சுழிக்காற்றா? சுழல்காற்றா? 2

ராஜஸ்தானிலே சிறிய சுழல் காற்று என்ன? பெரிதாகவே வரும். அதுவும் கோடைக் காலத்தில் தான் வரும். ஆந்தி என்று சொல்வார்கள். மணல் வாரித் தூற்றும். ஒரு முறை நசிராபாத் ராணுவக் குடியிருப்புக்கு மாற்றலில் அப்போது தான் வந்தோம். அதற்கு முன்னர் இருந்திருந்தாலும் எங்க பையரும், பெண்ணும் விபரம் தெரிந்து அப்போது தான் வருகிறார்கள். ஒரு வாரம் கூட இருக்காது. இங்கே மாதிரி அங்கே அறிவிப்பெல்லாம் வராது. விண்ணைப் பார்த்து நாமே தெரிந்து கொள்ளலாம். அது போல் அன்று காலையிலிருந்தே ஆகாயத்தில் ஆந்தி வரக்கூடிய சூழ்நிலை தெரிந்தது. இங்கே மாதிரி அங்கே வந்துவிட்டு உடனே எல்லாம் போகாது. ஒருமணி நேரமாவது ஆகும். எப்போ வருமோ எனத் தெரியாமல் இதைக் குறித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். எங்க பையர் அப்போது ரொம்ப போரடிக்குது; அதனால் கடைத்தெருவுக்குப் போய்க் கதைப்புத்தகம் வாங்கி வரேன்னு கிளம்பினார். வேண்டாம்னு நான் தடுத்தும் கேட்கவில்லை; என் கணவருக்கோ இப்படிக் குழந்தைகளை பயமுறுத்தக் கூடாது; எல்லாச் சூழ்நிலைக்கும் பழகணும்னு சொல்வார். ஆகவே அப்பாவோட அனுமதியோடக் கிளம்பியாச்சு.

கடைத்தெருவுக்கு அரைமணி நேர நடை தான் இருக்கும். பையர் சைகிளில் சென்றிருந்தார். சென்று பத்து நிமிஷம் தான் இருக்கும். ஆந்தி ஆரம்பித்துவிட்டது. மாலை நேரம். அங்கெல்லாம் மாலை எட்டுமணி வரை சூரியனார் மறைய மாட்டார். அப்போதோ மாலை நான்கிலிருந்து ஐந்து மணிக்குள்ளாகத் தான். பார்த்தால் மதியம் இரண்டு மணி போல் தோன்றும். செக்கச் சிவந்த வானிலிருந்து மேகங்கள் சூழ்ந்து கொண்டு சூரியனை மறைக்கச் சிவந்த நிறம் சூரியக் கதிர்களின்வழியே பூமியில் பிரதிபலிக்கக் காற்றுச் சுழன்று கொண்டு மணலை அள்ளிக்கொண்டு வந்து கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. ரத்தம் போல் சிவந்த நிற மணலும் வாரிக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. இப்போது இந்த ரசனையெல்லாம் தோன்றுகிறதே தவிர அப்போது என்ன தான் ஏற்கெனவே பழக்கமிருந்தாலும் மனதில் கலக்கமாகவே இருந்தது.

சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் ஒரே கும்மிருட்டு. அதிர்ந்து போனோம். மின்சாரம் போய்விட்டது என்று நினைத்துக்கொண்டு மின் விளக்கைப் போட்டோம். மின்விளக்கு எரியவில்லைதான்; மின்சாரத்தை நிறுத்தி இருந்தார்கள். ஆனால் இவ்வளவு இருட்டு எங்கே இருந்து வந்தது? அதுவும் மாலை நான்கு, ஐந்து மணிக்கு? என் கணவர் எங்கே இருக்கார்னே எனக்குத் தெரியலை. கண்ணுக்குத் தான் ஏதோ ஆச்சுனு கத்திட்டேன். அவரோ எனக்கும் அப்படித்தான் இருக்கு; நீ எங்கே இருக்கேனு தெரியலைனு சொல்ல, எங்க பொண்ணும் அதை ஆமோதித்தாள். உடனே போய் விளக்கை ஏத்துவோம்னு நினைச்சு சாமி அலமாரியை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தால் போகும் வழி தெரியவில்லை. சுவற்றில் முட்டிக் கொண்டேன். முட்டிக்கொண்ட சப்தம் கேட்டு என் கணவர் என்னனு கேட்க வழி தெரியலைனு நான் சொல்ல; அப்போத் தான் எல்லாருக்கும் உறைத்தது. ஆஹா, பையர் கடைத்தெருவிலே மாட்டிக்கொண்டிருக்காரேனு. பொண்ணு, "என் தம்பி"னு கத்த, "ஆஹா," னு கணவர் சொல்ல, "அடடா, அவனுக்கு வழி தெரியுமா? இங்கே பேசற ஹிந்தியைப் புரிஞ்சுப்பானா?"னு எனக்கு ஒரே கவலை. ஹிந்தி நல்லாப் பழக்கம்னாலும் ராஜஸ்தானின் வட்டார வழக்குப் புரியுமானு சந்தேகம்.

