ஜானகி ராமன் ஹோட்டலில் நாங்கள்!

தஞ்சாவூரில் பாலபிஷேஹம் முடிஞ்சு, நாங்க திருச்சி போனோம். திருச்சியிலே இருந்து குருவாயூர் எக்ஸ்பிரஸில் எங்களுக்குத் திருநெல்வேலிக்கு முன்பதிவு செய்திருந்தோம். மதுரை வழிதான் இருந்தாலும் மதுரையில் இறங்க வில்லை. கொஞ்சம் வருத்தம் தான். ஆனால் நேரம் இல்லை. அதனால் மேல் பாலத்தில் இருந்தே தெரியும் கோபுர தரிசனத்தோடு திருப்தி அடைந்தேன். வேறே வழி? அதுக்கு அப்புறம் வந்த வழியில் நான் ரெயில் பயணம் செய்தது இல்லை. திருச்செந்தூர், கன்னியாகுமரி, ராமேஸ்வரம் (இருமுறை) போயும் இந்த வழி போனதில்லை. ஆகவே ரொம்பவே ரசித்துப் பயணம் செய்து வந்தேன். ஒவ்வொரு ரயில் நிலையம் வரும்போதும் அங்கே இது பிரசித்தி என்று சொல்லிக்கொண்டே வந்தேன். கோவில்பட்டி தாண்டினதுமே என்னோட கணவர் திருநெல்வேலியில் எங்கே தங்குவது? எங்கே சாப்பிடுவது என விசாரித்துத் தெரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்தார். முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணாவாச்சே! எல்லாரும் ஒரே வாயாக (தனித் தனியா அவங்க அவங்க வாயாலே தான்) "ஜானகிராமன் ஹோட்டல்"ஐ சிபாரிசு செய்தனர். அங்கே "சந்திர விலாஸ்" என்றொரு ஹோட்டலில் சாப்பாடு நல்லா இருக்குமாம். அநேகமாய் ஜானகிராமன் ஹோட்டலில் தங்கினாலும் அங்கேதான் சாப்பிடப் போவாங்களாம். எங்க துரதிர்ஷ்டம் அதைப் பத்தி ரெயிலில் யாரும் எங்களுக்குச் சொல்லவில்லை. நாங்க திரும்பி சென்னை வரும்போது தான் தெரிந்தது. அப்புறம் இப்போ திரு தி.ரா.ச. அவர்களும் சொல்றார். (நறநறநற). திருநெல்வேலியில் இறங்கினதும் மூட்டை, முடிச்சுக்களைத் தூக்க ஆளைப் பார்த்தால் ஒருத்தர் வந்தார். சாமானைப் பிடுங்கிக் கொண்டார். அடுத்த நிமிஷம் கண்ணில் காணோம். மாற்றுத் துணிகள் உள்பட சுமைதூக்குபவர் கையில். என் கணவர் வெறும் கையுடனும், நான் கையில் கைப்பையுடனும் நிற்கிறோம். சற்றே பதறிப் போய்ப் பார்த்தால் சுமை தூக்குபவர் முன்னால் போய் திரும்பிப் பார்த்து இன்னுமா நீங்க வரலை என்பது போல் அலட்சியமாய்ப் பார்த்துக் கூப்பிடவே சற்றே ஆறுதலுடன் வேக நடை போட்டோம். சுமை தூக்குபவர் வேகத்துக்கு எங்களால் நடக்க முடியவில்லை. அத்தனை வேகம் பேச்சும், நடையும். அவர் சிபாரிசு செய்தது "பரணி" ஹோட்டல். ஆனால் அந்தப் பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டு வந்த இன்னொருவர் கிட்டத் தட்ட எங்களை அடிக்கிறாப்போல் பார்த்து விட்டு, "ஜானகிராமன் ஹோட்டலுக்குப் போங்க! வேறே எங்கேயும் போகாதீங்க!" என்று எச்சரித்து விட்டுப் போனார். சற்றே பயத்துடன், "சரி" என்று சொல்லிவிட்டுப் பின் ரெயில் நிலைய வாசலுக்கு வந்தால் மறுபடி சாமான்கள் பிடுங்கப் பட்டது.

"என்ன இது இந்த ஊரிலே? இப்படித்தானா? என்று நினைப்பதற்குள் சுமை தூக்குபவர் எங்களைப் பார்த்து, "அவர் ஒரு ஆட்டோக்காரர். உங்களை ஜானகி ராமன் ஹோட்டலில் இறக்கி விடுவார்." என்று சொல்லிவிட்டுப் பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு சிட்டாகப் பறந்து விட்டார். நாங்கள் இப்போ ஆட்டோக் காரரைத் தேடணும். வேக நடை போட்டால் வரிசையாக ஆட்டோக்கள். எங்கே இருக்கிறார்? எங்க சாமான்களோடு வந்தவர்? அதற்குள் ஒருத்தர் நாங்க தேடறதைப் பார்த்துட்டு, "அதோ, அந்த முதல் ஆட்டோ, என்றார். முதலில் வரிசையாக நான்கு ஆட்டோக்கள். ஒவ்வொரு ஆட்டோவிற்கும் உள்ளே பார்த்து எங்களோட ஒரு பையை வைத்து (இதுக்குன்னே அந்தப் பையை எடுத்துட்டுப் போவோம்) அடையாளம் கண்டு ஆட்டோவில் ஏறி உட்கார்ந்து ஆட்டோக் காரரிடம் என்ன இது? இப்படிப் பண்ணினீங்க? என்று கேட்டால் அவர் எனக்குத் தான் உங்களைத் தெரியுமே? நான் கூப்பிட்டு உட்கார்த்தி வச்சுட்டுத் தானே போவேன்! என்ன பயம்? இது பட்டணம் இல்லை!" என்றார். இருந்தாலும் ஆட்டோக்காரர் முகம் கூடத் தெரியாத அளவு இவ்வளவு வேகத்துடன் அவர் ஓடியது தேவைதானா என்று எனக்குப் புரியவில்லை.

ஜானகிராமன் ஹோட்டலில் போய் இறங்கினதும் அறை வாடகைக்கு எடுத்து விட்டு உணவுகளை அறையிலேயே பெற்றுக் கொள்ளும் வசதி உண்டா எனக் கேட்டோம். அந்த வரவேற்பாளிக்கும், வரவேற்பாளருக்கும் கொஞ்சம் சந்தேகம், நாங்க என்ன அவ்வளவு பெரிய மனுஷங்களா என்று. இருந்தாலும் மரியாதையுடன் இருக்கு என்றார்கள்.. அவர்கள் சந்தேகத்தைப் பார்த்தால் எனக்குச் சந்தேகமாய் இருந்தது. என்னவோ என நினைத்து 4வது மாடியில் உள்ள அறைக்கு வந்தால் (நல்லவேளை லிஃப்ட் இருக்கிறது), அறை சுத்தமோ, சுத்தம்! நல்ல பராமரிப்பு. மனதுக்கு நிம்மதியாயும் திருப்தியாயும் இருந்தது. ரூம் செர்வீஸ் மெனு கார்ட் இருந்தது. வேறே ஒண்ணும் சாப்பிட முடியாது. ஒரு பாலாவது சாப்பிடலாம் என மெனு கார்டை எடுத்துப் பார்த்தால் தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது.