என்னென்னவோ எண்ணங்கள்!

 வேலையில் அவ்வப்போது  சுணக்கம் ஏற்படுகிறது. முன்னெல்லாம் ஆரம்பித்தால் சுறுசுறுப்பாக வேலை முடியும் வரை ஓய மாட்டேன். இப்போ முடியறதில்லை. கோயில்கள் எங்கேயும் போக முடியாத காரணத்தால் பழைய பதிவுகளை மேய்ந்து கொண்டிருக்கேன். குறிப்பாகச்   சாப்பாடு பற்றி எழுதுவது என்றால் தனியாக ஒரு ப்ளாக் வேண்டும் என்றே தனியாக ஆரம்பிச்சேன். அங்கேயும்  இப்போக் கொஞ்ச மாசங்களாக எதுவும் எழுதவில்லை. இந்தியாவில் காஷ்மீர் முதல் கன்யாகுமரி வரை என்பார்கள். அதில் நாங்களோ நிஜமாகச் சாப்பாட்டில்  காஷ்மீர் முதல் கன்யாகுமரி வரை ருசித்திருக்கிறோம்.

பஞ்சாபின் பைங்கன் பர்த்தா, ருமாலி ரோட்டி, பாஜ்ரா ரொட்டி, சர்சோ கா சாக், காஷ்மீரின் பாசுமதி அரிசியுடன் சேர்ந்த ராஜ்மா, உத்தராஞ்சலில் சாப்பிட்ட தவா ரோட்டி, பத்ரியில் சாப்பிட்ட இட்லி, சாம்பார், உத்தரப் பிரதேசக் காசியில் சாப்பிட்டத் தென்னிந்தியப் பாரம்பரிய உணவு, ராஜஸ்தானின் சூர்மா மற்றும் தால் பாட்டி, ராஜஸ்தான், நசிராபாத்தின் special உணவான கச்சோடா மற்றும் ஜிலேபி(இது உளுத்தம்பருப்பினால் செய்யப்படும் ஜாங்கிரி அல்ல), அங்கு கிடைக்கும் சாக்லேட் எனப்படும் மில்க் ஸ்வீட், அஜ்மேர் மதார்கேட்டில் கிடக்கும் ஆலு சாப்ஸ் மற்றும் தயிர் வடை, மஹாராஷ்டிராவின் பாசந்தி மற்றும் சாபுதானா கிச்சடி, கத்திரிக்காய் சாதம், மும்பையின் ஜூஹூ பீச்சின் பேல் புரி , பிஹாரில் சாப்பிட்டது, கல்கத்தாவின் மாவா லட்டு, மோதி சூர் லட்டு, சந்தேஷ், ரஸ்குல்லா, அஜ்மேர் புஷ்கரில் மட்டும் கிடைக்கும் மால்புவா எனப்படும் மில்க் ஸ்வீட், 

காரசாரமான சமோசா, கர்நாடக உணவு தித்திக்கும் சாம்பார், கொத்துமல்லிச் சட்டினி, எம்டிஆரின் ரவா இட்லி, "பெண்"களூரின் சுவையான காஃபி, ஆந்திராவின் ஊறுகாய் மற்றும் வடை, கோங்குரா கீரையின் துவையல், குழம்பு, கேரளாவின் குழாய்ப்புட்டு, கடலக்கறி, பாலக்காட்டுப் பாயச வகைகள், திருப்பதி/திருமலையின் லட்டு அதைத் தவிர இருக்கவே இருக்கிறது நம் தமிழ் நாட்டு உணவு.

இத்தனையும் நான் ஒருத்தி மட்டும் சாப்பிட்டேன் என்று நினைக்காதீர்கள். போதாக்குறைக்கு குஜராத்தின் டோக்ளாவை விட்டு விட்டேன். அங்கிருந்து சண்டை போடுகிறார்கள். 5,6 வருடம் எங்கள் ஊரில் இருந்து விட்டு நன்றி மறந்தாயே என்று. இன்னும் இருக்கிறது. எழுத.கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எழுதுகிறேன். என்ன ஒரு கஷ்டம் என்றால் இப்படி வித விதமாகச் சாப்பிட்டதால் ஒரிஜினல் டேஸ்ட்டே மறந்து விட்டது. போதாக்குறைக்கு போன வருஷம் யு.எஸ்ஸில் சாப்பிட்ட Starbucks Latte எனப்படும் காபி, Mac-Donaldன் Chocklate drink என்று எத்தனையோ இருக்கிறது. அங்கே உ.கி.யில் ப்ரெஞ்ச் ஃப்ரை, மக்டொனால்டில் நன்றாக இருக்கும். அதே போல் லேஸ் சிப்ஸ் அங்கே காற்றில்லாமல் வறுவல்கள் நிரம்பிய பாக்கெட்டாகக் கிடைக்கும். இன்னும் மெக்ஸிகோவின் கோதுமை மாவில் செய்யப்பட்ட டார்ட்டில்லா, 

அரபு நாடுகளின் ஃபலாஃபல், என்று பல வகைகள். 

