ராமாயணத்தைக் கற்பனை எனச் சொல்பவர்களும் சரி, அதை உண்மை எனச் சொல்பவர்களும் சரி ஒரு விஷயத்தில் ஒத்த கருத்துடனேயே இருக்கின்றனர். அது தான் சீதை தீக்குளித்தது பற்றியது! உண்மையில் ராமாயணத்தை ஒப்புக் கொள்பவர்கள் அதைச் சீதை செய்த பெரிய தியாகமாக ஏற்றுக் கொண்டு விட ஒப்புக் கொள்ளாதவர்கள் தான் அநேகமாக ராமனைக் குற்றம் சொல்கின்றனர். அதிலும் பலரும் ராமன் தான் சீதையைத் தீக்குளிக்கச் சொன்னதாக நினைக்கின்றனர். ராமன் அப்படி எல்லாம் சொல்லவே இல்லை. வால்மீகியை நன்கு படித்தவர்களுக்குப் புரிந்திருக்கும்.
வால்மீகி ஆசிரமத்தில் ராமர் சந்நிதி!
ஆனால் அதை இங்கே சுட்டினாலும் சிலருக்குப் பிடிக்கவில்லை. மூலத்தில் இப்படி இருக்குனு சமஸ்கிருதத்தைக் காட்டுவதில் பெருமை, சந்தோஷம் கொள்கிறேன், அதனால் சொல்கிறேன் என நினைக்கின்றனர்! வால்மீகியை ஒட்டியே எழுதிய கம்பரும் சரி, துளசிதாசரும் சரி ராமனை ஓர் அவதாரமாகக் கடவுளாகக் காட்டி இருக்கின்றனர், வால்மீகி ஒருத்தர் தான் ராமனை மனிதனாகக் காட்டி இருக்கின்றார். ஆகவே சாதாரண மனிதன் செய்யும் செயலைத் தான் ராமன் இங்கே செய்கிறான். அப்படி இல்லாமல் ராமன் சீதையை அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டிருந்தால் ராமாயணக் கதையின் போக்கு என்னவாகும் என்பது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்.
நாமே சொல்வோம். பதினான்கு மாதங்களுக்கும் மேல் இன்னொருவனுடைய வீட்டில் இருந்த சீதையை ராமன் சிறிதும் வெட்கமின்றி ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறானே! இவன் மனைவி மேல் கொண்ட அழியாக் காமத்தால் அல்லவோ (கவனிக்கவும், காதல் அல்ல, காமம்) இப்படி நடந்து கொண்டான் என்போம். ஆக நாம் என்னமோ ராமன் என்ன செய்திருந்தாலும் ஒத்துக்கப் போறதில்லை. குற்றம் தான் சொல்வோம். ஆனால் சீதையோ எனில் ராமனைப் புரிந்து கொண்டாள்.
மேலும் சீதைக்கு ராமன் மனது தெரியாமலோ,ராமனுக்கு சீதையின் மனம் தெரியாமலோ, அல்லது அவள் கற்பிற் சிறந்தவள் எனத் தெரியாமலோ இல்லை. எனினும், உலகத்தார் கண் முன்னால் சீதை தன் கற்பை நிரூபிக்கவேண்டும் எனவே ராமன் விரும்பி இருக்கின்றான். சீதையும் தன் கணவனின் மனக் குறிப்பை அறிந்து அதை நிறைவேற்றத் துணிந்திருக்கிறாள். இதையே சீதை நெருப்பிலிருந்து மாசுபடாமல் வெளியே வந்தபோது ராமரும் தன்னிலை விளக்கமாயும் அளிக்கின்றார். எனினும் ஒரு மானுடனாகவே வாழ்ந்த ராமர் இந்த இடத்திலும் மானுடனாகவே, சாதாரண மனிதன் எவ்வாறு தன் மனைவியிடம் கோபத்துடனும், அதிகாரத்துடனும், கடுமையாகவும் நடப்பானோ அவ்வாறே நடந்து, தான் மனிதனாய் இருப்பதில் இருந்து சற்றும் மாறவில்லை என நிரூபித்திருக்கின்றார் என்றும் கொள்ளலாம்.
ஆகவே தான் தன் மேல் உள்ள நம்பிக்கையாலேயே சீதை தன் கணவன் தன்னை இவ்வாறு பேசும்படி நேர்ந்தது என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள் என்றே சொல்லவேண்டும். அக்னி கூடத் தீண்ட அஞ்சும் அளவுக்கு சீதை பரிசுத்தமானவளே என்பதை ராமர் புரிந்து வைத்திருந்ததாலேயே சீதை அக்னிப்ரவேசம் செய்யத் தயார் ஆனபோது மறுக்கவில்லை, தடுக்கவில்லை. தன் மனைவி பரிசுத்தமானவளே என்பது தன் மனதுக்கு மட்டும் தெரிந்து தான் மனைவியைச் சேர்த்துக் கொண்டால், உலகிலுள்ளோர் பெண்ணாசையால் பீடிக்கப் பட்ட ராமன் பிறர் வீட்டில் மாதக் கணக்கில் இருந்தவளைத் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டுவிட்டானே எனப் பேசக் கூடாது என்ற எண்ணம் மட்டும் காரணம் இல்லை. தன் மனைவி தனக்கு வேண்டும், ஆனால் அதே சமயம் அவளைப் பிறர் குற்றம் காணாத வகையிலும் இருத்தல் நல்லது. என்று யோசித்தே ராமர் இந்த முடிவுக்கு வந்தார் எனவும் கூறலாம்.
