எங்கே பயிர் செய்வோம்? நிலத்திலா, கான்க்ரீட் காட்டிலா?

அப்பாதுரையின் பின்னூட்டம்:

நான் பொதுவாகச் சொன்னேன். கரென்ட் கட் தமிழ்நாட்டில தானே? குஜராத் போனா இதையெல்லாம் பயன்படுத்தாம இருப்பீங்களா? மக்கள் இருப்பாங்களா? நான் சொல்ல வந்தது - வசதிக்கேற்றபடி நம் மனநிலைகள் மாறுகிறது என்பதை. மாற்றத்தை மாற்றமாகப் பார்க்காமல், தன்னிலைப் படுத்திப் பார்க்கையில் சில மாற்றங்களை ஏற்க முடியாது போகிறது. சுய கண்ணோட்டத்தை விடுத்த புறப்பார்வையில் மாற்றங்கள் எந்த பாதிப்பையும் ஏற்படுத்துவதில்லை. குடியிருக்க வீடு தானே தேவை - வாடகை வீட்டில் இருக்கலாமே? வானமே கூரை என்று கூட தேவைப்படும் பொழுது சொல்கிறோமே? கதை என்ற வகையில் உணர்வுகளைத் தட்டிச்செல்கிறது. ஆனால் இதை யதார்த்தப் பார்வையில் பார்க்கையில் பிள்ளையின் செயலில் தவறே இல்லை - பெரியவரின் பார்வையில் சுயநலமே தெரிகிறது.





அப்பாதுரை, மின் தடை இல்லாத மாநிலமே இந்தியாவிலே இல்லைனு சொல்லணும்.  சமீபத்தில் டெல்லி போயிருந்தேனே.  மைத்துனன் வீடு ஹரியானா-டெல்லி பார்டரில் இருக்கும் குர்காம் என்னும் நகரம். சாடிலைட் சிடி என்ற பெயர் தான்.  ஆனால் மின்சாரம் வந்தாத் தான் நிச்சயம்.  வீட்டுக்கு வீடு ஜெனரேட்டரும், ஹை பவர் இன்வெர்டரும் ஓடிக்கொண்டே இருக்கும்.  மஹாராஷ்ட்ராவின் உள் நாட்டுப் பகுதியிலும் ஜெனரேட்டர் இல்லாத வீடே இருக்காது.  மின்சாரத்தில் தன்னிறைவு இந்தியாவின் எல்லா மாநிலங்களிலும் இல்லை.  குஜராத் விதி விலக்கு. அங்கே எந்தக் கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தாலும், அது காங்கிரஸாக இருந்தாலும் பாரதிய ஜனதாவாக இருந்தாலும் மாநிலத்தின் முன்னேற்றத்தைப் பற்றி மட்டுமே சிந்திக்கும் தலைவர்கள்.  ஒத்துழைக்கும் மக்களும் கூட.  குஜராத் கலவரம் தான் ஒரு கறுப்புப் புள்ளி.  மற்றபடி என்றுமே குஜராத் முன்னணியில் தான்.  தாய்மொழியில் பாடம், பெண்களுக்கு இலவசக் கல்வி, பெண்களுக்கு முன்னுரிமை என எல்லாவற்றிலும் ஒரு உதாரண மாநிலம்.  ஐந்து வருடங்கள் குஜராத் வாழ்க்கையில் இரவு பத்து மணிக்குக் கூடத் தன்னந்தனியாக நவராத்திரிக்குப் போயிட்டுத் திரும்பி இருக்கேன்.  எங்க பெண்ணும் அம்மாதிரியே தனியாகவே போவாள்.  எந்தவிதமான பயமும் இருக்காது. குஜராத்தில் இருக்கறச்சேயும் அம்மி, கல்லுரல் என்னோட இருந்தது.  குஜராத் என்ன, ராஜஸ்தான் போனப்போவும் அம்மி, கல்லுரல் என்னோடத் தான் வந்தது.  மற்ற மக்களைப் பற்றி நான் என்ன சொல்ல முடியும்.  அவரவர் விருப்பம், செளகரியம்.

