கண்ணன் வருவான், கதை சொல்லுவான் - கோவர்தன கிரிதாரி!

இரவு என்னமோ அமைதியாகத் தான் இருந்தது ஆரம்பத்தில். தெளிந்த வானில் விண்மீன்கள் பளிச்சிட்டன. காற்றும் அமைதியாகத் தென்றலாகச் சுகமாய் வீசிக் கொண்டிருந்தது. “ராஸ்” ஆடி முடித்துக் களைத்துப் போன கோபர்களும், கோபியர்களும் தங்கள் தங்கள் வண்டிக்கு அருகே போட்டிருந்த கூடாரங்களில் சென்று தங்கள் குடும்பத்தினரோடு தூங்க ஆரம்பித்தனர். அனைவருக்கும் நல்ல ஆழ்ந்த உறக்கம். விழா இனிமையாக முடிந்தது. எதிர்க்க வந்த ஐயனும் ஓடி விட்டான். கண்ணனைப் போன்றொரு தலைவன் கிட்டுவானா? சுற்றுவட்டாரமே அமைதியில் ஆழ்ந்திருந்தது. திடீரென நடு இரவில் ஒரு சிறிய கறுப்புப் பொட்டு விண்ணில் தோன்றியது. கூர்ந்து நோக்கினால் மட்டுமே அது கரு மேகம் எனப் புரியும். ஒரு பொட்டைப் போல் தோன்றிய அந்தக் கருமேகம் திடீரென வளர்ந்து பெரியதானது. விண்ணை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டது. கூடாரங்களில் தூங்கியவர்களில் இயற்கை உபாதைகளுக்கென விழித்த சிலர் திடீரெனக் கவிந்த இந்த இருட்டால் கொஞ்சம் கலவரம் அடைந்தனர். பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே காற்றும் ஆரம்பித்தது. ஒரே சீரான தாளகதியில் வீசிக் கொண்டிருந்த காற்று, இப்போது வலுவடைந்து வேகமாய்த் தாறுமாறாக வீச ஆரம்பித்தது. காற்றின் வேகம் கூடாரங்களைப் பிய்த்துப் போடும்போல் இருந்தது.

அடுத்துப் பேரிடியும், மின்னலும் ஆரம்பித்தது. இடியின் சப்தத்தாலும், மின்னலின் “பளீர்” “பளீர்” என்ற ஒளியாலும் அங்கே கட்டப் பட்டிருந்த ஆவினங்கள் கொஞ்சம் அசெளகரியமாய் உணர்ந்தன போலும். எங்கே பார்த்தாலும் அவற்றின் அவலக்குரல், “அம்மா, அம்மா” எனக் கேட்க ஆரம்பித்தது. தங்கள் செல்வங்களான பசுக்களையும், கன்றுகளையும், காளைகளையும் காக்கவேண்டி எழுந்த கோபர்களும், கோபியர்களும் இருண்ட வானத்தைப் பார்த்துக் கவலை கொண்டனர். இப்படி ஒரு இருட்டா?? கும்மிருட்டு, மையிருட்டு என்றெல்லாம் சொல்லுவார்களே, அதை விடக் கூட இது மோசமாய் இருக்கே? எதிரே ஆள் நிற்பது கூடத் தெரியவில்லையே? சட்டென ஒரு வயதான கோபருக்குத் தோன்றியது. நிச்சயம் இது கோபம் கொண்ட இந்திரனின் செயலே தான். அவனல்லவோ மழைக்கு அதிபதி? அவனை மறந்துவிட்டோமே? ஒரு சின்னப் பையனின் முட்டாள்தனமான புத்திமதியில் மயங்கிவிட்டோமே? இப்போ என்ன நடக்கப் போகிறது? இந்திரா, ஓ இந்திரா, எங்களைக் காப்பாய்!

