தி. ஜானகிராமனின் "உயிர்த்தேன்!"

சமீபத்தில் நிறையவே புத்தகங்கள் இணையத்தின் தயவில் படிக்க முடிந்தது. ஆனால் அதை விட அதிசயமாக தி.ஜானகிராமனின் "உயிர்த்தேன்" கதையை இப்போது படிக்க நேர்ந்தது தான் அதிசயத்திலும் அதிசயம். ஆனந்த விகடன் பைன்டிங்கில், அந்தக் காலத்து கோபுலுவின் படங்களோடு படித்தேன். ஜானகிராமன் அவர்களின்  "அன்பே, ஆரமுதே," தான் முதல் அறிமுகம். அப்புறமாச் சித்தப்பா  ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்க்கும்போது  தி.ஜானகிராமனின் அம்மா வந்தாள் கதையை முதல் முதல் படிக்கையில் அதிர்ச்சி வந்தது.  அதுக்கும் முன்னால் அவரோட "அன்பே, ஆரமுதே!" கதை கல்கியில் தொடராக வந்தப்போ அம்மா படிச்சுச் சொல்லுவாங்க.  பின்னர் நானும் படிச்சேன். என் மனசுக்கு ரொம்பப் பிடிச்சதா இருந்த கதை அது.  அதன் பின்னர் தான் விகடனில் இந்தக் கதையும், "செம்பருத்தி"யும் வந்தது. செம்பருத்தி அரைகுறையா நினைவில் இருக்கு. கிடைச்சாப் படிக்கணும். இப்போ உயிர்த்தேன் கதையைப் பார்க்கலாமா?

கதை முழுக்க முழுக்க ஆறு கட்டி கிராமத்தைச் சுற்றியே வருகிறது.  சென்னையில் தொழில் செய்து நிறைய பணம், காசு பார்த்துவிட்ட பூவராகன் சொந்த ஊருக்குத் திரும்பி வந்து அங்கேயே நிரந்தரமாய்த் தங்க ஏற்பாடு செய்கிறார்.  சொந்த ஊரிலேயே நிலம், நீச்சு, வீடு, வாசல் எல்லாமும் வாங்குகிறார். அவருக்கான வீட்டுக்கு ஏற்பாடுகள் செய்து நிறைவடைவதில் கதை ஆரம்பிக்கிறது.  பூவராகனின் மாமா மகன் சிங்கு என்னும் நரசிம்மன் தான் இந்த உதவியை எல்லாம் கார்வார் கணேச பிள்ளையையும், அவர் மனைவி செங்கம்மாவையும் வைத்துக் கொண்டு செய்து முடிக்கிறார். இந்த செங்கம்மா தான் கதாநாயகி.  முதன் முதல் தன் வீட்டுக்குக் கிரஹப்ரவேசம் செய்யும் பூவராகன் உதவிக்காக வரும் செங்கம்மாவைப் பார்த்து அதிசயிக்கிறான்.  ஏனெனில் செங்கம்மா அழகென்றால் அப்படி ஓர் அழகு! ஆர்ப்பரித்துக் கொட்டும் அருவியைப் போன்ற அழகல்ல.  வற்றாமல் பெருகிக் கொண்டே இருக்கும் ஊற்றுக் கண்ணைப் போன்ற அமைதியான அழகு.  நுங்கும், நுரையுமாக ஆரவாரத்தோடு செக்கச் சிவந்த முகத்தோடு காதலனைக் காணவேண்டி ஓடோடி வரும் புது வெள்ளத்துக்கு அப்புறம் கொஞ்சம் நிதானம் வந்து புக்ககம் வந்துவிட்டோம், இனி ஆட்டம் பாட்டம் எல்லாம் இல்லை என நினைத்துக் கடலரசனைக் காண வேண்டி அமைதியாகவும், நாணத்தோடும், அடக்க ஒடுக்கத்தோடும் செல்லும் நதியின் அழகு.  இப்படிப் பட்ட அழகு இந்த ஊரிலா என மலைத்துப்போகிறார் பூவராகன்.  ஆனால் அவளிடம் அவருக்குத் தப்பான எண்ணமே தோன்றவில்லை. இது ஏதோ தெய்வாம்சம் எனத் தோன்றுகிறது.  செங்கம்மாவைப் பார்த்தாலே விழுந்து வணங்கத் தோன்றுகிறது.

சிவகங்கைச் சீமையில் வயிற்றுக்கு இல்லாமல் வாடிக் கொண்டிருந்த செங்கம்மாவை அவள் தந்தை மூலம் தூரத்துச் சொந்தமான கார்வார் கணேச பிள்ளை இரண்டாம் தாரமாக மணமுடித்துக் கொண்டு வருகிறார்.  இந்தச் செங்கம்மாவுக்கு ஊரின் இரண்டு பட்ட நிலையைக் கண்டு மனதுக்குள் வருத்தம்.  அதோடு இயல்பாகவே அவள் உடலில் ரத்தம் ஓடுவதற்குப் பதிலாக அன்பு தான் ஓடுகிறது.  அனைவரையும் தன் அன்பால் ஆண், பெண் பாகுபாடே இல்லாமல் அரவணைத்துக் கொண்டு வர வேண்டும் என நினைக்கிறாள்.  ஆனால் சரியான சந்தர்ப்பம் கிடைக்கவில்லை.   அவள் இயல்பு இது தான் என அவளுக்கே பூவராகன் வரும் வரை புரியவும் இல்லை அவளுக்கு. ஆறுகட்டி ஊரில் உள்ள பெருமாள் கோயில் கேட்பாரற்றுக் கிடக்கிறது.  சிவன் கோயில் புல், பூண்டு முளைத்துப் பாழடைந்து போய் விட்டது.  இது எல்லாமும் சரி பண்ணணும்.  அதோடு ஊரில் நிலத்தில் பாசனம் செய்யாமல் சோம்பிக் கொண்டு வம்பு பேசிக் கொண்டு கிடக்கும் ஊராரை மாற்ற வேண்டும்.  

ஆனால் இதை எல்லாம் எடுத்துப் பண்ணுவது யார்?  வெளியூரிலிருந்து எக்கச்சக்கமாய்க் காசு, பணத்தோடு வந்திருக்கும் பூவராகன் முதலில்  பெருமாள் கோயில் திருப்பணியை மேற்கொள்ளுகிறான். இத்தனை நாள் சும்மா இருந்த கோயிலில் திருப்பணி ஆரம்பித்தாலும் ஊர்க்காரர்கள் உதவி என்னமோ கிடைக்கவில்லை.  ஒதுங்கியே நிற்கின்றனர். கிடைக்க விடாமல் தடுப்பதும் அந்த ஊர்க்காரனே.  வேலு என்பவன்.  பூவராகன் இப்போது விலைக்கு வாங்கிக் குடி இருக்கும் வீட்டை முழுக்க முழுக்க அனுபவித்துக்  கொண்டிருந்தவன்.  வீட்டுச் சொந்தக்காரர் வீட்டை பூவராகனுக்கு விற்றதில் இருந்து அவனுக்கு மனம் கொதிக்கிறது.  அது மட்டுமில்லாமல் செங்கம்மா வேறு பூவராகன் வீட்டுக்கு உதவியாக வருவதும், போவதுமாக இருப்பதும் அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை.  ஏனெனில் அவன் செங்கம்மாவைக் காதலிக்கிறான்.  பூவராகன் கிரஹப்பிரவேசம் செய்த போது சண்டைக்கு வந்துவிட்டுப் பின்னர் பூவராகனின் அமைதியான போக்கினால் ஏதும் பேச முடியாமல் சென்று விடுகிறான்.  ஆனால் அவன் மனம் இதைத் தனக்குக் கிடைத்த தோல்வியாகவே நினைக்கிறது. இந்த வேலு தான் செங்கம்மாவைக் காதலிக்கிறான். ஆனால் அவனுக்கு மனைவி இருக்கிறாள்.

 இருவருக்குமே திருமணம் ஆகி விட்டது.  வேலுவுக்கு மனைவி இருக்கிறாள். அது போல் செங்கம்மாவுக்கும் கணேச பிள்ளை கணவர்.  அவர் அவளை அருமையாக நடத்தி வருகிறார். அவளும் அவரை முழு மனதோடு நேசிக்கிறாள்.  அன்பு செலுத்துகிறாள்.  கணவன் தனக்கு அளித்திருக்கும் சுதந்திரத்தைச் சரியான முறையில் பயன்படுத்துகிறாள்.  ஆகவே திருப்தியுடன் அவர் சம்மதத்தோடு பூவராகவன் வீட்டில் வேலை செய்யும் செங்கம்மா பூவராகவனுக்கு உடல்நிலை சரியாக இல்லாமல் இருந்தபோது கூட அவனுக்குத் தைலம் எல்லாம் தேய்த்துவிடுகிறாள்.  கணேசபிள்ளைக்குத் தன் மனைவி மேல் இருக்கும் நம்பிக்கை காரணமாக இதைக் கண்டு கோபப்படவில்லை.  எனில் பூவராகவன் மனைவி அதற்கும் மேல்.  செங்கம்மாவைக் குல தெய்வமாகவே கொண்டாடுகிறாள். அவளுக்கும் இதெல்லாம் தவறாகப் படவே இல்லை. இப்போது தான் செங்கம்மாவிடம் இருக்கும் திறமைகளைக் கண்டு கொள்ளும் பூவராகன் அவள் தான் இந்த ஊரின் தலைமையை ஏற்கத் தகுந்தவள் என அவளிடம் பொறுப்பை ஒப்படைக்கிறான்.