 //மாற்றத்தை மாற்றமாகப் பார்க்காமல், தன்னிலைப் படுத்திப் பார்க்கையில் சில மாற்றங்களை ஏற்க முடியாது போகிறது. சுய கண்ணோட்டத்தை விடுத்த புறப்பார்வையில் மாற்றங்கள் எந்த பாதிப்பையும் ஏற்படுத்துவதில்லை.// 

மாற்றம் என்பது ஒன்றைச் சுத்தமாய் அடையாளமே இல்லாமல் அழிப்பது இல்லை. இப்போது எங்காவது இரண்டு கட்டு வீடு, மூன்று கட்டு வீடுனு பார்க்க முடியுமா?  முடியாது.  ஆனால் அதன் பின்னர் வந்த வீடுகளும் அந்த அளவுக்குப் பாரம்பரிய முறையில் கட்டப்படாவிட்டாலும், வெராந்தா, ஹால், சாப்பாடு அறை, படுக்கை அறை, சமையல் அறை, குளியல் அறைனு இருந்தது.  இப்போது அதுவும் போய் எல்லாமும் ஐநூறு சதுர அடிக்குள்ளாகப் பறவைக் கூண்டில் இருப்பது போல் இருக்கிறார்கள்.  இம்மாதிரிப் பாரம்பரிய வீடுகளை மேல்நாட்டில் அடியோடு இடித்துத் தள்ள முடியுமா?  இதிலே சுய கண்ணோட்டமோ, தன்னிலைப் படுத்துதலோ எதுவும் இல்லை. பணம் ஒன்'றே பேசுகிறது.  அது கொடுக்கும் செளகரியங்கள் மக்களை மாற்றுகிறது.  பின்னர் உணவுக்கும் குடிநீருக்கும் எங்கே போவார்கள்? ஐந்து, ஆறு பேர் இருந்த வீட்டில் அது அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பாக ஆனதும் குறைந்தது நாற்பது பேர் குழந்தைகளும், பெரியவர்களுமாக வசிக்கையில் எல்லாவற்றிற்கும் தட்டுப்பாடு ஏற்படுமே!  அவங்க கழிவுநீருக்கு என்ன ஏற்பாடுகள் செய்கிறார்கள்?  பக்கத்து வீடுகளுக்குத் திருப்பி விடுவது ஒன்றே அவர்கள் செய்வது.  மாடியில் இருந்து குப்பையை வீசுவார்கள்.  பக்கத்து வீட்டில் போய் விழுமே;  அங்கேயும் மனிதர்கள் தானே வசிக்கிறார்கள் என்ற எண்ணமே இருக்காது.  மாற்றம் ஏற்படுத்திய தன்னிலைப்படுத்துதலும், சுய கண்ணோட்டமும் இங்கே தான் இருக்கிறது.  இது மாறவில்லையே? 


குடியிருக்க வீடு தானே தேவை - வாடகை வீட்டில் இருக்கலாமே? வானமே கூரை என்று கூட தேவைப்படும் பொழுது சொல்கிறோமே? 


ஆனால் வாடகைக்குக் கிடைக்கும் வீடும் வசதியானதாய் இருக்குமா? சொந்த வீட்டில் கிடைக்கும் சுதந்திர உணர்வு வாடகை வீட்டில் கிடைக்குமா? பார்த்த்ப் பார்த்துக் கட்டிய வீட்டை இடிப்பது என்றால் எவ்வளவு கஷ்டம்னு புரியுமா?  வெறும் சிமென்டாலும், கல்லாலும், மணலாலும் ஆனவை அல்ல சொந்த வீட்டுக் கட்டிடங்கள்.  அவரவர் உழைப்பு.  ரத்தம் சிந்திச் சேர்த்த பணத்தில் கட்டியவை.  எல்லாத்துக்கும் மேலே பெற்ற குழந்தைகளைப் போல வளர்த்த மரங்கள்?? செடிகொடிகள்??? காற்றிலே ஒரு கருகப்பிலைச் செடி விழுந்துவிட்டது.  அதைத் தூக்கிக் கட்ட என்னால் முடியலை.  அலுவலகம் கிளம்பிட்டு இருந்த என் கணவர் முதல்லே அதைத் தூக்கிக் கட்டிவிட்டுப் பின்னரே அலுவலகம் செல்ல வண்டியை எடுத்தார்.  எங்க வீட்டு வேப்பமரத்தடியில் தெருவில் போறவங்க வரவங்க எல்லாம் இளைப்பாறுவாங்க. ஒரு சிலர் கொண்டு வந்த சாப்பாட்டைப் பிரித்துச் சாப்பிடுவதும் உண்டு.  குப்பையைப் போடாதீங்கனு மட்டும் நாங்க அறிவுறுத்துவோம்.  தண்ணீர் எங்களையே கேட்டு வாங்கி இடத்தைச் சுத்தம் செய்துட்டுப் போனவங்க உண்டு.  அந்த மரம் இப்போ என்ன கதியில் இருக்கோ. குழந்தையாய் வளர்த்த செடிகொடிகளை வெட்டுவது என்பது சுலபம் இல்லை. அவற்றைப் பிரிவதும் துக்கமான ஒரு நிகழ்வே. பக்கத்திலே அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக் கட்டறவங்க ஆட்கள் போடும் சிமென்டினால் எங்க மாமரம் பட்டுப் போனப்போ எங்க இரண்டு பேருக்கும் எவ்வளவு வருத்தம்னு புரிஞ்சுக்க முடியுமா?  எங்க அருமைச் செல்லம் மோதி இறந்தப்போ ஏற்பட்ட அதே வருத்தம் இப்போதும் ஏற்பட்டது.  எல்லாருமே இப்படி அடுக்குமாடி கட்டக் கொடுத்துட்டா மரம் செடி கொடிகளுக்கு எங்கே போறது?  பறவைங்க வாழ வாழி என்ன? மழை பெய்ய வழி என்ன?

