மோகமுள்!

"சாப்பிடலாம் வாங்க!" பக்கத்தில் அடுத்தடுத்துப் பதிவுகள் போடுவதில்லை என நண்பர் நெ.த. வருத்தப்படுகிறார். போடணும்னு தான் நினைச்சுப்பேன். ஆனால் என்னவோ சொல்லத் தெரியாத காரணம்! அந்த ஐடிக்கே போக மாட்டேன். இப்படியே விட்டுப் போயிடும். வீட்டிலும் விருந்தினர் வருகை, நாங்க கொஞ்சம் வேலைகளில் மும்முரம் எனப் பொழுது விரைவில் சென்று விடும். மாலை ஆறுமணிக்கப்புறமா அதிகமாக் கணினியில் உட்காருவதில்லை. கண் பிரச்னை கொடுக்குமோ என்று பயம் தான். சென்ற வாரம் தான் கண் மருத்துவரிடம் சென்று முழுப் பரிசோதனை செய்து கொண்டு வந்திருக்கேன். கொஞ்சம் பவர் தான் மாறி இருக்கு. ஆனாலும் இந்தக் கண்ணாடியே போதும்னு சொல்லிட்டாங்க.  என்றாலும் தொடர்ந்து 2 மணி நேரத்துக்கு மேல் கணினியில் உட்காருவதில் தயக்கம்.

ஜூன் மாதம் சென்னை சென்றபோது கிடைத்த "மோகமுள்" புத்தகத்தை ஆயிரமாவது முறையாகப் படித்து முடித்தேன். சித்தப்பாவின் ஒரு சிறுகதைத் தொகுப்பும் சித்தி கொடுத்தது! அதில் பல கதைகள் அவருடைய முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பான, "வாழ்விலே ஒரு முறை" யில் வந்தவையே! அதையும் படித்தேன். 55--56 ஆம் வருடங்களில் இந்த நாவல் ஏதோ புத்தகத்தில் தொடராக வந்திருக்கிறது. அப்போதைய காலத்துக்கு இதன் கரு புதுமை மட்டுமல்ல புரட்சிகரமானதும் கூட. என்றாலும் இதை எழுதியதால் தி.ஜா பாராட்டுக்குரியவர் ஆகிறார். மனித மனத்தின் ஆழத்தை எவராலும் அறிய முடியாது. அப்படி ஓர் ஆழமான எண்ணங்கள் கொண்ட பாபு என்னும் இளைஞன் மனதில் தோன்றும் காதல் உணர்வே இந்த மோகமுள் நாவலாக உருவாகி உள்ளது. பொருந்தாக் காதல் என்று தோன்றினாலும் சற்றும் விரசமில்லாமல் நம்மைத் தொடர்ந்து படிக்க வைப்பது கதாசிரியரின் வெற்றியைக் காட்டுகிறது. எந்த இடத்திலும் இந்தக் காதல் மேல் நமக்குக் கோபமோ, வருத்தமோ வரவே இல்லை! மாறாக யமுனாவுடன் பாபு சேர்ந்து விடுவானா என்னும் எதிர்பார்ப்பே தோன்றுகிறது.  மோகமுள் புத்தகத்தை முதலில் படிக்க நேர்ந்தது அறுபதுகளில் தான். அப்போத் தான் எஸ் எஸ் எல்சி, படிப்பு முடித்திருந்தேன். பெரியப்பா பெண்ணிற்கு வளைகாப்புக்காக அங்கே சென்றிருந்தபோது அக்கா படித்துக் கொண்டிருந்த புத்தகம். வீட்டில் இந்தப் புத்தகம் படித்ததுக்காகத் திட்டுக் கிடைத்தது. அறுபதுகளில்  படித்திருந்தாலும் அப்போது இந்தக் கதை எனக்குப் புரியவில்லை என்றே சொல்லணும். அதன் பின்னர் பல ஆண்டுகள் கழித்து அம்பத்தூரில் நூலகத்தில் வாங்கிப் படித்தேன்.  கதை நடக்கும் காலகட்டம் நாற்பதுகளின் ஆரம்பத்தில். 2 ஆம் உலக யுத்தம் நடக்கும் சமயம். அந்தக் கால கட்டத்தைக் குறிப்பிடும் கதையில் இப்படி ஓர் உறவு குறித்துச் சொல்லி இருப்பது உண்மையிலேயே ஆச்சரியத்தைக் கொடுக்கிறது.

