பார்வை முதிர்ந்தது! மனம்????

முதிர்ந்த பார்வை

மீண்டும் மீண்டும் அவனுக்குத் தன் மனைவி மீதுதான் ஒரு சந்தேகம். தான் ஆபீஸுக்குப் போனபின், தன் பெற்றோர்கள் மனம் புண்படும்படி ஏதாவது பேசி, தவறாக அவர்களுக்கு ஏதாவது மன வருத்தம் ஏற்படும்படி நடந்து கொண்டிருப்பாளோ! பலமுறை அது விஷயமாக அவளிடமே கேட்டும் அவளிடமிருந்து, எந்த ஒரு உண்மையையும் அவனால் வரவழைக்க முடியவில்லை.  

சிவப்பு வண்ணத்தில் கதை "முதிர்ந்த பார்வை" யில் திரு வைகோவின் பார்வை.  அதற்கான என் பார்வை கீழே


கல்யாணியும் அவள் கணவனும் திருமணமான முதல் இரவன்றும், மறுநாளும் மட்டும் தனித்திருந்தார்கள்.  அப்போதெல்லாம் பாதி வெட்கமும், பாதி தயக்கமுமாக எதுவும் மனம் விட்டுப் பேசிக் கொள்ளவில்லை.  அதன் பின்னர் வந்த நாட்களில் இருவரும் பழகினார்களே தவிர அந்தரங்கமாக அமர்ந்து பேசியது என்பது விரல் விட்டு எண்ணக் கூடிய அளவிலேயே தான். அப்போதும் அவள் கணவன் தன் அம்மா, அப்பா தன்னைப் படிக்க வைக்கப் பட்ட கஷ்டம், தான் அவர்களுக்குக் கடமைப்பட்டிருப்பது, கல்யாணி அதற்கு ஒத்துழைக்க வேண்டியது என்றே பேசிவிட்டுப் போய்விடுவான்.  ஆகவே ஒரு புதுப்புடைவை கட்டிக்கொண்டாலோ, பூ வைத்துக் கொண்டாலோ அதைப் பாராட்டியோ, அல்லது ரசித்தோ அவனிடமிருந்து இன்று வரை ஒரு பார்வை கூட வந்ததில்லை.  சாதாரணமாகப் பார்த்துவிட்டுப் போய்விடுவான்.

கல்யாணியும் அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொண்டதில்லை.  எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு காலம் வரும் என்ற நம்பிக்கையுடனேயே இருந்தாள்.  ஏனெனில் அவள் மாமனார், மாமியார் அவளிடம் காட்டிய அன்பு அத்தகையது. அவளுக்கு ஒரு குழந்தை பிறக்கவில்லையே என அவர்கள் தங்களுக்குள் ஆதங்கப்படுவதையும் அவள் அறிந்திருக்கிறாள்.  ஆனால் அதற்கான வாய்ப்பே இல்லை என்பதை அவர்கள் புரிந்து கொண்டார்களா என்பதையும் தனக்குள்ளே யோசித்துச் சிரித்துக் கொள்வாள்.  அப்பாவியாக இருக்கிறார்களே என்றெல்லாம் நினைப்பாள். அப்படிப்பட்டவர்கள் இப்போது தன்னிடம் கூடக் காரணம் என்னவென்று உண்மையைச் சொல்லாமல் திடீரென முதியோர் இல்லம் சென்றதை அவளால் தாங்க முடியவில்லை.  ஜோசியம் என்று அவர்கள் சொன்னது பொய் தான் என்பதை அவள் புரிந்து கொண்டுவிட்டாள்.

இத்தனையையும் யோசித்த வண்ணம் கதவைத் தட்டிய கல்யாணி  அவள் கணவன் கதவைத் திறந்ததும் கூறிய வார்த்தைகளால், அவமானத்தில் தலை குனிந்தாள்.  கதவை வேகமாய்த் திறந்த அவள் கணவன், "என்ன? என் அப்பா, அம்மாவை நான் இல்லாதபோது தந்திரமாக ஏதேதோ பொய்யைச் சொல்லி அல்லது அவர்கள் மனம் நோகும்படி ஏதோ சொல்லி வெளியே அனுப்பியாச்சு.  இனிமேலே நான் உன்னோடு சந்தோஷமா இருப்பேன் என்ற எண்ணமா?  இப்படி ஒரு நிலையில் உன்னால் எப்படி இதெல்லாம் நினைக்கத் தோணுது?  நீயும் ஒரு பெண்ணா?  நீ என்ன நினைச்சு அவங்களை வெளியே அனுப்பினாயோ அது நடக்காது!" என்று தீர்மானமாகச் சொல்லிவிட்டு, "உன் சாப்பாட்டைக் கொண்டு போய்க் குப்பையில் போடு!" என்ற வண்ணம் மீண்டும் கதவைச் சாத்திக் கொண்டான்.

