போர்க்கொடிக்கு பதில் கல்யாணமாம், கல்யாணம்

இந்துத் திருமணங்களில் சப்தபதி தான் முக்கியம். அது முடிந்தாலே திருமணம் முடிவடைந்ததாக அர்த்தம். தாலி என்னும் மங்கல சூத்திரம் கட்டியதும் திருமணம் முடிந்துவிட்டதாய்க் கூறுவது முழுத் தவறு. இந்துத் திருமணச் சட்டம் சப்தபதி முடியாத திருமணத்தை அங்கீகாரம் செய்யாது. திருமணம் நடக்கவில்லை என்றே கருதப்படும். இப்போதெல்லாம் பதிவு முறை இருந்தாலும் சாஸ்திர ரீதியாகத் திருமணம் நடந்தால் பதிவு தேவையில்லை; தம்பதிகள் இந்தியாவுக்குள்ளேயே இருக்கும் பட்சத்தில், அதுவே போதுமானது. இப்போது தான் பதிவையும் கட்டாயமாக்கி இருக்கின்றனர். வெளிநாடுகளுக்குச் செல்வதால் பதிவு அவசியமான ஒன்றாகி விட்டது. ஆனால் முன்பெல்லாம் கிடையாது. ஆகவே ஒரு காலத்தில் (இப்போதும்) சப்தபதி முடியும் முன்னரே தாலி கட்டியும் கூட ஒரு சில திருமணங்கள் நின்றிருக்கின்றன. சில திருமணங்கள் மாலை மாற்றல், ஊஞ்சல் போன்றவற்றோடும் நின்றிருக்கின்றன. இதனால் அந்தப் பெண்ணிற்கும், பையருக்கும் ஏற்படும் மன உளைச்சல் அதிகமாய் இருக்கும். அதிலும் அருகருகே நின்று விட்டால் அதன் மூலம் ஏற்படும் ஈர்ப்பு இன்னமும் அதிகமாய் இருக்கும் அல்லவா? பொதுவாய்த் திருமணம் நடக்கும் முன்னர் பையரும், பெண்ணும் ஒருவரோடு ஒருவர் பேசக் கூடாது, பார்த்துக் கொள்ளக் கூடாது, கடிதம் எழுதிக் கொள்ளக் கூடாது என்று சொல்வதன் தாத்பரியமே இதுதான். ஒரு வேளை வேறு எந்தக் காரணத்தாலும் திருமணம் நிற்கலாம். விபத்துக்கள் நேரலாம். மனம் மாறலாம். மனித மனம் ஒரு குரங்கல்லவா? அல்லது பையரின் பெற்றோருக்கோ, பெண்ணின் பெற்றோருக்கோ இன்னும் சிறந்த மணமகனோ, மணமகளோ கிடைத்திருக்கலாம். அதனாலும் மனம் மாறலாம்.

அப்போது இம்மாதிரித் திருமணத்தில் பையரோடு சேர்ந்து நின்றது மனதைப் பாதிக்காமல் இருக்கவேண்டியே தடுக்கின்றனர். இது அந்தக் காலத்தில் சிறு வயது விவாகத்திலேயே தடுக்கப் பட்டது. இப்போதோ கேட்கவே வேண்டாம். குறைந்த பக்ஷமாக இருபத்தைந்து வயதாவது மணமகளுக்கு ஆகிவிடுகிறது அல்லவா? அப்போது திடீரெனத் திருமணம் நின்றால் மனதைக் கடுமையாகப் பாதிக்கும் அல்லவா? அதோடு அப்போதெல்லாம் இந்த ரிசப்ஷன் என்னும் சம்பிரதாயமே சுத்தமாய்க் கிடையாது. ரொம்ப அபூர்வமாகச் சில பணக்காரக் குடும்பங்களிலும், திரைப்பட நடிக, நடிகையர், தொழிலதிபர்கள் போன்றவர்கள் வீட்டுக் கல்யாணங்களிலேயே ரிசப்ஷனைப் பார்க்க முடியும். என்றாலும் என் கல்யாணத்தில் பெயருக்கு ரிசப்ஷன் இருந்தது. அப்பாவின் நண்பர்கள் கேட்டுக்கொண்டதாலும், மாமாவின் அலுவலக நண்பர்களுக்காகவும் ஏற்பாடு செய்யப் பட்டது. நலுங்கு முடிந்து ஐந்தரை மணியில் இருந்து ஆறரைக்குள்ளாக. அப்போது வரவங்க ரொம்பக் கொஞ்சம் பேர் தான் இருப்பாங்க. அதிகம் போனால் ஒரு ஐம்பது பேர். ரிசப்ஷனிலும் ஒரு ஸ்வீட், காரம், காபி, அல்லது ஜூஸ் ஏதேனும் தான் கொடுப்பாங்க. இப்போ மாதிரி விலாவரியாச் சாப்பாடெல்லாம் இருக்காது. அதோட அப்போ வைதீகச் சடங்குகளுக்கு முக்கியத்துவம் இருந்ததால் சரியாய் ஆறரைக்கெல்லாம் புரோகிதர் மணப்பெண்ணையும், பிள்ளையையும் சாஸ்திர ரீதியான சடங்குகளுக்கு அழைத்துச் சென்றுவிடுவார். அவரை மீறி யாரும் எதுவும் சொல்லவோ, செய்யவோ மாட்டாங்க. அது ஒரு காலம். இன்றைய திருமணம் போல் காலையிலேயே அவசரம் அவசரமா முடிக்கிறதெல்லாம் இல்லை. இந்த ரிசப்ஷன், நிச்சயதார்த்தம் போன்றவற்றில் ஏன் முதல்நாளே பெண்ணும், பிள்ளையும் சேர்ந்து அமருவது தடை செய்யப் பட்டது முன் காலங்களில் என்பதை இப்போது புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள் அல்லவா?? மேலும் ஒரு சின்ன உதாரணம், சமீபத்தில் ஐந்து வருடங்கள் முன் நடந்தது,