மழைக்கடவுளான இந்திரனுக்கு உண்மையாகவே கோபம் தான் போல். மழை ஊழிக்காலத்துப் பிரளயத்தைவிட மோசமாய்ப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. முகத்தில் வந்து அறையும் மழைப் பிரவாகம். யாருக்கும் என்ன நடக்கிறதெனப் புரியாமல் மழையின் வேகம் எந்தச் செயலையும் செய்யவிடாமல் தடுத்தது. கூடவே வாயுவின் சேஷ்டைகளும் ஆரம்பித்தன. காற்றின் வேகத்தால் கூடாரங்கள் பிய்த்துக் கொள்ள அனைத்துக் கோபர்களின் குடும்பங்களும் மழை நீரில் தத்தளிக்க ஆரம்பித்தன. மழை நம்மை முற்றிலும் மூழ்க அடிக்கும் முன்னர் நாம் விருந்தாவனத்தை எவ்வாறேனும் சென்றடையவேண்டும். இதுவே அவர்கள் எடுத்த முடிவு. ஆனால் அவர்களால் ஒரு அடி கூட எடுத்து வைக்க முடியவில்லை. மின்னலின் ஆங்காரமான ஒளி கண்ணையே பறித்துவிடும்போல் இருந்தது. கூடவே இடி மேல் இடியாகப் பெரும் சப்தத்துடன் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. மெல்ல மெல்ல இரவும் கழிந்து பொழுது விடிந்தது, சூரியனும் வந்துவிடுவான் என நினைத்தனர். ஆனால் என்ன இது? பொழுது என்னமோ விடிந்தாச்சு, சூரியனும் வந்துவிட்டான் போல? ஆனால் இங்கே என்ன இத்தனை இருட்டு? ஆஹா, நாம் நன்றாக வசமாக மாட்டிக் கொண்டுவிட்டோமே? எங்கே பார்த்தாலும் மழை நீர் வெள்ளம்போல் பிரவாகம் எடுத்து ஓடுகிறது. குளங்களை விட ஆழமாய் மழை நீர் ஆங்காங்கே ஒரு இரவில் தேங்கிக் கிடக்கிறதே. விருந்தாவனம் செல்லும் பாதை எல்லாம் மூழ்கிவிட்டதே?எப்படிச் செல்வோம் நாம்? கண்ணா, கண்ணா, என்ன வேலை செய்தாயடா?? இப்படி எங்களை மாட்டி வைக்கவேண்டும் என எத்தனை நாட்கள் திட்டம் போட்டாய்? ஆனால் கண்ணன் என்ன சும்மாவா இருந்தான்? அடிவானில் முதன் முதல் கறுப்புப் பொட்டாய் மேகம் தோன்றும்போதே விழித்தவன், இத்தனை அமர்க்களத்தையும் பார்த்துக்கொண்டு வாளா இருப்பானா என்ன??? இந்த இந்திரனை ஒரு கை இல்லை, இரண்டு கையும் பார்க்கவேண்டும். கோவர்தன மலையைக் கண்ணன் நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் வந்து பார்த்திருப்பதால் அதன் ஒவ்வொரு மூலை, முடுக்கையும் நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தான். தன் நண்பர்களை அனைவரையும் திரட்டினான். வெற்றிடமாய் இருந்த இடங்களிலும் குழிவாய் இருந்த இடங்களிலும் சென்று அவற்றின் மூலம் ஒரு பெரிய குகை போன்ற அமைப்பு ஒன்றை ஒரு பெரிய பாறையை நகர்த்தியதன் மூலம் ஏற்படுத்த ஆரம்பித்தான். வருவதை முன் கூட்டி எதிர்பார்த்தாற்போல் கண்ணன் இந்த இடத்தில் இப்படி ஒரு வெற்றிடம் உள்ளே இருக்கும் என்பதைக் கற்களைத் தட்டிப் பார்த்தும், சத்தம் கொடுத்துப் பார்த்தும் தெரிந்து வைத்திருந்தான். அது இப்போது நல்லதாய்ப் போய்விட்டது. இளைஞர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து அந்தப் பெரிய பாறை போன்ற அமைப்பை குகையாக இருக்கலாம் என்ற அநுமானத்துடன் தோன்றிய இடத்திலிருந்து நகர்த்த ஆரம்பித்தனர். மெல்ல மெல்ல பாறையை நகர்த்தினார்கள். இதைப் பார்த்து மற்றவரும் உதவிக்கு வரச் சுற்றிலும் இருந்த பெரிய பாறைகள், சிறிய பாறைகள் அப்புறப் படுத்தப் பட்டன. உள்ளே குகை திறந்தது. வெளிச்சம் தெரிந்தது. வெற்றிக் கூச்சல் இட்டனர் அனைவரும்.

