காக்கை, குருவி, எங்கள் ஜாதி! :(

பிள்ளையார் சதுர்த்தி அன்னிக்குக் காலம்பர சீக்கிரமாவே குளிச்சுட்டு வேலைகளைப் பார்த்துட்டு இருந்தேனா! நம்ம ரங்க்ஸ் பிள்ளையாருக்குப் பூஜை செய்யவேண்டிய ஏற்பாடுகளைக் கவனிச்சுட்டு இருந்தார். காலம்பர மணி ஆறிலிருந்து ஆறரைக்குள்ளாக இருக்கும். எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்து அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பிலே மேற்குப் பக்கமான வாசல் இருக்குமிடத்திலே கழிவு நீர் எடுக்கும் லாரி வந்து கழிவு நீரை எடுத்துட்டு இருந்தது. வெளியே போகமுடியவில்லை. அந்த லாரிகளுக்கெல்லாம் டீசல் விட்டு ஓட்டறாங்களா, கரியா, விறகானு எனக்குப் பல வருஷ சந்தேகம். அவ்வளவு புகை விட்டுட்டு இருந்தது. வாசலிலே பூச்செடிகளில் இருந்து பூப் பறிச்சுட்டு ரங்க்ஸ் அப்போத் தான் உள்ளே வந்திருந்தார். தடாஆஆஆஆஆஆஆஆர்! என்னவோ பயங்கரமான ஒரு சத்தம். அதுக்கு முன்னே சண்டை போடறாப்போல் பேச்சுக் குரல்கள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தன. அதெல்லாம் ஜகஜம்! வேலை வேறே இருந்ததே!

அதுக்குள்ளே பக்கத்துக் குடியிருப்புக் குழந்தைகள் கத்தினாங்க. வண்டி போச்சு, வண்டிபோச்சு! அப்படினு கத்திண்டு யாரையோ கூப்பிட்டு, "அங்கிள், உங்க வண்டி சுக்கு நூறா உடைஞ்சுபோச்சுனு சொல்ற குரல் கேட்டது. மனம் பதறியது. உடனே நம்ம ரங்க்ஸ் வெளியே போய்ப் பார்த்தார். ஆள் உள்ளேயே வரலை. கலக்கம் ஜாஸ்தியாக நானும் வெளியே போய்ப் பார்த்தால், பக்கத்துக் குடியிருப்பில் எங்க சமையலறையை ஒட்டி ஒரு குடியிருப்புப் பகுதிக்கான வாசல் வரும். அங்கே இருப்பவங்க வண்டியை அந்த கழிவு நீர் எடுக்கும் லாரி இடித்துத் தள்ளி இருக்கிறது. அந்த லாரி முன்னால் சாலையிலே மேற்கேதான் செல்லணும் முக்கியச் சாலைக்குப் போக. வண்டியோ எங்க வீட்டுக் காம்பவுண்டை ஒட்டி நிறுத்தப் பட்டிருந்திருக்கிறது. பின்னால் வந்து இடிச்சதா?? விசாரிச்சால் கழிவு நீரை எல்லாம் எடுத்து முடிச்சுட்டுக் கடைசியில் கசடுகளைச் சுத்தம் செய்து, அந்தக் குடியிருப்புக்கு அடுத்து இருக்கும் இன்னொரு வீட்டு வாசலில் போட்டிருக்காங்க அந்த கழிவு நீர் சுத்திகரிக்கும் லாரியின் ஆட்கள். அந்த வீட்டுக்காரர் இதை ஆக்ஷேபிக்கவே, இவங்க அவரை அடிக்க, அவர் உடனே போலீஸுக்குச் சொல்ல, லாரிக்காரர் கோபத்தோடு வண்டியைப் பின்னால் எடுக்க வேகமாய் வந்த வண்டி அந்த இரு சக்கர வாகனத்தைத் திரைப்படங்களில் இழுத்துட்டுப் போற மாதிரி இழுத்துக்கொண்டே கிட்டத்தட்ட நூறடிக்குப் போய் அப்புறமா நின்னிருக்கு.

பார்க்கவே தூக்கி வாரிப் போட்டது. நல்லவேளையா அந்த வண்டியிலே ஒரு சின்னக் குழந்தை இரண்டு வயசுக்குள் இருக்கும். அது தினமும் அந்த வண்டியிலே அவங்க வீட்டிலே இருந்து இங்கே இருக்கும் தாத்தா வீட்டுக்கு வரும். நானே அங்கே கோலம் போடும்போது இப்படி நடந்திருந்தாலோ, ரங்க்ஸ் பூப்பறிக்கும்போது நடந்திருந்தாலோ! நினைக்கவே பயம்மா இருந்தது. எல்லாம் இந்த அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்புக் கலாசாரங்களால் வந்த வினை. எல்லா வீடுகளும் இடிக்கப் பட்டு அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பாகின்றன. நாலு, ஐந்து பேர் இருந்த வீடுகளில் எட்டுக் குடியிருப்புகள், பத்துக் குடியிருப்புகள் கட்டப் பட்டு நாற்பது, ஐம்பது பேருக்கு மேலே இருக்காங்க. எல்லாருக்கும் தண்ணீர் வசதி, இட வசதினு எல்லாம் செய்து கொடுக்கணும். முக்கியமாய்க் கழிவறைத் தண்ணீரும் அவங்க குளிக்கும், தோய்க்கும் நீரும்போக இடம் வேண்டும். அதுக்கெல்லாம் இடம் விடாமல் இருக்கும் செடி, கொடி, மரங்களை எல்லாம் உயிரோடு இருக்கும்போதே வெட்டிவிட்டு வெறும் மூன்றடியிலிருந்து ஐந்தடிக்குள் நடக்க மட்டுமே இடம் விட்டுக் கட்டிவிடறாங்க.