இதற்கு நடுவில் ஊரின் விவசாயம் முழுமைக்கும் பூவராகனே பொறுப்பேற்றுக் கொண்டு நடத்திக் காட்டுகிறான்.  அமோக விளைச்சலால் ஊரே மகிழ்ந்திருக்க, வேலு மட்டும் பூவராகனோடு சேராததால் மனம் கொதித்திருக்கிறான்.  ஊர் மக்கள் அனைவருமே இப்போது பூவராகன் பக்கம் வந்துவிட.  கோயில் திருப்பணியும் பூர்த்தி அடைந்து கும்பாபிஷேஹம் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்ததை இப்போது நடத்தி முடிக்க ஆவன செய்கின்றனர்.  வேலுவோ தன்னிடம் இருக்கும் ஊர்ப்பணத்தை செங்கம்மாவிடம் ஒப்படைக்க மறுக்கிறான்.  செங்கம்மாவுக்குப் பெண்களுக்கே உரிய நுட்பமான அறிவால் வேலுவின் எண்ணம் புரிகிறது. ஆகவே அவனிடம் நேரில் போய்ப் பேசி அந்தப் பணத்தை அவனிடம் இருந்து வாங்கச் சென்ற செங்கம்மாவை அவன் கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டுத் தன் காதலைத் தெரிவிக்கிறான்.  அதன் பின்னர் ஊர்ப்பணத்தை அவளிடம் கொடுக்கிறான்.  ஆனால் கோவில் கும்பாபிஷேஹத்தில் கலந்து கொள்ளாமல் ஊரை விட்டுச் சென்றுவிடுகிறான்.  திரும்ப வருகிறானா?

கதையில் முக்கிய பாத்திரங்கள் செங்கம்மா, கார்வார் கணேச பிள்ளை, பூவராகன், அவன் மனைவி, பெண்கள், வரதன், ஆமருவி, பூவராகனின் சிநேகிதி அனு, வேலு போன்றோர் தான்.

இதில் அனுவைப் பற்றி முதலில் படிக்கையில் மனம் ஒரு மாதிரித் தான் ஆகிறது.  ஆனால் அவள் வாழ்க்கை அவளுடையது, அவள் தேர்ந்தெடுக்கும் வாழ்க்கையை வாழ அவளுக்கு உரிமை உண்டு என்பதைப் பார்த்தால் அனுவின் பக்கத்து நியாயமும் புரிகிறது.  முற்றிலும் வேறுபட்ட வாழ்க்கை முறைகளைக் கொண்ட அனுவும், செங்கம்மாவும் அன்பினால் இணைகிறார்கள்.  அனுவை செங்கம்மா புரிந்து கொள்கிறாள்.  செங்கம்மாவையும், கணேசபிள்ளையையும் அனுவும் புரிந்து கொள்கிறாள் வெளியூர் சென்ற வேலு கார்வார் கணேச பிள்ளைக்குக் கடிதம் எழுதி அனுப்புகிறான்.  அதை செங்கம்மாவும், கணேசபிள்ளையும் சேர்ந்து படிக்கின்றனர்.  வேலு என்ன ஆனான் என்பது அதிலிருந்து தெரிகிறது.

மற்றபடி சென்னையில் வளர்ந்திருந்தாலும் பூவராகனின் பெண்கள் குடும்பக் கலாசாரத்தை ஒட்டி வளர்ந்திருப்பது குறித்துப்பல இடங்களில் வருகிறது. அதோடு பூவராகனும் செங்கம்மாவைப் பற்றி அவன் மாமன் மகனோடு பேசும் இடம் அருமை.  துளிக்கூட விரச பாவமே இல்லாமல் தன் மனதை வெளிப்படுத்தும் பூவராகன். அதைப் புரிந்து கொள்ளும் நரசிம்மன்.  இப்படியும் மனிதர்கள் இருப்பார்களா என்னும் எண்ணமே தோன்றுகிறது!

படித்தால் பற்பல சிந்தனைகளை ஏற்படுத்தும் புத்தகம். அன்பினாலேயே அனைவரையும் கட்டலாம் என்பதை தி.ஜானகிராமன் அழகாகச் சொல்லி இருக்கிறார்.  நடைமுறை சாத்தியங்கள் இப்போதும் அப்படித் தான் இருந்தும் வருகிறது. செங்கம்மாவே அழகாய்ப் பிறக்காமல் வேறு மாதிரி பிறந்திருந்து இப்படி எல்லாம் நடந்திருந்தால்?  அந்த ஒரு எண்ணம் அவளையும் தாக்கவே அவள் தனக்குக் கிடைத்த கெளரவத்தை  எல்லாம் பெரிசு பண்ணவே இல்லை.  இயல்பாகவே இருக்கிறாள்.  ஆனால் கடைசியில் அவளுடைய அன்பெனும் வேள்விக்குக் கொடுக்கப்பட்ட ஆஹுதி தான் கதையின் முக்கியமான அம்சம். உயிராகிய தேனை மாந்தி மாந்திக் குடித்த ஓர் உயிர், செங்கம்மாவை அடைய முடியாமல் தவித்த ஓர் உயிர். கதை படியுங்கள் புரியும்.

புத்தகமாக வெளி வந்திருக்கலாம்.  அது பற்றித் தெரியவில்லை.  என்றாலும் ஜானகிராமனின் கதைகள் அனைத்துமே புத்தகமாக வெளி வந்திருக்கின்றன. ஆகவே இதுவும் வந்திருக்கலாம்.