இருபத்தைந்து வருடங்கள் முன்னால் --5

தந்தியை ராதாதான் வாங்கினாள்.  அதிலே சந்துருவிற்கு வேலையில் பிரமோஷன் கிடைத்திருக்கும் செய்தியும், தற்சமயம் இருக்கும் அலுவலகத்திலேயே இன்னும் ஆறு மாதங்கள் நீடிக்கலாம் என்னும் செய்தியும் காணப்பட்டது.  அப்போ, நாமும் அவருடன் போகலாம் என ராதா மனதுக்குள் எண்ணமிட்டாள்.  தந்தியை வாங்கிப் பார்த்த சந்துரு தன் பெற்றோரிடமும், மற்ற உறவினருக்கும் விஷயத்தைச் சொல்ல, எல்லாரும் ராதா வந்த நேரம் என மகிழ்வோடு கூற அகிலாண்டத்துக்குக் கோபமும், ஆத்திரமும் சேர்ந்து வந்தது.  என்றாலும் வெளிக்காட்டிக்கொள்ள முடியாமல், இப்போ பிரமோஷன்னா ராதா வந்த நேரம்னு சொல்றோம்.  பின்னாடி வேறே ஏதானும் ஆச்சுன்னாலும் அப்படித்தானே சொல்லணும்! என்றாள்.  சந்துரு உட்பட அனைவர் முகமும் சுருங்கியது.

சந்துரு நேரடியாக விஷயத்துக்கு வந்தான்.  "அம்மா, இப்போதைக்கு எனக்கு எங்கேயும் மாற்றல் இல்லைனு ஆயிடுத்து. ஆகவே நான் ராதாவை அழைத்துக் கொண்டு போறேன்.  அங்கே குடித்தனம் வைக்க என்னென்ன தேவை என்பதை அவளுக்குச் சொல்லு." என்றான்.

"ஏற்கெனவே வீடு பார்த்தாச்சா? சொல்லவே இல்லையே நீ?" என்றாள் அகிலாண்டம். "பெண்டாட்டி வரதுக்கு முன்னே எல்லாம் ரெடியா?" என்றாள்.  அந்தக் குரலில் இருந்த குத்தலைப் புரிந்து கொள்ளாமலேயே சந்துரு, "அதெல்லாம் இல்லைம்மா.  நான் என் நண்பனுக்குத் தந்தி கொடுத்து ஒரு வீடு பார்த்து வைக்கச் சொல்லப் போகிறேன்.  நீ நல்ல நாளாப் பார்த்துச் சொன்னால் கிளம்பிப் போனதும் அன்னிக்கே பால் காய்ச்சிச் சாப்பிட்டுவிடலாம். பின்னர் மெதுவாக வேறே நல்ல வீடு பார்த்துக்கலாம்." என்றான்.

"வீடும் பார்க்கலை; இனிமேல் பார்த்துப் போகணும். அதுக்கு ஏண்டா அவளைக் கட்டி இழுக்கிறே.  அவ பாட்டுக்கு இங்கே குழந்தைகளோடு குழந்தைகளா இருந்துட்டுப் போறா.  இப்போ அங்கே அவ வந்து உனக்கு என்ன பண்ணணும்? நான் பார்த்துக்கறேன் என் பெண்ணைப் போல.  அவ வேலைக்கு இங்கே இருந்து வேண்டுமானாலும் போயிட்டு வரட்டும்.  அவளுக்கு ஒத்தாசைக்கு இங்கே லதாவும், வித்யாவும் இருக்காங்க.  ரெண்டு பேரும் ஒத்தாசை செய்ய மாட்டேன்னு சொல்லப் போறாங்களா என்ன? எனக்கோ உடம்பே முடியலை. என்னமோ இந்த இரண்டு பெண்களுக்காகவும், இந்தப் பிள்ளைகளுக்காகவும் தான் நான் உசிரை வைச்சிண்டு இருக்கேன். " என்று பெருமூச்சு விட்டாள்.  அப்போது உள்ளே வந்த சந்தானம் தன் மனைவியைப் பார்த்து, "ராதா அங்கே குடித்தனம் வைக்கலைனாலும் என்ன? போயிட்டு வரட்டும்,  அவளும் பம்பாய் எல்லாம் பார்க்க வேண்டாமா? அதோட என் சித்தப்பாவுக்கு உடம்பு முடியலைனு கல்யாணத்துக்கு வரலை.  அவரையும் பார்த்து நமஸ்காரம் செய்துட்டு வரலாம்.  எல்லார் ஆத்துக்கும் போய்ப் பார்த்துத் தெரிஞ்சுக்கட்டுமே!" என்றார். அகிலாண்டம் அவரை முறைத்துப் பார்த்தாள்.

