ஆரூரா! தியாகேசா! என்னே உன் நிலைமை! பகுதி நான்கு!

 //திருமகள் தவஞ்செய் செல்வத் திருவாரூர் பணிவ னென்னா

 ஒருவனே ழடிந டந்து மீண்டிடின் ஒப்பில் காசி 

விரிபுனற் கங்கை யாடி மீண்டவ னாவனென்றால்

 இருடிகாள் ஆரூர் மேன்மை பிரமற்கு மியம்ப வற்றோ.// 

திருவாரூர்த் தலபுராணத்தில் மேற்கண்ட பாடல் காணப்படுகிறது. இந்த நகரில் ஏழடி நடந்தாலே காசிக்கு ஒப்பாகும் என்கின்றது. ஏழு கோபுரங்கள், ஐந்து ப்ராஹாரங்கள், பனிரண்டு மண்டபங்கள், தீர்த்தங்கள், நூற்றுக்கணக்கான சந்நிதிகள் என அனைத்தும் உள்ள பெரிய கோயிலாகும் இது. நிதானமாய்ப் பார்த்தால் காலை ஆறு மணிக்குப் போனால் பனிரண்டு மணி வரையிலும் நேரம் சரியாய் இருக்கும். செங்கல் திருப்பணியில் இருந்த கோயிலைக் கற்றளியாக மாற்றிய பெருமை செம்பியன்மாதேவிக்கு உண்டு. இந்தக் கோயில் பிராஹாரத்திலேயே தனிக் கோயிலாக ஆரூர் அறநெறி என்னும் கோயிலும் அமைந்துள்ளது. இதை இளங்கோயில் என்கின்றனர்.  திருநாவுக்கரசரால் பாடப்பட்ட இந்தக் கோயிலையும் செம்பியன் மாதேவி அவர்களே திருப்பணி செய்திருக்கிறார்கள். இந்தத் தலத்தின் வரலாறு தனியானதொரு கதையாகும்.

பார்ப்பதற்குத் தஞ்சைக் கோயிலின் சிறிய மாதிரிக் கோயில் மாதிரி இருந்தாலும், இது அதற்கும் முன்னே கட்டப்பட்ட கோயில் என்கின்றனர். திருவாரூருக்குத் தெற்கே திருநெய்ப்பேர் என்னும் ஊரில் அவதரித்த நமிநந்தி அடிகள் என்பார் சிவ வழிபாட்டில் மிகச் சிறந்து விளங்கி வந்தார். நாள் தோறும் திருஆரூரில் ஆரூர் அரநெறி அசலேசசுவரருக்கு திருவிளக்கேற்றித் திருப்பணி புரிந்து வந்தார். ஒருநாள் மழைக்காலத்தில் விளக்கேற்ற நெய் தேடி நெடுந்தூரம் செல்லவேண்டி முடியாமல் போகவே பக்கத்து வீடுகளில் கேட்க, சமணர்களான அவர்கள் நமிநந்தி அடிகளையும் ஐயனையும் கேலி செய்ததோடு அல்லாமல், “உம் ஈசன் தான் கையிலேயே நெருப்பை வைத்திருப்பானே? அவனுக்கு எதற்குத் தனியாக விளக்கு?” என்று கேட்டனர். நமிநந்திஅடிகள் நொந்து போன மனதோடு திரும்பக் கோயிலுக்கு வந்து ஈசனை வேண்டி அழுது, அரற்ற, குளத்து நீரை முகந்து வந்து விளக்கிலிட்டு தீபம் ஏற்றுமாறு திருவருள் கூற, அவ்வாறே கமலாலயத்து நீரை எடுத்து வந்து விளக்குகளில் விட்டு ஏற்றினார்.

