பெண்களுக்குச் சம உரிமை?? இருக்கிறதா, இல்லையா?

தமிழ் ஹிந்துவில் வெளியிட்ட போது சென்ற பகுதிக்கு, பெண்கள் தரப்பில் இருந்து இரண்டே பேர்களைத் தவிர வேறு யாருமே இதற்குப் பின்னூட்டமிடவில்லை. நண்பர் ஒருவர் சொன்னது சரிதான் என்று நினைத்தேன். “எல்லாப் பெண்களும் உங்க கிட்டே கோபமாய் இருப்பாங்க. உங்களை இந்த மட்டோடு விட்டுட்டாங்களேனு நினைச்சு சந்தோஷப்படுங்க!” என்று சொன்னார். அவர் சொன்னபோது சிரிப்பு வந்தாலும் உண்மையில் இங்கேயும் பல பெண்களும் விரும்பவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.தமிழ் ஹிந்துவில் சந்திரா என்னும் பெண்மணி என்னை அடிப்படைவாதி என்று சொன்னதில் ஆச்சரியமும் இல்லை. சுதந்திரம் என்பதற்கான அளவுகோல் என்ன?? அதை முதலில் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். சுயக் கட்டுப்பாடு இல்லாத எந்தச் சுதந்திரமும் பலன் அளிப்பதே இல்லை. இன்றைக்கு நம் நாடு இருக்கும் நிலைமைக்குக் காரணமே கிட்டத்தட்ட 50 விழுக்காடு பெண்கள் இந்தச் சுயக் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தும் கலாசாரத்திலிருந்தும் விலகிப் போனதுதான்.

ரிஷி ரவீந்திரன் என்னும் இன்னொரு நெருங்கிய நண்பர் இந்தக் கட்டுரையைத் தமிழ் ஹிந்துவில் படித்துவிட்டுக் , கட்டுரை சமநிலையில் எழுதப்படவில்லை என்கிறார். ஆனால் அது எப்படி என்று அவர் சொல்லவே இல்லை. இன்றைய காலகட்டத்தில் ஆண்களும், சரி, பெண்களும் சரி எல்லாவகை குணங்களையும் கொண்டு இருந்தாலும் சமுதாயத்தில் இன்னமும் பெண்ணின் முக்கியத்துவம் குறையவில்லை என நினைக்கிறேன். குறைய ஆரம்பித்து வருகிறது என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். ஒரு பெண் அப்பாவியாக வெகுளியாக இருந்துவிடலாம், தப்பே இல்லை. ஏனெனில் அந்தப் பெண்ணால் எப்படிப் பட்ட புத்திசாலியான கணவனையும் தன்வயப்படுத்திக்கொள்ள முடியும். ஆனால் முட்டாள் கணவன் என்றாலோ மிக மிகப் புத்திசாலியான பெண்ணே தேவை. அத்தகைய புத்திசாலித்தனம் இன்றைய பெண்களிடம் இருக்கிறதா? அதற்காக ஒட்டுமொத்த ஆண்களை நான் முட்டாள் என்றெல்லாம் சொல்லவில்லை. இந்த இடத்தில் கணவனைச் சாமர்த்தியமாகவும், திறமையாயும் தன் வயப்படுத்துவதையே குறிப்பிடுகிறேன். ஏனெனில் ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையின் இன்னமும் திருமணமும், கணவனும் முக்கியமான அங்கம் வகிக்கின்றனர்.

