எதிர்பார்ப்புகள், எண்ணங்கள், ஏற்பட்டிருக்கும் (ஏ) மாற்றங்கள்!

மாற்றங்கள் வந்தே தீரும். வேறு வழியில்லை. என்றாலும் எல்லா நாடுகளும் பழமையையும் பாதுகாக்கின்றன. நாமோ நம்மிடம் இருக்கும் பழமையான கலாசாரத்தைக் கூடப் பாதுகாப்பதில்லை. நம் முன்னோர்களின் திறமையால் கட்டப்பட்ட கோயில்களைப் பாதுகாப்பதில்லை. ஒவ்வொரு கோயிலும் ஒவ்வொரு பொக்கிஷம்! அவற்றின் கலைச் செல்வங்களுக்கு ஈடு இணை இல்லை. பழைய காலக் கட்டிடங்களைப் பழமை மாறாமல் புதுப்பிப்பதில்லை. கோயில்களில் திருப்பணி செய்தால் அங்குள்ள கல்வெட்டுக்கள், சிற்பங்கள், மண்டபங்கள் ஆகியவற்றை மாற்றாமல் புதுப்பிப்பதே இல்லை. அதோடு இப்போதெல்லாம் கோயில்களில் கல்லால் ஆன தளங்களை நீக்கி விட்டுப் புதுசாக க்ரானைட் அல்லது டைல்ஸ் போடுகிறார்கள்.

கோயில்களில் கல்லால் தளம் போடுவதின் முக்கிய நோக்கமே நடப்பவர்கள் கால் மற்றும் பாதத்துக்கு அவை வலுச் சேர்க்கும் என்பதால் தான். பாதங்கள் கல் தளத்தில் பதிய நடந்தால் அவை கிட்டத்தட்ட அக்கு பங்க்சர் மருத்துவ சிகிச்சை போல் செயல்படும். கோயில் தூண்களைச் சுத்தம் செய்வதாகச் சொல்லிக் கொண்டு sand blasting முறையில் மணலைத் தண்ணீர் போல் தூண்கள், சுவர்கள், சிலைகள் மேல் பீய்ச்சி அடிப்பதால் சிலைகள் அழிவதோடு, சுவரில் உள்ள பல பழமையான கல்வெட்டு ஆதாரங்களும் அழிந்து போகின்றன. சுவரும் இந்தத் தாக்குதலைத் தாங்க முடியாமல் மேலிருந்து பெயர்ந்து உடைந்து விழக்கூடிய நிலையில் ஆகிவிடுகின்றன. சில கோயில்களில் உட்பிரகாரத்தை ஒட்டி வரும் சுற்று மண்டபத்தில் சில முக்கியமான ஸ்வாமிகளைப் பிரதிஷ்டை செய்திருப்பார்கள். அப்படிச் செய்பனவற்றில் நவகிரஹங்களும் இருக்கும்.

நாலைந்து கல்லால் ஆன படிகள் மேல் ஏறிப் போக வேண்டி இருக்கும் அந்த சந்நிதிகளுக்கு. இப்போது அந்தக் கல்படிகளைப் பெயர்த்து எடுத்து விட்டு க்ரானைட் அல்லது டைல்ஸில் படிகளைப் பதிக்கின்றனர். ஏற்கெனவே இருந்த கருங்கல்படிகள் வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பப்படுகிறது என்று சொல்கின்றனர். சில ஊர்க்கோயில்களின் மண்டபங்களையே இப்படிப் பெயர்த்து எடுத்து அனுப்பவதாகவும் சொல்கின்றனர். இதை எல்லாம் நாம் கவனிப்பதில்லை. இந்த க்ரானைட் அல்லது டைல்ஸ் படிகளில் மேலே ஏறும்போதும், இறங்கும்போதும் வழுக்கும். எட்டுக்குடியில் ரங்க்ஸ் விழுந்த கதை
இதுவே கல்லால் ஆன படிகள் எனில் இவ்வளவெல்லாம் வழுக்காது. பிடிப்பு இருக்கும். இப்படியாக மாற்றங்கள் தேவையானவை தேவையானவற்றுக்கு மட்டும் வரவேண்டியது நம் நாட்டில் முற்றிலும் மாறிப் போய்ப் பழமையான கோயில்களிலும் கை வைக்க ஆரம்பிச்சாச்சு! ஶ்ரீரங்கம் ரங்கநாதர் கோயில் திருப்பணியின் போது எவ்வளவு புகார்கள் வந்தன என்பது படிப்போருக்குத் தெரிந்திருக்கும். அடுத்துக் கோயில் செல்கையில் அணியும் உடை விஷயம். இதுக்காக இன்று பலரும் கொடி பிடிக்கிறார்கள். ஆனாலும் கோயிலுக்குச் செல்லும்போது அணியும் உடை கொஞ்சமானும் நாகரிகமாக இருக்க வேண்டாமா?  ஒரு கம்பெனியில் நாம் பணிபுரியும்போது அந்தக் கம்பெனிக்கு எனத் தனிச் சீருடை இருந்தால் அதைத் தான் அணிந்து செல்லவேண்டி இருக்கும். நம் இஷ்டத்துக்கு அணிய முடியுமா?  அதே போல் நம் நாட்டு ஜனாதிபதியைச் சந்திக்கப் போனால் அதற்கேற்றாற்போல் உடை உடுத்துவோம். இப்படி ஒவ்வொரு சந்திப்புக்கும் நாம் உடை அணிகையில் கோயிலுக்குச் செல்லும்போது மட்டும் பாரம்பரிய உடையை அணிய மறுப்பது ஏன்? இத்தனைக்கும் பாவாடை, தாவணி, புடைவையோடு சேர்த்து சல்வார் குர்த்தாவையும் அணியலாம் என்றே சொல்கின்றனர். என்ன ஒன்று மேலே அணியும் துப்பட்டா அவசியம். இதில் என்ன தப்பு இருக்கு?

 தமிழ்நாட்டு இளம்பெண்களின் பாரம்பரிய உடை பாவாடை, தாவணி தான். அதை அணிபவர்களே இன்று இல்லை என்னும்படியாக அந்த உடை வழக்கொழிந்து போய்விட்டது. வடநாட்டவர்கள் நம்மை ஆள்கின்றனர்;  வடக்கு வாழ்கிறது; தெற்கு தேய்கிறது. வடமொழியில் பேசவோ, படிக்கவோ கூடாது என்றெல்லாம் சொல்கிறோம். ஆனால் முக்கியமான நிகழ்ச்சிகளுக்கு நாம் (ஹிஹிஹி, நான் எப்போவுமே புடைவை தான், யோகா நேரம் தவிர) அணிவதோ வடநாட்டு உடையான சல்வார், குர்த்தா, சுடிதார்,குர்த்தா, லஹங்கா எனப்படும் வேலைப்பாடுகள் செய்த பாவாடை, திருமண ரிசப்ஷனில் குஜராத்தியர்களின் சேலைக்கட்டு, வடநாட்டு மெஹந்தி எனப்படும் மருதாணி வேலைப்பாடு, இவை பெண்களுக்கு என்றால் ஆண்கள்?

ஆண்களும் சளைத்தவர்கள் அல்ல. அவங்களும் திருமணம் என்றால் வரவேற்பு நிகழ்ச்சிக்கு வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த பைஜாமா, குர்த்தா போட்டுக் கொள்கின்றனர். அதிலும் இப்போது எல்லோருமே பான்ட், சட்டைக்கு மேல் வட இந்தியர் அணிவது போன்ற மேல் கோட் எனப்படும் கையில்லாத குர்த்தா அணிகின்றனர். இது அணிந்திருக்கும் உடைக்கு ஏற்றவாறு தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறது. தொலைக்காட்சிகளில் வரும் செய்தி வாசிப்பவர்களிலிருந்து கலந்துரையாடல் நடத்தும் நபர்கள் வரை, அனைவரும் இப்படித் தான் உடை அணிந்து வருகின்றனர்.  இதெல்லாம் நம் தமிழ்க் கலாசாரத்தில் இருந்ததா என்ன? தேவை ஏற்படுகையில் நம் வசதிக்கேற்ப மாறித் தானே வருகிறோம்! அப்படி இருக்கையில் வடமொழியையோ மற்ற வட மாநிலத்து மொழியையோ விரும்பிக் கற்பவர்கள் கற்கட்டுமே! மற்றவற்றில் எல்லாம் மாறும் நாம், நம் விருப்பத்துக்கேற்ப செயல்படும் நாம் இந்த மொழி விஷயம் வந்தாலே உணர்ச்சி வசப்படுகிறோம்.

