அங்குலில் நாங்கள்!

ஊருக்குப் போயிட்டு வந்து சொன்னபடி எழுத முடியவில்லை. இப்போதெல்லாம் நிகழ்வுகளின் போக்கில் தான் நான் போய்க் கொண்டு இருக்கிறேன். சொன்னால் சொன்னபடி பதிவுகளைப் போட முடிவதில்லை. :( 

புவனேஸ்வரில் தங்கி இருந்த முதல்நாள் அனுபவத்தால் அன்றிரவு படுக்கச் செல்லும் முன்னர் இரண்டு வாளி நிறைய நீர் பிடித்து வைத்து விட்டேன். மறுநாள் காலை பயன்படுத்திக்கலாமே! மறுநாள் காலை எழுந்ததும் விடுதிக்காப்பாளரிடம் சொல்லித் தேநீர் போட்டுத் தரச் சொன்னோம். தேநீரும் வந்தது. நாங்கள் அங்குல் செல்ல வண்டியை எட்டு மணியிலிருந்து எட்டரைக்குள் வரச் சொல்லி இருந்தோம்.  தயாரானதும் கீழே போய்விடலாம் என்று நான் சொல்ல விடுதிக்காப்பாளரும், நம்ம ரங்க்ஸும் வண்டி ஓட்டுநர் தொலைபேசியதும் போய்க்கலாம் என்று விட்டார்கள்.  நாங்கள் சொன்னபடிக்கு அவரும் அதே போல் வந்திருக்கிறார். கீழே காத்திருந்திருக்கிறார். அவரைத் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொள்ள முயன்றால் அந்த நேரம் அவர் எங்களைத் தொடர்பு கொள்ள முயன்றிருக்கிறார் போல! தொடர்பே கிடைக்கவில்லை. விடுதியில் இருந்த பிஎஸ் என் எல் இணைப்பிலிருந்து காப்பாளரும் தொலைபேசியில் அழைப்புக் கொடுக்க அந்த அழைப்பும் போகவில்லை. 

பின்னர் காப்பாளர் தாம் கீழே போய்ப் பார்த்துவிட்டு வருவதாகச் சொல்லிக் கீழே இறங்க, நாமும் போகலாம் என நான் பிடிவாதம் பிடிக்க ரங்க்ஸ் மறுக்க என் அலைபேசியில் புதியதொரு எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வர நான் எடுத்துப் பேசினேன். அதிலே வண்டி ஓட்டுநர் தான் கிட்டத்தட்ட 20 நிமிஷத்துக்கு மேலாகக் காத்திருப்பதாய்ச் சொல்ல, அவர் எங்கே இருக்கார், நாங்களும் தொலைபேசியில் அழைத்தோம்; அழைப்பே போகலை என நான் சொல்ல என்னிடமிருந்து அலைபேசியை வாங்கிப் பேசிய ரங்க்ஸ் கீழே அவர் வந்து விட்டார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு உடனே கிளம்பலாம் வா என்று கிளம்பினார். லிஃப்ட் என்ன செய்யுமோ என்று பயந்து கொண்டே சென்றோம். நல்ல வேளையாக லிஃப்ட் வேலை செய்தது. கீழே போனால் எங்கள் காப்பாளரைக் காணோம். எங்கே போனாரோ! பின்னர் அங்கிருந்த பாதுகாவலரிடம் தகவல் கொடுத்துவிட்டு நாங்கள் அங்குல் செல்லக் கிளம்பினோம். அதற்குள்ளாக எங்களைப் பார்த்த ஓட்டுநர் தான் எட்டு மணியிலிருந்து இங்கே இருப்பதாய்ச் சொல்ல மாடிக்கு வந்திருக்கலாம், அல்லது மாடியில் விடுதியில் தொலைபேசிக்கு அழைப்புக் கொடுத்திருக்கலாம் என நாங்கள் சொல்ல அவர் திரு திரு!

பின்னர் நாங்கள் காலை ஆகாரம் சாப்பிடவில்லை என்பதால் முதல்நாள் சென்ற ஹோட்டல் வீனஸின் அடையாளங்களை ஒரு மாதிரியாக இந்த ஓட்டுநரிடம் சொல்லி அங்கே அழைத்துச் செல்லச் சொன்னோம். அதற்கு வழி தெரியவில்லை எனில் வேறு எதேனும் மதராஸி ஓட்டல் இருந்தால் அழைத்துப்போகும்படி கூறினோம். ஆனால் என்ன ஆச்சரியம், நாங்க சொன்ன அடையாளங்களை வைத்துச் சரியாக அதே ஓட்டலுக்கு அழைத்துச் சென்று விட்டார் ஓட்டுநர். அவரையும் சாப்பிட அழைத்தால் அவர் வரலை என்று சொல்லிவிட்டார். பின்னர் நாங்கள் போய்ச் சாப்பிட்டு வந்து வண்டியில் ஏறிக் கொண்டோம். வண்டியும் கிளம்பியது. புவனேஸ்வர் தாண்டியதும் முழுக்க முழுக்க காட்டுப் பாதை! இரு பக்கமும் அடர்ந்த காடுகள். காடுகள் நன்றாகப் பராமரிக்கப்படுகின்றன. ஆங்காங்கே நம்ம யானையார் வரவு இருக்கும் என்பதற்கான எச்சரிக்கைப் பலகை. யானையார் கண்ணில் பட்டால் வண்டியை அப்படியே நிறுத்திட்டு அசையாமல் உட்காரச் சொல்லி அறிவிப்புகள். நானும் ஒரு யானையாவது வருமா என்று ஆவலுடன் காத்திருந்தேன். ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது. 

