இந்தக் கதையை எப்படி முடிக்கிறது!

பற்களைக் கடித்துக் கொண்டாள் ரம்யா. அலுவலகத்தில் வேலையே ஓடவில்லை. நினைக்க நினைக்க அவளுக்கு ஆத்திரமாய் வந்தது. இத்தனைக்கும் அவள் சந்தோஷமாய் மகிழ்ச்சியோடு ஆடிப் பாடித் துள்ளிக் குதிக்க வேண்டும். ஆனால் அப்படி இருக்க முடியாமல் செய்துவிட்டாளே இந்த "அம்மா! அம்மா! ஹூம் அவளா அம்மா! எத்தனை வருடங்களாகப் பொய் சொல்லி என்னை ஏமாற்றி இருக்கிறாள்.  அவளுடைய மலட்டுத் தனத்துக்கு, அதை மறைக்க வேண்டி என்னுடைய பெற்ற அம்மா என்னை தானமாய்க் கொடுத்திருக்கிறாள். அந்த நன்றி கொஞ்சம் கூட இல்லையே! என்னமோ என்னைப் பெற்ற தாய் போலவே அதிகாரம் செய்வதும், இதைச் செய், அதைச் செய், இதைக் கத்துக்கோனு யோசனைகள் சொல்வதும்."
ஆத்திரம் தாங்க முடியாமல் தவித்தாள் ரம்யா.

மதிய இடைவேளையில் சாப்பிடப் போகக் கூட மனமில்லாமல் என்ன செய்து இந்த உண்மையை எல்லாரும் அறிய வெளிக் கொண்டு வருவது என யோசனைகள் பலவும் செய்து கொண்டிருந்தாள்.  ஏற்கெனவே அம்மாவோட கண்டிப்பு அவளுக்குப் பிடிக்காது.  அதைக் கத்துக்கோ, இதைக் கத்துக்கோ, நல்லாப் படி, டான்ஸ் சொல்லிக்கோனு அவளைப் பாடாய்ப் படுத்தி, அவளோட விருப்பத்தை எல்லாம் ரம்யா மீது திணித்து!...... அப்பா செல்லம் அவள். ஆனால் இப்போதல்லவா புரிகிறது அம்மா அவளைக் கண்டித்ததெல்லாம் அவள் நன்றாக இருக்கவேண்டும் என்றா!  இருக்கவே இருக்காது.  தன் ஆத்திரத்தை இப்படிக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள்.  அவளுக்கென ஒரு குழந்தை பிறந்திருந்தால் இப்படி எல்லாம் நடந்திருப்பாளா?  அதான் ஆண்டவன் தண்டனை ஒரேயடியாய்க் கொடுத்திருக்கிறான். அவள் நெருங்கிய சிநேகிதி அவளைச் சாப்பாட்டு அறையில் காணோம் என்றதும் தேடிக் கொண்டு வந்தாள்.  ரம்யாவைப் பார்த்து அதிர்ந்து போனாள்.

"என்னடி, இப்படிப் பேயறைந்தாற்போல உட்கார்ந்திருக்கே?" வனிதாவின் கேள்வி.

ரம்யா, அவளையே பார்த்தாள். "பெரிசா, உங்கம்மா மாதிரி வராது; ரொம்ப நல்லவங்க; உன்னை உட்கார்த்தி வைச்சு எல்லாம் செய்து போடறாங்க. அப்படினு எல்லாம் சொல்லுவியே! அதெல்லாம் வேஷம்.  உன்னை மாதிரி வெளி ஆட்களுக்காக அவ போட்ட வேஷம்!" என்றாள் ரம்யா ஆத்திரமாக.

"என்ன ஆச்சு? நீ தனியா இருக்கிறச்சே உன்னைத் திட்டினாங்களா? திட்டினால் தான் என்னடி? அவங்களுக்கு இல்லாத உரிமையா? உனக்கு இவ்வளவு தூரம் செய்யறாங்களே! அவங்களை மாதிரி எல்லா அம்மாக்களும் இருக்க மாட்டாங்க தெரியுமா?"

"என்னடி பெரிசாச் செஞ்சுட்டா? பாவி, பாவி, உனக்கு என்ன தெரியும் அவளைப் பத்தி! அவ எனக்கு அம்மாவே இல்லை. அது தெரியுமா உனக்கு! என்னைப் பெத்தவ அவள் இல்லை. "

ரம்யா குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்தாள். வனிதா சற்று நேரம் அவளையே இரக்கமாய்ப் பார்த்தாள்.

"ரம்யா, அழாதே, எனக்கு எப்போவோ இது தெரியும்.  என் அம்மாவும், உன் அம்மாவும், எத்தனை வருட சிநேகிதிகள்.  உன் அம்மாவோட வாழ்க்கையிலே நடந்தது எல்லாமே என் அம்மாவுக்குத் தெரியும்.  கொஞ்ச காலம் முன்னால் உனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிக்கையிலே தற்செயலா என் அம்மா வாயிலிருந்து வந்த ஒரு வார்த்தையில் எனக்குப் புரிய வந்தது."  என்றாள் வனிதா.


"உனக்குத் தெரியுமா?  ஏண்டி என்னிடம் சொல்லலை? துரோகி!" என்றாள் ரம்யா. 

"நான் செய்தது துரோகமே இல்லை.  உன் அம்மாவுக்கும், உனக்கும் நல்லது தான். உண்மை தெரிந்தால் நீ தாங்க மாட்டாய்! அதுவும் உன் அம்மா, அதாவது உன்னைப் பெற்றவள் யார்னு தெரிஞ்சா! " பெருமூச்சு விட்டாள் வனிதா.

எப்படியானும் இந்த உண்மையைக் கண்டு பிடிச்சே ஆகணும்.  முடிவு கட்டிக் கொண்டாள் ரம்யா.

"வேண்டாம் ரம்யா, அநாவசியமாகத் தெளிந்த குட்டையைக் கலங்கடிக்காதே!  இது யாருக்கும் நல்லதில்லை. பலருக்கும் இதன் மூலம் தர்ம சங்கடமாக இருக்கும்." எச்சரித்தாள் வனிதா.


தொடரும்...



டிஸ்கி: ஹிஹி, என்னமோ தோணி இந்தக் கதையை ஆரம்பிச்சுட்டேன். முடிவு ஒரு மாதிரியா யோசிச்சு வைச்சிருக்கேன்.  ஆனால் படிக்கிற வாசகர்கள் என்ன முடிவு கொடுக்கப் போறாங்கனு தெரிஞ்சுக்க ஆவல்.  ஹிஹிஹி, அதெல்லாம் பொற்கிழியோ, துணிக்கிழிசலோ எதுவும் கிடைக்காது. சும்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்மா! வர்ட்டா? இதெல்லாம் என்ன கதைனு மனசுக்குள்ளே நினைச்சாலும் வெளியே காட்டிக்காதீங்க!

 ம.சா.என்னமோ லக்ஷக்கணக்கா வாசகர்கள் இருக்கிறாப்போல் பில்ட் அப்!

(இது என்னோட ம/.சா. அவ்வப்போது வந்து உண்மையைச் சொல்லித் தொலைக்கும், ரொம்ப நாட்கள் கழிச்சு வந்து தொலைச்சிருக்கு, கண்டுக்காதீங்க)