ஹூஸ்டனில் இந்திய ஓட்டல்கள்! "திங்க"ற கிழமைக்கு ஒரு பதிவு!

பொதுவாகவே இப்போ இந்தியாவிலும் அதிலும் தமிழ்நாட்டில் ஓட்டல்கள் சாமானியர்களால் சாப்பிட முடியாத அளவுக்கு விலை உயர்வுடனும் தரமற்றும் காணப்படுகிறது. இதுக்குச் சில ரோட்டோரக் கடைகளும், மெஸ் எனப்படும் சின்னஞ்சிறு ஓட்டல்களும் ஓரளவுக்குச் சாப்பிடும்படி இருக்கும். இங்கே அம்பேரிக்காவிலும் பல இந்திய ஓட்டல்கள் உள்ளன. இங்கே பதினைந்து வருஷங்களுக்கு முன்னே வர ஆரம்பிச்ச போதில் இருந்து பல ஓட்டல்களுக்கும் போய்ச் சாப்பிட்டுப் பார்த்திருக்கோம். பெரும்பாலும் இங்கே இந்திய உணவுகளைச் சமைப்பவர்கள் ஸ்பானிஷ் பேசும் மெக்ஸிகன்கள் தான். அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்துச் செய்ய வைத்திருக்கின்றனர். ஆனாலும் வட இந்திய ஓட்டல்களின் உணவு பரவாயில்லை எனச் சொல்லும்படித் தென்னிந்திய உணவுகள் இருக்கின்றன. தோசையை முறுகலாக வார்ப்பதாக நினைத்துக்கொண்டு தூள் தூளாக வரும்படி விறைப்பாக வார்த்துவிடுகிறார்கள். ஒரு பக்கம் ரப்பர் மாதிரி இழுக்கும். இன்னொரு பக்கம் நொறுங்கும். தொட்டுக்கக் கொடுக்கும் கண்ணராவி வட இந்திய ஓட்டல்களில் தக்காளிச் சாறில் மிளகாய்த் தூள், உப்புச் சேர்த்து வெங்காயத்தை வதக்கிப் போட்டிருப்பார்கள் சாம்பார் என்னும் பெயரில்! தக்காளிச் சட்டினி கொஞ்சம் பரவாயில்லை ரகம். தேங்காய்ச் சட்டினி கேட்கவே வேண்டாம். பச்சைத் தேங்காயை உடைத்துச் செய்யும் சட்டினியே பல சமயங்களில் இங்கே சுமாராக இருக்கும். தேங்காயின் தரம் அப்படி! பெரும்பாலான ஓட்டல்களில் காய வைத்த தேங்காய்ப் பவுடரிலோ ஃப்ரோசன் தேங்காய்ப் பவுடரிலோ செய்யறாங்க. அது இன்னும் சுத்தம்.

ஆனால் இங்கே அதையும் நல்லா இருக்குனு சொல்லிச் சாப்பிடுபவர்கள் அதிகம். இந்த அழகில் எங்களை எல்லாம் ஓட்டலுக்குக் கூட்டிப் போனால் கூட்டிச் செல்லுபவர்கள் பாடு திண்டாட்டம். பையர் இதைக் கண்டுக்கவே மாட்டார். பொண்ணு நல்ல ஓட்டலுக்குக் கூட்டிப் போகிறோம் என்று முதலில் ஓர் குஜராத்தி ஓட்டலுக்குக் கூட்டிச் சென்றாள். நான் சாமர்த்தியமாகச் சாப்பிடுவதாக நினைத்துக்கொண்டு தயிர் வடையும், கசோடியும் சொன்னேன். கசோடிக்குப் பதிலாக மேதி போண்டா மாதிரிப் போட்டுக் கொண்டு வைச்சுட்டாங்க. க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்! தயிர் வடையில் தயிர் புளிப்போ புளிப்பு! அதையும் போனால் போகிறது என்று சாப்பிட்டு வைத்தேன். நம்மவர் சனா படூரா வாங்கிக் கொண்டு தப்பித்துவிட்டார். எனக்கு அது அவ்வளவாப் பிடிக்காது. கொண்டைக்கடலையில் பூண்டு சேர்த்துப் பண்ணி இருப்பாங்க. இந்த அழகில் இருக்கு எல்லா ஓட்டல்களும். அதனால் பொண்ணு எங்களை சரவணபவன் ஓட்டலுக்குக் கூட்டிச் சென்றாள் போன வாரம்.