மகாநதி உண்மையிலேயே மகாநதி தான். சுத்தமாகவும் காணப்படுகிறது. அதிகம் பேசப்படாத நதி!  செல்லும் வழியில் காணப்பட்ட ஒரு காடு!

கிராமங்களில் பசுமாடுகள் மேய்ச்சலுக்குச் செல்கின்றன. 

எருமை மாடுகளைப் பார்க்க முடியலை. எல்லாம் நாட்டுப் பசுக்கள். ஒழுங்காகப் பராமரிக்கின்றனர். என்றாலும் இப்போதெல்லாம் இந்த ஜெர்சி பசுக்களோடு சேர்த்துக் கலப்பினம் உருவாகின்றபடியால் கொஞ்சம் கவலையாகவே உள்ளது. ஏனெனில் நம்ம நாட்டு நாட்டுப் பசுக்களின் பாலில் மருத்துவ குணம் நிறைய உண்டு. கலப்பினங்கள் அதிகரித்தால் அந்த மருத்துவ குணங்கள் இல்லாமல் போய்விடும். பிடி கத்திரிக்காயைப் போல்! அதே போல் இப்போதெல்லாம் பசுமாட்டுக்கு ஊசி மூலம் கருத்தரிக்க வைப்பதிலும் ஆபத்து இருக்கிறது.  காளைகளே இல்லாமல் போகலாம். அல்லது பிறக்கும் காளைகள் ஆண்மையின்றிப் போய்விடலாம். செயற்கை முறை கருத்தரித்தலை ஆதரிக்காமல் இருத்தலே நல்லது. ஆனாலும் இதை எல்லாம் யார் கேட்கிறார்கள்?

இந்தப் பசுக்களைப் பார்க்கையில் மனதில் மகிழ்ச்சி பொங்கியது. அதோடு இல்லாமல் எல்லாக் கிராமங்களும் மகாநதிக்கரையோரம் என்பதால் செழிப்பாகவும் காணப்பட்டது. சீதோஷ்ணம் வேறு மிதமான குளிர். சூரியனார் முழு விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டு விட்டார். நாங்க ஒரிசாவில் இருந்த நான்கைந்து நாட்களும் சூரியனாரைப் பார்க்கவே முடியலை! பயணம் முழுவதும் வழியெங்கும் கிராமங்களில் புத்தம்புதிய காய்கறிகள், பழங்கள்! நாங்க அப்போது மறுநாளே திருச்சி திரும்புவதாக இருந்திருந்தால் நம்ம ரங்க்ஸ் ஒரு காய்கறிப் பழக்கடையையே வாங்கி இருப்பார். ஆனால் எங்கள் பயணம் இன்னும் நாலைந்து நாட்களுக்கு இருந்தது.  ஆகவே அதைப் பார்த்து வாங்க முடியலையே என வருந்திக் கொண்டிருந்தார்.புவனேஸ்வரில் இருந்து கிட்டத்தட்ட மூன்று மணி நேரம் பயணம் செய்து என் நாத்தனார் இருக்கும் ஜின்டால் டவுன்ஷிப்பை அடைந்தோம். அங்கே நுழைவாயிலில் பாதுகாப்புச் சோதனைகள் முடிந்து வீட்டுக்குத் தொலைபேசி விருந்தினர் உங்களுக்குத் தானா எனக் கேட்டு உறுதி செய்து கொண்டு மேலே செல்ல அனுமதித்தனர்.  கிட்டத்தட்ட மதியம் ஒருமணிக்கு நாத்தனார் வீடு போய்ச் சேர்ந்தோம். 

வீடுகள் எல்லாம் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள் தாம் என்றாலும் மிகப் பெரிதாகவே இருந்தன. எல்லா வசதிகளுடனும் இருந்தது. டவுன்ஷிப்புக்குள்ளேயே மருத்துவமனை,  தபால் அலுவலகம், பள்ளி போன்ற முக்கியமானவை இருந்தன. என்னதான் தபால் அலுவலகம் இருந்தாலும் தபால்கள் வருவது கொஞ்சம் பிரச்னையாகத் தான் இருக்கிறது. வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்து கொடுக்க தபால்காரர் இல்லை. வரும் தபால்களை எல்லாம் அங்கே மொத்தமாக ஓர் இடத்தில் செக்டார் வாரியாகப்  போட்டு வைத்துவிடுவார்கள். அதிலிருந்து நாம் நம்முடையதைத் தேடி எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இவற்றை எல்லாம் கேள்விப்பட்டதும் நாம் எப்படிப் பட்ட சொர்க்கத்தில் இருக்கோம்னு புரிஞ்சது! பின்னர்  சொந்தக்கதைகள் எல்லாம் பேசிவிட்டுச் சாப்பாடு சாப்பிட்டுவிட்டு அன்று முழுதும் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டோம். நாத்தனாரின் பேத்தி இருந்ததால் அவளுடன் விளையாடிக் கொண்டு  நல்ல பொழுதுபோக்காக இருந்தது.