இதிலே பலருக்கும் சீதையைப் பிரிந்து ராமனும் தனியாகத் தானே இருந்தான்! அவனை ஏன் சீதை தீக்குளிக்கச் சொல்லவில்லை என்பது ஒரு கேள்வி! ஆரம்பத்திலிருந்தே ராமன் சீதையைத் தீக்குளிக்குமாறு சொல்லவே இல்லை. அதோடு சீதை மட்டுமே ராவணன் மாளிகையில் தனியாக இருந்தாள். ஆனால் ராமனோ! தன் தம்பி லக்ஷ்மணனோடு சீதையைத் தேடி அலைந்தான். வழியில்ஜடாயு, வானரங்கள் ஆகியோரைப் பார்க்கிறான். வானரங்கள் கூட இருக்கின்றரே????? அதை மறந்து விட்டீர்களா? தன் தவக்கோலத்தைக் கலைத்துக் கொண்டானா என்ன? இல்லையே! அதே தவ வாழ்க்கைதானே!
ராமனோ, அசோகவனத்தில் சீதையோ, தப்பாய் நடந்ததாய் எங்கானும், யாரானும் ஒரு பேச்சுப் பேசி இருக்காங்களா என்ன? ஆகவே சீதை ராமரை சந்தேகிக்கவேண்டும் என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. இருவருக்குமே நன்றாகத் தெரியும், உலகத்தார் கண்களுக்கு உண்மை நிரூபிக்கப் பட வேண்டும் என.. சீதை தான் அந்நியர் வீட்டில் இருந்தாளே ஒழிய, ராமன் எந்த நாட்டிலும் நகருக்குள் எந்த இடத்திலும் நுழையவே இல்லை. தந்தைக்குக் கொடுத்த வாக்குறுதி 14 வருடம் வனவாசம்.அந்தப் பதினான்கு வருடம் முடியும் முன்னர் அவன் எந்த நகருக்குள்ளும் நுழைந்து தன் பிரதிக்ஞையை உடைக்க விரும்பவில்லை. தனியாக இருந்தபோதும், தன் தவங்களைக் கைவிடவில்லை என்று ராமனே, சீதையிடம் சொல்கின்றானே, இந்தச் சந்திப்பின் போது.
ராமன் செய்தது சரினு யாருமே சொன்னதில்லையே! உண்மை தான்! ஏனெனில் ஒரு சாதாரண மனிதன் போல, அற்ப எண்ணம் கொண்டவனாக நடந்து கொண்டான் என்றே சொல்லி இருக்கிறேன், வால்மீகியும் அப்படியே தான் சொல்லி இருக்கின்றார். அதை மறுக்க வேண்டுமென்றால், நான் கம்பராமாயணம் மட்டுமே எழுதி, ராமனை ஒரு அவதார புருஷன் என்று சொல்லி இருக்க வேண்டும் இல்லையா?? அப்படி எங்கே சொன்னேன்??இன்றைய மனிதன் எப்படித் தன் மனைவியிடம் கோபம் வரும்போது நடப்பானோ அப்படித் தான் இதிகாச ராமனும் நடந்து கொண்டான். அதை யாரும், எங்கேயும், எப்போதும் மறுத்துப் பேசியதில்லை. அதனால் ராமன் புகழ் மங்காது. தன் தவறை உணர்ந்து வருந்தும்போதுதான் ஒருவர் புகழ் ஓங்கும். அந்த விதத்தில் சீதையைப் பிரிந்து வருந்தும்போதுதான், ராமன் புகழே ஓங்கியது என்று சொல்லலாமோ???
ஆனால் ஒரு விஷயம் இங்கே முக்கியமாச் சொல்லியே ஆகணும். சீதை தான் கருவுற்றதுமே மீண்டும் காட்டில் சென்று வாழ ஆசைப்படுகிறாள். கர்ப்பிணிகளின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவது ஒரு கட்டாயமாக இருக்கிறது அல்லவா? ஆகவே தன் விருப்பத்தைத் தன் அருமைக் கணவனிடமும் தெரிவித்துக் கொண்டு தான் இருந்தாள். ஆனால் அவள் காட்டிற்குச் செல்ல அவள் விருப்பம் மட்டும் இல்லாமல் இம்மாதிரியான பழி ஏற்கும் சூழ்நிலை ஒன்றும் உருவாகி விட்டது. ஆகவே ராமன் அவளைக் காட்டுக்கு அனுப்பியே ஆகவேண்டும் என்று முடிவு செய்கிறான். இந்த முடிவு அவனாக ஓர் அரசனாக எடுத்த முடிவு! குடிமக்களின் சந்தேகத்தைப் போக்க வேண்டியது ஓர் அரசனின் கடமை! நல்லாட்சி கொடுக்கிறான் என்னும் நம்பிக்கை மக்கள் மனதில் பதிய வேண்டும். அதற்குத் தான் தன் குடும்பத்தைத் தியாகம் செய்தே தீர வேண்டும்.
