எண்ணங்கள், எண்ணங்கள்!

நேற்றிலிருந்து மின்சாரம் அடிக்கடி போய்விட்டு வருகிறது.  எப்போப் போகும், எப்போ வரும்னு சொல்ல முடியலை. :( அதோடு ஜேசிபி மெஷின்கள் வந்து சாலையைத் தோண்டிக் கொண்டு இருப்பதால் (எனக்குத் தெரிஞ்சு மூணு வருஷமாத் தோண்டறாங்க) தொலைபேசி, இணைய இணைப்புக்கான கேபிள்கள் எல்லா இடங்களிலும் அறுந்து போய் அது வேறே பிரச்னை!  இங்கே பக்கத்திலே இத்தனை மாசங்களாப் பூட்டிக் கிடந்த வீட்டை இடிக்கிறாங்க.  அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புக்குத் தான்!  அவங்க மின்சாரம் இல்லைனாக் கூட ஜெனரேட்டர் மூலம் வீட்டைக் குடைந்து கொண்டிருக்கின்றனர்.  காலம்பர ஐந்து மணிக்கே ஆரம்பிச்சா ராத்திரி ஒன்பது மணி வரை சத்தம்.  அந்த நேரம் யாரானும் தொலைபேசியில் அழைத்தாலும் கேட்கிறதில்லை.  அப்படியே மணி சத்தம் கேட்டாலும் நாம பேசறது அவங்களுக்குப் புரியறதில்லை.  அவங்க பேசறது நமக்குப் புரியறதில்லை.  மொத்தத்தில் இந்தியா வந்ததில் இருந்து இராப் பகலாத் தூக்கம் இல்லை. :(

இது எல்லாம் எப்போ முடியும்?? அம்பத்தூர் முனிசிபாலிடியாக இருந்தப்போ செய்தது கூட இப்போ மாநகராட்சியில் இணைந்ததும் கிடைக்கவில்லை.  ஆனால் இதற்கு ஒரு முடிவு காண்பாரும் இல்லை.   வெட்கமாக இருக்கிறது. ஒன்றரை கி.மீட்டருக்குள் உள்ள தூரத்துக்கு ஆட்டோக்காரர்கள் கூசாமல் எண்பது ரூபாய் கேட்கின்றனர்.  கி.மீட்டருக்கு 20ரூ என்று வைத்துக் கொண்டால் கூட முப்பது ரூபாய் தான் வரும்.  நாம் கேட்டால் சாலையைக் குறித்துக் குறை கூறி நம்மிடமே சண்டை போடுகின்றனர்.  அந்தந்தத் தெருக்காரங்களே கூடிச் சாலை போட்டுக் கொண்டால் கூட மீண்டும் மாநகராட்சியில் வந்து தோண்ட மாட்டாங்க என்பது என்ன நிச்சயம்??  நமக்குக் கைவிட்டுச் செலவு செய்து நஷ்டம் அடைந்தது தான் மிஞ்சும்.  எல்லாரும் இதைக் கேட்கின்றனர்.


தமிழ்நாட்டில் விவாகரத்து முன்னணியில் இருக்கிறதாம்.  தினசரிப் பத்திரிகைச்செய்தி. என்ன சொல்றது?  விட்டுக் கொடுத்தலும், அனுசரித்துப் போவதும் சுத்தமாய் இல்லை.   அதோடு பல பெண்களும் மிகவும் அதிகமாய்ச் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்ததும் ஒரு காரணம்.  பெற்றோரும் துணை இருக்கப் பெண்களும் பல்வேறுவிதமான நிபந்தனைகள் போடுகின்றனர்.  இது குறித்துச் சொல்ல நிறைய இருந்தாலும் ம்ஹ்ஹும், இப்போ வேண்டாம்.  இரு தரப்பிலும் தவறுகள் நிறைய.  ஆண்களை மட்டுமே சுட்டிக் காட்டுவது தவறு.

இன்றைய இளம் பெற்றோர்கள் ஒரே குழந்தை போதும்னு முடிவு பண்ணறாங்க.  கேட்டால் இதை வளர்க்கிறதே பெரும்பாடா இருக்கு;  இதிலே இன்னொண்ணா? னு கேள்வி வருது.  தப்பு; பெரிய தப்பு.  நீங்க முதல் குழந்தைக்குக் கொடுக்கும் மிகச் சிறந்த பரிசே அதற்கு ஒரு தம்பியோ, தங்கையோ தான்.  ஒரே குழந்தையாக இருப்பதால் கிடைக்கும் அளவு மீறிய செல்லத்தால், சலுகைகளால் அந்தக் குழந்தை எவரோடும் ஒத்துப் போவதில்லை.  கேட்பதை எல்லாம் வாங்கிக் கொடுப்பதால் பிடிவாதம், கோபம், மனிதர்களைத் தூக்கி எறிந்து பேசுதல் என இருக்கிறது.  அதோடு மனபலம் இருக்கும் குழந்தை என்றால் சரி.  அது இல்லாத குழந்தைகள் பெற்றோரை விட்டுத் தனியாக வாழக் கொஞ்சம் அச்சப்படுகின்றனர் என்பது தான் உண்மை.  பெற்றோரும் பொத்திப் பொத்தி வளர்க்கின்றனர்.  இத்தகைய குழந்தைகள் வாலிபப் பருவம் வந்தும் குழந்தையாகவே நடந்து கொள்கின்றனர்;  பெற்றோரும் குழந்தையாகவே நடத்துகின்றனர்.  விட்டுக் கொடுத்தல், அனுசரித்துப் போதல், பகிர்ந்து உண்ணுதல், மனம் விட்டுப் பேசுவது போன்றவை இத்தகைய குழந்தைகளிடம் காணக் கிடைக்காது. 

பொதுவாகவே பார்த்தால் வீட்டின் முதல் குழந்தையை விடவும் 2--ஆம் குழந்தை மிகவும் இணக்கமாகவும், அனுசரித்துக் கொண்டும், பெரியவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கும் குழந்தையாகவும், பகிர்ந்து கொள்ளும் பண்பு உள்ளதாகவும் காணப்படும்.  யோசியுங்கள்.  நம் நாட்டில் ஏற்கெனவே கலாசாரங்கள் சீரழிந்து வருகின்றன.  ஓரளவாவது காப்பாற்றப் பட்டு எதிர்காலத்துத் தலைமுறை பண்பும், அன்பும், மனிதத் தன்மையுடனும் இருக்க வேண்டுமானால் நாம் இந்த வழிமுறையைப் பின்பற்றியே ஆகவேண்டும்.