ஹவுடி மோதி! நிகழ்வின் தொடர்ச்சி 2

ஸ்ரீரங்கத்தில் சித்திரை மாதம் விருப்பன் திருநாள் என்னும் சித்திரைத்திருவிழாவுக்குச் சுற்றுவட்டாரக் கிராமங்களில் இருந்தெல்லாம் மக்கள் வருவார்கள். அவரவர் ஊரில் வயலில் என்ன விளைகிறதோ அதை அரங்கனுக்கு என எடுத்து வருவார்கள். கூட்டம் சொல்லி முடியாது.  ஸ்ரீரங்கமே அல்லோலகல்லோலப்படும். எங்கு பார்த்தாலும் மக்கள் வெள்ளம். அரங்கனை மக்கள் பார்க்கிறார்களோ இல்லையோ, அரங்கன் கூடி இருக்கும் மக்களைப் பார்ப்பான். அதே போல் தான் இங்கும். கூட்டமான கூட்டம். கிட்டத்தட்ட அந்த விருப்பன் திருநாளைப் போல இங்கேயும் மக்கள் ஹூஸ்டனில் இருந்து மட்டுமல்லாமல் அக்கம்பக்கம் ஆஸ்டின், டாலஸ் போன்ற நகரங்களில் இருந்தும் கிளம்பி வந்தார்கள். சிலர் முதல்நாளே வந்து ஓட்டல்களில் அறை எடுத்துத் தங்கி இருந்தனர் எனச் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

உள்ளே நடுவில் உள்ள பெரிய மைதானத்தில் நாலு வரிசைகளாக நிறைய நாற்காலிகள் போட்டிருந்தனர். இடப்பக்கம் இரண்டாவதாக உள்ள வரிசையில் "கே" யில் துவங்கும் வரிசையில் எங்களுக்கு இருக்கைகள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன. அங்கிருந்து நடுவில் உள்ள மேடை நேர் எதிரே தான். ஆனாலும்! :))))

இதைப் போல் வலப்பக்கமும் இரு வரிசைகள். முன்னால் உள்ள நாற்காலிகள் எல்லாம் முக்கியமானவர்களுக்கு. அங்கிருந்து தடுப்பைத் தாண்டி நம்மால் போக முடியாதபடிக்குப் பாதுகாப்புப் போட்டிருந்தது. அதை ஒட்டிக் காணப்படும் இருக்கைகள் எல்லாம் முக்கியமானவர்களுக்கானது. அதிலும் இன்னொரு தடுப்பைத் தாண்டி உள்ள இருக்கைகள் விவிஐபிக்களுக்கானது. அங்கே தான் முக்கியத்தலைவர்கள் அனைவரும் அமர்ந்திருந்தனர்.

நாங்கள் அமர்ந்த வரிசை

இப்போது கூட்டம் இன்னும் வராததால் எங்களுக்கு நேர் எதிரே மேடை நன்றாகவே தெரிந்தது. :)

சுற்றிலும் உள்ள காலரிகள். இரண்டு பக்கங்களிலும் வரிசையாக காலரிகள். அவற்றில் நிரம்பி வழியும் மக்கள்!

காலரியையும், ஸ்டேடியத்தையும் முழுக்க வரும்படிப் படம் எடுக்க வேண்டும் எனில் வீடியோவில் தான் முடியும். நான் சார்ஜ் தீர்ந்துவிடுமோனு பயத்தில் வீடியோவில் எடுக்கவில்லை. 

கீழே தெரியும் காலரிகளுக்கு மேலேவெளிச்சமாகத் தெரிகிறதே அங்கேயும்  இரு அடுக்கு காலரிகள். அவற்றிலும் மக்கள்.

பல வருஷங்களாக ஆசைப்பட்ட சோளப்பொரி!

ஸ்டேடியத்தின் மேற்கூரையின் ஒரு பகுதி!

