நாகர் கோயிலில் நாங்கள்!

இங்கே

கடைசியாய் மேலுள்ள சுட்டியில் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டதாக எழுதி இருந்தேன். சரியாக 4 மணிக்கு ஓட்டல் ஊழியர் வந்து ஃப்ளாஸ்கை வாங்கிச் சென்று காஃபி வாங்கி வந்தார். போகும்போதே ஃபில்டர் காஃபியா என்று கேட்டுக் கொண்டு சென்றிருந்தார். காஃபி நன்றாகவே இருந்தது. அன்று எங்கும் வெளியே செல்ல வேண்டாம் என்றும் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு மறுநாள் செல்லலாம் என்றும் முடிவு செய்திருந்தோம். அதன்படி ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு ஐந்தரை மணி போலக் கீழே இறங்கி வந்தோம். ஓட்டலில் லிஃப்ட் இருந்தது. அதோடு இணைய இணைப்பும் இருந்திருக்கிறது. இது காலி செய்கையில் தான் அறிந்தோம். முன்னரே அறிந்திருந்தாலும் நான் கையில் மடிக்கணீனி கொண்டு செல்லாததால் எதுவும் பலன் இல்லை. ஓட்டல் சகலவிதத்திலும் வசதியாகவே இருந்தது. ஏ.சி.யும் நன்கு வேலை செய்தது.முக்கியமாய்க் காற்று வரும் ஜன்னல்கள் இருந்தன.  ச்யாமா என்று பெயர் ஓட்டலுக்கு.

கீழே வந்ததும் மறுநாள் சுற்றிப் பார்க்க வண்டி ஏற்பாடு செய்து தரச் சொல்லிக் கேட்டோம் அவங்க தொலைபேசிப் பேசிய வண்டிக்காரர்கள் எல்லாம் ஒரு நாள் சுற்றிப் பார்க்கவே வண்டியின் விலையைக் கேட்டனர். பின்னர் நாங்களும் சிறிது நேரம் அவர்கள் கொடுத்த எண்ணில் எல்லாம் பேசிப் பார்த்துவிட்டு ஒன்றும் பலன் இல்லாமல் அங்கிருந்து கிளம்பினோம். சுற்றுலா வண்டி ஓட்டுநர்கள் அனைவரும் அங்குள்ள படப்பிடிப்பு நடைபெறும் இடங்கள், கோவளம் கடற்கரை மற்றும் உள்ள சின்னச் சின்னச் சுற்றுலாத் தலங்கள் எல்லாமும் போகணும் என்றும் எல்லாவற்றுக்கும் இரண்டு நாட்கள் ஆகும் என்றும் சொன்னதோடு ஒரு நாளைக்குக் குறைந்த பட்சமாக 3,000 ரூபாய் ஆகும் என்றும் சொன்னார்கள். பணம் இருந்தது என்றாலும் அவங்க கேட்ட தொகை அதிகமாகத் தோன்றியது. மேலும் படப்பிடிப்பு நடைபெறும் இடங்களுக்கோ கோவளம் கடற்கரைக்கோ போகும் எண்ணமும் இல்லை. அதிகம் அலைய முடியாது. முடிந்தால் திற்பரப்பு அருவியைப் பார்க்கலாம் என்று தான் நினைத்தோம். அதுவும் கடைசி விருப்பமாகவே இருந்தது.

ஊட்டி செல்லும் வழியிலும் திருக்கயிலை செல்லும் வழியிலும் பார்க்காத அருவிகளா என்றே தோன்றியது. பின்னர் வந்து முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என நினைத்துக் கொண்டு பசி வேறு எடுத்ததால் சாப்பிட இடம் தேடினோம். அந்தத் தெருவிலேயே ஒரு ஓட்டல் இருந்தாலும் எல்லோரும் சிபாரிசு செய்தது பேருந்து நிலையம் செல்லும் வழியில் இருந்த விஜய் ஓட்டலும், பேருந்து நிலையத்துக்கு மறுபக்கம் இருந்த ஆரியபவன் ஓட்டலும் தான். ஆரிய பவன் ஓட்டல் செல்ல பேருந்து நிலையத்தின் இன்னொரு வாசலுக்குப் போய் முக்கிய ரஸ்தாவைக் கடந்து எதிர்ப்புறம் செல்ல வேண்டும். சரி இங்கே ஓட்டலில் சும்மா உட்காருவதற்கு நடக்கலாம் என நினைத்துப் பேருந்து நிலையம் வரை நடந்தோம். அங்கிருந்து ஆரிய பவன் செல்லப் பேருந்து நிலையத்திலேயே அமைக்கப்பட்டிருக்கும் படிகளை ஏறிக் கடக்க வேண்டும். அல்லது சுரங்கப் பாதையில் செல்ல வேண்டும்.