அங்கே நம்ம ஊர் மினி டிஃபன் மாதிரி 2,3 கலவை மினி டிஃபன்கள் இருந்தன. அதில் முதல் பட்டியலில் இட்லி 1, மசால் தோசை 1, கிச்சடி, ஸ்வீட் என இருந்தது. இன்னொன்று இட்லி, பொங்கல், வடை, ஸ்வீட், அடுத்தது தோசை சாதா ஒன்று, ஒரு இட்லி, ஒரு வடை! என இருந்தது. நான் கொஞ்சம் வயிறு நிரம்பணுமே என்பதால் பட்டியலில் முதலாவதைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். நம்மவர் எப்போப் போனாலும் மசால் தோசை தான். அல்லது மைசூர் மசாலா. மாப்பிள்ளை அடை, அவியல் வாங்கிக்கொள்ளப் பென்ணும், அப்புவும் தோசை வாங்கிக் கொண்டார்கள். எல்லாவற்றுக்கும் முன்னால் எனக்கு வந்துவிட்டது. பொதுவாக மற்ற ஓட்டல்கள் போனால் இம்மாதிரி கலந்து கட்டிய டிஃபன் எனில் ஒவ்வொன்றும் பண்ணி எடுத்துவர நேரம் ஆகும். ஆனால் இங்கே முதலில் வந்ததோடு அல்லாமல் வரும்போதே இட்லி மேல் ஊற்றிய சாம்பாரைக் கொட்டித் தட்டெல்லாம் ஆக்கிக் கொண்டு வந்தார் அந்த ஊழியர். அதையும் முன்னால் உட்கார்ந்திருக்கும் என்னிடம் உங்களுக்கானு கேட்காமல் கடைசியில் உட்கார்ந்திருந்த நம்மவரைக் கேட்டார் உங்களுக்கானு.

 கூடவே இன்னொரு கையில் சாதா தோசை அப்புவுக்கு. நாங்க இரண்டு பேரும் எங்களுக்குனு சொன்னதும் கொண்டு வந்து வைச்சார். தொட்டுப் பார்த்தால் ஜில்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்ல்லோ ஜில்! எனக்குத்  தான் அப்படின்னால் அப்புவுக்கும் அப்படியே! வேறே என்ன செய்யறது? நம்ம ஊரானால் நான் ஒரு பிடி பிடிச்சிருப்பேன். இங்கே இவங்கல்லாம் ஏதேனும் நினைச்சுக்கப் போறாங்கனு வாயைத் திறக்காமல் கிடைச்ச கொஞ்சூண்டு இடைவெளி வழியாக அந்த உணவைத் தலை எழுத்தேனு சாப்பிட்டேன். இட்லி மட்டும் பரவாயில்லை ரகம். கிச்சடியில் வெறும் ரவையை வெந்நீரில் கொதிக்க வைத்து(மறக்காமல் உப்புச் சேர்க்காமல்) மஞ்சள் பொடி மட்டும் போட்டு வைச்சிருந்தாங்க கிச்சடி என்னும் பெயரில். மருந்துக்குக் கூட ஒரு காயும் இல்லை. அடுத்து மசால் தோசை. ரப்பர் எனில் உள்ளிருந்த மசாலாவில் வெறும் உருளைக்கிழங்கை வேக வைத்து அதிலும் உப்பு இல்லாமல் வைச்சிருந்தாங்க.ஓட்டலில் உப்பே வாங்க மாட்டாங்களோனு நினைச்சேன். ஸ்வீட் என்னும் பெயரில் இருந்த கேசரி பரவாயில்லை ரகம் என்றாலும் அதில் ஊற்றி இருந்த எண்ணெய் சாப்பிட விடலை.

நம்மவருக்கும் அதே மசாலாவை வைத்து தோசை வர தோசையை ஒரு மாதிரி சாப்பிட்டு வைத்தார். பொண்ணுக்கு அவள் கேட்ட ரவாதோசை வந்தது. ஆனால் ஆறிப்போயிருந்தது. மாப்பிள்ளைக்கு அடை என்னும் பெயரில் இட்லிமாவில் கடலைமாவைச் சேர்த்து மிளகாய்ப் பொடி போட்டு நினைவாக உப்புச் சேர்க்காமல் இரண்டு தோசைகள் வார்த்து வந்தன. அவியல் என்னும் பெயரில் ஒரே ஒரு முருங்கைக்காயும், ஒரு துண்டம் பூஷணிக்காயும் போட்ட மோர்க்குழம்பு மஞ்சளாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது தட்டில். அங்கிருந்த சூபர்வைசரிடம் கூப்பிட்டுச் சொன்னோம்.சூபர்வைசர் விசாரிக்கிறேன் என்று சொன்னார். ஆனால் வேறே ஒண்ணும் கவலைப்பட்டுக்கலை அவர். வேறே வழியே இல்லை. காஃபி நல்லா இருக்கும், குடினு பொண்ணு உபசாரம் பண்ண, நான் பயத்துடன் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். மத்தவங்க குடிச்சாங்க! அடைக்கு வேணாப் பைசாக் கழிச்சுக்கறோம்னு சொல்லிட்டு அதுக்கு மட்டும் பில் போடாமல் பில் கொடுத்தாங்க. இப்படியாகத் தானே பிரபலமான சரவணபவனாக இருந்தால் என்ன? எதுவாக இருந்தால் என்ன? இப்படித் தான் இருக்கும் என்று புரிந்தது.

மீனாக்ஷி கோயிலுக்கு 3 ஆம் தேதி போனோம். அது பற்றி விரைவில் எழுதறேன். கொஞ்சம் கொஞ்சம் படங்களுடன் எழுதுவேன்.  இன்னிக்கு இங்கே "திங்க"க்கிழமை இன்னமும் முடியலை. ஆதலால் "திங்க"ற பதிவு போட்டுட்டேன். செரியா? :)))))