ரகசியமாக ஒரு "சில்"லென்ற ஊருக்குப் பயணம்!

சில்லுனு ஒருஊருக்குப் போயிருந்தேன்.  தலையிலே தண்ணீர் ஊத்தி அலசிக் குளிச்சுட்டு வந்து முகம் துடைக்கையில் பளீர்னு ஒரு சிரிப்புச் சிரிச்சால் எப்படி இருக்கும்!  அது போல் மழையில் நனைந்த ஊரே பளீர்னு சிரிச்சுட்டு இருந்தது.  இன்னமும் தலையிலிருந்து சொட்டுகிற நீரைப் போல மரக்கிளைகளில் இருந்து சொட்டிக் கொண்டிருந்த மழைநீர் அவ்வப்போது பன்னீர்த் துளிகளைப் போல மேலே தெளித்துக் கொண்டிருந்தது.  இந்த மழைக்கெல்லாம் நாங்க அஞ்ச மாட்டோம்னு ஊரே பரபர! நாங்க போனது ஒரு கல்யாணத்துக்கு. அங்கே போகப் போகிறேன்னு முன் கூட்டியே சொல்லிட்டா, கிட்டத்தட்ட ஒரு பத்துப்பேரைப் பார்க்க வேண்டி இருக்கும்.  ஆனால் என்னோட சூழ்நிலை எப்படினு தெரியலை.  ஆகவே மிகச் சிலருக்கு மட்டுமே போகும் இடத்தைத் தெரிவிச்சேன்.  திங்களன்று இரவு கிளம்பினோம்.  போறதுக்கு ரயிலில் டிக்கெட் கிடைக்கலை.  பேருந்துப் பயணம் தான்.  வோல்வோ, ஏ.சி. பேருந்து.  ஏறி உட்காருகையில் சிரமமாக இருக்கும் போலத் தான் இருந்தது.  அதோடு பாஷையும் புரிஞ்சுக்காத ஓட்டுநர், நடத்துநர்.  இரவுப் பொழுது எப்படிப் போகப் போகுதோனு கவலை.

கரூரில் இருந்து சேலம் வரைக்கும் பாதை மிக மோசம். வோல்வோ பயணமாகவே தெரியலை.  ஆனாலும் ஓட்டுநர் நல்லாவே ஓட்டினார். நடுவில் ஒரு சுங்கச் சாவடியில் சுங்கம் கட்ட நிறுத்தினப்போக் கூட வந்த ஒரு இளம்பயணி, இயற்கையின் உந்துதலுக்கு இறங்க, நாங்களும் கேட்டுக் கொண்டு இறங்கினோம்.  கழிவறை தூரத்தில் இருப்பதால் போகமுடியுமானு ஒரு ஓட்டுநர்/நடத்துநர் கேட்க, இன்னொருத்தரோ, போயிட்டு மெதுவா வாங்க, அவசரம் இல்லைனு சொன்னார்.  ஹிஹிஹி.. அவங்க மொழியில் தான்.  ஆனாலும் புரிஞ்சுண்டேன்.  காலை ஆறரை மணிக்குப் போகும்னு சொல்லி இருந்த பேருந்து காலை ஐந்தரைக்கே செல்லவேண்டிய பேருந்து நிலையம் போக அங்கிருந்து ஒரு ஆட்டோ பிடிச்சுச் செல்ல வேண்டிய கல்யாண மண்டபம் சென்றோம்.  சென்னையாக இருந்திருந்தால் அந்த தூரத்துக்குக் கட்டாயமாக 250 ரூபாயிலிருந்து, 300 ரூபாய் வரை ஆகி இருக்கும்.  கல்யாணம் முடிச்சதும், அன்று மாலையே ஏற்கெனவே முடிவு செய்தபடி அருகிலிருந்த ராமஅப்ரமேயர் கோயிலுக்குப் போனோம்.  அங்கே யாரைப் பார்த்தேன்னு நினைக்கிறீங்க? இதோ இவரைத் தான். :))))

கோயிலிலும் படம் எடுக்க அனுமதிக்கவில்லை; :( இவரையும் தனியாப் படம் எடுத்துக்கறேன்னு கேட்டதுக்கும் அனுமதி கொடுக்கலை. :( ஆகவே முன் மண்டபத்தில் மாட்டி இருந்த படத்தை மட்டும் படம் எடுத்துக் கொண்டேன்.  அதுவும் யாருக்கும் தெரியாமல் தான்! அவசரம் அவசரமாக.

எங்கே போயிருந்தேன்னு நினைக்கறீங்க? அந்த ஊர்க்காரங்க கண்டு பிடிச்சுடுவாங்களே!  "பெண்"களூர் தான்.   சென்ற மூன்று நாட்களும் நேரம் சரியாக இருந்தது. முஹூர்த்தம் முடியும் வரை அந்தண்டை, இந்தண்டை நகர முடியலை.  அதன் பின்னர் நேத்து, பிள்ளை, பெண்ணை அவங்க குடித்தனம் வைக்கப் போகும் வீட்டிற்குச் செல்லும்படியாக இருந்தது.  பின்னர் பெண்ணோடு எல்லாரும் மதுரைக்குக் குலதெய்வம் கோயில் செல்வதால் பெண் வீட்டிற்குச் சென்று அவங்களை அழைப்பதுனு நேற்று மாலை நான்கு மணி வரை சரியாக இருந்தது.  நான்கு மணிக்குக் கிளம்பி பெண்களூர் சிடி ஸ்டேஷன் வந்தோம்.  மாலை 6-55-க்கு வர வேண்டிய வண்டி அரை மணி தாமதமாக வந்தது. சென்னையெல்லாம் போக்குவரத்து நெரிசலில் பிச்சை வாங்கணும்.  அவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வளவு நெரிசல்.  ஐயா, சாமி, கோடி ரூபாய் கொட்டிக் கொடுத்தாலும் பெண்களூருக்கு வரலைப்பா. ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடம் போகக் கிட்டத்தட்ட மூன்று மணி நேரம் பிடிக்குது, காலை எட்டு மணியிலிருந்து இரவு பத்து மணி வரை. :(

எங்கானும் உளவுப்படை கண்டு பிடிச்சுடுவாங்களோனு நினைச்சுட்டு இருந்தேன்.  நல்லவேளையாக் கண்டு பிடிக்கலை. :))))

கோ
கஊ