பெண்ணுக்குச் சம உரிமை! இருக்கிறதா? இல்லையா?

பெண்ணை வீட்டில் அடக்கி வைத்திருந்தது என்பது அந்நியர் படையெடுப்பு மற்றும் பல்வேறு காரணங்களால் ஏற்பட்ட நிர்பந்தங்கள் காரணமாக ஏற்பட்ட ஒன்று என்பதை எவரும் அறியாமல் இருக்கமாட்டோம். திடீரென்றுதான் பெண்களை அடக்க ஆரம்பித்தனர். வடநாட்டில் பெண்கள் உடன்கட்டை ஏறியதற்கும் இதுவே முக்கியக் காரணம். சித்தோட் (ராஜஸ்தான் சித்தூர் என்பார்கள்) ராணி பதுமனியின் கதை அறியாதோர் இருக்க மாட்டோம். அப்படி ஒரு நிலைமை நம் தமிழ்நாட்டுப் பெண்களுக்கும் வரவேண்டாம் என்பதாலேயே பெண்களை வீட்டை விட்டு வெளியே அனுப்பாத ஒரு சகாப்தம் துரதிர்ஷ்டவசமாய் ஏற்பட்டது. அதைச் சரியானபடி புரிந்துகொள்ளாமலேயே பெண்ணடிமை என்று ஒரு பெயர் ஏற்பட்டுவிட்டது. பெண்ணை ஆண் வன்முறையால் அடக்கியாளும் நிலையும் ஏற்பட்டுவிட்டது. இனி வரும் சமூகமாவது இதைச் சரியான கோணத்தில் புரிந்துகொள்ளும் என நம்புகிறேன். இப்படி ஏன் திடீரென ஆயிற்று என்பதற்கான ஒரு சான்றை– சென்ற வருடம் பிப்ரவரி 27-ஆம் தேதி, ஹிந்து சப்ளிமெண்ட்ரியில் வந்த ஒரு செய்தியின் மூலம் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.


சென்னையில் நூறு, நூற்றைம்பது வருடங்கள்முன் வாழ்ந்த சுப்புநாகம்மாள் என்னும் பிரபலமான வக்கீல் வெங்கட்ரமண பந்துலு குடும்பத்துப் பெண்ணின் உண்மைக் கதையை எத்தனை பேர் படித்திருப்பீர்கள்? அதைப் படித்திருந்தால் பெண்கள் ஏன் அடக்கப்பட்டார்கள் என்பதற்கான காரணம் புரியும். சுப்புநாகம் என்னும் அந்தப் பெண் எல்லாப் பெண்களையும் போலவே வீட்டில் தமிழும் வடமொழியும் படித்துவிட்டுத் திருமணம் செய்துகொடுக்கப்பட்டார். செல்வாக்குள்ள குடும்பம். அந்த நாள்களில் சென்னையில் இவர்கள் குடும்பம் ரொம்பவே பிரபலம் என்று சொல்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட குடும்பத்தில் பிறந்த 12 வயதுப் பெண்,திருமணம் ஆனதும், உயர் கல்வி பயின்ற கணவனுக்கு மனைவி ஆங்கிலம் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை என்பதால் ஆங்கிலம் படித்தாள். அதற்கென ஒரு கன்யாஸ்த்ரீ வரவழைக்கப் பட்டார். பாடம் கற்றுக்கொள்வதற்கு பதிலாக அந்தப் பெண் கற்றுக்கொண்டது, வேற்று மதத்தின் பாடங்களே. கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டதும் அதுவே. நாளாவட்டத்தில் பெண் அந்த கன்யாஸ்திரீயின் மதத்தைச் சார்ந்து அவரோடு நாட்டை விட்டே வெளிநாட்டுக்குப் போய்விட்டார். பெற்றோர் பல இடங்களிலும் தேடியும் பெண் கிடைக்காமல் ஊரில் இருந்தால் அவமானம் என்று ஊரை விட்டே போய்விட்டதாயும், பின்னர் அந்தப் பெண் திரும்பி வந்து தேடியதாகவும் குறிப்பிட்டிருந்தது. ஆனால் அந்தப் பெண் பின்னர் என்ன ஆனார் என்பதே தெரியவில்லை என்று குறிப்பிடப் பட்டிருந்தாய்ப் படித்த நினைவு.

பெண்கள் பலரும் வீட்டிலேயே தமிழும் சம்ஸ்கிருதமும் சொல்லிக் கொடுத்து வளர்க்கப்பட்டனர். மேலும் தமிழை ஆழ்ந்து படிக்க சங்கீத ஞானமும் தேவை என்பதை எத்தனை பேர் அறிந்திருக்கிறோம்? தேவாரம், திருவாசகம், பிரபந்தங்கள் போன்றவை அனைத்தும் ராகங்களோடேயே கற்பிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதே போல் வடமொழி ஸ்லோகங்களும், அதற்கான ராகங்களோடுதான் கற்பிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதோடு உயர்வு, தாழ்வு என்பது வாழ்க்கையில் தவிர்க்க முடியாத ஒன்று. எப்படியும் ஏற்றத் தாழ்வை நிறுத்த முடியாது. எல்லாரும் பணக்காரர்களாகவோ அறிவாளிகளாகவோ ஆக முடியாது. அதே போல் அனைவருமே ஏழைகளாகவும் முட்டாள்களாகவும் இருக்க முடியாது. ஏனென்றால் ஏற்றத்தாழ்வு இல்லாமல் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமே இல்லை. எல்லாரும் பல்லக்குகளில் ஏறிவிட்டால் பல்லக்குகளும் அதிகம் வேண்டும். சுமக்கவும் ஆள்கள் வேண்டும். யார் சுமப்பார்கள்? ஆண்களா?? அவர்கள்தான் ஏற்கெனவே யானை மேலே ஏறி இருப்பதால்தானே நாம் அதிகமான உரிமைகள் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறோம், இல்லையா? 33% இட ஒதுக்கீடு பெண்களுக்குத் தரப்போகிறார்களாம். நாட்டில் அதைக் கொண்டாடுகிறார்கள் எல்லாரும். ஆனால் என்றைக்கோ 50% கொடுத்திருக்கிறானே ஒருவன். அவளில்லாமல் நானில்லை, நானில்லாமல் அவளில்லை என்றும் சொல்லியிருக்கிறானே!

ஆணாகிப் பெண்ணாகி நின்றானவன்,
அவளொன்று தானொன்று சொல்லாதவன்
தான் பாதி உமைபாதி என்றானவன்
சரிபாதி பெண்மைக்குத் தந்தானவன்
நேற்றானவன், இன்றானவன்,
இனி நாளையும் என்றாகப் போகின்றவன்.

அந்த உரிமையைச் சரியாகப் பயன்படுத்தும் பெண்கள் தான் இன்றைய தேவை. கேட்டு வாங்குவதல்ல உரிமைகள். மேலும் அடிமைகள் இருந்தால் அல்லவோ உரிமைகள் என்று கேட்டு வாங்கவேண்டும்? நம் கடமைகளை மறக்காமல் நல்லபடி நிறைவேற்றினாலே போதும்.

வேத காலத்தில் இருந்து பெண்கள் அறிவாளிகளாகவே இருந்து வந்திருக்கின்றனர். அத்ரியின் மனைவி அநசூயை, நளாயினி (கணவனால் பலமுறை சோதிக்கப் பட்டவள், இவள் தான் மறு பிறவியில் திரெளபதியாகப் பிறந்தாள். அந்தக் கதை தனியா வச்சுக்குவோம்.)வசிஷ்டரின் மனைவி அருந்ததி, காச்யபரின் பெண் அபலா, இவளுக்கு இருந்த சரும வியாதியை இந்திரனைத் துதித்ததன் மூலம் போக்கிக்கொண்டாள். அவ்வளவு ஏன்? கல்விக்கு அதிபதியாக சரஸ்வதியைத் தான் சொல்கிறோம்! அதே போல் செல்வத்திற்கு என மஹாலக்ஷ்மி! வீரத்துக்கு என மலைமகளான பார்வதி தேவி! ஏன் சிவனுக்கு வீரம் இல்லையா? அதே போல் வேதங்கள் அறிந்த, சிருஷ்டிகள் செய்யும், பிரம்மாவிற்குப் படிப்பே கிடையாதா? மஹாவிஷ்ணு தான் ஒன்றுமே இல்லாமல் ஏழையாக இருக்கிறாரா? பெண்களைத் தான் இவற்றிற்கெல்லாம் நாம் அடையாளம் காட்டுகிறோம். இந்தியாவையே பாரத தேவி எனப் பெண்ணாகவே போற்றுகிறோம். அனைவரும் தாய் நாடு என்றே சொல்கிறோமே தவிர, தந்தை நாடு என்று சொல்வதில்லை. பெண்கள் சுதந்திரம் இருக்கிறதாய்ச் சொல்லப் படும் மேலைநாடுகளிலும் Motherland தான், Father land கிடையாது.