முதலில் படித்தபோது புரியாத பல விஷயங்கள் பின்னர் புரிந்தன. இப்போது படிக்கையில் இன்னமும் புதிய கோணத்தில் பார்க்க முடிந்தது.  என்றாலும் கதைக்கருவை நினைத்தால் இன்றளவும் ஆச்சரியமாகத் தான் இருக்கும். காதல் தான் கதையின் முக்கியக் களம். அதுவும் ஓர் ஆணின் வளர்சிதைப் பருவத்திலிருந்து இளைஞனாக மாறும் ஓர் ஆணின் மனதில் தோன்றும் முதல் காதல்! நாம் நட்டு வைத்த மல்லிகையின் முதல் மொக்கு மலர ஆரம்பிக்கையில் நமக்குள் தோன்றும் உற்சாக ஊற்று! இந்தக் கதையின் நாயகன் பாபுவுக்கும் யமுனாவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் வருகிறது. என்றாலும் ஆரம்பத்தில் அவனால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அந்த வயதிற்கே உரிய வெட்கம் கலந்த நாணம்! கூச்சம்! அவனைத் தடை போடுகிறது. யமுனாவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அவள் நல்ல இடத்தில் உயர்வான ஒரு இடத்தில் இருக்க வேண்டியவள் என நினைக்கும் பாபுவுக்கு அதைச் செய்யக் கூடிய திறமையும் தன்னிடம் தான் இருக்கிறது என்பது புலப்பட ஓர் இளம்பெண்ணோடு அவன் உறவு கொள்ளும்போது தான் தெரிய வருகிறது.

55 வயதான ஒருவருக்கு ஏழ்மையின் காரணமாக வாழ்க்கைப்பட நேர்ந்த தங்கம்மாவுடன்  அவனுக்கு நேர்ந்த ஓர் தகாத உறவால் மனம் பாதிக்கப்பட அன்றிரவே அவனுக்குத் தன் மனம் என்னவென்று தெரிய வருகிறது. ஆனால் பாபுவின் நண்பன் ராஜமோ எனில் ஆரம்பம் முதலே பாபுவைப் புரிந்து கொண்டிருக்கிறான். ராஜத்துடன் பாபுவின் நட்பு மிகவும் அற்புதமாகச் சித்திரிக்கப்படுகிறது. பாபுவை ராஜம் புரிந்து கொண்ட அளவுக்கு பாபுவை அவன் தந்தையோ அல்லது பாபுவே தன்னைத் தானோ புரிந்து கொள்ளவில்லை.   இளம்பிள்ளையாக யமுனாவால் தூக்கிக் கொஞ்சப்பட்ட காலத்திலிருந்து அவள் மேல் தோன்றிய ஈர்ப்பு, பின்னர் இளமையில் மோகமாக மாறுகிறது. அந்த மோகம் அவளை அடையும்வரை தவிக்கும் தவிப்பே கதையின் மையக்கரு.

என்றாலும் இங்கே கதையின் அடித்தளமாக விளங்குவது நான் அறிந்தவரை தேர்ந்த சங்கீதமே! அந்த சங்கீதத்தைத் தன் வசமாக்க பாபு செய்யும் முயற்சிகள்!  ஈடு இணையற்ற மராத்தி வித்வான்களில் விஸ்வரூபம் எடுக்கும் சங்கீதம்! ஆயாசமோ சிரமமோ இல்லாமல் நாத உலகில் சஞ்சரிக்கும் அந்தக் குரல், பாபுவுக்கு சங்கீதம் கற்றுக் கொடுக்கும் ரங்கண்ணாவுக்கும் பாபுவுக்குமான உறவு குரு, சிஷ்ய உறவுக்கு அப்பால் ஏற்பட்டதொரு இணையற்ற பந்தம். தந்தையான வைத்திக்கும் மகனான பாபுவுக்கும் இடையே இருக்கும் உறவு! அதன் தனித்தன்மை! பாபுவிடம் வைத்தி கொண்டிருக்கும் ஆழ்ந்த அன்பு! என்று எத்தனையோ சொல்லலாம். ஆனால் எல்லாம் அங்கே சுற்றி இங்கே சுற்றிக் கடைசியில் யமுனாவும், பாபுவும் ஒன்று சேருவதில் தான் வந்து முடிகிறது.