என்ன ஆச்சரியம் விட்ட நீரெல்லாம் நெய்யாக மாறி விளக்குகள் ஆயிரம் கோடி சூரியனைப் போல் பிரகாசித்தன. அவரின் புகழையும், பக்தியையும் கூறும் கோயில் இந்த ஆரூர் அரநெறிக்கோயில். இங்கே குடிகொண்டிருக்கும் ஈசனுக்கு அசலேசுவரர் எனப் பெயர். தனி நந்தி, தனிக்கொடிமரம், தனி பலிபீடம் என அனைத்தும் தனியாக அமைந்த தனிக்கோயில் இது. இங்கே அக்னிஸ்தம்பமும், கையில் அழலேந்தி ஆடும் நடராஜர் சந்நிதியும் சிறப்பு. இங்கு புஷ்ப கைங்கரியம் செய்து வந்த செருத்துணை நாயனார் என்பவர்  சிவனுக்குச் செய்யும் அவமரியாதையைப் பொறுக்கமாட்டாதவராம். இந்தக் கோயிலுக்குப் பல்லவர்கோன் கழற்சிங்கனும், அவர் மனைவியான சங்கவையும் அசலேசுவரரைத் தரிசிக்க வந்தனர். பிராஹாரத்தில் செருத்துணை நாயனால் ஈசனுக்காக “திருப்பள்ளித் தாமம்” என்னும் மாலை கட்டிக் கொண்டிருந்தார். அங்கே வந்த அரசி, கீழே விழுந்திருந்த மலர் ஒன்றை எடுத்துமுகர்ந்து பார்க்க, மனம் பொறுக்காத செருத்துணை நாயனார் அரசியின் மூக்கை அரிந்துவிடுகிறார். அரச கோபத்துக்கு ஆளாகிவிட்டாரே என அனைவரும் கதிகலங்கி நிற்க, கழற்சிங்க அரசனோ, செருத்துணை நாயனார் செய்தது சரியே எனச் சொல்லி, பூவை முகர்ந்த மூக்கை மட்டும் அரிந்தால் போதுமா, எடுத்த கையையும் வெட்டவேண்டும் என்று சொல்லிக் கையையும் வெட்ட, அனைவரும் திடுக்கிட்டுப் போயினர். 

ஆனால் ஈசனோ அவர்கள் பக்தியின் திறத்துக்கு வைத்த சோதனை எனச் சொல்லி, அரசியின் மூக்கையும், கையையும் சரிசெய்து முன்போல் ஊனமற்றவளாக்கி விடுகிறார். இந்த லிங்கத்தை இங்கே ஸ்தாபித்தது நானூறு ஆண்டுகள் தவமிருந்து வழிபட்டது  சமத்காரன் என்னும் அரசன் என்கின்றனர். சமத்காரன் ஈசனைத் தான் தவமிருந்து ஸ்தாபித்து வழிபடும் இந்தத் தலத்து லிங்கத் திருமேனியில் ஈசனின் ஜீவசக்தியோடு எழுந்தருளவேண்டும் என வேண்ட அவ்வண்ணமே ஈசன் எழுந்தருளியதாக புராணங்கள் கூறுகின்றன. அன்னையின் பெயர் வண்டார்குழலி அம்மை. இந்தக் கோயில் விமானத்தின் நிழல் கிழக்குத் திசையில் மட்டுமே விழும் என்றும் சொல்கின்றனர். முசுகுந்தனுக்குத் தியாகேசரைக் கொடுத்த தேவேந்திரன் ஈசனிடமே மீண்டும் தேவருலகு வருமாறு வேண்ட, அவரோ, கிழக்குக் கோபுர வாயிலில் காத்திருக்குமாறு சொல்கின்றார். அவ்வழியே ஈசன் வரும்போது அழைத்துச் செல்லலாம் என்று காத்திருக்கின்றானாம். ஆனால் ஈசனோ, “விட்டவாசல்” என அழைக்கப் படும் வேறொரு வாயில் வழியே வெளியே சென்று, இங்கே காத்திருக்கும் தேவேந்திரனைப்பல யுகங்களாய்க் காத்திருக்க வைத்திருக்கிறார். 