சங்க காலத்தில் பெண்பாற் புலவர்கள் வாழ்ந்துள்ளார்கள். அவர்கள் பெயர் வருமாறு:
அள்ளூர் நன்முல்லையார்
ஆதி மந்தியார்
ஒக்கூர் மாசாத்தியார்
ஓரம் போகியார்
ஔவையார்
கச்சிப்பேட்டு நாகையார்
கழார்க்கீரன் எயிற்றியார்
காக்கைப் பாடினியார் நச்சோள்ளையார்
காவற்பெண்டு
காமக்கணி பசலையார்
குறமகள் இளவெயினியார்
குறமகள் குறிஎயினியார்.
குமிழி ஞாழலார் நப்பசலையார்
நக்கண்ணையார்
நன்னாகையார்
நெடும்பல்லியத்தை
பக்குடுக்கை நன்கணியார்
பூங்கண் உத்திரையார்
பூதப்பாண்டியன் தேவி பெருங்கோப் பெண்டு
பெரெயில் முறுவலார்
பேயார்
பேய்மகள் இளவெயினியார்
பொதும்பில் புல்லாளங் கண்ணியார்
பொன்முடியார்
மதுரை ஓலைக்கடையத்தார் நல்வெள்ளையார்
மாரிப்பித்தியார்
மாறலோகத்து நப்பசலையார்
முள்ளியூர்ப் பூதியார்
வருமுலையாரித்தி
வெறியாடிய காமக் கண்ணியார்
வெள்ளி வீதியார்
வெண்ணிக் குயத்தியார்
வெண்மணிப் பூதியார்


சங்க காலப் பெண்பாற் புலவர் பெருமக்கள் முப்பத்தி மூன்று பேர். இந்தப் பெண் புலவர்கள் வீராதி வீரர்களாய்த் தெரிந்த மாமன்னர்களைத் தங்கள் பாடல்களால் தங்கள் பக்கம் உள்ள நியாயங்களைப் புரிய வைக்கத் தெரிந்தவர்கள். இவர்களில் ஒளவையாரின் காலம் முன்பின்னாகச் சொல்லப் படுகிறது. மேலும் பல ஒளவையார்கள் இருந்ததாயும் தெரிகிறது. என்றாலும் எல்லாருமே மன்னர்களைத் தம்மோடு சரிசமமாகவே பழக வைத்துள்ளனர். எவரும் பெண்கள் தானே என இகழ்ச்சியாக நினத்ததில்லை. இன்னும் பல பெண்கள் வீரத்திலும், தீரத்திலும், கல்வி, கேள்விகளிலும் சிறந்து விளங்கி இருக்கின்றனர். ஒரு குந்தவை வளர்த்த ராஜராஜசோழனின் புகழும், ராஜேந்திர சோழனின் புகழும் இன்றளவும் மங்காமல் இருக்கிறது. முதல் முதல் பயணக்கட்டுரைகள் எழுதியது, அதுவும் வடமொழியில் எழுதியது கங்காதேவி என்னும் பெண்மணிதான்.

புராணங்களிலும் இதிகாசங்களிலும் கூடப் பெண்கள் சுதந்திரமானவர்களாகவே இருந்து வந்திருக்கின்றனர். சரித்திரங்களிலும் பல பெண்கள் இடம் பெற்றிருக்கின்றனர். ராணி அகல்யா, ஜான்சி ராணி, சித்தோட் ராணி பதுமனி, ராணி மங்கம்மாள், ராணி மீனாக்ஷி(இவள் பின்னால் வந்தவள்), பூசைத்தாயார் என்னும் பெண்மணி எனப் பலரையும் கூற முடியும். இவர்கள் அனைவரும் தங்கள் வீரத்தையும் காட்டி இருக்கின்றனர். சில பெயர்கள் விடுபட்டிருக்கிறது. சுதந்திரப் போராட்டத்திலும் நேரிடையாகவும், மறைமுகமாகவும் ஈடுபட்ட பெண்கள் பலர். தில்லையாடி வள்ளியம்மையாலேயே காந்தி இந்தியா வந்தார். சுபாஷ் சந்திரபோஸின் இந்திய தேசீய ராணுவத்தின் மகளிர் பிரிவில் தலைவராக இருந்த பெண்மணி லக்ஷ்மி என்பவர் தமிழ்நாட்டுப் பெண்ணே. ஆகவே பெண்களை எப்போதும் அடிமையாக நினைப்பவர் இருந்ததில்லை என்பதே உண்மை. வாய்ப்புக் கிடைத்தால், இந்த வாய்ப்பு என்பது தானாக உருவாகாது அல்லவா? அத்தகைய வாய்ப்புக் கிடைத்தால் எல்லாப் பெண்களும் முன்னேற்றப் பாதையில் பயணிக்கலாம்.

அவ்வளவு ஏன்? என் ஓரகத்தியின் தந்தைவழிப் பாட்டியார் அந்தக் காலங்களில் சிதம்பரம் நகராட்சியின் சேர்மனாக இருந்திருக்கிறார். ஒன்பது கஜம் புடைவையை மடிசாராகக் கட்டிய வண்ணமே நகராட்சி நிர்வாகங்களில், சந்திப்புகளில் பங்கு பெற்றதாய்ச் சொல்வார்கள்.

பதிவுகள் பெரியதாக இருப்பதாய் திவா சொல்கிறார். இன்னும் சிலரும் சொல்வதால் மிச்சம் நாளை பார்ப்போம்.