அங்கே மூச்சு விட்டால் எங்க வீட்டிலே எக்கோ அடிக்கும். அங்கே பேசினால் இங்கே நான் தான் என்னமோ கேட்கிறேன்னு ரங்க்ஸ் பதில் கொடுப்பார். சில சமயம் அவர் பேசறார்னு நினைச்சு நான் பாட்டுக்கு (வழக்கம்போல்) தனியாப் பேச வேண்டி ஆயிடுது. எட்டுக் குடியிருப்புகளிலும் சேர்ந்து 45ல் இருந்து ஐம்பது பேருக்குள் இருக்காங்க. அவங்க செப்டிக் டாங்க் நிரம்பினால் அதிகத் தண்ணீர் எல்லாம் தெருவுக்குத் தான். மாசம் இரண்டு முறை லாரி வந்து எடுத்தும் உடனடியாக நிரம்பி விடும். அவங்க சாப்பிட்டுட்டுப் போடும் இலை, டீ, காபி குடிக்கும் பேப்பர், ப்ளாஸ்டிக் கப்கள், பழங்களின் தோல்கள்,செருப்புகள், துணிகள் எல்லாம் எங்க வீட்டுக்குத் தான். சொல்லவும் முடியலை, மெல்லவும் முடியலை. சொன்னால் அவங்க முகத்தைத் தூக்கி வச்சுக்கொண்டு விரோதி மாதிரிப் பார்க்கிறாங்க. அவங்க தேங்காய் உடைக்கிறதோ, மற்ற கடினமான சாமான்களை உடைக்கவோ எங்க வீட்டுக் காம்பவுண்டு தான். அதையும் கண்டிக்க முடியாது.

மற்ற மாநிலங்களில் இம்மாதிரிக் குடியிருப்புகள் கட்டுவதென்றால் அடிப்படை வசதிகளை நிறைவேற்றிவிட்டுத் தான் அவங்க குடியிருப்புகளின் ப்ளானைக் காட்டி அனுமதியே வாங்க முடியும். இங்கே ஒண்ணும் இல்லை. நகராட்சி அனுமதி கொடுத்துவிடும். அவங்களுக்கு ஒவ்வொரு குடியிருப்புக்கும் கணக்கிட்டு பெட்டர்மெண்ட் டாக்ஸ் கிடைச்சுடும். அதுக்கு மேலே அவங்க யோசிக்கிறதில்லை. பாதாளச் சாக்கடை போடறேன்னு எல்லா வீட்டுக்காரங்களும் 7,500 ரூபாய் கட்டி வருஷம் பத்து ஆகியும் இன்னும் ஒண்ணும் காணோம். எங்கே பார்த்தாலும் ப்ளாஸ்டிக் கழிவுகள். இதிலே குடியிருப்புகளில் வரும் விசேஷங்களில் போடப் படும் குப்பைகள். ஆனால் இந்தக் குப்பை எடுக்கிறவங்களும் சரி, மற்ற வேலைக்காரங்களும் சரி குடியிருப்புகளில் இருக்கிறவங்க என்னமோ ரொம்பப் பெரிய மனுஷங்கனு நினைச்சுட்டு அவங்களுக்கு ரொம்ப முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறாங்க. அதான் ஏன்னு புரியறதே இல்லை.

இப்போ எங்களுக்கு இன்னொரு பக்கத்து வீடும் இடிச்சு அங்கேயும் எட்டோ, பத்தோ அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பு வரப் போறது. எதிர் வீடு இடிச்சு அங்கேயும் நாலோ, ஐந்தோ வரப் போகிறது. எல்லாம் நகரமயமாதலின் விளைவுகள், தவிர்க்க முடியாது என்று சிலர் சொன்னாலும், எத்தனை வீடுகளில் மரங்களை வெட்டி நிலத்தை சிமெண்ட் போட்டு பூமித் தாயின் குரல்வளையை நெரித்திருக்கின்றனர். சூரியனின் வெம்மை ஏற்கெனவே தாங்கவில்லை. இப்படி எல்லாரும் இருக்கும் தோட்டங்களை அழித்துவிட்டு வீடுகள் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டால், பூமியில் குளுமை எங்கிருந்து வரும்?? பறவைகள் குடியிருக்க எங்கே போகும்?? ஏற்கெனவே சிட்டுக்குருவி முற்றிலும் அழிந்தே போயாச்சு. ஒண்ணு கூடக் கண்ணிலே படறதில்லை. ஏதோ கொஞ்சம் மைனா, ஆனைச்சாத்தன், குயில், காக்கைகள், கிளிகள், புறாக்கள்னு இருக்கு. அதுவும் போயாச்சுன்னா, வெறுமை, வெறுமை வெறுமைதான்! காலம்பர நாலு மணியிலிருந்து எங்க வீட்டுத் தோட்டத்தில் பறவைகளின் கூச்சல் காதைப் பிளக்கும். ஒரு நாள் கேட்கலைனாலும் என்னவோ, ஏதோனு மனசு துடிக்கும். அதே மாதிரி சாயந்திரம் ஆறரை மணி வரைக்கும் கேட்டுட்டு இருக்கும். இனி???????