இந்த ராஜ கோபுரத்தின் வழியே உள்ளே நுழைந்தால் முதலில் பிள்ளையார். வீதிவிடங்க விநாயகர் என்ற பெயரில் காட்சி கொடுக்கிறார். பிள்ளையாருக்குப் பின்னே நந்தி! இங்கே பிரம்மநந்தி என்ற பெயரில் அழைக்கப் படுகிறார். மழை வேண்டுமென்றால் சுற்றிலும் சுவர் எழுப்பி நீரை நிரப்பி வேண்டிக்கொண்டால் மழை கொட்டித் தீர்க்கும் என்கின்றார்கள். பசுக்கள் பால் கறப்பதற்கும் இந்த பிரம்ம நந்திக்கு அருகு சார்த்தி அதையே பிரசாதமாக எடுத்துச் சென்று பசுக்களுக்குக் கொடுக்கின்றனர். அடுத்து கொடிமரம், பலிபீடம் ஆகியவற்றைக் கடந்து சென்றால் மொட்டைத் தூண்கள் காட்சி அளிக்கும். இருநூறிலிருந்து ஐநூறு இருக்கலாமோ?? இந்தத் தூண்களின் மேல் பெரிய பந்தல்களாகப் போட்டுக் கூரை வேய்ந்து திருவிழாக்காலங்களில் தியாகேசரை எழுந்தருளச் செய்யும் மண்டபமாக மாற்றுவார்களாம். அதனால் மொட்டைத் தூண்களாகவே பல நூற்றாண்டுகளாய் இருக்கின்றன என்று கேள்வி.  அடுத்து நாம் காண்பது தேவாஸ்ரய மண்டபம் அல்லது தேவாசிரிய மண்டபம். இந்த மண்டபத்திற்கு ஆயிரக்கால் மண்டபம் என்றும் சொல்லலாம். இந்த மண்டபத்தின் ஒவ்வொரு தூண்களுமே சிவனடியார்கள் என்றும், இவர்களை வணங்காமல் போனால் அடியார் கூட்டத்திலிருந்தே விலக்கப் படுவார்கள் என்றும் ஐதீகம். இதைத் தான் விறன் மிண்டர் சுந்தரருக்குச் செய்து காட்டினார். அது நாளை பார்ப்போமா?????

***********************************************************************************

2010 ஆம் ஆண்டில் சென்றபோது எழுதியவை மேலே உள்ள தகவல்கள் இம்முறை இவ்வளவெல்லாம் சுத்த முடியலை. எங்கே! தியாகேசரையும், கமலாம்பிகையையும் தரிசனம் செய்தாலே பெரிய விஷயம் என்று ஆகி விட்டதே! ஆனால் இந்த இடங்கள் இப்போதும் அப்படியே தான் இருக்கின்றன. மாறுதல் ஏதும் இல்லை. கோயிலின் பிரம்மாண்டத்தினாலோ என்னமோ பராமரிப்பு என்பது மிகக் குறைவு. நாங்கள் மெதுவாக நவகிரஹங்கள், ரௌத்ர துர்கை, ருண விமோசனர் ஆகியோரைப் பார்த்துக் கொண்டு விரைவாகச் செல்லும் வழியிலேயே கமலாம்பிகை சந்நிதிக்குச் சென்றோம். செல்லும் வழியிலேயே உச்சிஷ்ட கணபதி வரவேற்க அவருக்கு அர்ச்சனையை முடித்துக் கொண்டோம். உள்ளே கமலாம்பிகை சந்நிதியில் உள்ள குருக்கள் தான் அங்கே அர்ச்சனை செய்வார் என்பதால் வாகீச குருக்கள் தேங்காய், வெற்றிலை, பாக்கு, பழம் அடங்கிய பையை எங்களிடம் கொடுத்துவிட்டு அங்கே போய் அர்ச்சனை செய்து கொண்டு குருக்களுக்கு மறக்காமல் தக்ஷிணை கொடுக்கும்படியும் சொன்னார். மேலும் எங்களை அங்கிருந்து வடக்கு வாசல் கிட்டக்க என்பதால் அப்படியே அறைக்குச் சென்று காலை ஆகாரம் சாப்பிட்டுச் சற்று ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு திரும்ப ஒன்பதரை/பத்து மணி அளவில் வந்தால் அபிஷேஹம் செய்து கொண்டு பிரசாதங்கள் பெற்றுக் கொண்டு போகலாம் என்று சொன்னார்.

