ஆஹா, வந்துடுச்சே, சந்தோஷத்தில் குதிக்கிறோமே!

இன்று காலை மருத்துவரிடம் போகவேண்டி இருந்தது. யாருக்குங்கறீங்களா?? வழக்கம்போல் நமக்குத் தான். எலும்பு முறிவு மருத்துவர். எக்ஸ்-ரே எடுத்துட்டு வாங்கனு சொல்லி ஒரு மாசம் ஆச்சு. நமக்கு வீட்டில் வேலை, விருந்தாளிகள் வரவு, மழை வரவு, தெருவிலே தண்ணீர் தேங்கி நின்னுட்டு வெளியே போகமுடியாம இருந்ததுனு ஆயிரம் காரணம் போகமுடியலை. இந்தத் தெருவிலே மழைத் தண்ணீர் மழை நின்னும் தேங்கி இருந்தது. அதை அப்படியே படம் எடுத்து, ஹிந்து பத்திரிகைக்கு டவுன் டவுன் செய்திகளுக்கு அனுப்பினோம். அங்கே இருந்து எங்களைத் தொடர்பு கொண்டு பேசிட்டு, நாங்க அனுப்பிய செய்திகளையும் படிச்சுப் பார்த்துட்டுப் போன மாசம் 22-ம் தேதிய டவுன் டவுன் செய்தியில் அரைப்பக்கத்துக்கு எங்களோட குறைகளை விளக்கிப் போட்டாங்க.

அதுக்கப்புறமும் முனிசிபாலிடியிலே இருந்து சுகாதார ஆய்வாளர் மட்டுமே வந்து பார்த்துட்டு, தண்ணீரை நாங்க தான் கொட்டி வச்சுட்டோமோனு சந்தேகப் பட்டு, மேற்கொண்டு பக்கத்து அடுக்கு மாடிக்குடியிருப்புக்காரங்களையும் நாங்கதான் கழிப்பறைத் தண்ணீரை வெளியே விடச் சொன்னோமோனும் சந்தேகப் பட்டுக் கேள்விகள் கேட்டுட்டுப் போயிட்டார். எங்க வீட்டிலேஇருந்து கொஞ்ச தூரத்தில் தெரு திரும்பும் இடத்தில் முழங்கால் தண்ணீரில் எல்லாரும் போயிட்டு இருந்ததைக் கவனிச்சதாய்க் கூடக் காட்டிக்கலை. வெறுத்துப் போய் என்ன செய்யறதுனு யோசிச்சுட்டு, நம்ம வீட்டுக் கதாநாயகர், இந்தக் காலனி மக்களின் சார்பா துயர் துடைக்க நாமதான் முன் வரணும்னு நினைச்சு, கமிஷனரைச் சந்திக்க நேரம் கேட்டார். மறுநாள் வரச் சொன்னாங்க. மறுநாள் போய்க் காத்திருந்து, நிஜமாவே மணிக்கணக்காக் காத்திருக்கும்படி ஆச்சு. அவங்க சொன்ன நேரம் வேறே. கமிஷனர் கொடுத்த நேரம் வேறே. அதைச் சொல்லலை. கமிஷனரைப் பார்த்தாச்சு. அவர் தெருவை வந்து பார்த்துட்டுத் தான் சொல்லுவேன். உங்க தெரு இந்த உலகிலேயே மிக அழகான, அருமையான வசதிகளைக் கொண்டதுனு தெரியுது. அதனால் இப்போ சாலை எல்லாம் போடறாப்போல் இல்லை. எதுக்கும் தொலை பேசி எண்ணைக்கொடுங்க. வந்து பார்க்கிறேன்னு சொல்லிட்டார்.