"இதிலெல்லாம் நீங்க தலையிடாதீங்க!" என்று ஒரே வார்த்தையாகக் கூறவே, சந்துருவுக்கும் என்ன செய்வது எனத் தெரியவில்லை.  சரி, கொஞ்சம் விட்டுப் பிடிக்கலாம் எனத் தோன்றவே எதுவும் பேசாமல் ராதாவைப் பார்த்துக் கண் ஜாடை காட்டிவிட்டு அப்பால் சென்றான்.  உடனே அவன் பின்னால் செல்ல நினைத்த ராதா, தன் கடைசி நாத்தனார் தன்னையே கவனிப்பதைக் கண்டதும் தன் தாயைத் தேடிச் சென்றாள்.  அவளிடம் விஷயத்தைச் சொல்லவும், ராதாவின் அம்மா மறுபடியும் தன்னோடு வந்துவிடு என வற்புறுத்தினாள்.  கணவனைக் கலந்து கொள்ளாமல் எதுவும் சொல்ல ராதாவுக்கு இஷ்டமில்லை.  ஆகவே மெல்ல அக்கம்பக்கம் பார்த்துக் கொண்டு கணவனைத் தேடிச் சென்றாள். சந்துரு அவளுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தான்.

"ராதா, உன்னை விட்டுட்டு எப்படித்தான்,"  என ஆரம்பிக்கக் கலகலவெனச் சிரித்த ராதா, "நான் நேத்துலேருந்து தான் உங்களுக்குப் பழக்கம்.  அதுக்குள்ளே என்னை விட்டுட்டுப் போக முடியலையா?  உங்க அம்மாவுக்குக் கோபம் வரப் போகிறது." என்று ஜாடையாகச் சொன்னாள்.  சட்டென முகம் கறுத்த சந்துரு, "என்ன ஆச்சு?" என்றான்.  "ஒண்ணுமே ஆகலையே?" என்றாள் ராதா. சற்றுத் தயங்கின சந்துரு, "உன்னை இப்போ அனுப்ப மாட்டேன்னு அம்மா சொல்றாளே? நீ என்ன சொல்றே?" என்று கேட்டான்.

"நீங்கல்லாம் என்ன முடிவு பண்ணறீங்களோ அதான்!" என்றாள் ராதா.  சந்துரு கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு ராதாவிடம், "சரி, இங்கே இரு கொஞ்ச நாட்கள்.  நான் போய் எப்படியானும் பக்கத்து ஊருக்கோ இல்லாட்டிச் சென்னைக்கோ மாத்திண்டு வந்துடறேன்.  இல்லைனா, பங்களூர், புனானு கேட்கிறேன்.  கொடுப்பாங்க.  அங்கே வந்தால் உனக்கும் நல்ல வேலை கிடைக்கும்னு சொன்னா அம்மா ஒத்துப்பா." என்றான்.  ராதாவின் மனம், "பார்க்கலாம்," என்றது.  ஆனாலும் கணவனிடம் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல் சரி என ஒத்துக் கொண்டாள்.  அவள் எழுந்திருக்க எண்ணி எழுந்த போது, அவள் கையைப்  பிடித்து இழுத்த சந்துரு, "இரேன், எங்கே போறே அதுக்குள்ளே?" என்று கேட்க, அப்போது உள்ளே நுழைந்த லதா, "மன்னி, நீ இங்கேயா இருக்கே? அம்மா உன்னைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறாளே? நீயானா அண்ணாவோட நேரம் காலம் தெரியாம குலாவிண்டு இருக்கே?" என்று சொல்ல, சந்துரு, "லதா, அவ உனக்கு மன்னி. இப்படி எல்லாம் நீ பேசக் கூடாது." என்று சொல்ல, ராதாவை முறைத்தாள் லதா.

"வந்ததும் உன் வேலையை ஆரம்பிச்சுட்டியா? இன்னி வரைக்கும் எங்க அண்ணா என்னை ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்லை.  எங்க மூணு பேரிலேயே என்னைத் தான் அவனுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்.  அவனுக்கு எல்லாமே நான் தான் செய்யணும்னு சொல்வான்.  அப்படிப் பட்டவனை ஒரே ராத்திரியிலே மாத்திட்டியே? " என்றாள் படபடவென.  ராதாவின் கண்களில் நீர் முட்டியது.  சந்துரு மீண்டும் அவளை அடக்கப் போகத் தன் கையால் அவனைத் தடுத்தாள் ராதா. கண் பார்வையாலேயே விடுங்க எனச் சொல்ல, சந்துரு அங்கிருந்து கோபமாக வெளியேற,
"ஓஹோ, அவ்வளவுக்கு ஆயிடுத்தா?  கண்ணாலேயே எங்க அண்ணாவுக்குக் கட்டளையெல்லாம் போடறியோ?  நீ எப்படி அண்ணாவோட போய்க் குடித்தனம் நடத்தப் போறே? நானும் பார்க்கத்தானே போறேன்." என்றாள் லதா.

ராதா பதிலே பேசாமல் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த லதாவுக்கு அவள் புடைவை உடுத்தியிருந்த நேர்த்தியும், புடைவை அவளுக்குப் பாந்தமாக இருந்ததும், கண்களை உறுத்தியது.  பார்ப்பதற்கு மிகச் சாதாரணமாக இருந்த லதா அப்படி ஒன்றும் அழகி இல்லை. ஆனால் ராதாவின் அழகு அவள் கண்களை உறுத்தியது.  முக்கியமாய் அவளிடம் இருந்த விதவிதமான புடைவைகள்.