அம்மாமண்டபமும், என் அனுபவங்களும்!

ஒரு வாரமாய் அம்மாமண்டபம் ஆஞ்சியைப் போய்ப் பார்த்துட்டு வரேன். அங்கே இருக்கும் பட்டாசாரியார் வரவங்க கிட்டே எல்லாம் பணம் கேட்கிறார்.   அந்த ஆஞ்சி தூணில் இருக்கும் ஒரு சிற்பமே.  யாரோ வழிபட ஆரம்பித்து இப்போது ஒரே கூட்டம். அங்கே நடக்கும் பல்வேறுவிதமான நடவடிக்கைகளைக் கண்டும் காணாமலும் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறார் ஆஞ்சி.  சமயத்தில் அவர் இதழ்க்கடையில் தெரியும் மெல்லிய சிரிப்பு அதைக் கண்டு தானோனு எனக்குத் தோணும்

உள்ளேவே நுழைய முடியாதபடிக்குக் கூட்டம் சில நாட்கள் நெரிசலாக இருக்கும்.  இந்த அழகில் நம்ம குடியிருப்பு வளாகத்திலிருந்து மூன்றாவது கட்டிடத்தை ஆளும் கட்சியின் தேர்தல் அலுவலகம் ஆக்கி இருக்காங்க.  நம்ம குடியிருப்பு வளாகத்தின் வாசலில் நோ பார்க்கிங் எனப் பெரிய பானர் தொங்குகிறது.  இவண் ஶ்ரீரங்கம் காவல் துறைனு எல்லாம் போட்டிருக்கு.  ஆனால் தினம் ஒரு ஐம்பது வண்டிக்குக் குறையாமல் நெருக்கி அடிச்சுட்டு நிற்கும். எல்லாம் கரை வேட்டிக்காரங்க வண்டி தான்.

சில சமயம் கூட்டமாக அவங்க அம்மா மண்டபத்துக்குள்ளேயும் வருவாங்க.  எதுக்குனு தெரியலை.   நடைமேடையில் அவங்க ஆக்கிரமிப்பு என்றால் நடைமேடையை ஒட்டின சாலைப்பகுதியில் வரிசையாக கார்கள், இரு சக்கர வண்டிகள் நிறுத்தி இருக்கும்.  சில சமயம் இடைவெளியே இருக்காது. நாம கீழே இறங்கிச் சாலையில் தான் நடக்கணும்.  சாலையின் எதிர்ப்பக்கமும் அதே போல் வண்டிகள் வரிசை கட்டும்.  ஶ்ரீரங்கம் வரும் சுற்றுலாப் பயணிகளின் பேருந்துகள், சிற்றுந்துகள் என அங்கேயும் வரிசையாகக் காணமுடியும்.  நாம நடு சாலையில் தான் நடக்கணும்.  நாம போகும் போதுதான் ரயில் நிலையத்திலிருந்து வரும் மாநரகப் பேருந்து (எ.பி. இல்லை) அம்மாமண்டபம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் நிற்கும்.

இது பத்தாதுன்னு எதிரே திருச்சி செல்லும் மாநரகப் பேருந்துகள், தனியார் பேருந்துகள் என நிற்கும். அந்தப் பக்கம் நடைமேடையில் குளிரூட்டப்பட்ட நிழற்குடை வேறு இருக்கு.  ஆனாலும் மக்கள் வெளியே நின்னால் தான் பேருந்தில் ஏற முடியும்.  ஏனெனில் இந்தத் தனியார் பேருந்துகள் நாம ஏறும்போதே விசில் கொடுப்பாங்க. ஒரு கால் வண்டியின் முதல்படியிலும் இன்னொரு கால் தரையிலும் இருக்கும்.  ஒரு முறை பேருந்தில் ஏறும்போது மல்லாக்க விழத் தெரிந்தேன். பிழைத்தேன். அதுக்கப்புறமாப் பேருந்துப் பயணமே வைச்சுக்கறது இல்லை.

அம்மா மண்டபம் நுழையும் வழியில் இருக்கும் சத்திரத்தில் கல்யாணம் நடந்தால் கேட்கவே வேண்டாம்.  எல்லா வண்டிகளும் அம்மா மண்டபம் நுழைவாயிலை மறைத்துக் கொண்டு நிற்கும். சத்திர வாசலில் ஒரே கூட்டமாக இருக்கும்.  எல்லாத்தையும் தாண்டித் தான் உள்ளே போகணும். கூடியவரை மாநரகாட்சி அம்மாமண்டபத்தைச் சுத்தமாக வைத்திருக்கவே முயல்கிறது.  ஆனால் பொது ஜனங்களின் ஒத்துழைப்பு இல்லை.


