்பத் தேதி குறிப்பிட்டு அனுப்பினார்கள். கஸ்டம்ஸிலும் சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து வெளியே வந்ததும் பையரும் விமான நிலைய வரவேற்பறைக்கூடத்தினுள் நுழைந்தார். அவருடன் அங்கேயே ஸ்டார் பக்ஸில் ஒரு லாட்டே காஃபி சாப்பிட்டு விட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பி வந்தோம். குஞ்சுலு எங்களைப் பார்க்க மாட்டேன் என முகத்தை மூடிக் கொண்டது.
ஹூஸ்டன் செல்ல பாட்டரி கார் ஏறவேண்டிய இடத்தில் இருந்தவர் ஏனோ தாமதம் ஆக்கிக் கொண்டிருந்தார். மணியும் எட்டரைக்கு மேல் ஆகவே நாங்களே போய் விசாரித்தோம். அங்கே இரண்டு பாட்டரி கார்கள் நின்று கொண்டிருந்தன. அவற்றில் ஒன்றில் அனுப்பி வைக்கும்படிக் கேட்டுக் கொள்ள அங்கிருந்த இன்னொரு ஊழியரும் அதை ஆமோதித்தார். அதற்குள்ளாக எங்களைப் போல் ஹூஸ்டன் செல்லவேண்டியவர்கள் அனைவரும் வந்து சேர எல்லோரையும் அரை மனசாக அந்த ஊழியர் அனுப்பி வைத்தார். ஒரு வழியாக நாங்கள் செல்லவேண்டிய நுழைவாயிலுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். அங்கே யு.எஸ்.பாதுகாப்புச் சோதனை. நல்லவேளையாக அதிகம் சோதிக்கவில்லை. மடிக்கணினியைப் பிரிச்சு வைக்கச் சொல்லிட்டு, கைப்பையையும் முக்கிய சாமான்களை மட்டும் திறந்து பார்த்துவிட்டு ஸ்கானிங் எனப்படும் நுட்பமான ஊடுகதிர்ப் பரிசோதனையை முடித்துவிட்டு அனுப்பி விட்டார்கள். இதற்குள்ளாக மணி ஒன்பதே கால் ஆகி விமானம் கிளம்பும் நேரமும் வந்து உள்ளே அழைக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். இங்கே எந்த வீல்சேரும் வரவில்லை. நடந்தே போகவேண்டி இருந்தது. நீளமான பாதை! விமானத்துக்குள் போகக் கொஞ்சம் உயரே வேறே ஏறணும். மூச்சு வாங்க ஏறிப் போனோம். சென்னையிலேயே இங்கே இந்த விமானத்துக்கும் போர்டிங் பாஸ் கொடுத்துவிட்டதால் இங்கேயும் ஓரத்து இருக்கைகள் இரண்டு. உள்ளே போய்ச் சாமானை வைத்தோம். சிறிது நேரத்தில் ஜன்னல் இருக்கைக்கும் ஆள் வந்தார். உள்ளே வந்ததில் கொஞ்சம் மூச்சு வாங்கியதால் நான் விமானப் பணிப்பெண்ணை அழைத்துக் குடிக்கக் குடிநீரும் ஜூஸ் ஏதேனும் கொடுக்கச் சொல்லிக் கேட்கவே அவர் இருவருக்கும் அதை எடுத்து வந்து கொடுத்தார். நடு இருக்கைக்கு ஆள் இல்லை. ஜன்னல் இருக்கைக்காரன் ஜம்மென்று நடுவில் உள்ள கைப்பிடியை எடுத்து விட்டுக்காலை நீட்டிக் கொண்டு இரண்டு இருக்கைக்கான தலையணை, கம்பளி எல்லாவற்றையும் எடுத்துப் பயன்படுத்திக்கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்து விட்டார். ஆகவே விமானம் கிளம்பியதும் சிறிது நேரத்தில் தொலைக்காட்சியில் "ஊரி" படம் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.
படம் யதார்த்தமாகவும் உண்மையைச் சொல்லுவதாகவும் அமைந்திருந்தது. இதற்குப் பரிசுகள் கிடைத்தது அதிசயமே இல்லை. ஒளிப்பதிவு, பின்னணி இசை, நிகழ்வுகள் நடக்கும் இடங்களின் அமைப்பு எல்லாம் அப்படியே அமைந்திருந்தது. நம் கண் முன்னர் வடகிழக்கு மாநிலங்களும், புது தில்லியும் வந்து போயின. பரேஷ் ராவலின் நடிப்பு குறிப்பிடத்தக்க விதத்தில் இருந்தது எனில் பிரதமராக நடித்திருந்த ரஜித் கபூரும் அருமையாக நடித்திருந்தார். உடை, அலங்காரங்கள் அனைவருக்குமே நன்றாகப் பொருந்திப் போயிருந்தன. கருடாவைத் தயாரித்த இஷானாக நடித்திருந்த நபரும் தன் பங்கைச் சிறப்பாகச் செய்திருந்தார். மொத்தத்தில் உண்மையை உள்ளபடி கூறிய படம். இதன் பின்னர் நான் பார்த்தது சஞ்சீவ் குமார்,ராக்கி நடித்த ஸ்ரீமான், ஸ்ரீமதி என்னும் மிகப் பழைய படம். ஏற்கெனவே சில முறை பார்த்திருந்தாலும் மறுபடி பார்த்தேன். படம் முன்னர் கவர்ந்த மாதிரி இப்போது கவரவில்லை.
