என்ன சொல்றீங்க???

 

புதுசாய்க் குடி போன வீட்டில் முதல் சமையல் பிள்ளையார் சதுர்த்தியில் இருந்து ஆரம்பிச்சோம். பிள்ளையார் சதுர்த்தியைச் சொந்த வீட்டிலேயே முடிச்சுட்டுக் கிளம்பறாப்போல் தான் முதலில் நினைச்சோம். அப்படியே சொல்லவும் சொன்னோம். ஆனால் பிள்ளையார் என்னமோ திடீர்னு குடித்தனம் போற வீட்டிலே தான் என்னோட சதுர்த்தியைக் கொண்டாடணும்னு சொல்லிட்டார். நீங்க பூஜையிலே பார்க்கும் பிள்ளையார் பரம்பரையாக மாமனார் குடும்பத்தில் வழிபட்டு வந்த விக்ரஹம். சென்ற 2010ஆம் வருடம் டிசம்பரில் தான் எங்களிடம் வந்து சேர்ந்தார். அதுவரைக்கும் தஞ்சாவூரில் என் பெரிய மாமியாரிடம் இருந்தது. அவங்க டிசம்பரில் தான் மேலே பார்க்கும் மற்ற விக்ரஹங்களான ஸ்ரீதேவி, பூதேவி சமேதப் பெருமாள், ரிஷபவாஹனர், வெண்ணைத்தாழி கிருஷ்ணன்,(இவருக்குத் தான் கோகுலாஷ்டமி நிவேதனம் நடந்தது. முதல்லே தண்ணீரை வீட்டுக்குள்ளே புக வைத்தவரும் இந்தக் கிருஷ்ணரே! :P) பிள்ளையார் ஆகிய விக்ரஹங்களை எங்க கிட்டே ஒப்படைச்சாங்க. அதிலிருந்து இந்த வருஷம் பிள்ளையார் சதுர்த்தியைச் சொந்த வீட்டிலே இவரை வைச்சு வழிபட்டுச் செய்யலாம்னு நினைச்சால், நாமொன்று நினைக்கப் பிள்ளையார் வேறொன்று நினைத்துவிட்டார். 

படங்களை எடிட் செய்யாமலேயே போடறேன். தொழில்நுட்ப நிபுணர்கள் கண்டுக்காதீங்க. :P

ஞாயிற்றுக்கிழமை பால் காய்ச்சிச் சாப்பிட்டதும்,, சாமானை எடுக்கும் அளவுக்கு சுறுசுறுப்பு வரவில்லை. ஆனால் மழை பயமுறுத்திக்கொண்டே இருக்கவே, திங்களன்று பாக்கிங் செய்யலாம்னு ஆரம்பிச்சால், இடியும், மின்னலுமாக மழை கொட்டுவேனெனச் சொல்ல, மறுபடி சாலை மோசமானாலோ தண்ணீர் புகுந்தாலோ ஒருவாரமாவது அப்படி இப்படி நகர முடியாது. ஆகவே ட்ரக்காரரை தொலைபேசி அழைத்து அவர் வந்து பார்த்துவிட்டு வண்டியை மதியம் அனுப்பறேன்னு சொல்லிச் சாயங்காலம் வரை வரவே இல்லை. ஒரே டென்ஷன். எந்த நிமிஷமும் மழை வரலாம்னு வேறே தொலைக்காட்சியில் அறிவிப்புக்கள். கண்ணீர் மழையா, இந்த மழையா எது முந்தப் போகுதோ தெரியலைனு நினைச்சு, நேரேயே போனார்; ஒரு ட்ரக்கையும் கூட்டி வந்தார். அந்த டிரைவர் சாலையைப் பார்த்ததுமே இந்தச் சாலையா? இதிலே சாமானையும் ஏத்திட்டுப் போகணுமான்னு கேட்டுட்டு ஓட்டம் பிடித்துவிட்டார். மறுபடி தொலைபேசியில் ட்ரக்காரரைக் கூப்பிட்டால் காலை வரேன்னு சொன்னார். எங்க வீட்டில் உதவிக்கு வரும் நபரும் தானும் அழைத்துவருவதாயும் இரண்டு ட்ரக்கிலுமாக மொத்தமாய்ச் சாமான்களை ஏற்றிவிடலாமென்றும் கூறவே அப்போதைக்கு சமாதானம் ஆனோம்.

மறுநாள் காலை ட்ரக் வருவதெனில் காலை ஐந்து மணிக்கே வந்துவிடும். வீடு காலி செய்கையில் அப்படித் தான் வருவது வழக்கம். ஆனால் எட்டு மணி ஆகியும் யாருமே வரலை; மறுபடி தொலைபேசி அழைப்பு. டரக் காரர் ஆட்களைத் தயார் செய்து கூட்டிட்டு வந்து ட்ரக்கை எடுத்துப்போங்க என்று கை விரிக்க, எங்க வீட்டில் உதவிக்கு வரும் நபர் ட்ரக்காரர் லோட் ஏத்திக்கொண்டு சென்றிருப்பதாய்க் கூற குழப்பமோ குழப்பம். இதற்குள்ளாக என் தம்பி தொலைபேசி தான் மாம்பலத்திலிருந்து கிளம்பி வந்து கொண்டிருப்பதாயும் வந்ததும் சாமான்களை ஏற்றலாம் எனவும் கூறினார். அவர் வரப்போவது மாலை. மாலை நேரம் சாமான்களை ஏற்றுவதும் கடினம். மழை வந்தாலோ கேட்கவே வேண்டாம். ஆகவே மறுபடியும் வேறொருத்தர் வருகிறேன் என்று சொல்லித் தொலைபேசி எண்களைக் கொடுத்திருந்தார். அவரை அழைத்துப் பேசினோம். ஆட்களைத் தயார் செய்துவிட்டுக் கூப்பிடுவதாய்ச் சொன்ன அவர் அவ்வாறே கூப்பிட்டு வந்து கொண்டிருப்பதாய்த் தெரிவித்தார்.

ஒரு மாதிரியாக எங்க சாலைக்கும் வந்தாச்சு. இன்னும் கொஞ்ச தூரம் தான்; எங்க வீடு வந்துடும். அதற்குள்ளாக மேற்கே எங்க வீட்டிலிருந்து மூன்றாவது வீட்டு வாசலில் இரண்டு நாட்கள் முன்னர் தான் ஜேசிபியே இறங்கி மாட்டிக்கொண்டு ஏற்படுத்திய பள்ளத்தில் வந்த வண்டி மாட்டிக்கொள்ள, எதிரே வீடு கட்டுறவங்க கிட்டேயும், பக்கத்திலே கட்டறவங்க கிட்டேயும் மண்வெட்டி, ஆட்களை அவங்களே உதவிக்கு அழைத்துக்கொண்டு வண்டியை மெல்ல மெல்ல மேலே எடுத்தாங்க. பின்னர் வண்டி பின்னாலேயே மெதுவாகப் போய் அடுத்த தெரு வழியாக அதே மாதிரி பின்னாலேயே எங்க வீட்டு வாசலுக்கு வந்தது. இதற்குக் கிட்டத்தட்ட முக்கால் மணி நேரம் பிடித்துவிட்டது. அதன் பின்னர் முடிந்தவரையிலும் எல்லா சாமான்களையும் மேலே இருந்தும் எடுத்துவிட்டோம். எல்லாவற்றையும் எடுத்துக்கொண்டு இப்போப் புதுசாப்போட்டிருக்கும் நூறடிச்சாலையின் சேவைக்கான சாலை வழியாகச் சுற்றிக்கொண்டுபோய் இந்த வீட்டில் கொண்டு சேர்த்தாங்க. அவங்களே எல்லாவற்றையும் மேலே ஏற்றியும் கீழே வைக்க வேண்டியதைக் கீழேயும் வைத்து ஒழுங்கும் செய்து கொடுத்துவிட்டாங்க.

முன்பே திட்டமிட்டிருந்தது பாக்கர்ஸ் அண்ட் மூவர்ஸைக்கூப்பிடுவதாக. ஆனால் திடீரென மாறிய திட்டத்தில் அவங்க யாருமே வரும்படியான சூழ்நிலையில் இல்லை; மிச்சம் சமையல் சாமான், பாத்திரங்கள், காஸ் அடுப்பு இன்னும் சில சூட்கேஸ்கள், பெட்டிகள், கொலு பொம்மைகள் பாக்கி. எல்லாவற்றையும் ஏற்றிச் செல்ல ஒரு சின்ன ட்ரக் இருந்தால் போதும். ஆனால் உள்ளூர் டிரக் யாருமே வரச்சம்மதிக்கவில்லை. ஆகவே ஒரு மாட்டுவண்டியைப் பேசி வரச் சொல்லிவிட்டுத் தொலைபேசி எண்ணையும், விலாசத்தையும் கொடுத்தாச்சு. அன்று எங்கள் ஆவணி அவிட்டம் வேறே. காலையிலேயே அதுக்குப் போனார். அதுக்குள்ளே தம்பியும் வந்தாச்சு. கூடவே தம்பி மனைவி, தம்பி பிள்ளை போன்றோரும் வந்தாங்க. எல்லாருமாச் சேர்ந்து பாத்திரங்களைச் சாக்கு, உரப்பைகள் போன்றவற்றில் போட்டுக் கட்டிவிட்டு, மளிகைச்சாமான்களை பெரிய ப்ளாஸ்டிக் டப், வாளி போன்றவற்றில் கொட்டாமல் வைத்துத் தயார் செய்தோம். பெரிய தண்ணீர் ட்ரம்மிலும் இவ்வாறே சாமான்கள் வைக்கப்பட்டுத் தயார் செய்தோம். மதியம் பனிரண்டு மணியிலிருந்து மாட்டுவண்டிக்காரருக்கு அழைப்புக்கு மேல் அழைப்பு விடுத்தும், இதோ வரேன், அதோ வரேன்னு சொல்லிட்டு இரண்டரை மணி வரை வரவே இல்லை. தொலைபேசியையும் ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ணி வைச்சுட்டார்.

அப்போத் தான் முதல் நாள் கணினியை டிஸ்கனெக்ட் பண்ணி ஆட்டோவில் எடுத்துப் போனது நினைவில் வர, அந்த ஆட்டோக்காரரைக் கூப்பிட்டோம். அவர் வருவதாகவும், ஆனால் சாலை மோசமான நிலையில் இருப்பதால் ஒரே டிரிப் தான் அடிப்பேன் என்றும், அதில் எவ்வளவு முடியுமோ சாமான்களை வைக்கலாம் எனவும் கூறினார். அவரை வரச் சொல்லிவிட்டு குடும்ப ஆட்டோக்காரரான இன்னொருவரைக் கூப்பிட்டோம். அவர் உடனே வர அவர் வண்டியில் முடிந்த சாமான்களை முக்கியமானதாக, சமையலுக்குத் தேவையானவற்றை ஏற்றிவிட்டு நானும் ஏறிக்கொண்டேன். அவர் எல்லாவற்றையும் தானே கொண்டு சேர்ப்பதாகவும் ஒப்புக்கொண்டார். சாமான்கள் ஒருவழியாக வந்து சேர்ந்தன. அது வரைக்கும் கொல்லைக்கிணற்றடியில் போட்டிருந்த அம்மியை எடுக்க வேண்டாம் என எல்லாரிடமும் சொல்லிவிட்டு வந்தேன். யாரும் நேற்று வரை எடுக்கவில்லை. நேற்றுத்தான் கொலு பொம்மைகளைக்கொண்டு வர சென்றிருந்தபோது அம்மிக்குழவியை உள்ளே எடுத்து வந்தேன். பெரிய பொம்மைகள் எல்லாம் தண்ணீர் போய் வீணாகிவிட்டன. அதோடு வடாம் வைத்திருந்த டப்பாவிலும் தண்ணீர் எப்படினே புரியலை; :( போய்விட்டது. வடாமும் வீணாகிவிட்டது. பாத்திரப்பெட்டியில் தண்ணீர். பாத்திரங்களை வெளியே எடுத்துத் தண்ணீரைத் துடைத்துக் காய வைத்துப் பாத்திரங்களைத் திரும்ப வைத்தோம்.