கண்ணன் மேல் நம்பிக்கை இழக்காமல் இருந்த கோபியர் அனைவரும் இவ்வளவு நேரம் மாடு, கன்றுகளைப் பராமரித்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் இந்தக் கூக்குரல் கேட்டு உடனே ஓடி வந்தனர். அதிசயம் ஒன்று நடக்கும், அதுவும் அது கண்ணன் மூலமே நடக்கும் என்பதை அவர்கள் அறிந்தே வைத்திருந்தனர். கண்ணன் அவர்களை முதலில் குழந்தைகளைக் கொண்டு வந்து குகைக்குள்ளே விடச் சொல்லிவிட்டு, பின் மெதுவாய் அந்தக் குகையை மூடிக் கொண்டிருந்த ஒரு பெரிய பாறையை மலையின் நடு வயிறு என்று சொல்லப் படும் இடத்திலிருந்து நகர்த்தினான். கண்ணனின் முயற்சியைக் கண்ட அனைவரும் இப்போது அவனுக்குக் கை கொடுக்கப் பாறை நகர்த்தப்பட்டு ஒரு பெரிய நகரமே குடி இருக்கும் அளவுக்கான இடம் தென்பட்டது. திடீரென இடித்த இடியில் அந்த இடமே பூகம்பம் வந்தது போல் நடுங்க, எடுக்கப் பட்டுக் கொண்டிருந்த பெரிய பாறை அனைவர் கைகளில் இருந்தும் நழுவ, கண்ணன் ஒருவனே அந்தச் சிறு மலை போன்ற பாறையைத் தாங்கிப் பிடித்தான். சந்தோஷக் கூச்சலுடன் அனைவரும் அந்த மலைக்குடைக்குக் கீழ் புகுந்து கொண்டு ஆர்ப்பரிக்க ஆரம்பித்தனர்.

அப்பாடா, இந்த அற்புதத்துக்கு முன்னர் இந்திரனால் என்ன செய்ய முடியும்? கண்ணா? கண்ணா? ஸ்ரீவாசுதேவ கிருஷ்ணா? நீ உண்மையிலேயே அந்த மஹா வாசுதேவன் தானோ? அனைவரும் சொல்லுவது உண்மையோ? நீ அருகையில் இருக்கும்போது எங்களுக்கு எப்படிப் பட்ட துன்பம் நேர்ந்தாலும் சூரியனைக் கண்ட பனித்துளி போல் விலகி ஓடுகின்றதே? கோபர்களும், கோபிகளும் ஆனந்தம் தாங்க முடியாமல் பலவாறு வாழ்த்துப் பாடி கிருஷ்ணனைக் கொண்டாடினார்கள். அனைவரும் கிருஷ்ணனைப் பார்த்த பார்வையில் அன்பு மட்டுமின்றி இப்போது மிதமிஞ்சிய பக்தியும் கூடி இருந்தது. இந்தக் கிருஷ்ண வாசுதேவனும் தாங்களும் வேறு அல்ல. தாங்கள் அனைவருமே கிருஷ்ண வாசுதேவன். கிருஷ்ண வாசுதேவனே இந்தக் கோகுலத்து அனைத்து மக்களுமாய் இருக்கின்றான். அனைவருக்கும் புரிந்தது, இந்தப் பந்தம் எந்நாளும் யாராலும் பிரிக்க முடியாத ஒன்று என. கிருஷ்ணன் தங்களுக்கு உரியவன், தங்களுடையவன் என்ற எண்ணம் அனைவருக்கும் தனித்தனியாக ஏற்பட்டது. அப்போது ஒரு கோபி “ஏ, கோவிந்தா!” என்று கூவினாள். அனைவரும் திகைப்போடு பார்க்க”கோவர்த்தன கிரிதாரி, நீ எங்கள் கடவுள்!” என்று மனம் நிறைவான பக்தியுடன் சொல்ல, கண்ணனோ “இல்லை நான் உங்களில் ஒருவன். உங்களுடன் இதோ அடுத்த பெளர்ணமி இரவில், யமுனை நதிக்கரையில் “ராஸ்” ஆடப் போகிறவன். இனி நாம் இந்திரனுக்காகப் பயப்பட வேண்டாம். இந்திரனுக்காக விருந்தாவனத்து ஒரு பகுதியினர் எடுக்கும் விழாவையும் போய்ப் பார்க்கலாம். வாருங்கள், இதோ சூரியன் உதித்துவிட்டான். ஒளி பிறந்து விட்டது.” என்று அழைத்தான்.

அடுத்துக் கம்சன் என்ன எண்ணத்தோடு இருக்கிறான் என்பதையும், தேவகியின் நிலைமையும் என்ன என்று பார்ப்போம்.