நாம் குடிப்பது கோக், பெப்சி. சாப்பிடுவது கேஎஃப்சி, பிட்சா, பர்கர், நூடுல்ஸ் போன்றவை. பயன்படுத்தும் இரு சக்கர, நாலு சக்கர வாகனங்கள் வெளிநாட்டுத் தயாரிப்பு. அலைபேசி வெளிநாட்டுத் தயாரிப்பு. பலரும் போக ஆசைப்படும் நாடு அமெரிக்கக் கண்டத்தின் யுஎஸ் அல்லது இப்போதைய ரசனைப்படி ஆஸ்திரேலியா, சிங்கப்பூர், துபாய் போன்ற நாடுகள்.  ஐடியில் வேலை பார்க்கும் பலரும் வேலை செய்வது வெளிநாட்டுக் கம்பெனிகளில் தான். எந்த விவசாயியும் தன் பிள்ளையும் ஒரு விவசாயி ஆக விரும்புவதில்லை. தன்னைப் போல் பிள்ளை கஷ்டப்படக் கூடாது என்றே நினைக்கிறார்கள்.  ஒரு குடும்பத்தில் ஒரு பிள்ளையோ, பெண்ணோ படித்துவிட்டு விவசாயத்தை விட்டு வெளியே வந்துவிட்டால் அடுத்த தலைமுறைகள் அதைத் தொடர வாய்ப்பே இல்லை! ஆக மொத்தம் மனம் விரும்பியே விவசாயத்தைத் தொழிலாகப் பலரும் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை. லாபம் இல்லை என்பது மட்டும் காரணம் அல்ல! கஷ்ட, நஷ்டங்களும் சிரமங்களும் அதிகம். எங்கள் வீடே சிறந்த உதாரணம். எண்பதுகளில் என் மாமனார் நிலங்களை விற்று விட்டார். ஆகவே அதன் பின்னர் நாங்கள் கிராமத்துப்பக்கம் போவது என்பதே குலதெய்வத்துக்குச் செய்வதற்குத் தான்! இம்மாதிரிப் பல குடும்பங்கள் இன்று விவசாயத்தை விட்டு விட்டு நகர்ப்பக்கம் வந்து விட்டன.  ஆனால் விவசாயத்தை அழித்தது ஜெர்சி பசுவின் வருகையால், ஜல்லிக்கட்டுத் தடையால் என்போம். பல பெண்களும் விரும்பி மணப்பதும் வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளையைத் தான்!  உள்நாட்டு மாப்பிள்ளைகள் விலை போவது கடினமாக இருக்கிறது என்பது அந்தப் பிள்ளையைப் பெற்ற பெற்றோருக்குத் தான் தெரியும்! ஆக மொத்தம் நம் விவசாயம் அழிந்ததுக்கோ, தண்ணீர்ப் பற்றாக்குறைக்கோ, அரசாங்க நிர்வாகம் சரிவர இல்லை என்பதற்கோ முழுமுதல் காரணம் நாம் தான். இந்தப் பதிவை எழுதும் என்னையும் சேர்த்து!

எங்க வீட்டுக் குளிர்சாதனப் பெட்டியில் கோக், பெப்சி, மிரின்டா, பொவொன்டோ போன்ற பானங்களை வாங்கி அடுக்குவதில்லை. இன்னும்சொல்லப் போனால் குடிநீர் கூட வைப்பதில்லை. மண்பானையில் தான் நீர் நிரப்பிக் குடிப்போம். வீட்டுக்கு வரவங்களுக்குக் குளிர்பானம்னு கொடுப்பதில்லை. காஃபி, டீ, பால் தான். அந்தப் பாலும் நாங்க வாங்குவது பாக்கெட் பால் இல்லை. கறந்த பால் தான்.  விதி வசத்தால் பெண், பிள்ளை இருவருமே வெளிநாட்டில் வேலை நிமித்தம் வர வேண்டிய சூழ்நிலை! எங்க குடும்பத்தில் மற்ற எல்லோருமே உள்நாட்டில், இந்தியாவில் தான் இருக்கிறார்கள். அதுவே எங்களுக்கு வருத்தம் தான். வேறே வழி இல்லை என்று தான் பொறுத்திருக்க வேண்டி வருகிறது.