இங்கேயும் சிவப்பு வண்ணத்தில் வைகோவின் பார்வை.  என் பார்வை அதன் கீழே.

வயதான காலத்தில், நல்ல நடமாட்டத்துடன், தங்களால் முடிந்த சரீர ஒத்தாசைகள் செய்துகொடுத்துக்கொண்டு, தன் மகளுக்கும் ஒரு நல்ல பாதுகாப்பாக இருந்து வந்த தம்பதியை, சின்னஞ்சிறுசாகிய தன் மகள், இவ்வாறு முதியோர் இல்லத்திற்கு அனுப்பியுள்ளதை கேள்விப்பட்ட (கல்யாணியின் பெற்றோர்களால்) அவர்களால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. 

மறுநாள் காலை அவள் பெற்றோரும் அவளைத் தொலைபேசியில் கூப்பிட்டுக் கண்டிக்கவே கல்யாணியின் மனம் துவண்டது. ஆயிரம், பதினாயிரம் மலைப்பாம்புகள் ஒரே சமயத்தில் அவளைச் சுற்றிக் கொண்டு அவள் கழுத்தை நெரிப்பது போல் இருந்தது. அவர்களிடம் அவள் கணவனே சொல்லி இருக்கிறான்.  "பெண்ணை வளர்த்த லக்ஷணம் இதான்! " என்றெல்லாம் சொன்னானாம்.  அதோடு அன்றிலிருந்து கல்யாணி சமைத்தால் அவள் கணவன் சாப்பிடுவது இல்லை.  அவனாகக் காஃபி போட்டுக் கொள்வான். எப்போதேனும் உப்புமா கிளறிக் கொள்வான்.  மற்ற நேரம் அலுவலகம் சென்றதும் அங்கேயே சாப்பிட்டுக் கொள்கிறான் என்று கல்யாணி புரிந்து கொண்டாள்.  அக்கம்பக்கம் வேறே அவளைப் பார்க்கையில் ரகசியம் பேசுவதையும் அவளால் தாங்க முடியவில்லை.

சிவப்பு வண்ணத்தில் வைகோவின் பார்வை

அக்கம் பக்கத்தில் உள்ள பெண்மணிகள், ஜாடைமாடையாக “இருந்தால் நம் கல்யாணி மாதிரி அதிர்ஷ்டமாக இருக்கணும்; வந்து நாலே வருஷத்தில், அப்பா அம்மாவின் செல்லப்பிள்ளையாண்டானாக இருந்த மணிகண்டனை அடியோடு மாற்றி, அவர்கள் இருவரையும் பேயோட்டுவது போல, வீட்டைவிட்டுத் துரத்தி விட்டு, ஜாலியாக இருக்கிறாள், பாரு; நம்ம எல்லோருக்கும் இதுபோல ஒரு அதிர்ஷ்டம் அடிக்குமா என்ன? எல்லாத்துக்கும் ஒரு கொடுப்பிணை வேண்டுமோல்யோ!” என்று பேசிக்கொள்வதைக் கேட்க கல்யாணிக்கு மனம் வேதனைப்பட்டு வந்தது. 


அன்னிக்கு எதிர் வீட்டு ஜமுனாவும், கோடி வீட்டு ராதாவும் நேரேயே கேட்டுட்டாங்க.  "ஏண்டி கல்யாணி, எப்படிடி இதைச் சாதிச்சே? " பாராட்டு போல் கேட்டு அவள் மனதை மேலும் நோக அடித்தனர். கணவன் சாப்பிடாதபோது தான் மட்டும் என்ன சாப்பிடுவது?  பசி ரொம்பத் தாங்காத சமயத்தில் கல்யாணி எதையோ சமைத்துப் பெயருக்கு  விழுங்கினாள்.  நாளாக, ஆக அவள் உடல் இளைத்தது.  மேனியின் நிறமும் கறுத்துப்போய் நோயில் விழுந்தவள் போல் ஆகிவிட்டாள்.