ஆனால் தனக்கு நல்லொழுக்கம் தேவை என்பதைக் கட்டாயமாகத் திரும்பத்திரும்பச் சொல்லும் தந்தையிடமும், குரு ரங்கண்ணாவிடமும் பாபு தன் விஷயத்தைச் சொல்ல முடியாமல் தவித்த தவிப்பு! சொல்லி இருந்தான் எனில் கதையின் போக்கே மாறி இருக்கலாம்! ஏனெனில் யமுனாவுக்காக எவ்வளவு தவிக்கிறானோ அவ்வளவுக்கு இந்த சங்கீதத்துக்காகவும் பாபு தவிக்கிறான். ஆனால் அப்போதெல்லாம் யமுனாவுடன் இணைவது குறித்துச் சிந்திக்காமல் இருந்துவிடுகிறான். கடைசியில் சென்னையில் ஓர் கம்பெனியில் வேலைக்குப் போயும் மனம் அலைபாயும் பாபுவுக்கு யமுனாவை அடைந்த பின்னரே தான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானிக்க முடிகிறது.

யமுனாவையும் விட முடியாது. வாழ்வுக்கான ஆதாரமும் வேண்டும். ஆகையால் அந்த மராத்திப் பாடகர் கிட்டே குரலை வளப்படுத்திக் கொள்ளும் வித்தையைக் கற்பதற்காகப் புனே செல்கிறான் பாபு. ஆனாலும் கடைசி வரையில் பெற்றோரிடமோ, தன்னிடம் தனி அன்பு காட்டும் தந்தையிடம் மட்டுமோ யமுனா விஷயத்தைச் சொல்லவே இல்லை. யமுனாவே அதை பாபுவின் அப்பாவுக்கு எழுதி விடுகிறாள். அவரும் அதற்கு மறுப்புச் சொல்லாமல் ஏற்றுக் கொள்கிறார். யமுனாவையும் தன் வீட்டிற்கு வந்து செல்லும்படி அழைக்கிறார்.  கடைசியில் பாபுவின் மனதில் அப்பா வைத்தியே விஸ்வரூபம் எடுத்து நிற்கிறார்.

இந்தக் கதையில் வரும் தங்கம்மாவைப் போன்ற தம்பதியரை தி.ஜா. அவர்கள் நேரில் பார்த்திருக்கிறதாகச் சொல்லி இருக்கார். அதே போல் மராத்திப் பாடகர்கள், சங்கீத நிகழ்வுகள்,  மராத்திப்பாடகர்கள் அவர் வீட்டில் வந்து பாடிய நிகழ்வு என ஒவ்வொன்றும் இந்தக் கதைக்கு அடித்தளமாக அமைந்திருக்கிறது. எல்லாவற்றுக்கும் மேல் தி.ஜா. தன்னைவிட எட்டு வயது அதிகமான ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து மோகம் கொண்டதையும் அதைத் தெரிந்து கொண்ட அந்தப் பெண்ணும் அவரைப் பார்த்துச் சிரித்துவிட்டுப்பின்னர் தன் வயதிற்கு ஏற்ற ஓர் இஞ்சினியரைத் திருமணம் செய்து கொண்டதும் தான் இந்தக் கதையில் யமுனா பாத்திரத்துக்கான முக்கியக் காரணம். நிஜ வாழ்க்கையில் தன் மோகம் தீராத ஒன்றாகப் போய்விட்டது என்பதால் நாவலில் வரும் கதாநாயகனாவது தன் மோகத்தைத் தீர்த்துக் கொண்டு சந்தோஷமாக இருக்கட்டும் என்று நினைத்தாரோ என்னமோ!

எல்லாவற்றையும் எழுத மிகச் சிரமப்பட்டதாகவும் சொல்கிறார். சிரமம் பட்டிருக்கும்போதே இத்தனை சரளமான எழுத்து எனில் தானாக வரும்போது கேட்கவே வேண்டாம். பத்திரிகாசிரியர்களின் தூண்டுதல் தீயைப் போல் வந்து தூண்டிக் கொடுத்து தன் கதையை/நாவலைச் சமைத்துக் கொடுத்ததாகச் சொல்கிறார். நமக்கெல்லாம் தூண்டினால் கூட எழுத வராது!