அனைவருக்கும் நினைவிருக்கலாம். சென்னை மேற்கு மாம்பலம் பாணிக்ரஹா என்னும் திருமண மண்டபத்தில் ஸ்ரீவித்யா என்னும் பெண்ணின் திருமணம் அந்தப் பெண்ணாலேயே திடீரென நிறுத்தப் பட்டது என்பது மறந்திருக்காது. இத்தனைக்கும் அந்தப் பெண் தான் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகும் பையரோடு பேசிப் பழகி இருக்கிறார். இருவருமே வேலைக்குச் செல்லும் நபர்கள். பையரின் அம்மா, ஒரு பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியை, அப்பா மத்திய அரசு ஊழியர்/??? ஆனால் ஏதோ பொறுப்பான பதவி என்ற வரையில் நினைவில் உள்ளது. பெண்ணின் அப்பாவும் நல்லதொரு வேலையில் இருந்தவரே. இந்தப் பெண்ணிற்கு அப்புறமும் அவருக்கு ஒன்றோ, இரண்டோ பெண்கள் இருந்தனர் என்று நினைவு. இப்போதைய வழக்கப்படி கல்யாணத்துக்கு முதல்நாள் மாலையே ரிசப்ஷன். மிகப் பெரிய அளவில் நடந்துள்ளது. தன் நண்பர்கள் எல்லாருக்கும் அறிமுகம் எல்லாம் செய்து வைத்திருக்கிறார் அந்தப் பெண். அதே போல் பையரும் தன் நண்பர்களை அறிமுகம் செய்து வைக்கப் பரஸ்பர அறிமுகமும் நடந்திருக்கிறது. அதுக்கும் அப்புறம் தான் நடு இரவில் திடீரென எதிரே இருக்கும் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போய் வரதக்ஷணை கேட்பதாய்ச் சொல்லிப் போலீஸை அழைத்து வந்து திருமணத்தை நிறுத்தி இருக்கிறார். கடைசியில் பார்த்தால் விஷயம் அவ்வளவு கடுமையாக எதுவுமே இல்லை. பையரோட வீட்டில் வரலக்ஷ்மி நோம்புக்கு அம்மனை அலங்கரித்துக் கூஜாவில் அம்மனைப் பிரதிஷ்டை செய்து வைக்கும் வழக்கம் இல்லையாம். சொம்பில் தான் வைப்பாங்களாம். பிள்ளை வீட்டார் பார்த்தப்போ இந்தப் பெண்ணிற்கு அவங்க வீட்டில் கூஜா வாங்கி இருப்பது தெரிய வந்திருக்கிறது. ஆகவே, பெண்ணின் பெற்றோரிடம், பையரின் பெற்றோர் முடிஞ்சா மாத்திக் கொடுங்க இல்லைனா வெண்கலச் சொம்பில் வைச்சுக்கலாம்னு சொல்லி இருக்காங்க. இது தான் நடந்தது எனப் பெண்ணின் அப்பாவும், பையரின் வீட்டிலும் சொல்றாங்க. ஆனால் உண்மைக்காரணம் எதுவெனத் திருமணத்தை நிறுத்திய அந்தப் பெண்ணிற்குத் தான் தெரியும். தன் தோழிகளோடு எதிரே இருந்த போலீஸ் ஸ்டேஷனில் புகார் கொடுத்துத் திருமணத்தை நிறுத்திட்டாங்க. பெண்ணின் பெற்றோரும் காரணம் புரியாமல் வருந்தி இருக்காங்க. பையரின் அலுவலகத்தில் சஸ்பென்ட் பண்ணி வைச்சு இருக்காங்க. அந்த அம்மாவும் பள்ளிக்குப் போக முடியாமல் லீவு போட்டுவிட்டு வீட்டில் இருக்கும்படியா ஆகிவிட்டது. எல்லாப் பத்திரிகைகளிலுமே காரணமே புரியவில்லை. ரிசப்ஷனில் பெண் சந்தோஷமாகத் தான் இருந்தாள் என்றே சொன்னார்கள். இப்படி ஏதேனும் நடக்கலாம், என்பதாலேயே முன்னாலெல்லாம் சேர்த்து நிறுத்தி வைப்பதையோ, அமர வைப்பதையோ கட்டாயமாய்த் தவிர்த்தனர். நெருப்பென்றால் வாய் ஒண்ணும் வெந்து போகப் போவதில்லை. கல்யாணம் முடியறவரையிலும், எதுவும் நிச்சயம் இல்லை. அதன் பின்னரும் சண்டைகள் வந்து பிரியறது தனி. அதைக் குறித்த பேச்சு இங்கே இல்லை.