சரினு நாங்க கமலாம்பிகை சந்நிதிக்குச் சென்று அங்கே அர்ச்சனையை முடித்துக் கொண்டோம். ஒரே வெப்பமான சூழ்நிலை. அம்பிகையின் தவத்தாலா? என்னனு புரியலை. அதே தியாகேசர் சந்நிதி குளிர்ந்து இருந்தது. அங்கே அர்ச்சனையை முடித்துக் கொண்டோம். 

பின்னர் மெதுவாக அங்கிருந்து வடக்கு வாசலுக்கு வந்தால்! ஆஹா! மறுபடி மலை ஏறணுமே! ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு என்னை ஒவ்வொரு படியாக மேலே ஏற்றினார். அக்கம்பக்கம் யாருமே அந்தக் காலை வேளையின் தென்படவில்லை. அவர் படியில் என்னை ஏற்ற என் உடம்போ அப்படியே மல்லாக்கக் கீழே விழும்போல் சாய்கிறது. எப்படியோ சமாளித்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு படியாக ஏறினாலும் கடைசிப் படி உச்சியில் சுமார் இரண்டடி உயரத்தில் இருந்தது. அதில் ஏறினால் திட்டி வாசல் வழியே வெளியே போயிடலாம். உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு கூடவே மூச்சையும் பிடித்துக்கொண்டு அந்தப் படியில் ஏறி நடுவில் காலை வைத்தேன். ஓரத்தில் வைத்தால் அப்படியே விழுந்துட்டால் என்ன பண்ணுவது? 

மெதுவாகத் தியாகேசர்/கமலாம்பிகை அருளால் வெளியே வந்துட்டோம். என்னிடம் அபிஷேஹத்துக்கு வருவியானு அவர் கேட்டதுக்கு நான் முறைத்த முறைப்பிலேயே அவர் அரண்டு போயிருப்பார். ஹிஹிஹி, அங்கே சாலையின் முக்கில் ஒரு தேநீர்க்கடையைப் பார்க்க அங்கே ஏதாவது குடிச்சுட்டுப் போகலாம்னு நான் சொன்னேன். கண்ணெல்லாம் பூச்சி பறக்கிறது. முதல் நாள் இரவு பேருக்குத் தானே சாப்பிட்டது. நடை தள்ளாடியது. மெல்ல அந்தக் கடைக்கு வந்து குடிக்க என்ன இருக்குனு கேட்டதும் காஃபி, தேநீர், பால் என்றார். இரண்டு காஃபிக்குச் சொல்லிட்டு ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு அவருக்கும் கொடுத்துட்டு நானும் சாப்பிட்டேன். காஃபி வரவே அதைக் குடிச்சுட்டு மெதுவாக அங்கிருந்து கூப்பிடு தூரத்திலேயே இருந்த ஓட்டலுக்குப் போய் அறையில் கதவைத் திறந்து படுக்கையில் விழுந்தேன். நம்ம ரங்க்ஸ் டிஃபன் வாங்கி வரேன்னு சொல்லிட்டுப் போனார். நீங்க சாப்பிட்டுட்டு வாங்குங்கனு சொன்னால் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டார். அரை மணியில் டிஃப்ன் வர அதே பூண்டு போட்ட தேங்காய்ச் சட்னி! இட்லியை மட்டும் பிய்த்து விழுங்கி விட்டு மறுபடி வாங்கி வந்த காஃபியைக் குடிச்சுட்டுப் படுத்து விட்டேன். சுமார் ஒன்பதரை பத்துக்கு ரங்க்ஸ் மட்டும் கோயிலுக்குக் கிளம்பினார். அது கூடத் தெரியாமல் என்னையும் அறியாமல் கண்ணசந்திருக்கேன்.