இந்தக் கதையை எப்படி முடிக்கிறது?

ரம்யாவுக்குப் புகுந்த வீடு சொர்க்கமாகவே இருந்தது.  அன்பான கணவன்,  அவளை மதித்து அவள் ஆசைகளைக் கேட்டறியும் மாமனார், மாமியார்கள்,  அவளைத் தங்கள் சகோதரி போல் நடத்தும் நாத்தனார்கள் என அவளுக்கு இது நிச்சயமாய் ஒரு புது உலகம் தான்.  பிறந்த வீட்டில் எந்நேரமும் ராதாவை ஏதாவது ஒரு காரணத்துக்காகக் குற்றம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் வித்யாவின் நினைவு வந்தது அவளுக்கு.  இத்தனைக்கும் தப்பெல்லாம் ராதா மேல் இருக்காது.  இந்தச் சந்துரு அண்ணா கொஞ்சம் கண்டித்திருக்கலாமோ?  ஆரம்பத்திலேயே கண்டித்திருக்க வேண்டும்.  என்ன இருந்தாலும் தன் மனைவியை விட்டுக் கொடுத்திருக்கலாமோ?  ரம்யாவுக்குச் சந்துருவின் மேலும் தப்பு எனத் தோன்றியது.  இங்குள்ளவர்களுக்கு இவள் சந்துருவின் பெண் அல்ல எனத் தெரியாது.  அவ்வளவு ஏன்?  அவள் பிறந்த வீட்டிலேயே ரம்யா, அகிலாண்டம், ராதா, சந்துரு இவர்களைத் தவிர ராதாவின் சிநேகிதி ஒருத்திக்கு மட்டும் தான் ஓரளவு உண்மைகள் தெரியும்.  

வித்யாவுக்கெல்லாம்  எந்த விஷயமும் தெரியாது.  இது கொஞ்சம் கஷ்டமான  சூழ்நிலை.  முள் மேல் போட்ட சேலையை, சேலையும் கிழியாமல், முள்ளும் குத்தாமல் எடுக்க வேண்டும்.  முதலில் நம் கணவன் பாஸ்கரிடம் சொல்லிவிட வேண்டும்.  ஏனெனில் ராதாவுக்குக் குழந்தை பிறந்தால் அந்தக் குழந்தைக்குத் தான் சந்துருவின் சொத்துக்கள் சேர வேண்டும்.  நாம் வாங்கிக் கொண்டால் அதைவிடப் பெரிய கொடுமை வேறு இல்லை.  உண்மை தெரியாமல் இவங்கல்லாம் எல்லாச் சொத்தும் எனக்கும் பங்கு இருக்குனு நினைச்சுப்பாங்க.  அதை ஆரம்பத்திலேயே கிள்ளி எறிந்துவிட வேண்டும்.   ரம்யாவின் எண்ணங்களில் மாமியாரின் அழைப்பு குறுக்கிட்டது.

"இதோ, அம்மா வந்துவிட்டேன்."  என ஓடினாள் ரம்யா.  "மெல்ல, பார்த்து வா அம்மா, அவசரம் ஒண்ணுமில்லை.  என்னோட அக்கா வீட்டுக்காரர் உன்னைப் பார்க்க வரப் போறார்.  கூடவே அக்காவும் வராங்க.  அவங்க  வட நாட்டிலேயே இருக்கிறாங்க.  இங்கே அக்கா வீட்டுக்காரர் அத்திம்பேரின் ஒரே தங்கையைக் கல்யாணம் செய்து கொடுத்திருந்தாங்க.  அந்தத் தங்கைக்காரி பிரசவத்திலே போயிட்டாளாம்.  மனசு வெறுத்துப் போன அவர் அதுக்கப்புறமா இங்கே வரதே இல்லை. அக்கா மட்டும் தான் வந்துட்டுப் போவாதங்கையைக் கல்யாணம் செய்து கொடுத்த இடமும் உங்க ஊர் தான். மத்த விபரங்களெல்லாம் நான் கேட்டுக்கலை.  தங்கை குழந்தையும் போய், தங்கையும் போனப்புறம் அவங்க உறவு எதுக்குனு இருந்துட்டார். இப்போ என்னமோ திடீர்னு மனசு மாறி இருக்காப்போல இருக்கு.  வயசாச்சு இல்லையா?  பழைய சொந்தங்களை எல்லாம் பார்க்க ஆசை வந்திருக்கும்.  அதான் வரார். " என்று முடித்தாள்.

"சரி அம்மா.  அவங்க கிட்டே நான் எப்படி நடந்துக்கணும்?"  ரம்யா கேட்க, "என் கண்ணே, நீ எப்போவும் போல் இருந்தாலே போதும்டி அம்மா.  உனக்கு என்ன குறை!  அதான் உன் அம்மாவும்,அப்பாவும் உன்னை நல்ல குணங்களோடும், பெரியவங்க கிட்டே மரியாதை காட்டறாப்போலயும் வளர்த்திருக்காங்களே.  இந்த ராதா ரொம்பச் சின்னப் பொண்ணாக இருந்தாலும் குழந்தை வளர்ப்பில் நிபுணி போல!  எனக்குக் கூடத் தெரியலை; உனக்கு எல்லாமும் சொல்லிக் கொடுத்திருக்காளே!"  என்றாள் அவள் மாமியார்.  ரம்யாவின் கண்களில் கண்ணீர் ததும்பியது.  இந்த ராதாவைத் தான் எப்படி எல்லாம் நடத்தி இருக்கோம் என நினைத்து மனம் வருந்தியது.  வெட்கமாகவும் வந்தது.  இன்னிக்கு அவள் வளர்ப்பினாலே தானே நாம இங்கே நல்ல பெயர் வாங்கிக்க முடியுது என எண்ணி அவள் மனம் நன்றியினால் நிறைந்தது.  உடனே ராதாவைப் பார்க்க வேண்டும் போலவும் இருக்க, தன் கைபேசியை எடுத்து ராதாவை அழைத்தாள்.