படித்து லட்சக் கணக்கில் சம்பாதித்தாலும் முறையான திருமணவாழ்வு இல்லாமல் ஆணுக்கும் சரி, பெண்ணுக்கும் சரி வாழ்க்கை நிறைவடைவதே இல்லை. மேலும் பெண்ணானவள் ஆலமரத்தைப் போல் விழுது விட்டுப் படரும் இயல்பு கொண்டவள்.. மரத்தை எப்படி வேரோடு பிடுங்கினால் பாதிப்பு ஏற்படுமோ அப்படியே குடும்பம் என்னும் வேரில் இருந்து பெண் தன்னை விடுவித்துக் கொள்வதும் கடினமே. ஒரு பெண்ணால் எல்லாப் பந்தங்களையும் அறுத்துத் தன்னை விடுவித்துக்கொண்டு வெளிக்கிளம்புவது மிகக் கடினம். வெளிக்கிளம்புவது என்பது இங்கே வேலைக்குச் செல்வதை மட்டுமே குறிக்கவில்லை. ஏனெனில் அமெரிக்காவில் வேலை பார்க்கும் இந்திரா நூயியே, “அலுவலகத்தில் இருந்து வீட்டுக்குள் நுழைந்ததுமே நான் என் குழந்தைகளுக்குத் தாயாகவும், என் கணவருக்கு மனைவியாகவும் மாறிவிடுகிறேன்.” என்று சொல்லி உள்ளார். ஒரு பெரிய குளிர்பானக் கம்பெனியின் நிர்வாகியான அவரே இப்படிக் குடும்பத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும்போது நம் நாட்டுப் பெண்கள் அதிலே பாதியானும் காட்டுகிறார்களா?

பெண்களாகிய நாம் நமது உரிமைகளை மட்டுமே நினைத்து அவைகளைப் பெற ஓடினோமானால் என்ன நடக்கும்? நம் கைகளுக்கு அவை எட்டாத் தூரத்திலேயே காட்சி அளிக்கும். வேண்டுமானால் போராட்டங்கள் நடத்திக் கடுமை காட்டிப் பெறலாம். அதுவா நன்மை? உரிமைகளை மட்டுமே மனசிலே நினைத்துக்கொண்டு நம் கடமைகளை மறக்கலாமா? கடமைகளுக்கே முன்னுரிமை கொடுக்கவேண்டும் அல்லவா? கடமைகளைச் செய்தோமானால் நாம் கேட்காமலேயே அனைத்து உரிமைகளும் நம்மிடமே தானாகவே வருமே!

ஆணைவிடவும் பெண்ணுக்கு இயற்கை அறிவும், உள்ளுணர்வும் அதிகம் என்றே சொல்லலாம். அநேகமாய்ப் பெண்களின் உள்ளுணர்வுகள் நூற்றுக்கு நூறு சதம் சரியாகவே இருக்கும். ஆணிடம் இந்த ஆக்க சக்தியும், ஆன்ம இயல்பும் இயல்பாகவே குறைந்தே காணப்படும். இது இயற்கை விதித்த நியதி. அதை ஈடு கட்டும் வகையிலேயே பெண்ணிடம் இவை அபரிமிதமாய்க் காணப்படுகின்றன. வில்லையும், அம்பையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்களேன். தனித்து இயங்க முடியுமா? வில்லில் அம்பைப் பூட்டி நாணால் வளைக்கவேண்டும் குறி வைத்த இடத்தில் தாக்க. குடும்பத்திலும் அப்படியே. வில்லாகிய ஆண், நாணாகிய பெண்ணால் அவள்பால் வளைந்தே அம்பு என்னும் குடும்பத்தைப் பூட்டுகிறான். அது தர்மம் என்னும் குறியைச் சரியாகப்போய்த் தாக்கும். தன் அன்பால் பெண் ஆணை வளைக்கிறாள்; என்றாலும் அவனுக்குக் கீழ்ப்படிகிறாள். அதே சமயம் அவனைத் தன்பால் இழுக்கவும் செய்கிறாள். ஆனாலும் அவனையே பின்பற்றிச் செல்கிறாள். வில்லுக்கு நாண் இல்லாமல் எப்படி வேலை இல்லையோ அப்படியே ஆணுக்குப் பெண் இல்லாமலும், பெண்ணுக்கு ஆண் இல்லாமலும் குடும்ப அமைப்பு என்பதே இல்லை.வலை உலகத்தில் இருக்கும் இளம் நண்பர் ஒருவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது சாட்டிங்கில் இதைப் பற்றிக் கேட்டேன். அவர் சொன்னவை:

“பெண்ணுரிமைவாதிகள் தங்கள் கடமைகளைத் தட்டிக் கழிப்பதற்காகப் போராட்டம் என்னும் போர்வைக்குள்ளே ஒளிந்து கொள்கிறார்கள். சமூகத்தில் பல வேறு வேறு தளங்களில் இயங்கும் பெண்களுக்கும் உண்மையாகவே அவர்களின் நியாயமான உரிமை மறுக்கப் படுகிறது. அத்தகைய பெண்களை அவர்கள் இனம் கண்டு அவர்களுக்காகப் போராடுவதில்லையே, ஏன்? அதிகம் படித்த சுயமாகத் தன் காலில் நிற்கும் பெண்களே இத்தகைய பெண் உரிமைப் போராட்டங்களை நடத்துகிறார்கள்; இந்தச் சித்தாந்தத்தை அவர்களே முழுமையாகப் பின்பற்றுகிறார்கள். மேலும் நகரத்துப் பெண்களிடமிருந்து கிராமப் புறத்துப் பெண்கள் வெகுதூரம் வேறுபட்டு இருக்கிறார்கள். அவர்களின் உரிமைகள் பற்றி என்றும், யாரும், எதுவும் பேசுவதில்லை. இப்போது சென்ற பதிவில் நீங்கள் எழுதி இருப்பவயும் நகரத்துப் பெண்களுக்கே செல்லும். கிராமத்துப் பெண்கள் குறித்து நீங்களும் எதுவும் சொல்லவில்லை. அது சரி, ஆண்களிடமிருந்து விடுதலை வேண்டும் என்னும் இந்தப் பெண்கள் ஆண்களே இல்லாத உலகில் இருக்கப் போகிறார்களா? அல்லது பெண்களே இல்லாமல் ஆண்களால்தான் இயங்க முடியுமா? இப்படிச் சில பெண்கள் பெண்ணுரிமை பேசிக் கொண்டு ஆண்களை எதிரிகளாய்ப் பார்த்தால் அந்த இயக்கம் எவ்வாறு வெற்றியடையும்?”

இவையே அவர் சொல்வதன் சாராம்சம். கிராமத்திலும் பெண்களின் நிலைமை மோசம் என்று சொல்லக் கூடிய அளவில் இல்லாவிட்டாலும், நவீன, நகர, நாகரிகத் தாக்குதல்கள் அங்கே அதிகமாகவே காணப்படுகின்றன. அடிக்கடி எங்கள் கிராமத்திற்குச் செல்பவள் என்ற முறையில் சிலவற்றைப் பார்த்து ஆச்சரியப் பட்டிருக்கிறேன். நகரங்களிலேயே வசிக்கும் எனக்குக் கூடத் தெரியாத பல அழகு சாதனப் பொருள்களும், உடை அலங்காரங்களும் கிராமத்துப் பெண்களுக்குத் தெரிந்திருக்கின்றன. அதற்குக் காரணம் தொலைக்காட்சியும், அதன் தாக்கமுமே. நகரத்துப் பெண்கள் என்றாலே தலையை விரித்துப் போட்டுக் கொண்டு (இதுக்கு யார் என்ன சொல்லப் போறீங்களோ சொல்லுங்கள், ஆவலோடு காத்திருக்கிறேன்), சல்வார், கமீஸ் போட்டுக் கொண்டு/ அல்லது மிக மிக நாகரிகமாய்க் குட்டைப்பாவாடை அணிந்த வண்ணம்/, கவர்ச்சியான உடை உடுத்திக்கொண்டுதான் இருப்பார்கள் என்றும் அடிக்கடி ஹோட்டல்களில் அதுவும் நட்சத்திர அந்தஸ்துப் பெற்ற ஹோட்டல்களில் சாப்பிடலாம் என்பதும் அவர்கள் கனவு. அப்படி எல்லாம் இல்லை என்றாலும் சிலருக்கு நம்பிக்கையும் வருவதில்லை. நகரத்துப் பெண்களின் உடை அலங்காரங்களைத் தான் விளம்பரங்களிலே பார்க்கிறோமே என்பார்கள். இப்படியான ஒரு வாழ்க்கைக்காகவே, எங்களுக்குத் தெரிந்த ஒரு பெண் தன் கணவனை நச்சரித்து நகரத்தில் வீடு பார்த்துக் குடிவைக்கும்படிக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். தென் தமிழ்நாட்டில் திருநெல்வேலிப் பக்கத்துக் கிராமத்தில் அழகான, ஓரளவு இன்னும் மாசுபடாத தாமிரபரணிக் கரையில் இருக்கும் ஒரு கிராமத்துப் பெண்ணான அவர், “இங்கே வராதே, உனக்கு இங்கெல்லாம் சரிப்படாது!” என்று நான் சொன்னதன்பின் என்னை எதிரியாகவே பார்க்கிறார். ஆனால் அவர் கணவரோ அவரை விட மன முதிர்ச்சி பெற்றவராய், “நீங்கள் சொல்வதின் உண்மை அவளுக்கு இங்கே வந்து பட்டபின்தான் தெரியும், வந்து இருக்கட்டும்,” என்று சொல்லிக் குடித்தனம் வைத்திருக்கிறார். இது ஒரு சின்ன உதாரணம்தான்.