படங்களுக்கு நன்றி கூகிளார்

அதிலிருந்து நான் தேடிக் கண்டு கொண்டது எல்லாம் நம்ம ஊரு ரசம் சாதம், அப்பளம் இரண்டையும் மிஞ்ச எதுவும் கிடையாது என்பது தான்.காயோ, கனியோ, பூவோ, பழமோ இந்தியாவின் சுவையை மிஞ்ச எதுவும் இல்லை. என்னதான் வெளிநாட்டுப் பழங்கள் பார்க்கக் கண்ணுக்கும் மனதுக்கும் நிறைவாய் இருந்தாலும் சுவையில் நம்ம இந்தியப் பழங்களையோ, காய்கறிகளையோ மிஞ்ச எதுவும் இல்லை. இப்போ என்னடாவெனில் கொஞ்ச நாட்களாக எதுவுமே சரியாகச் சாப்பிட முடியலை. பசி, ருசி எல்லாம் என்னமோ இருக்கு. ஆனால் சாப்பாடு சரியா இறங்கறதில்லை.  சாப்பிடணும்னு ஆர்வமும் இல்லை. இதுவும் கொஞ்ச நாட்கள் ஓடும்/ ஓடட்டும். தானே சரியாகட்டும்.  அதுவும் இப்போல்லாம் ஓட்டல்களிலோ, கேடரிங்கிலோ கொடுக்கும் சாப்பாடு சகிக்க முடியலை.எல்லா ஓட்டல்காரங்களும் பேசி வைச்சுண்டு தேங்காய்ச் சட்னியில் பூண்டையும், சாம்பாரில் சோம்பையும்/ஜீரகத்தையும் சேர்க்கின்றனர். அது ஏதோ மசாலா உணவின் வாசனையையே கொடுக்கிறது. நம் தமிழக/தென்னகத்தின் பாரம்பரியச் சுவை என்பது உணவில் இப்போது சுத்தமாக இல்லை. உணவு தான் இப்படின்னா குடும்பம் என்பது நிலையாக இருக்க வேண்டிச் செய்யப்படும் திருமணங்களின் கதியை நினைத்தால் இன்னமும் கலக்கமாகவே இருக்கிறது.

கல்யாணங்களிலும். வைதிகம் என்பது பெயருக்குத் தான். அது தான் முக்கியம் எனத் தெரியாமல் ஏதோ சம்பிரதாயம் என்னும் அளவிலேயே பார்க்கப்படுகிறது. தமிழ்த்தாத்தா உ.வே.சா. தன்னுடைய கல்யாணம் நடந்த விதத்தை விவரித்திருப்பதைப் பார்த்தால் அந்தக் காலங்களில் வைதிகத்துக்கே முக்கியத்துவம் கொடுத்திருக்கிறார்கள் என்பதும், திருமணத்தன்று காலை ஆகாரமாகப் பழைய சாதம் கூட வற்றல், வடாங்களோடு போட்டிருப்பதையும் அதையும் வயதில் சிறியவர்களே சாப்பிட்டார்கள் என்பதும் மற்றவர்கள் திருமணச் சடங்குகள் முக்கியமானவை முடிந்த பின்னரே பனிரண்டு மணி அளவில் உணவுக்கு உட்காருவார்கள் என்றும் சொல்லி இருப்பார். ஆனால் இப்போதோ! வகை வகையாக டிஃபன் வகைகள்.

முன்னெல்லாம் வெறும் இட்லி, சாம்பார் தான் கல்யாணங்களில் இடம் பெறும். முதல் நாள் விரதத்தன்று அநேகமாக டிஃபனே இருக்காது. இருந்தாலும் உப்புமா, பொங்கல் என்றே போடுவார்கள். மாலை மாப்பிள்ளை அழைப்பு டிஃபன் தான் கொஞ்சம் பலமாக இருக்கும். அதுவும் சிலர் பாரம்பரியத்தை விடாமல் பஜ்ஜி, சொஜ்ஜியே போடுவார்கள். கல்யாணத்தன்று காலை ஒரு கேசரியும், இட்லி சாம்பாருமே போடுவாங்க. ஆனால் இப்போவெல்லாம் முதலில் ஸ்வீட்டாக அசோகா அல்வா, கோதுமை அல்வா குல்கந்து எனப் போடுகிறார்கள். இட்லி, சாம்பார், சட்னி, பொங்கல், வடை, அல்லது போண்டா, பூரி கிழங்கு அல்லது தோசை கிழங்கு சின்ன ஊத்தப்பம் என வகை வகையாகப் போட்டுப் பசியை அடைத்து விடுகின்றனர். எல்லோராலும் இத்தனையையும் சாப்பிட முடியாது. மத்தியானச் சாப்பாடு அதை விடவும் அதிகமான உணவு வகைகளுடன் இருக்கும். பால் பாயசம், பச்சடி, ஸ்வீட் பச்சடி, இருவகைக் கோசுமலிகள், ஒரு தேங்காய் போட்ட கறி, பருப்பு உசிலி அல்லது காரக்கறி, ஒரு பொரிச்ச கூட்டு, அவியல் கட்டாயமாய், வறுவல், வடை, இரண்டு ஸ்வீட், அப்பளம், ஊறுகாய் சாம்பார், ரசம், மோர், கலந்த சாதம் ஒன்று. அநேகமாகப் புளியோதரை.  இத்தனையும் யாரால் சாப்பிட முடிகிறது?