மறுமுனையில் ராதா எடுக்க, " என்ன அம்மா மன்னி? மன்னி அம்மா?  நான் சொல்லி இருந்தேனே,  அந்தக் கட்டளையை நிறைவேற்றினீங்களா ரெண்டு பேரும்?" எனக் கேட்டாள் ரம்யா.  ராதா சிரித்தாள்.  அவள் சிரிப்பில் தெரிந்த உள்ளார்ந்த மகிழ்ச்சியை உணர்ந்தாள் ரம்யா.  " என்ன ரிசல்ட்?" என்று கேட்க, "அவசரக்குடுக்கை,  அரசமரத்தைச் சுத்திட்டு அடிவயித்தைத் தடவினால் குழந்தை வந்துடுமா? கொஞ்சம் பொறு.  இன்னும் உங்க பாட்டியம்மா மனதை மாத்த முடியலை.  அவங்க இங்கேயே டேரா போட்டுக் கொண்டு நாங்க ரெண்டு பேரும் தனியாச் சந்திக்கிறதைக் கூடிய வரை தவிர்க்கிறாங்க. "  ராதா சொல்லிக் கொண்டு போக அப்போது அகிலாண்டத்தின் குரல் அங்கே கேட்டது.  "யாரோட பேசறே போனிலே?"

"ரம்யா தான் கூப்பிட்டாள்."  ராதா மென்று விழுங்க, "நகரு, பெரிசாப் பேச வந்துட்டா, பெத்து வளர்த்தாப்போல.  நான் பேசறேன் குழந்தை கிட்டே.  எப்படி இருக்காளாம்? எப்படி வைச்சுக்கிறாங்களாம்?  குழந்தை கண்கலங்காம வைச்சுக்கிறாங்களாமா?' என்றெல்லாம் கேட்டபடி ராதாவிடமிருந்த கைபேசியைத் தான் வாங்கினாள் அகிலாண்டம்.  "குழந்தை, எப்படிடி இருக்கே?"

மறுமுனையில் அமைதி.  விஷயம் புரிந்து கொண்ட  ரம்யா அகிலாண்டத்தோடு பேச விரும்பாமல் போனை வைத்துவிட்டாள்.  ரம்யா மாமியாரின் அக்கா  பார்வதியும் அவள் கணவர் கிருஷ்ணமூர்த்தியும் இரண்டு நாட்களில் வந்துவிட்டார்கள்.  அவர்கள் வந்து அவங்க சொந்தக்காரங்க வீட்டிலே இறங்கிட்டு பின்னரே இங்கே வந்தார்கள்.  வந்தப்போ ரம்யாவும், பாஸ்கரும் வெளியே போயிருந்தார்கள்.  ஆகவே அவர்கள் வரும்வரை காத்திருந்தார்கள் இருவரும்.  வெளியே சென்ற இருவரும் திரும்பி வருகையில் கிருஷ்ணமூர்த்தி மட்டும் ஹாலில் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருக்க, அக்காவும், தங்கையும் உள்ளறையில் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். ரம்யாவின் மாமனார் ஷட்டகர் அருகே அமர்ந்து கொண்டு அவ்வப்போது ஏதானும் பேசுவதும் திரும்பித் தொலைக்காட்சியைப் பார்ப்பதுமாக இருந்தார்.  ரம்யாவும், பாஸ்கரும் உள்ளே நுழைவதைப் பார்த்த கிருஷ்ணமூர்த்தி, ரம்யாவை ஏற, இறங்கப் பார்த்தார்.

"நீ அகிலாண்டத்தின் பெண்ணா?  அவள் ஜாடையை உரிச்சு வைச்சிருக்கே?" என்று கேட்டார்.

ரம்யாவுக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது.  இவருக்கு அகிலாண்டத்தை எப்படித் தெரியும்?  இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டு, "நான் சந்துருவின் பெண்.  என் அம்மா ராதா."  என்றாள்  ரம்யா.  அவளையே கூர்ந்து கவனித்த கிருஷ்ணமூர்த்தி தலையை மட்டும் ஆட்டிக் கொண்டார்.  அவர் முகத்தில் அவள் சொன்னதில் ஏற்பட்ட நம்பிக்கையின்மை அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது.

ரம்யாவின் அடி வயிறு கலங்கியது.  தான் ஒன்று நினைக்க இப்போது வேறொன்று கிளம்புகிறதே.  இது என்னவாக இருக்கும்?   உடனே ராதாவிடம் பேச வேண்டும் போல் இருந்தது ரம்யாவுக்கு.


சீக்கிரம் முடிஞ்சுடும்;  கவலைப்படாதீங்க. :))))))))