வாராவாரம் கணவன் முதியோர் இல்லம் செல்கையில் தானும் மௌனமாகப் பின் தொடர்வாள்.  அவன் பெற்றோருக்குப் புரிந்துவிடும் தன்னைக் கேள்விகள் கேட்பார்கள் என்றோ, என்னமோ தெரியவில்லை, அவள் கணவன் இதற்கு ஆக்ஷேபம் தெரிவிக்கவில்லை. அவர்களுக்கு உருக்குலைந்து கொண்டிருக்கும் கல்யாணியின் நிலைமையைப் பார்த்து ஆச்சரியம்.  நாம் இல்லை என்றால் சந்தோஷமாக இருப்பாங்கனு நினைச்சோமே என ஆதங்கப்பட்டார்கள்.  ஆனால் கல்யாணி அவர்கள் எதிரே எதையும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை.  அவள் கணவனும் பெற்றோரின் தேவையை மட்டும் குறித்து விசாரிப்பான். அவர்களுக்கென வாங்கிய பொருட்களைக் கொடுப்பான்.  திரும்புகையில் குழந்தையைப் போல் அழுவான்.  ஆனாலும் அவன் பெற்றோருக்கு மனதில் ஏதோ உறுத்தல்.

அன்று அவர்களைப் பார்க்க வந்த கல்யாணியையும், அவள் கணவனையும் கூர்ந்து கவனித்த இரு பெரியவர்களுக்கும் இருவருக்குள்ளும் ஏதோ சரியில்லை என்பதை ஒருவாறாகப் புரிந்து கொண்டனர்.  பெரியவர் தன் மனைவியை ஜாடை காட்ட, புரிந்து கொண்ட கல்யாணியின் மாமியார் தன் மருமகளைத் தன்னுடன் அந்த முதியோர் இல்லத்தின் சமையலறைக்கு வருமாறு கூப்பிட்டாள்.  எதற்கு எனப் புரியாமல் கல்யாணியும் உடன் செல்ல, கிழவி சாமர்த்தியமாகக் கேள்விகள் போட்டாள்.  கல்யாணிக்கும் மாமனார், மாமியார் மேல் வெறுப்பெல்லாம் ஏதும் இல்லை;  ஏதோ காரணமாகத் தான் முதியோர் இல்லம் வந்திருக்கிறார்கள்;  ஜோசியம் என்பதெல்லாம் பொய் என்ற வரை புரிந்தது.  ஆகையால் தன் மாமியார் கேட்காமலேயே தன் கணவன் தன்னைக் குற்றம் சாட்டிக் கொண்டு விலகி இருப்பதையும், தன் பெற்றோர் மற்றும் ஊர்க்காரர்கள் தன்னைப் பேசும் பேச்சைக் கேட்டுக்கொண்டு தன்னால் சகிக்க முடியவில்லை என்றும் சில சமயம் கணவன் படுத்தும் பாட்டில் தற்கொலை செய்து கொள்ளலாமா என்றெல்லாம் தோன்றுவதாய்க் கூறிக் கதறிவிட்டாள்.

திகைத்துப் போனாள் கல்யாணியின் மாமியார். மருமகளை அணைத்து ஆறுதல் சொல்லிக் கண்களைத் துடைத்துவிட்டாள்.  உடனே அறைக்கு வந்தவள், தன் கணவனைத் தனியே அழைத்துப் பேசினாள்.  பெரியவரும் உடனே தலையை ஆட்டினார்.  மகனைப் பார்த்து, " உடனே நாங்க அங்கே வரோம்டா, மணிகண்டா! அதற்கு ஆவன செய்.  இல்லத்தின் அலுவலகம் சென்று அங்கே போய் நாங்க இனிமே இங்கே இருக்கப் போறதில்லைனு சொல்லிட்டுக் கிளம்பறதுக்கு வழியைப் பார்!" என்றார்.  மணிகண்டன் முகம் மலர்ந்தாலும்  காரணம் புரியவில்லை.  குழப்பத்துடன் கல்யாணியையும், தன் தாயையும் பார்த்துவிட்டு அலுவலகம் சென்று முறைப்படி எல்லாவற்றையும் செய்து விட்டு வந்தான்.  "ஆறு மாசத்துக்குள்ளாகப் போவதால் பணம் கொஞ்சம் பிடித்துக் கொண்டு தான் மீதியைக் கொடுப்பாங்களாம்."  என்ற வண்ணம் மூட்டை கட்டிக் கொண்டிருந்த பெற்றோரைப் பார்த்தவன், "அம்மா, அப்பா, என்ன திடீர் மனமாற்றம்? ஜோசியர் ஏதோ சொல்லி இருப்பதாகச் சொன்னீங்களே?  இப்போ அதெல்லாம் என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டான்.