அதைவிடக்  கல்யாணத்துக்கு முதல் நாளே வைக்கும் ரிசப்ஷனில் மெஹந்தியும், சங்கீத்தும், ஃபோட்டோ செஷனுமே முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. எல்லாமே ஆடம்பரமாகி விட்டது. அந்த ரிசப்ஷன் சாப்பாடு அநேகமாக பஃபே முறையில் தான் போடுகிறார்கள். இதை வயதானவர்களால் தட்டில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு நின்று கொண்டே சாப்பிடுவது கஷ்டமாக உணர்கின்றனர். ஆங்காங்கே டேபிள், நாற்காலி இருந்தாலும் சிறியவர்கள் உட்கார்ந்திருந்தால் எழுந்து முதியவர்களுக்கு இடம் கொடுப்பதில்லை. இது தான் இப்படி என்றால் மறு நாள் நடைபெறும் திருமணத்திலோ முற்றிலும் ஆடமரம் தான் இடம் பெறும்.  உணவு என்பது உடலுக்கு எவ்வளவு முக்கியமோ அவ்வளவுக்கு முக்கியத்துவம் பெற்றிருக்கும் (அதைவிடவும்) திருமண பந்தம் என்பது ஓர் கோலாகலமான ஆடம்பர நிகழ்ச்சியாக மாறி இருக்கு. ஆழமான அர்த்தங்கள் கொண்ட மந்திரங்களைப் புரிந்து கொள்வாரும் இல்லை. அதை எடுத்துச் சொல்லுவாரும் இல்லை. ஏதோ இப்போக் கொஞ்ச வருடங்களாக மாங்கல்ய தாரணம் ஆகும்போது மட்டும் அறிவிப்புச் செய்கிறார்கள். இது அல்ல திருமணம் என்பது. சப்தபதி முடிந்தாலே திருமணம். ஆகவே பெண்/பிள்ளைக்குப் பரிசுகள் கொடுப்பதோ, கை குலுக்குவதோ வாழ்த்துச் சொல்லுவதோ சப்தபதிக்குப் பின்னர் பெண்ணையும்/பிள்ளையையும் தனியாக உட்கார்த்தி வைப்போம். அப்போ வந்து பரிசைக் கொடுத்துக் கைகுலுக்குங்கள் எனச் சொல்கிறார்கள். ஆனால் அதுவரை காத்திருப்போர் வயது முதிர்ந்தோர் மட்டுமே. மற்றவர்கள் அறிவிப்பை இந்தக் காதில் வாங்கி அந்தக் காதால் விட்டுவிட்டுக் கைகுலுக்கிப் பரிசைக் கொடுத்துவிட்டுப் போய்க் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

இந்த சப்தபதி என்பது பிராமணர்களுக்கு மட்டுமே உரியது அல்ல. திருமணத்தின் முக்கியமான ஊஞ்சல், மாலை மாற்றுதல், காசி யாத்திரை, தாரை வார்த்தல், அக்னிமூட்டித் திருமங்கல்ய தாரணம், சகோதரன் பொரி இடுதல், சப்தபதி, அம்மி மிதித்தல், அருந்ததி பார்த்தல் போன்றவை அனைத்துத் தரப்பினரின் கல்யாணங்களிலும் தவறாது இடம் பெறுபவை. இவற்றின் முக்கியத்துவத்தைப் புரிந்து கொண்டு பெற்றோராவது தங்கள் பெண்/பிள்ளைகளிடம் சொல்லணும். ஆனால் பெற்றோருக்கே தெரியலைனால் என்ன செய்யமுடியும்? மொத்தத்தில் எல்லா விஷயங்களிலும் ஆடம்பரமும், பகட்டும் மட்டுமே நிறைந்து  உள்ளார்ந்த ஒருமித்த மனப்பான்மையோ, ஈடுபாடோ இல்லாமல் வெறும் சடங்காக ஆகிவிட்டது சமையல்/சாப்பாடு மட்டுமில்லாமல் திருமணங்களும். இப்போது நம் பாரம்பரியத்தைக் கைவிட்டுவிட்டுக் கலந்து கட்டிக் கான்டினென்டல் விழாவாக மாறி வருகிறது.