சிறிது நேரத்தில் உணவு வந்தது. அதே பொங்கல் ஆனால் இம்முறை கிச்சடி முறையில் மிளகாய்ப் பொடி போட்டு! காய்கள் ஏதும் போடவில்லை. தொட்டுக்க குஜராத்தி முறையில் இனிப்பாக ஏதோ கூட்டு. அந்தப் பிஞ்சுச் சோள சாலட் மாத்திரம் நன்றாக இருந்தது. சாலட் ஒன்று கொடுத்தார்கள் பிஞ்சுச்சோளம் போட்டு. சாட் மாதிரி அருமையான ருசியுடன் இருந்தது. ஜவ்வரிசியில் ஏதோ இனிப்பு. ஜைனர்கள் ஜவ்வரிசி சேர்ப்பார்களா? தெரியலை! பழத்துண்டங்கள், வெண்ணெய், ஜாம் இலை. பின்னர் காஃபி. காஃபி மட்டும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லக் கூடிய விதத்தில் மற்ற விமான சேவை மாதிரி இல்லாமல் நன்றாக இருந்தது. இதற்கு முன்னர் விமானப் பயணங்களில் ராயல் நேபாளில் மட்டுமே அருமையான காஃபி கிடைத்தது. 2 முறை வாங்கிக் குடித்தோம். இந்தப்படம் சிங்கப்பூர் விமானத்தில் ஜைன உணவு. இதில் தயிரெல்லாம் இருக்கிறது. ஆனால் எமிரேட்ஸில் எங்களுக்குத் தயிர் கொடுக்கவில்லை. பொதுவாக சைவ உணவோடு தயிர் கண்டிப்பாக இருக்கும். இவங்க ஏனோ கொடுக்கலை.
படத்துக்கு நன்றி கூகிளார்!
மிக நீண்ட பயணம். ஐந்தாயிரம் மைலுக்கும் மேலே. அட்லான்டிக் கடல் வரவே ஆறு மணி நேரங்களுக்கும் மேல் ஆகி விட்டது. நடுவில் கொஞ்சம் தூங்கிக் கொஞ்சம் விழித்து என இருந்தோம். அவ்வப்போது ஜூஸ், காஃபி, தேநீர், மற்றும் மற்றக் குடிபானங்கள் எனக் கேட்டுக் கேட்டுக் கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தனர். நாங்கள் அவ்வப்போது ஜூஸ் வாங்கிக் குடித்தோம். வேறே உணவு ஏதும் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டோம். நீண்ட பதினைந்து மணி நேரப் பயணத்தின் பின்னர் ஹூஸ்டன் வருவதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்தன. விமானத்தின் பைலட்டும் அதை உறுதி செய்தார். மாலை நான்கு மணி சுமாருக்கு ஹூஸ்டனில் விமானம் தரை இறங்கியது. மெதுவாக விமானத்தை விட்டு வெளியே வந்தோம். விமானத்தில் இருந்து இறங்கும் இடத்திலேயே அதிகாரிகள் கையில் பட்டியலையும் நீண்ட வரிசையில் வீல் சேர்களையும் வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தனர்.
முதலாக வெளிவந்த என்னைக் கிட்டத்தட்டக் கையைப் பிடித்து இழுத்து வீல் சேரில் அமர வைத்தார் ஓர் அதிகாரி . என் பெயரைக் கேட்டு உறுதியும் செய்து கொண்டார். நம்மவர் வரணும்னு சொன்னேன். அவர் என்னமோ கொஞ்சம் மெதுவாகத் தான் வந்தார். ஆகவே அந்த அதிகாரி இருவரையும் சேர்த்தே அனுப்புவோம், கவலை வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிட்டு நம்ம ரங்க்ஸ் வந்ததும் அவரையும் பெயரைக் கேட்டு உறுதி செய்து கொண்டு வீல் சேரில் அமர வைத்து இருவரையும் வழி அனுப்பினார். வீல் சேர் எங்கும் நிற்காமல் இமிகிரேஷனிலும் கஸ்டம்ஸிலும் மட்டும் நின்றது. வழக்கம்போல் இமிகிரேஷனில் எத்தனை மாதங்கள் எனக் கேட்டுவிட்டு ஆறு மாதம் என்றதும் மார்ச் எட்டாம் தேதிக்குக் கிளம்பத் தேதி குறிப்பிட்டு அனுப்பினார்கள். கஸ்டம்ஸிலும் சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து வெளியே வந்ததும் பையரும் விமான நிலைய வரவேற்பறைக்கூடத்தினுள் நுழைந்தார். அவருடன் அங்கேயே ஸ்டார் பக்ஸில் ஒரு லாட்டே காஃபி சாப்பிட்டு விட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பி வந்தோம். குஞ்சுலு எங்களைப் பார்க்க மாட்டேன் என முகத்தை மூடிக் கொண்டது.
