இருபத்தைந்து வருடங்கள் முன்னால் ! 1

ராதாவிற்குத் திடீர்னு எல்லாம் கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகலை;  ஏற்கெனவே அவள் வீட்டில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் தான்.  ராதா படித்துக் கொண்டிருந்தாள். வயசும் இன்னமும் பத்தொன்பது நிறையவே இல்லை; அதனால் ராதாவின் அம்மாவுக்குக் கொஞ்ச நாட்கள் போகலாம்னு எண்ணம். ஆனால் ராதாவின் அப்பாவின் வார்த்தையை மீறி அந்த வீட்டில் யாரும் எதுவும் பேச முடியாது.  அவர் சொன்னால் சொன்னதுதான்.  அப்படியே இந்த மாப்பிள்ளையை நிச்சயமும் பண்ணிக் கொண்டு வந்துவிட்டார். தெரிந்த இடம்; பையன் அரசாங்க உத்தியோகம்.  கூடப்பிறந்தவர்கள் ஐந்தாறு பேரு இருக்காங்க தான். அதனால் என்ன! பையனின் அம்மா, அப்பா இருக்காங்களே கவனிச்சுப்பாங்க. இந்த இடத்தையே முடிச்சுடலாம்.  அப்பா தீர்மானித்து விட்டார்.

கல்யாணம் குறித்த சிந்தனைகளோ, கனவுகளோ ராதாவிடம் இல்லை. ஆனால் பிறந்த வீட்டின் நிலைமை தெரியுமாதலால் ஒரு வகையில் திருமணத்தை விடுதலையாகவே நினைத்தாள்.  அதே சமயம் தான் தன் கணவனோடு இப்படி எல்லாம் பயந்து கொண்டும், அபிப்பிராயங்களை மனதுக்குள் பூட்டி வைத்துக் கொண்டும் இருக்கக் கூடாது என்ற தீர்மானமும் இருந்தது. பெண் பார்க்க வந்த போது அவள் பையனைச் சரியாகப் பார்க்கவில்லை.  கூச்சம் மட்டும் காரணம் இல்லை.  திருமணத்தின் ஆசாபாசங்களும், கனவுகளும் அவள் இள மனதில் இன்னமும் பூரணமாய்த் தன் வேலையைக் காட்டவில்லை.  ஆகவே ஒருமுறைக்கு இருமுறை பார்க்க வேண்டும் என்றோ, பேச வேண்டும் என்றோ அவள் எதிர்பார்க்கவே இல்லை.

திருமண நாளும் வந்தது. அவள் மாமியாருக்கு இந்தத் திருமணத்தில் இஷ்டமில்லை என்பது வெளிப்படையாய்த் தெரிந்தது.  ஒவ்வொன்றுக்கும் குறை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.  போதாக்குறைக்குப் பையன் இப்போது திருமணமே வேண்டாம்னு சொல்லிக் கொண்டிருந்ததாகவும், பெண்ணைப் பார்த்ததுமே மனம் மாறிவிட்டதாகவும், இப்போவே இப்படின்னா கல்யாணம் ஆகி வந்ததும் எங்க பையன் எங்க சொத்தாய் இருக்க மாட்டான் என்று கவலைப் படுவதாகவும் வெளிப்படையாய்ச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். எல்லாருக்குமே இது தர்மசங்கடமாக இருந்தாலும் யாரும் வாயைத் திறக்கவில்லை.

ராதா ரொம்ப உயரம் இல்லை என்றாலும் நடுத்தர உயரம்.  அப்பாவின் வழியைக் கொண்டு நல்ல சிவந்த நிறம். எடுப்பான மூக்கு, வில் போல் வளைந்த புருவங்கள், நீண்ட விழிகள், அதிகம் நீளமில்லாத அடர்த்தியான, சுருண்ட தலைக்கேசம், ஒருமுறைக்கு இருமுறை திரும்பிப்பார்க்கச் சொல்லும் முகம். கல்யாண அலங்காரத்தில் ஜொலித்தாள். இயல்பாகவே சிவந்த முகம் வெட்கத்திலும், சந்தோஷத்திலும் இன்னமும் சிவந்து காணப்பட்டது.  மாப்பிள்ளையும் தன் மனைவியையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கல்யாணம் முடிந்து அந்தக் கால வழக்கப்படி மறுநாள் கிரஹப்ரவேசமும்முடிந்து பிள்ளை வீட்டில் முதலிரவு.

மாப்பிள்ளையும், கல்யாணப்பெண்ணும் முதலிரவு அறைக்குள் போயாச்சு! அறைக்கு வெளியே சங்கீதம் தெரிந்த சில பெண்கள் பாட வேண்டும் என ஆயத்தம் செய்து கொண்டிருந்தனர். அப்போது அனைவரும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கையில் மாப்பிள்ளையின் அம்மா தழுதழுத்த குரலில் ஏதோ பேசும் சப்தமும், அதை அடுத்து  தடார் என்ற சப்தமும் கேட்டது.   யாரோ விழுந்துட்டாங்க போலிருக்கே!  கூடி இருந்த விருந்தினர் எல்லாரும் ஓடி வர மாப்பிள்ளையின் தாய் கீழே விழுந்திருந்தாள்.