ஆட்டமென்ன சொல்லுவேன்!

நேத்திக்குச் சாயங்காலம் கணினியிலே உட்கார்ந்திருக்கையிலே திடீர்னு சேரோட ஆடறாப்போல் இருந்தது.  என்ன ஆச்சுனு கத்தினேன்.  அப்போப் பக்கத்திலே வீட்டை இடிச்சதிலே ஒரு பக்கத்துச் சுவர் அப்படியே விழுந்துடுச்சுனாங்க.  அப்போவே சந்தேகமா இருந்தது.  ஆனால் தொடர் வேலைகளில் சுத்தமா மறந்தே போச்சு; ராத்திரி எலி வந்ததா!  அப்போ எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடந்த யுத்தத்திலே காலம்பர மெளன விரதம்.  எலி என்னமோ தப்பிச்சுண்டு போயாச்சு.

இன்னிக்கு மத்தியானம் சாப்பிட 2 மணிக்கு மேல் ஆச்சு. கரண்ட் 2 மணிக்குப் போயிடும்.  ஆகவே வெராந்தாவிலே உட்கார்ந்திருந்தேன்.  ரங்க்ஸ் உள்ளே ஆளை வைச்சுக் கொண்டு ஏதோ வேலை செய்துட்டு இருந்தார்.  அப்போப் பார்த்து உட்கார்ந்திருந்த சோபா கிடு கிடு, கிடு கிடுனு ஆட்டம்.  எனக்கா அப்போத் தான் எழுந்துக்கணும்னு. இவர் வேறே எதையோ எடுத்து வைச்சுட்டு இதை என்ன பண்ணறதுனு பாருனு கூப்பிட்டார்.  எழுந்தா பூமியே நழுவறது.  உட்கார்ந்தா சோபாவோட ஆட்டம்.  லேட்டாச் சாப்பிட்டது ஒத்துக்கலையா?  அல்லது ரத்த அழுத்தம் அதிகமாச்சா?  குறைஞ்சு போச்சா?  என்னனு புரியலை. எழுந்துக்கவே இல்லை.

இரண்டு நிமிஷத்துக்கு எல்லாம் கீழே இருக்கும் உறவுக்காரப் பெண் வந்து பூகம்பத்தை உணர்ந்தீங்களானு கேட்க, "அட, இதானா!" எனத் தோன்றியது.  அட, ஆமாம், ஆட்டம் போட்டதுனு சொன்னேன்.  ஆனால் என் கணவருக்கோ, கூட இருந்த ஆளுக்கோ எதுவுமே தெரியலையாம்.  எதிர் வீட்டில், பக்கத்து அபார்ட்மெண்டில், இன்னொரு பக்கத்து வீடுனு எல்லாரும் வீட்டுக்கு வெளியே.  என்னையும் ஏன் வெளியே வரலைனு கேட்டாங்க.  எங்கே, அந்த முழங்காலை முறிக்கும் படியில் நான் இறங்கறதுக்குள்ளே இன்னொரு ஆட்டம் ஆடிச்சுன்னா தானே இறங்கிடுவேன்;  இல்லைனா மேலே போயிடுவேன்னு சொன்னேன்.  ஆக மொத்தம் சில விநாடிகளில் இந்தோனேசியா பத்தித் தெரிய வந்தது. இங்கே கரண்ட் இல்லாததால் செய்திகளைப் பார்க்க முடியலை.  மனசுக்கு வருத்தமா இருக்கு. 

இவ்வளவு மோசமான பூகம்பம் இந்தோனேசியாவிலே வந்திருக்கு. மக்களை அந்த ஆண்டவன் தான் காப்பாற்றணும்