செல்லும் வழியெங்கும் குப்பைகள். படி ஏறிச் செல்வோம் என்று சென்றால் படி எங்கும் கால் வைக்க முடியாதபடி குப்பை மயம்.  படம் எடுக்கக் கை துறுதுறுத்தது என்றாலும் நம் தமிழ்நாட்டை நாமே தாழ்த்தக் கூடாது என்னும் எண்ணத்தில் அதை அடக்கிக் கொண்டேன். மேலும் நாகர்கோயில் ஊர்க்காரங்க பார்த்தாலும், படிச்சாலும் மனம் வேதனைப்படும். சென்னையில் இல்லாத குப்பையா? மாசு சூழ்ந்த நகரம், சேச்சே, நரகம் என்பதில் முதலிடத்தை அன்றோ சென்னை பெற்றிருக்கிறது! :(  பேருந்து நிலையத்தின் படிகளில் ஏறிச் சாலையின் மறுபக்கம் செல்ல முயற்சித்தோம். முக்கியச் சாலை என்பதோடு ஒருவழிப் போக்குவரத்தும் கூட என எண்ணுகிறேன். வண்டிகள் வந்த வண்ணமிருந்தன. கொஞ்சம் குறைந்த சமயம் நாலைந்து பேராகக் கையைக் காட்டி வண்டிகளை நிறுத்திச் சாலையைக் கடந்து சாலையின் மறுபக்கம் வந்தோம். ஆரிய பவனில் உள்ளே செல்லவும் படிகள் ஏற வேண்டும். ஆரிய பவனுக்குள் சென்று இரவு உணவையும் சேர்த்தே சாப்பிட்டு விடலாம் என முடிவு செய்து உணவு உண்டோம். மணி அப்போதே ஏழு ஆகி இருந்தது.

மறு நாளும் அங்கேயே உணவு எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்பது ரங்க்ஸின் ஆவல். ஆனால் எனக்கோ படிகள் ஏற வேண்டியதில் இருந்த கஷ்டமும், சாலையைக் கடக்க வேண்டிய அவஸ்தையுமே முன்னால் நின்றது. ஆகவே மறுநாள் நான் வரவில்லை என்று சொல்லி வேண்டுமானால் அவர் மட்டும் போய்ச் சாப்பிட்டுவிட்டு எனக்கு வாங்கி வரட்டும் என்றும் சொல்லி விட்டேன். பின்னர் மறுபடி ஓட்டலுக்கு வந்து சிறிது நேரம் தொலைக்காட்சி பார்த்துவிட்டுப் படுத்தோம். ஶ்ரீரங்கம் திரும்ப வேண்டி வாங்கிய எங்கள் பயணச் சீட்டு வெள்ளிக் கிழமைக்கு இருந்தது. இன்று செவ்வாய் தான். பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் என்ற பட்டியலில் நாகராஜா கோயில், திருவட்டாறு, பத்மநாபபுரம் அரண்மனை, கன்யாகுமரி கடற்கரை முக்கடல் சங்கமிக்கும் இடம், பகவதி அம்மன் கோயில் ஆகியன இருந்தன.

வள்ளுவர் சிலை இருக்கும் குன்றிற்கும் விவேகானந்தா பாறைக்கும் செல்லத் திட்டம் போடவில்லை. விவேகானந்தா பாறைக்கு ஏற்கெனவே போய் வந்தாச்சு என்பதுடன், உள்ளே படிகள் ஏற வேண்டும். வள்ளுவர் சிலைக்கும் மேலே செல்லப் படிகள் ஏற வேண்டும். என்னால் முடியாது என்று சொல்லி விட்டேன். ரங்க்ஸுக்கும் மருத்துவர் தடை செய்திருப்பதால் அவரும் ஏற முடியாது. அவ்வளவு உயரம் ஏறி விட்டு இறங்குவதில் பிரச்னை வந்தால் என்ன செய்வது! ஆகவே பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் சுருங்கி விட்டன. எல்லாவற்றையும் நாளை ஓர் நாளில் முடித்து விடலாம். பின்னர் இங்கே ஏன் உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும்? அநாவசியமாக ஓட்டல் வாடகை 1,200 கொடுக்க வேண்டும் அல்லவா? ஆகவே பயணச் சீட்டை ஒரு நாள் முன்னதாக வாங்கலாமா என்னும் யோசனை ரங்க்ஸுக்கு வந்துவிட்டது.

அவருக்கு இப்படித் தான் திடீர் திடீர்னு பயணத்தை மாற்றும் எண்ணம் வரும். மூன்று முறை யு.எஸ் போனப்போவும் இப்படித் தான் நாங்கள் கிளம்பும் தேதிக்கு முன்னரே பயணத்தை மாற்றிக் கொண்டு கிளம்ப வைத்தார். ஆகவே இது ஒன்றும் புதிதல்ல என்பதால் நான் மறுநாளைக்குக் காத்திருந்தேன். மறுநாள் காலை முதல் நாள் காஃபி வாங்கித் தந்த ஊழியர் இல்லை. வேலை நேரம் முடிந்து வீட்டுக்குப் போய்விட்டார். அநாதைப் பெண்ணை மணந்திருக்கிறாராம். அந்தப் பெண்ணுக்கு இப்போது உறவு என்பதே இவர் தானாம். மனம் நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இன்னொரு ஊழியர் காஃபி வாங்கித் தந்தார். இது திடீர் காஃபி. ஃபில்டர் காஃபி இல்லை. நெஸ்கஃபே! பரவாயில்லைனு குடிச்சுட்டுக் குளிச்சு முடிச்சுக் கிளம்பினோம். வண்டி தேடுதல் வேட்டையில் இறங்கினோம். பக்கத்து ஓட்டலில் டூரிஸ்ட் கார் கிடைக்கும் என அறிவிப்பு இருக்கவே அங்கு போய் விசாரித்தோம். அங்கே நின்று கொண்டிருந்த அம்பாசடர் காரின் சொந்தக்காரர் கூட்டிச் செல்வார் என்றும் இப்போது வீட்டிற்குப் போயிருப்பதாகவும் தொலைபேசி வரவழைப்பதாகவும் சொன்னார்கள். சரினு அவரை வரச் சொல்லிட்டுக் காலை ஆகாரத்தை விஜய் ஓட்டலிலேயே  முடித்துக் கொண்டோம்.