யு.எஸ்ஸில் பழைய கட்டிடங்களை அவ்வளவு எளிதில் இடித்துவிட முடியுமா? அவ்வளவு ஏன்? ஐரோப்பியக் கண்டங்களிலே கூட தொன்மையான கட்டிடங்களுக்கும் அவற்றின் பழைய மாதிரிகளுக்கும் முன்னுரிமை உண்டு.  இடிக்க மாட்டார்கள்.  மரங்களை நினைத்த வண்ணம் வெட்ட முடியுமா?  அதற்கு எத்தனை கட்டுப்பாடுகள்?  தெரியாமல் ஒரு கிளை முறிந்ததுக்கு அபராதம் கட்டின ஒரு நண்பரை ஹூஸ்டனில் எங்க பையர் காட்டி இருக்கார். கார் பார்க் செய்கையில் மரக்கிளை முறிந்துவிட்டது.  அவருக்கு அபராதம் மட்டுமின்றி ஒரு மரக்கன்றை விலைக்கு வாங்கி நட்டுக் குறிப்பிட்ட வருடங்கள் வரை அதைப் பராமரிக்க வேண்டும் என்றும் கட்டளை. இங்கே?  ஏற்கெனவே விலைவாசிகள் உச்சத்துக்கு இருக்கின்றன.  இதிலே நெல்லே விளையலைனா என்ன கதி?  விளைநிலங்களெல்லாம் குடியிருப்புக் கட்டிடங்கள் ஆனால் சாப்பாடு எங்கிருந்து வரும்?  மழை எப்படிப் பொழியும்? சுற்றுச் சூழலில் சமநிலை எப்படி ஏற்படும்?  காடுகளை அழிப்பதாலும், மிருகங்களின் வாழ்வாதாரங்களையும், நீராதாரங்களையும் அழிப்பதாலுமே மிருகங்கள் நாட்டுக்குள் உணவையும், நீரையும் தேடி வருகின்றன.  அந்த மிருகங்களைப் போலவே நாமும் மாறப்போகிறோமோ?  ஒருவரை ஒருவர் கடித்துத் தின்னும் நிலைக்கு வந்துவிடுவோமோ என்றெல்லாம் எண்ணிப் பயப்படுகிறேன்.  அந்த நிலைக்கு வராமல் மக்கள் விரைவில் விழித்துக்கொள்ளப் பிரார்த்திக்கிறேன்.