எல்லாத்துக்கும் வெளிச்சம் இருந்தால் தான். ஒருத்தர் கையை ஒருத்தர் கெட்டியாப் பிடிச்சுண்டோம். தட்டுத் தடுமாறிப் பெண்ணும், கணவரும் குரலை வைத்து நான் இருக்கும் திசைக்கு வந்திருந்தனர். அப்படியே ஒவ்வொருத்தரா நகர்ந்தோம். கிட்டத்தட்ட சாமி அலமாரி வந்தாச்சுனு தோணினதும் தீப்பெட்டியைத் தேடினேன்; துளாவினேன்; சிறிது நேரத்தில் கிடைத்தது. தீக்குச்சியைக் கிழித்தேன்; எரிந்த வாசனை என்னமோ வந்தது. ஆனால் வெளிச்சமே தெரியலை. யாருக்குமே தெரியலை. ஒண்ணும் புரியாமல் கந்த சஷ்டி கவசத்தைச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் கொட்டியது. ஒரு யுகம் என்று தோன்றிய அரை மணிக்குப் பின்னர் கொஞ்சம் வெளிச்சம் தெரிந்தது. மாலை மயங்கி அந்தியும், சந்தியும் கூடுமே; அது போலவா? அல்லது கருக்கிருட்டா? சொல்லத் தெரியலை. ஆனால் உள்ளங்கை தெரியுமளவுக்குத் தான் வெளிச்சம். அந்த வெளிச்சத்திலேயே என் கணவர் மெல்லப் பக்கத்துக் குடியிருப்புக்குப் போய் விஷயத்தைச் சொல்லி அங்கிருந்த அலுவலக நண்பரை அழைத்துக்கொண்டார். அப்போது என் கணவரிடம் வண்டி இல்லை; நண்பரிடம் வண்டி இருந்தது. ஆகவே இருவரும் வண்டியில் சென்றனர்.

செல்லும் வழி நெடுஞ்சாலை. ஆகவே வழியெல்லாம் வாகனப்போக்குவரத்து நின்றிருந்தது. திரும்ப நல்ல வெளிச்சம் வந்தால் தான் வாகனப் போக்குவரத்து ஆரம்பிக்கும். நல்லவேளையாகக் காவல்துறை பொறுப்பை எடுத்திருந்தது. இவர்களை நிறுத்தி விஷயத்தைக் கேட்க, இவர்களும் சொல்லி இருக்கிறார்கள். உடனே போக அனுமதி கொடுத்ததோடு அல்லாமல் நெடுஞ்சாலையில் செல்ல வேண்டாம் எனவும், கனரக வாகனங்கள் இருக்கும் என்பதால் குறைந்த வெளிச்சத்தில் சரியாய்த் தெரியாது என்பதால் பக்கத்திலுள்ள இன்னொரு உபசாலை மூலம் செல்லுமாறும் கூறி இருக்கிறார்கள். எங்கள் குடியிருப்பிலிருந்து நடந்தே போகக் குறுக்கு வழி உண்டு. இந்தச் சாலை அங்கே சென்று முடியும். குறுக்கு வழியில் இந்த இருட்டில் வண்டி செல்ல முடியாது என்பதாலேயே இவங்க நெடுஞ்சாலையைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறார்கள். இவங்க அங்கே போகையிலேயே எதிரே உள்ளூர்க்காரர் ஒருத்தரோடு எங்க பையர் வருவதைப் பார்த்துவிட்டார்கள். பையர் கடைத்தெருவுக்குப் புத்தகக் கடையில் இருக்கையிலேயே ஆந்தி ஆரம்பித்து இருக்கிறது. கடைக்காரர் பையர் புதுசு எனப் புரிந்து கொண்டு அப்போது போகாதே எனத் தடுத்து நிறுத்திவிட்டுக் கொஞ்சம் வெளிச்சம் வந்ததும் கடைப்பையரைக் கூட அனுப்பிக் குடியிருப்பு வரை கொண்டு விடச் சொல்லி இருந்திருக்கிறார். இவங்க வழியிலேயே பார்த்துட்டாங்க.

அலுவலக நண்பரோடு பையர் வண்டியிலே வந்து சேர, என் கணவர் பின்னால் நடந்து வந்தார். அதுக்கப்புறமாப் பல ஆந்திகளைப் பார்த்தாச்சு. ஆனால் இந்தக் காலி ஆந்தி அங்கு இருக்கும்வரையிலும் அதன் பின்னர் வரவே இல்லை. மறுநாள் செய்தித் தாள்களில் அறுபது வருடத்திற்குப் பின்னர் அந்த வருடம் காலி ஆந்தி வந்ததாய்ப் போட்டிருந்தார்கள்.