இதற்கெல்லாம் காரணமே தொலைக்காட்சிகளும் அதன் நிகழ்ச்சிகளும் அவற்றின் தாக்கங்களுமே. தொலைக்காட்சி விளம்பரத்தின் சிகப்பழகு க்ரீம் விளம்பரத்தைப் பார்த்துட்டு அதை வாங்காத பெண்ணே தமிழ்நாட்டின் எந்தக் கிராமத்திலும் இல்லை என அடித்துச் சொல்லலாம். நம் மஞ்சளும், கஸ்தூரி மஞ்சளும் செய்யாத ஒன்றையா இவை செய்துவிடப் போகின்றன?? எனக்கு முகப்பரு வந்தபோது நான் போட்டுக் கொண்ட க்ரீம்– வசம்பு, கஸ்தூரி மஞ்சள் இரண்டையும் சந்தனக் கல்லில் அரைத்து, விளக்கெண்ணெய் விட்டுக் குழைத்து இரவு படுக்கும்போது போட்டால் காலை அவை அமுங்கிவிடும். இது என் சொந்த அனுபவம். இப்போது அதற்கெல்லாம் நேரம் எங்கே என்பவர்கள் வாரம் ஒருநாள் ஒதுக்கி இவைகளைப் பொடிசெய்து வைத்துக்கொண்டு பயன்படுத்தலாமே? நிச்சயமாய்ப் பலன் தரும. (ஆட்டோ வராமல் இருந்தால் சரி! :D)

“அட, உனக்குச் சரியாப் போச்சுன்னா எல்லாருக்குமா?” என்று கேட்பவர்களுக்கு ஒரு வார்த்தை. இதன் மகத்துவம் தெரிந்தே தான் மஞ்சளுக்குப் பேடண்ட் வாங்கி இருத்திருக்கிறார்கள் மேல்நாட்டுக்காரர்கள். அங்கே இருந்து இதே அறிவுரை வந்தால் நாம் ஏற்றுக்கொள்வோம். நம் நாட்டிலேயே சொன்னால் அதை கேலி செய்வோம். மூடப் பழக்கம், பழங்காலம் என்றெல்லாம் சொல்லுவோம்.