மறுநாள் பிள்ளையார் சதுர்த்தி; எப்படிச் செய்யப் போகிறோம் என மலைப்பாகவே இருந்தது. முதல் நாள் இந்த வீட்டுக்கு வந்துதான் நிவேதனத்திற்காக இட்லிக்கு அரைத்தேன். அதன் பின்னர் மறுநாள் கொழுக்கட்டை, அதிரசம், வடை, பாயசம், அன்னம், பருப்பு போன்றவை செய்து நிவேதனம் செய்தோம். பூஜைக்குக் கல்பத்ரயம் எடுத்து வரேன்னு வீட்டுக்குப் போனவர் கல்பத்ரயத்திற்குப் பதிலாக சுந்தர காண்டத்தை எடுத்து வந்துவிட்டார். பிள்ளையார் கிட்டே, "நீ தானே இங்கே வரணும்னு அடம் பிடிச்சு வந்திருக்கே; இந்த வருஷம் இதான் உனக்கு!" னு சொல்லியாச்சு. அதனால் என்னனு ஜம்ம்னு குளிச்சுப் புதுவேஷ்டி கட்டிண்டு எல்லா நிவேதனங்களையும் வாங்கிக்கொண்டார். நல்லவேளையாகக் கற்பூரம் போன்றவை இங்கே எடுத்து வந்திருந்தோம். பிள்ளையார் நல்லா இருக்கார் இல்லை??

நாங்க இருக்கும் பகுதி மாடியில் இருக்கிறது. படிகளோ எல்லோராக் குகைகளுக்குப் போகிறமாதிரி உயரம்! ஆகவே சாமான்களை நாங்களே எடுத்து வருகையில் கீழே கயிற்றைக்கட்டி மேலே அவர் அனுப்ப, மேலே நான் போய் நின்றுகொண்டு இழுத்து எடுத்துக்கொள்கிறேன். தூக்கிக்கொண்டு ஏறுவது கொஞ்சம் இல்லை; நிறையவே சிரமம். :( ஆனால் சுற்றி இருக்கும் மரங்கள் உற்சாகம் கொடுக்கின்றன. மாடி வராந்தாவில் உட்கார்ந்தால் அருகே மரக்கிளைகளில் விளையாடும் அணில்கள், தவிட்டுக்குருவிகள், மைனாக்கள், தேன்சிட்டுக்கள், விதவிதமான பட்டாம்பூச்சிகள் என நேரம் போவது தெரியவில்லை. அங்கே இருந்து யாருடனாவது தொலைபேசினால் அவங்க இந்தச் சப்தத்தைக்கேட்டுவிட்டு என்ன இதுனு அதிசயிக்கின்றனர். எங்க பொண்ணுக்கும் இந்தச் சப்தங்கள் கேட்டு ஜாலியா இருக்கேனு சொன்னா. என்ன? தொலைபேசி இணைப்புக்கொடுக்கப் பத்து நாட்கள் ஆகிவிட்டன. ஆயிரம் அன்னா ஹசாரே வந்தாலும் இதிலே எதுவும் மாறப்போவதில்லை. நேற்று வரையிலும் இணைப்புக்கொடுக்கவில்லை. இன்றுதான் சற்றுமுன்னர் தொலைபேசி இணைப்பும், இணைய இணைப்பும் வந்தது.

காலை தினசரியிலிருந்து எல்லாமும் கீழே இருந்து கயிறுகட்டி இழுத்து மேலே கொண்டு வருவதும் ஒரு தனி அநுபவம் தான். கொஞ்ச நாட்கள் அதையும் அநுபவித்துவிட்டுப் போகலாம். என்ன சொல்றீங்க??? :)))))))