இதிலே பெரியவங்களோட சுயநலம் எங்கிருந்து வந்தது?  பணத்துக்காகப் பெத்தவங்களை ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்துக்குள் அடைத்து வைக்கும் மகனின் சுயநலம் தான் பெரிசாத் தெரிகிறது.  மகனுக்கு நவீன மாறுதல் ஒன்றே குறி. என் சிநேகிதி ஒருத்தியின் குடும்பம் அண்ணா நகரில் தனிவீடு கட்டிக் குடியிருந்தாங்க.  அந்த வீட்டைப் பையர் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக்குக் கொடுக்கணும்னு பெற்றோரை வற்புறுத்த அங்கேயே ஒரு குடியிருப்பு இவங்களுக்கும் கேட்க, பையரோ, தான் டில்லியிலேயே இருக்கப் போவதால், இங்கே வேண்டாம் பணத்தை வாங்கிக்கலாம்னு சொல்லி பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு டில்லியில் வீடு வாங்கிக் கொண்டார் அவர் பெயரிலே. அப்பா, அம்மாவும் பிள்ளை கூப்பிடுவார் எனக் காத்திருந்து பார்த்துவிட்டுப் பின்னர் அவங்களாவே டில்லிக்குப் போனால் அங்கே வரவேற்பு சரியில்லை. மருமகளுக்கு மாமனார், மாமியாருக்குச் செய்ய இஷ்டமில்லை.  பிள்ளையும் வாய் திறக்கவில்லை.  கொஞ்ச நாட்கள் பேசாமல் இருந்த பெற்றோர் பின்னர் வீடு சென்னையிலும் வாங்கலை, நாங்க இன்னும் பணி ஓய்வு பெறும்வரைக்கும் அங்கே தான் இருக்கணும்.  ஆகவே நீயாவது ஒரு வீடு வாங்கிக் கொடுனு பிள்ளையை வாய் திறந்து கேட்க, வந்ததே தகராறு.

பெற்றோர் சென்னைக்குத் திரும்பி விட்டனர்.  நல்லவேளையா வேலைனு ஒண்ணு இருந்ததாலே பிள்ளை கிட்டே சாப்பாட்டுக்கு இருக்கும்படியா இல்லை.  பின்னர் பணி ஓய்வு கிடைத்ததும் கிடைத்த பணத்திலே கொஞ்சம் நகைகளையும் விற்று மிக மிகச்  சின்னதாக ஒரு (அடுக்கு மாடி தான்)வீடு  வாங்கிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.  இங்கே வந்தால் செளகரியம் போதவில்லைனு பிள்ளை அலட்டலாம். ஏன் பெரிய வீடு வாங்கலைனு கேட்கிறாராம்.  எப்படி மனசு வருது இப்படியெல்லாம்னு நான் அசந்து போயிருக்கேன். இப்படி எத்தனை பேர் வேணும்?  மின்சாரம் இல்லாமல் இருக்கலாம். ப்ரிஜ், ஏசி, ஃபான் இல்லாமல் இருக்கலாம்.  மிக்சி, கிரைண்டர் இல்லாமல் அரைத்துச் சாப்பிட முடியும்.  ஆனால் வீடு?  அதில் விளையும் பொருட்கள்? நிலம்? அரிசி? காய்கறிகள் ? பழங்கள்?  தோட்டங்கள், தோப்புகள் அனைத்தையும் அழித்துக்கொண்டே வந்தால் எங்கே பயிர் செய்வது?  கான்க்ரீட் காடுகளிலா?  அதையானும் சுத்தமாக வைத்துக்கொள்கிறார்களா எனில் அதுவும் இல்லை.  சென்னையே ஒரு குப்பைத்தொட்டி;  தமிழ்நாடே ஒரு குப்பைக் கிடங்குனு தான் சொல்ல வேண்டி இருக்கு.


இன்னிக்கு மின்சாரம் படுத்திய பாட்டில் ஒண்ணும் எழுத முடியலை.  ஆஃப்லைனில் கூட எழுத முடியலை.  நாலைந்து நாளா இந்தப் பாடுதான்.  அப்பாதுரைக்கு எழுதின பதிலையே பதிவாக்கிட்டேன். தண்டனை அனுபவிங்க எல்லாரும்.  ஃபாலோயர்ஸ் என்னமோ நிறையக் காட்டுது;  ஓவர் வியூவிலும் ட்ராஃபிக் இருக்கு.இப்போக் கொஞ்ச நாட்களா என்னோட பதிவை நான் பார்க்கிறது குறைஞ்சிருக்குமே.  அதனால் அது கணக்கில் வராது. :))))  ஆனால் பின்னூட்டம் னு பார்த்தா குறைச்சலாத் தான் வருது.  அதான் எப்படினு தெரியலை! :))))))  ஏதோ வந்தாச் சரி!