அம்மா மண்டபத்தில் தினம் வரும் யானையார் அங்கேயே சோகமாக நின்று கொண்டிருப்பார். சில நாட்களுக்கு முன்னர் தான் அதன் ஒரு பாகனைப் பற்றிச் செய்தி தினசரிகளில் வந்தது.  என்றாலும் அந்த ஆனையார் இளைத்துத் துரும்பாகவே இருக்கார். பார்த்தாலே பாவமாக இருக்கும்.  இதுக்கு நடுவிலே அங்கே முன்னோர்களுக்கு நீத்தார் கடன் செய்ய வரும் பயணிகள், உள்ளூர் வாசிகள் கும்பல்.  கடைகளுக்கெல்லாம் நல்ல வியாபாரம். இரு பக்கமும் வரிசையாகப் பிச்சைக்காரர்கள்.  அவர்களைப் படம் எடுக்கும் வெளிநாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணி.  எதற்குப் படம் எடுக்கிறாங்கனு தெரியாமலே அவர்களிடம் பிச்சை கேட்கும் பிச்சைக்காரர்கள் யாரானும் சாப்பாடு வாங்கிக் கொடுத்தால் வாங்கிக் கொள்ள மறுக்கின்றனர்.  பணம் தான் வேணும்.  அதுவும் குறைந்தது 2 ரூபாய் அல்லது ஐந்து ரூபாய்.  ஒரு ரூபாயெல்லாம் போட்டுவிட்டு வர முடியாது.

பல பெண்களின் சேலைகள் சுத்தமாகவும், விலை 500 ரூபாய்க்குக் குறையாமலும் இருக்கிறது.  எப்படிக் கட்டுபடி ஆகிறது என நினைத்துக் கொள்வேன்.  இரண்டு நாட்கள் முன்னர் ஒருத்தர் ஒரு பை நிறைய உணவுப் பொட்டலங்கள் வைத்துக் கொண்டு அனைவருக்கும் கொடுத்தார்.  சிலர் தான் வாங்கிக் கொண்டனர். பலரும் மறுத்துவிட்டனர். ஆஞ்சிக்கு அர்ச்சனை செய்யும் பட்டாசாரியார் செய்யும் பிரசாதம் அங்கே சிலரால் வாங்கிக் கொள்ளப் படுகிறது.  பட்டாசாரியார் ஆஞ்சி இருக்கும் தூணின் கீழேயே  அடுப்பு வைத்துக் கொண்டு சமைக்கிறார் அந்த பட்டாசாரியார்.  பொங்கல், சுண்டல், தயிர்சாதம், பாயசம், சர்க்கரைப் பொங்கல் ஆகியன மாற்றி மாற்றி வரும் பிரசாதங்கள்.

ஆஞ்சியைத் தவிர உள்ளே பிள்ளையார், காவிரி அம்மன், சிவன், பார்வதி, நவகிரஹங்கள் எல்லோரும் இருக்கிறார்கள். ஆஞ்சியைப் போய்ப் பார்த்துட்டு வரதுக்கே அரை மணி ஆயிடறதாலே அந்தப் பக்கம் போக முடியலை.  ஶ்ரீரங்கம் வந்த புதுசிலே சிவன் கோயில் பிரதோஷம் வழிபாட்டுக்குப் போயிட்டு இருந்தோம்.  அப்புறமா அதுவும் முடியலை.  ஆஞ்சியை மட்டும் ஏதோ போய்ப் பார்க்க முடியுதே!  அதே பெரிய விஷயம்!

ஒரு நாள் காமிரா அல்லது அலைபேசி எடுத்துட்டுப் போய்ப் படம் எடுத்துட்டு வரணும். எங்கே காலை வேளையில் வீட்டு வேலைகள் இருப்பதால் சாவகாசமாகப் போக முடியறதில்லை. :) நீங்க எப்போவும் இப்படித் தான் சொல்றீங்கனு வெங்கட் நாகராஜ் இதைப் படிச்சால் சிரிப்பார். ஹிஹிஹி, முக்கியமா எனக்குக் கிளம்பறச்சே காமிராவெல்லாம் நினைவிலேயே வரதில்லை.  அலைபேசியும் எடுத்துட்டுப் போக நினைப்பு வரதில்லை. வெளிஊருக்குப் போறச்சே கொண்டு போறதே பெரிய விஷயம்! :)))))