பார்வை முதிர்ந்தது! மனம்?

 கல்யாணி கொஞ்ச நாட்களாகவே  கவனித்து வந்தாள்.  அவள் மாமனாரும், மாமியாரும் தனியாக ஏதோ ரகசியமாகப் பேசிக் கொண்டனர்.  என்னவென்று அவளுக்குப் புரியவில்லை.  இது வரை அப்படி நடந்ததில்லை. அவளும் திருமணமாகி இந்த வீட்டுக்கு வந்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகின்றன.  அவள் கணவன் சொல்லிக் கொள்ளும்படி நிறையச் சம்பாதிக்காவிட்டாலும், குடித்தனம் நடத்தப் போதுமான அளவு சம்பாதித்து வந்தான்.  மாமனாருக்கும் ஓய்வூதியம் ஏதோ வந்து கொண்டிருந்தது.  ஆனால் அதை எடுப்பதில்லை என ஒரு வைராக்கியமாகவே அவள் கணவன் இன்று வரை இருந்து வருகிறான். அந்தப் பணம் தனியாகச் சேர்ந்து போய்  இன்று லக்ஷங்களில் இருந்தது.  வட்டி கிடைத்தது என்றாலும் அதையும் எடுக்க விடுவதில்லை.

தாய், தந்தையைப் பாதுகாக்கவேண்டியது தன் கடமையே எனத் தானே அவர்களுக்காகவும் செலவு செய்து வந்தான். அவர்கள் இருந்த வீடு அவள் கணவன் திருமணத்துக்கு முன்னரே அப்படி, இப்படி சிறுகச் சிறுகச் சேமித்துக் கட்டிய வீடு.  ஒரே படுக்கை அறை கொண்ட அந்த வீட்டில் அந்தப் படுக்கை அறையில் தன் தாய், தந்தைக்காக வெஸ்டர்ன் கழிவறையும், ஏ.சியும் போட்டு வைத்திருந்தான். அவள் திருமணம் ஆகி வரும்வரை அவர்கள் அங்கே தான் படுத்திருந்தனர். அவள் வந்ததும் ஓரிரு தினங்கள் அங்கே இருவரும் தனிமையாக இருந்தனர்.  ஆனால் அதுவே அவள் கணவனால் பொறுக்க முடியவில்லை.  பெற்றோரையும் வந்து அந்த அறையில் படுக்க வைத்தான்.  நால்வரும் அங்கே தான் படுத்து வந்தனர்.

வெளியே உள்ள கூடத்தில் பீரோ, வந்தவர் அமரும் சோஃபா, சுவாமி அலமாரி போன்றவை இருந்ததால் படுக்க வசதி இல்லை. அப்படியும் ஓரிரு சமயங்களில் அவள் கணவன் அங்கேயே சோஃபாவில் படுப்பான்.  அவள் மாமியார் மாமனாரும் காலை விரைவில் எழுந்து சுவாமிக்கு பூஜை செய்யும் வழக்கம் உள்ளவர்கள்.  காலையில் கூடத்தில் படுத்திருக்க முடியாது. வேறு வழி ஏதும் இல்லை என்பது தெரிந்தாலும் கல்யாணிக்குப் பெரிய மனம். கிணற்று நீரை வெள்ளமா கொண்டு போகும் என நினைத்த வண்ணம் பொறுமையாகவே இருந்தாள்.  மாமனார், மாமியாரையும் கண்ணுக்குக் கண்ணாகக் கவனித்து வந்தாள்.  அவள் பெற்றோரும் இதையே வலியுறுத்தினார்கள்.  அப்படி எல்லாம் இருந்தவளுக்கு அதிர்ச்சி தரும் விதமாக அன்று மாலை அவள் கணவன் அலுவலகத்திலிருந்து வந்ததும் அவர்கள் தாங்கள் இருவரும் முதியோர் இல்லம் போகப் போவதாகவும், அதற்கான ஏற்பாடுகளை எதிர்வீட்டுப் பையர் மூலம் செய்துவிட்டதாகவும், நாளை நாள் நன்றாக இருப்பதால் நாளையே அதிகாலை தங்களைக் கொண்டு முதியோர் இல்லத்தில் விடும்படியும் பிள்ளையிடம் கூற அவள் கணவனோ திரும்பிக் கல்யாணியைப் பார்த்தான்.

அப்பப்பா!  அவன் பார்த்த பார்வை! கல்யாணியின் உடல் பதறியது.  அவள் மனமே நடுங்கியது.  பகவானே!  அவள் ஏதும் சொல்லவும் இல்லை, செய்யவும் இல்லையே!  ஆனால் இவர்கள் இப்படி ஒரு குண்டைத் தூக்கிப்போட்டிருக்கார்களே! அவள் கணவனோ அவளை ஒன்றுமே கேட்காமல் உடனேயே பெற்றோரைப் பார்த்து, "அதெல்லாம் நான் இருக்கும் வரையில் அனுமதிக்க மாட்டேன்!" என்று கறாராகச் சொன்னான். ஆனால் அவர்களோ சிரித்தனர்.

"அப்பா, குழந்தை, நாங்க ஒரு மலையாள ஜோசியரைப் பார்த்தோம்.  கோயிலுக்குப் போயிட்டு வரும் வழியில் எதிர்ப்பட்டார்.  எங்களைப் பார்த்ததுமே நீங்க ரெண்டு பேரும் பிள்ளை கிட்டே இருந்து பிரிஞ்சு இருங்க; இல்லைனா ஆபத்துனு சொல்லிண்டே போயிட்டார்.  அதுக்கப்புறமாத் தான் நாங்க இந்த முடிவுக்கு வந்தோம். எங்களுக்கு வேண்டியது எல்லாம் நீ நல்லா சிரஞ்சீவியா வெகுகாலம் இருக்கணும்ங்கறது தான்."  என்றனர்.  அன்று இரவு முழுவதும் பெற்றோரிடம் தூங்காமல் விழித்திருந்து ஐந்து நிமிஷத்துக்கு ஒருதரம் முடிவை மாற்றிக்கொள்ளச் சொல்லிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் கல்யாணியின் கணவன். ஆனால் அவர்களோ முடிவை மாத்திக்கச் சம்மதிக்கவே இல்லை.  மறுநாள் கல்யாணியும் கூடப் போய் அவர்களை முதியோர் இல்லத்தில் சேர்த்துவிட்டு வந்தார்கள்.  அவள் பக்கம் திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை அவள் கணவன். அவள் வீடு இருக்கும் தெரு வந்ததும் அவளிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் நேரே அவன் அலுவலகம் செல்லும் பாதையில் திரும்பிப் போயே போய்விட்டான்.

அன்றிரவு அவன் அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பியதும் சாப்பாடு எடுத்து வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தாள் கல்யாணி.  ஆனால் அவனோ படுக்கை அறைக்குள் சென்றவன் வெளியே வரவே இல்லை.  மெல்லச் சென்று அறையைத் திறக்க முற்பட்ட கல்யாணி படுக்கை அறைக் கதவு உள்பக்கம் சார்த்தித் தாழ்ப்பாளிட்டிருந்ததைக் கண்டதும் வெட்கத்திலும், அவமானத்திலும் உள்ளம் குன்றிப் போய்விட்டாள்.  இருந்தாலும் அவன் சாப்பிட வில்லையே என்பதை நினைத்துக் கொண்டு  சாப்பிட அழைத்துக் கதவைத் தட்டினாள்.  கதவு திறக்கவே இல்லை.