இந்தச் சிவப்பழகு க்ரீம் போட்டுக்கொள்ளவில்லை என்றால் அந்தப் பெண் கருப்பாகவே இருப்பார்கள் என்று வேறு சொல்கிறார்கள். மேலும் கருப்பான பெண் என்றால் கல்யாணம் செய்துகொள்ள மாட்டார்கள் என்று முன்பு வந்த விளம்பரங்களிலே காட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். அது பரவாயில்லையா? அதை நிறபேதம் கற்பிக்கப் படுவதாய் ஏன் பெண்ணுரிமைக்காரர்கள் எவரும் நினைக்கவில்லை? அதை ஏன் அவர்கள் எடுத்துச் சொல்லவே இல்லை? ஏன் பெண் கருப்பாய் இருந்தால் மட்டம் என்று நம்மைப் பற்றி நாமே ஏன் தாழ்வாக நினைக்க வேண்டும்? அதற்காகவெல்லாம் மனம் சோர்ந்து போகலாமா? இந்தியாவின் பொது நிறமே ப்ரவுன் நிறம் தான். ஆனால் தொலைக்காட்சி சானல்களிலோ இப்பொழுதும் கருப்பான பெண்ணுக்கு வேலை கிடைக்காது; மாடல் ஆக முடியாது; நடன அரங்கில் திறமையாக ஆடத்தெரிந்தாலும் பின்வரிசைக்குத்தான் போகவேண்டும்; டல் திவ்யாவிற்கு டேட்டிங் போக வகுப்பில் சக மாணவன் கிடைக்க மாட்டான்; கருப்பாக இருப்பவள் சொல்லும் பிக்னிக் ஸ்பாட்டை யாருமே கவனிக்கமாட்டார்கள்… அப்படி இப்படி என்று என்னென்னவோ சொல்லிப் பயமுறுத்தல்கள். அந்தப் பெண் இந்தச் சிவப்பழகு க்ரீமைப் போட்டுக்கொண்டதும் அதிசய உலகிலிருந்து வந்த மாதிரி சிவப்பாய் ஆகிவிட்டாள் என்றும் காட்டுகின்றனர். அது எப்படி முடியும் என்று யாரும் யோசித்துக் கூடப் பார்ப்பதில்லை. கல்யாணம் தான் வாழ்க்கையா ஒரு பெண்ணுக்கு என்பவர்கள், இந்த மாதிரி மாடல் ஆனதோடு, அல்லது சினிமாவில் நடிப்பதோடு, அல்லது நல்லதொரு வேலை கிடைப்பதோடு திருப்தி ஆகி விடுகிறதா என்பதைக் கேட்டால் பதில் சொல்ல முடியுமா? வாழ்க்கையில் இப்படியோர் உயர்ந்த நிலைக்கு வந்தாலும் அந்தப் பெண்ணால் மன அமைதியோடு இருக்க முடியுமா?



இந்தச் சிவப்பழகு க்ரீமை வாங்கிப் பூசிக்கொண்டால்தான் (அதுவும் ஏழே நாளில் வித்யாசம் ஏற்பட்டு) உயர்ந்த இடத்துக்கு வரமுடியும்; இதை வாங்கினால்தான் உனக்கு வாழ்க்கையே என்று சொல்லாமல் சொல்லிவிடுகிறார்கள். ஆனால் வாழ்க்கையின் மன மகிழ்வுக்கு இது மட்டுமே போதுமா என்று அவர்களைக் கேட்டால் அதை ஒத்துக்கொள்வார்களா? அவர்களுக்கு அவர்கள் தயார் செய்யும் பொருள் விற்பனையில் முதலிடத்தில் இருக்கவேண்டும். இதை ஒரு வியாபாரத் தந்திரம் என்று மட்டுமே சொல்லலாம். மற்றபடி பெண்கள் இதனால் உயர்ந்து விட்டார்கள் என்று சொல்ல முடியுமா? இதை ஒரு மதிநுட்பம் படைத்த முதிர்ச்சியடைந்த பெண் ஒதுக்கித் தள்ளிவிட்டுப் போய்விடுவாள். ஆனால் படித்த பெண்களிடமே இதற்கு எதிர்ப்பே இல்லை. அவர்களும் இதனால் என்னவோ வாழ்க்கையே சாபல்யம் அடைவதாக நினைத்து வாங்குகிறார்கள்.