திடீர்னு போன வாரத்தில் மாலை நேரம் ஒருநாள் முனிசிபாலிடியில் இருந்து தொலைபேசி அழைப்பு. கமிஷனர் வரார், தயாராய் இருங்கனு. மாலை, மரியாதை செய்யணுமோனு யோசிச்சேன். அதுக்குள்ளே நம்ம கதாநாயகர் கிளம்பிட்டார் வரவேற்க. முரசறைந்து தெருவில் எல்லாருக்கும் விஷயத்தைத் தெரிவிக்க ஒரு மாபெரும் கூட்டம் பின் தொடர ஊர்வலம் கிளம்பியது. எல்லாத்தையும் பார்த்துட்டு, அம்பத்தூரின் தண்ணீர் அனைத்துமே, தேங்கிக் கிடக்கும் சாக்கடை நீர் உள்பட இங்கே கொண்டு வரப்போவதாய்ச் சுபச் செய்தியைச் சொல்லி எங்கள் வயிற்றில் அக்னியை வார்த்துவிட்டு, உங்க தெரு இப்போப்போடமுடியாது, இதுக்கென்ன குறைச்சல்னு சொல்லிட்டாராம். இது தாழ்வான பகுதி, இங்கே எல்லாத் தண்ணீரையும் கொண்டு வந்தால் நாங்க எல்லாம் முழுகிப் போயிடுவோம்னு சொல்லிப் பார்த்தாச்சு. மனுஷன் கேட்கவே இல்லை. அதெல்லாம் நாங்க பார்த்துப்போம்னு சொல்றார். நாங்க முழுகிப் போறதைப் பார்க்க அவருக்கு அவ்வளவு ஆசையானு ஆச்சரியமாப் போச்சு. அப்புறம் தேங்கிக் கிடந்த தண்ணீரை மட்டும் வெட்டி விட்டு அகற்றுவதாய்ச் சொல்லிட்டுப் போனார். மறுநாள் மோட்டார் வைத்து அனைத்துத் தண்ணீரையும் இறைத்தும் தண்ணீர் தேங்கியே இருக்க, வீடுகளின் ஓரத்தில் பள்ளம் தோண்டி அந்தத் தண்ணீரை வெளியேற்றினார்கள்.

பக்கத்துத் தெருக்களுக்கு எல்லாம் சாலை போட வேலை ஆரம்பித்துவிட்டது. நாங்க மனசு நொந்து போய் இருக்க திடீர்னு முந்தாநாள் ஜேசிபி வந்து சாலையைத் தோண்ட ஆரம்பிச்சது. மேற்குப் பக்கம் தோண்டிட்டுப் போயிடுவாங்களோனு நினைச்சால், நேத்திக்கு எங்க பக்கமும் தோண்டிட்டாங்க. விசாரிச்சதில் எங்க சாலைக்கும் விடிவு வந்துடுச்சாம். சாலைபோடப் போறாங்களாம். தெருவாசிகள் அனைவர் வீட்டிலும் நேத்திக்குப்ப் பால்பாயாசம்னு கேள்விப்பட்டேன். எனக்கு யாரும் தரலை. ஆனால் என்ன சாக்கடை தோண்டற திட்டத்திலே மாற்றம் இல்லைனு வயித்திலே புளியைக் கரைச்சுட்டுப் போயிட்டார் அந்தக் காண்ட்ராக்டர். இவங்க மனசு திடீர்னு மாறி சாலை போட ஆரம்பிச்சதாலேயே என்னமோ மழைவேறே நேத்திக்குக் கொட்டோ கொட்டுனு கொட்டித் தீர்த்துடுச்சு. வீட்டை விட்டுக் கீழே இறங்க முடியாது. இரண்டு அடிக்குப் பள்ளம். கீழே இறங்கினால் என்னை மேலே ஏத்த கிரேன் தான் வரணும். மத்தவங்க எல்லாம் எப்படிப் போறாங்க வெளியேனு பார்த்தால் ஆண்கள் மட்டும் தான் ஒருமாதிரிச் சறுக்கிட்டுப்போயிட்டு இருக்காங்க. கார் வச்சிருக்கிறவங்க காரை எடுக்க முடியாது. வண்டியை எடுக்க முடியாது. நல்ல நடைப்பயிற்சி செய்யும்படிக்கு இருக்கு. வெளியே போகமுடியாதவங்களைப் படிதாண்டாப்பத்தினிகளாக ஆக்கிட்டாங்க. மேலே உள்ள படம் தண்ணீர் தேங்கி இருந்தப்போ எடுத்தது. இதிலே குறுக்கும், நெடுக்கும் போயிட்டுப் போயிட்டு வரது நம்ம கதாநாயகர் தான்.

சுதந்திரம் வந்து அறுபது வருஷத்துக்கு மேல் ஆகியும், மெட்ரோ நகரம் என அழைக்கப் படும் சென்னையின் மிகப் பெரிய முனிசிபாலிடியும் ஆசியாவின் மிகப் பெரிய முனிசிபாலிசியும் ஆன இந்த ஊரில் ஒரு சாலைக்கு எத்தனை வருஷம் போராட வேண்டி இருக்கு?? என்றாலும் இது என் நாடு. இதை நான் மிகவும் நேசிக்கிறேன்.

வாழ்க பாரதம்! ஜெய்ஹிந்த்!