ஒரு மாதிரிச் சமாளிச்சாச்சு!

நாங்க யு.எஸ். போன பதினைந்து நாட்களுக்கெல்லாம் மும்பையில் என் மாமியார் இறந்து விட்டார். யு.எஸ். போகும் முன்னர் மும்பை சென்று அவங்களைப் பார்த்து விட்டே திரும்பி இருந்தோம். வயது 93க்கு மேல் ஆகி விட்டது. எப்போ வேணாலும் என எதிர்பார்ப்புடன் இருந்தாலும் கிளம்பும்போது உடல் நலமாக இருப்பதாகத் தெரிந்து கொண்டே கிளம்பி இருந்தோம். அங்கேயும் நாங்கள் போகவேண்டிய சூழ்நிலை. ஆனால் அங்கிருந்து எங்களால் உடனே திரும்ப முடியவில்லை. மாமியாருக்கு ஏற்கெனவே உடம்பு முடியலைனாலும் பெரும்பாலும் வயதானதின் தளர்வே என்று மருத்துவர்கள் சொன்னார்கள். எல்லா உறுப்புக்களும் சரியாகவே வேலை செய்வதாகவும் சொன்னார்கள். சரி எப்படியும் ஆறு மாசம் தாங்கும்னு நினைச்சோம். ஆனால் தாங்கலை! அப்போத் தான் போயிருக்கோம். சரியாப் பதினைந்து நாட்களே! உடனே திரும்புவதெனில் பல பிரச்னைகள்! மனப் போராட்டங்கள்! குழந்தையைப் பிரியணும்! அதோட நாங்க போனதே மருமகளுக்கு உதவியாக இருக்கணும்னு தான்! பதினைந்து நாட்களில் குழந்தையும் ஒட்டிக் கொண்டு விட்டாள்.

அப்படியும் டிக்கெட்டுக்கு முயற்சித்தோம். எங்க டிக்கெட் சென்னைக்கு வாங்கி இருந்தது. நாங்க போக வேண்டியது மும்பை! அது ஒரு பிரச்னை என்றால் இம்மாதிரிக் காரியத்துக்கு எனக் கிளம்பி விட்டுப் பின்னர் திரும்பி ஹூஸ்டனுக்கு வந்தால் தான் மனத் திருப்தியாக இருக்கும் போல இருந்தது. ஆனால் இங்கே வந்துவிட்டால் பத்துநாட்கள் காரியம் முடிந்தாலும் அடுத்தடுத்து மாதாந்திரக் காரியங்கள் இருக்கும். அதையும் விட முடியாது. என்ன செய்வது எனக் குழம்பிக் கொண்டு இருந்தோம். திரும்ப ஒரு மாசத்துக்குள்ளாக ஹூஸ்டன் வந்தால் விசா பிரச்னை! பல்வேறு மனக்குழப்பங்களுக்கிடையே எங்கள் குடும்ப புரோகிதரைக் கலந்து ஆலோசித்தோம். அவர் போனது போனதாகவே இருக்கட்டும். ஆறு மாசங்களையும் முடிச்சுட்டு வந்துடுங்க. திரும்பி வந்து கர்மாவுக்கான காரியங்களைப் பண்ணிக்கலாம். சாஸ்திரத்தில் அதற்கான விதிகள் உண்டு. இம்மாதிரி நடந்ததற்கான முன்மாதிரிகளும் உண்டு என்று சொன்னதோடு ஶ்ரீராமரே தன் அப்பா தசரதனுக்கு அவர் இறந்து பல நாட்கள் கழித்தே பரதன் மூலம் தகவல் தெரிந்து கடைசிக் காரியங்களைச் செய்தார் என்பதையும் எடுத்துக் கூறினார்.

என்றாலும் மனம் சமாதானம் ஆகவில்லை. ஆனால் அதோடு புரோகிதர் எங்களைக் கோயிலுக்குப் போகக் கூடாது என்றும் யாரையும் நீங்களாகப் போய்ப் பார்க்க வேண்டாம் என்றும் சொல்லி இருந்தார். ஆகவே இம்முறை எந்தக் கோயிலுக்கும் போகவே இல்லை. வேறே எங்கேயும் போகவே இல்லை. நண்பர் ஈரோடு நாகராஜ் ஹூஸ்டனுக்கே வந்திருந்தும், எங்க வீட்டிலிருந்து இரண்டு, மூன்று கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருந்தார் என்பது தெரிந்தும் போய்ப் பார்க்க மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. அவரிடம் என் நிலைமையைத் தெளிவாக்கி விட்டேன். அவரும் சரிதான் என ஒத்துக் கொண்டார். பல ஆண்டுகளாகச் சந்திக்க நினைத்தது! கிட்ட இருந்தும் சந்திக்க முடியவில்லை. கச்சேரிகளுக்கு அழைப்புக் கொடுத்தும் கோயில் வளாகங்களில் நடந்ததால் போகவும் இல்லை.

அங்கே இருந்த சமயம் நண்பர்கள் யாரையும் தொடர்பு கொள்ளவும் இல்லை. வழக்கம் போல் அம்பி தான் நான் வந்திருப்பது தெரிந்து முதலில் பேசினார். அவரிடம் விஷயம் ஏதும் சொல்லிக்கவில்லை. அம்பி பையருக்குப் பூணூல் போட்டார். அதுக்காக இந்தியா வந்திருந்தார். அதன் பின்னர் நண்பர் டாக்டர் எஸ்கே(சங்கர் குமார்), மற்றும் ஒரு அரிசோனன் ஆகியோர் தொடர்பு கொண்டார்கள். சங்கர் குமாரும் நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டு ஆறு மாதம் கழித்துச் செய்து கொள்ளலாம். அதுவரை கோயில்களுக்குப் போகாமல் இருங்கள். என்றே சொன்னார். இங்கே வீட்டில் குழந்தை இருந்ததால் கோயிலில் போய் தெய்வத்தை தரிசனம் செய்ய வேண்டும் என்ற கட்டாயமும் இல்லாமல் போயிற்று.

ஒவ்வொரு நாளையும் ஒரு யுகம் போல் கழித்துக் கொண்டிருந்தோம்.   தப்புப் பண்ணிட்டோமோனு பல நாட்கள் குழப்பிக் கொண்டிருப்போம். திரும்ப ஊருக்குக் கிளம்பும்  நாட்களை எண்ணிக் கொண்டே வந்தோம். இதே நினைப்பு! இந்தியா திரும்பியும் ஆகி விட்டது. வந்த உடனேயே காரியங்கள் ஆரம்பித்தன. இன்றோடு முடிந்தது. மனம் பூரணத் திருப்தி அடையாவிட்டாலும் (சூட்டோடு சூடாகச் செய்வது போல் வருமா) ஓரளவுக்கு மனம் சாந்தி அடைந்திருக்கிறது. இனி மாதாமாதம் செய்வதற்கான உடல் தெம்பையும் மனோபலத்தையும் ஆண்டவன் அருள வேண்டும். அதற்காகப் பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருக்கோம்.