ஆண்களுக்கான ஷேவிங் க்ரீம் விளம்பரமா? அதற்கும் ஒரு பெண் வந்தால்தான் விளம்பரமே சாபல்யமடையும். அந்த ஆணைப் பார்த்த பெண்கள் அவனுக்காகவே வரிசையிலே நிற்பார்கள். இன்னும் செல்போன் என்னும் கைபேசி விளம்பரம்… ஓர் ஆண் அனுப்புகிற எஸ்.எம்.எஸ்ஸுக்கும், அவனோடு பேசவும் பெண்கள் வரிசையிலே வருவார்கள். வேறு வேலைவெட்டி எதுவும் எல்லாமல் என்னவோ இதற்காகவே பெண்கள் காத்துக்கிடக்கிறாற் போல் காட்டுவார்கள். எந்தப் பெண்ணுரிமைக் கழகம் அல்லது சங்கம், அல்லது மக்கள் பிரதிநிதிகள் இதை எதிர்க்கிறார்கள்? இப்போது ஒரு வாரமாய் வரும் மற்றொரு விளம்பரம், டிவிஎஸ் நிறுவனத்தின் இருசக்கர வாகனத்திற்கு. அதில் பின்னால் பில்லியனில் அமரும் பெண்களை எவ்வளவு மோசமாய் உட்கார வைக்க முடியுமோ அவ்வளவு தரம் கெட்டு அமர்ந்து வந்தாலும் எங்க வண்டியிலே எதுவும் ஆகாது உனக்கு என்று சொல்கின்றனராம். இவங்க புத்தி இப்படியா போகணும்னு நினைச்சேன். வேகமாய் ஓடும் வண்டியில் இப்படி எல்லாம் செய்து கொண்டு வந்தால் போக்குவரவுக்கு எவ்வளவு இடைஞ்சல் ஏற்படும்னு சொல்லி இருந்தால் ஏற்றுக்கொண்டிருக்கலாம். :(

இங்கே என்னை அடிப்படைவாதி என்று சொல்லும் பலரும் இதை எல்லாம் ஆதரிக்கிறார்களா? இதற்காகக் குரல் கொடுத்த பெண்ணுரிமைக்காரங்களைச் சுட்டிக் காட்டட்டும். அவங்க கேட்பது 33% பெண்களுக்கான ஒதுக்கீடு தான். பாக்கி??? பாக்கியிலே எதுவும் வேண்டாமா? இந்த ஒதுக்கீடு கொடுத்த உடனே பெண்கள் முன்னேற்றம் அடைந்து இந்தியாவின் எல்லாப் பெண்களுக்கும் சுதந்திரம் கிடைத்துவிடுமா? பெண்களால் அடிமைப்படுத்தப் பட்டு, அவங்களால் கஷ்டப்படும் ஆண்களையும் இந்த ஒதுக்கீட்டின் கீழ் கொண்டு வரலாமா? ஒரு சிலர் கள்ளக்காதல் என்பதையும் சர்வசாதாரணமாக் கூறி இருக்கிறார்கள் . இது ஒன்றும் புதுசு இல்லை என்பது அவர்கள் கட்சி. அதனால் நடந்தால் நடக்கட்டும் என்று விட்டுவிடலாமா? வேண்டுமானால் கள்ளக்காதலையும் அங்கீகரிக்க வேண்டும் என்று பெண்கள் போராடவேண்டும் என்று சொல்கிறாரா? நல்லவேளையா அது பெண்கள் உரிமை என்று சொல்லவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

எங்கோ நடந்திருக்கலாம். நடக்கும், நடக்கிறது. ஆனால் அதை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுவதால் மற்றப் பெண்களும் அதைப் பற்றி அறிய நேரிடுகிறதே? அதற்காக ரகசியமாக நடக்கவேண்டும் என்கிற அர்த்தத்திலே எல்லாம் சொல்லவில்லை. அடிப்படையான பெற்றோர் வளர்ப்பு முறையே சரியில்லாமல் போனதே இவ்வளவு அவலங்களுக்கும் காரணம். ஒரு தலைமுறைக்கே பக்தி என்றோ ஆன்மீகம் என்றோ எதுவுமே தெரியாமல் போனது தான் முக்கியக் காரணம். பெற்றோர் இருவரும் வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்துக் குழந்தைகள் தனியாக வளர ஆரம்பித்ததில் பெற்றோரின் அணைப்பும், ஆதரவும் கிடைக்காத குழந்தைகளே பொதுவாய் வாழ்க்கையில் எப்படியாவது முன்னேறினால் போதும்னு நினைத்து குறுக்கு வழியில் செல்கின்றனர்.. பெற்றோர் ஒரு முன்மாதிரியாக இல்லாவிட்டாலும் ஓரளவுக்காவது குழந்தைகளை பக்தியும், கட்டுப்பாடும் சொல்லிக் கொடுத்து வளர்க்கவேண்டும். அல்லது அதற்கான சூழ்நிலையை உருவாக்கிக் கொடுக்கவேண்டும்.