ஆகவே மனைவியை மட்டுமின்றி அவள் வயிற்றில் வளர்ந்து வந்த குழந்தைகளையும் சேர்த்தே ராமன் தியாகம் செய்கிறான். ஆனால் அதற்குப் பின்னர் எந்தப் பெண்ணையும் ஏறிட்டுக் கூடப் பார்க்கவில்லை. காட்டில் சீதை ராமனைப் பிரிந்து எவ்வளவு தவித்தாளோ அதற்குச் சற்றும் குறையாமல் அரண்மனை வாழ்வில் ராமனும் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். அதோடு இல்லாமல் உத்தர காண்டமே பிற்சேர்க்கை எனக் கூறப்படுகிறது. மூலமான வால்மீகி ராமாயணத்தில் இது இல்லை என்றும் பாலகாண்டமும், உத்தரகாண்டமும் பிற்சேர்க்கை எனவும் அவற்றில் தான் ஶ்ரீராமனை ஓர் அவதாரம் எனவும் மஹாவிஷ்ணுவின் அம்சம் என்றும் கூறி உள்ளதாகச் சொல்கின்றனர்.
மூல ராமாயணம் எனக் கருதப்படும் மற்றக் காண்டங்கள் இரண்டிலிருந்து ஆறு வரையிலும் ராமனை ஓர் வீரதீரக் கதாநாயகனாக, எடுத்துக்காட்டு உதாரண புருஷனாகவே சித்திரிக்கிறது. அதோடு உத்தரகாண்டத்தை வால்மீகியே எழுதினார் என வைத்துக் கொண்டாலும் அதில் பட்டாபிஷேஹத்துக்குப் பின்னர் ராமனும், சீதையும் எவ்வளவு அன்புடன் ஒருவருக்கொருவர் இருந்து வந்தார்கள் என்பதையும் அவர்களின் சந்தோஷமான மாலை நேரங்களையும் குறிப்பிடப் பட்டிருக்கிறது. அவர்கள் திரும்பி வந்து ஓரிரு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரே இந்த சந்தேகமும் எழுப்பப்படுகிறது. ஆகவே ராமன் மிகுந்த மனக்கஷ்டத்தோடு தான் இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறான். அதை சீதைக்கு நேரே சொல்லும் மன உறுதி அவனிடம் இல்லை என்பதால் லக்ஷ்மணனை அழைத்துச் சொல்கிறான். லக்ஷ்மணன் மறுக்க ஒரு மன்னனாக அவனுக்கு ஆணை இடுகிறான்.
சீதை மண்ணுக்குள் போனதாகச் சொல்லப்படும் இடம். வால்மீகி ஆசிரமம்
இந்தப் படங்கள் ஏற்கெனவே போட்டிருக்கேன்.
சீதை இல்லாத அந்தக் கடைசி வருடங்களில் ராமன் இரவுத் தூக்கம் இல்லாமல், காட்டில் தவ வாழ்க்கை மேற்கொண்ட போது உணவு உண்ட மாதிரிக்கொஞ்சமாக உண்டு மனதில் வேறு பெண்ணைப் பற்றிய சிந்தனையே இல்லாமல் வாழ்ந்து வந்தான். இப்போதைய பெண்களுக்கு ராமன் செய்தது தப்பு என்று கூறி விட முடியும்! கூறுகின்றனர்! கூறிக் கொண்டிருக்கின்றனர். ஆனால் அவர்களில் எவருக்கும் ஒரு மன்னனின் பொறுப்புகள், கடமைகள் என்னவென்று புரிந்து கொள்ள முடியாது. ஒரு நாட்டையே வழி நடத்த வேண்டியவர்கள், ஜனங்களுக்கு வழிகாட்டியாகவும் அரசனாகவும், அவர்களுக்குத் தன் கடமையைச் செய்பவர்கள், சேவை மனப்பான்மையில் ஊறியவர்கள் போன்றோருக்குக் குடும்பம் ஒரு சுமை என்பதை இன்று கூடப் பார்க்கிறோம்.
தங்களுடைய சொந்த சுக, துக்கங்களைத் தியாகம் செய்தே பலரும் தலைமைப்பதவிக்கு வர முடிகிறது. அப்படிப்பட்டவர்களால் தான் மக்கள் தொண்டு ஆற்றவும் முடியும். இதற்குப் பல உதாரணங்கள் உண்டு! ஆகவே ராமனை சீதையோ, சீதையை ராமனோ மன்னிக்க வேண்டியதில்லை. எனினும் ராமன் தன்னைக் காட்டுக்கு அனுப்பியும் ஓர் மன்னனாகத் தன் கடமையைத் தான் செய்திருக்கிறான் என்பதை சீதை புரிந்து கொண்டாள்.
ஆகவே தான் சீதை ராமனை மன்னித்தாள்!