                           
காலை சீக்கிரம் எழுந்து சாதம் வைத்துக் கொண்டு தயிர்சாதம் பிசைந்து எடுத்துக்கொண்டு கிளம்புவதாக முடிவு செய்து படுத்தபின்னரும் மனசில் ஏதோ நெருடல். கடைசியில் இருவரும் ஒரு சேர எழுந்து கையில் சாப்பாடு எடுத்துச் செல்லவேண்டாம். என்ன முடியுமோ, பார்த்துக்கலாம். எடுத்துப் போயிட்டுக் கொட்டும்படி நேர்ந்தால் என்ன செய்வது என்னும் எண்ணம் வரவே எதுவும் கொண்டு போகவேண்டாம் என முடிவு செய்தோம். . ஆகவே காலை நாலரைக்கு எழுந்து குளித்து முடித்துக் காஃபி மட்டும் சாப்பிட்டு விட்டுக் கிளம்பலாம்னு நினைத்தோம். பையரும், மருமகளும் சீரியல் இருப்பதாகவும் அதைப் பாலில் போட்டுச் சாப்பிடலாம் என்றும் சொன்னார்கள். சோளம் தானே. அதோடு பாதாம், பிஸ்தாப் பருப்புக்கள். ஆகவே சரி எனச் சொன்னோம். காலை எழுந்ததும் போவதைப் பற்றியும் உணவு பற்றியும் மறுபடி ஓர் கலந்தாலோசனை நடக்க அப்போது நம்மவர் பையரிடம், " நீ கஷ்டப்பட்டுக் காசு கொடுத்து அனுமதிச் சீட்டு வாங்கி இருப்பதால் தான் வரோம்." என்று சொல்லப் பையருக்குச் சிரிப்பு வந்தது. இது இலவச அனுமதி. யாருக்கும் காசு இல்லை. வர விருப்பமுள்ளவர்கள் முன்கூட்டிப் பதிவு செய்துக்கலாம். அதன்படி பதிவு செய்தேன் எனச் சொல்ல உடனே நம்மவர் என்னிடம் வந்து இலவசமாம். நாம் எதுக்குப் போகணும்? மஹாலயம் வேறே. நாளைக்குத் தர்ப்பணம் வேறே இருக்கு. பேசாமல் வீட்டில் இருக்கலாம் என்று சொல்ல நான் நீங்க வரலைனாப் பரவாயில்லை. நான் மட்டும் போகிறேன் எனச் சொல்லிட்டுக் குளிக்கப் போயிட்டேன்.அதன் பின்னர் வேறு வழியில்லாமல் அவரும் கிளம்பினார். எவ்வளவு ஆவலுடன் காத்திருந்த நிகழ்ச்சி! தவற விடுவதை என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. காசா, பணமா? நம்ம நாட்டுப் பிரதமர் வெளிநாட்டுக்கு வரும் சமயம் அவரைப் பார்க்கக் கிடைக்கும் சந்தர்ப்பம் எல்லோருக்கும் கிடைத்துவிடுமா?  அதன் பின்னர் அவரும் வேறு வழியில்லாமல் குளித்துக் காஃபி, சீரியல் எல்லாம் சாப்பிட்டுவிட்டுக் கிளம்பினோம். மருமகளும், குழந்தையும் வரவில்லை. குட்டிக் குஞ்சுலுவுக்குச் சிரமம் கொடுக்க வேண்டாம்னு எண்ணம். அதே போல் அங்கே குஞ்சுலுவைக் கூட்டிப் போயிருந்தால் பிரச்னை ஆகி இருந்திருக்கும்.

வீட்டில் இருந்து ஒரு மணிநேரத்துக்குள்ளாகப் போகும் தூரத்தில் ஸ்டேடியம் அமைந்துள்ளது. நாங்கள் விரைவாகவே போய்ச் சேர்ந்து விட்டோம். நுழைவாயிலிலேயே பையர் அங்கே இருந்த பாதுகாவலரிடம் ஸ்டேடியம் பக்கம் போய் எங்களை இறக்கிவிடலாமா எனக் கேட்டார். அவரும் போகலாம் எனச் சொல்லவே ஸ்டேடியம் பக்கம் எங்களை இறக்கிவிட்டு அங்கே காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டுக் காரைப் பார்க் செய்யப் போனார். காலை சீக்கிரமே நாங்கள் போனதால் ஸ்டேடியம் உள்ளேயே உள்ள பார்க்கிங்கில் இடம் கிடைத்தது. இல்லைனா இரண்டு கிலோமீட்டராவது நடக்கும்படி இருந்திருக்கும் என்று பையர் சொன்னார்.


அவர் காரை நிறுத்திவிட்டு வந்ததும் நாங்கள் நிதானமாக உள்ளே போக ஆயத்தம் ஆனோம். எவ்வளவு தான் மெதுவாகப் போனாலும் ஓர் நிலையில் உள்ளே நுழையும் வரிசை வரத் தான் செய்தது. ஆங்காங்கே இருந்த தன்னார்வலர்கள் அனைவரது நுழைவுச்சீட்டையும் அமெரிக்கக் குடிமக்களின் அடையாள அட்டையையும் பார்த்து உள்ளே அனுமதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். எங்களுக்குப் பாஸ்போர்ட்டைக் கொண்டு போயிருந்தோம். அதையும் நுழைவுச் சீட்டையும் பார்த்து உள்ளே அனுமதித்தார்கள். உள்ளே நீண்ட வரிசைகள் பல நிற்க எதிலே நிற்கணும்னு தெரியாமல் ஒன்றில் நின்றோம். பக்கத்தில் இருந்த வரிசையில் கூட்டமே இல்லாததோடு அங்கே  ஃப்ளோர் ஆக்செஸ் என்றும் போட்டிருந்தது. நான் பையரிடம் கேட்க அவர் அதெல்லாம் விவிஐபிக்களுக்கானது எனச் சொல்ல எனக்கு மனசு கொஞ்சம் வாடியது. சற்று நேரத்தில் வரிசையில் முன்னேறி உள்ளே நுழையும் இடத்துக்குச் செல்லக் கூடிய எஸ்கலேட்டருக்கு அருகே வந்துவிட்டோம். ஏஸ்கலேட்டரைப் பார்த்துவிட்டு நான் திரும்பி விடலாமா என யோசிக்க, அருகேயே லிஃப்டுக்கான இடமும் கண்களில் பட ஆஸ்வாஸப் பெருமூச்சு விட்டேன்.