உடனேயே அவன் தாய் அவனைப் பார்த்து, "மணி, தப்பெல்லாம் எங்கள் மேல் தான்.  நாங்கள் வாழ்ந்து முடித்தவர்கள்.  நீங்கள் சின்னஞ்சிறுசுகள். வாழ்க்கையையே என்ன என்று இனிமேல் தான் பார்கக்ணும். இருக்கிற ஒரு அறையையும் எங்களுக்குப் பங்கிட்டுக் கொடுத்துவிட்டாய்.  அப்புறமா நீ உன் மனைவியோடு சந்தோஷமாக இருப்பது எப்போது? எங்களுக்கும் உனக்கு ஒரு குழந்தை, குட்டினு பிறந்து பேரன், பேத்தினு பார்க்க ஆசை இல்லையா? அதற்கெல்லாம் ஒரு வாய்ப்புக் கொடுக்கணும்னு தான் நாங்கள் இரண்டு பேரும் பேசி வைத்துக் கொண்டு இப்படி ஒரு பொய்யான காரணத்தைச் சொல்லிட்டுத் தனியா வந்தோம்.  கல்யாணி உண்டாகி இருந்தால் கட்டாயமாய்த் திரும்பி இருப்போம்.  ஆனால் அதற்கெல்லாம் வாய்ப்பே கொடுக்காமல் நீ படுத்தின பாட்டை எல்லாம் இப்போ அவள் எங்கிட்டே சொல்லி அழுதாள்.  அப்பா, மணிகண்டா, அவள் எந்தத் தப்பும் பண்ணல்லைடா!  அவளை மாதிரி ஒரு மனைவி கிடைக்க நீ கொடுத்து வைச்சிருக்கணும். "

"எங்கே, நாங்க தானே அவளோடு நெருங்கி பழகி இருக்கோம். நீ அவளோடு ஒரு கணவனாக எங்கே நெருங்கிப் பழகினாய்?  அதான் அவளைப் பற்றி உனக்குப் புரியவில்லை..  பெத்த பொண்ணாட்டமா எங்களைப் பார்த்துண்டாடா!  அவளையா நீ குற்றம் சொல்லிட்டுத் தொடாமல் விலகி இருக்கே?  அவள் சமைச்சால் சாப்பிடறதும் இல்லையாமே!  என்னடா அக்கிரமம் இது! நாங்க இப்படி எல்லாம் நடக்கும்னு நினைச்சுப்பார்க்கலை. அது எங்கள் தப்புத் தான்.  அன்னிக்கே விபரமாச் சொல்லி இருக்கணும். எதையுமே நேருக்கு நேர் மனம் விட்டுப் பேசறது தான் சரி என்று இப்போப் புரிந்து கொண்டோம். நாங்க உண்மைக்காரணத்தை மறைச்சிருக்கக் கூடாது. உனக்கு என்ன, நாங்க உன்னோடு இருக்கணும்.  அவ்வளவு தானே!  வீட்டுக்கு வந்ததும், உன் அப்பா பேரிலே பாங்கிலே இருக்கிற பணத்தை எடுத்துக் கொடுக்கச் சொல்றேன். இன்னொரு ரூம் போட்டுடு.  நாங்க அதிலே இருக்கோம்;  அல்லது நீ அதிலே இருந்துக்கோ!  இந்தப் பணத்தை எல்லாம் வைச்சுண்டு நாங்க என்ன செய்யப் போறோம்!  பின்னாடி உனக்குக் கொடுக்கிறதை இப்போவே கொடுத்தோம்னால் ஏதோ பேரன், பேத்தியையாவது பார்ப்போம்.  இது முன்னாடியே எங்களுக்குப் புரிஞ்சிருக்கணும்.  வயசாகியும் புத்தி கெட்டு இருந்தது நாங்கதான்டா மணிகண்டா! கல்யாணி இல்லை!  இப்போப் புரிஞ்சுதா? " என்று நீண்ட பிரசங்கமாகச் செய்ய

மணிகண்டன் பேச வாயின்றித் திகைத்துப் போய் நின்றான்.



பி.கு. இன்னும் கொஞ்சம் சம்பவங்களைச் சேர்த்துக் கதையில் சம்பாஷணைகளைக் கூட்டி மெருகேற்றி இருக்கலாம்; செய்திருக்கணும் தான்.  ஆனால் நேரமின்மை, மேலும் கதைக் கரு மட்டுமே போதும் என்ற என் எண்ணம்  என்பதாலும் போதும்னு நினைச்சேன்.


கதையும் முடிஞ்சது;  கத்திரிக்காயும் காய்ச்சுது! :)))))