முதிர்ந்த பார்வை! யாருக்கு? :) (விட மாட்டோமுல்ல)

ஜீவி சார் சொன்னதையே யோசிச்சுட்டு இருந்தேனா!  திடீர்னு இப்படி ஒரு கோணம் இருந்தால்னு தோணிச்சு.  அதையும் சொல்லிடலாமேனு வந்தேன்.  கதையோடு தொடர்பு கொண்டது தான் ஜீவி சார்.  அங்கே பின்னூட்டமாக் கொடுத்தாப் பெரிசா இருக்கும்.  எல்லோரும் படிக்க மாட்டாங்க. அதான், தனிப்பதிவு, மத்தபடி புதுசா எதுக்கும் போகலை, சரியா? :)))

*********************************************************************************

மணிகண்டன் தாய், தந்தையரை முதியோர் இல்லத்தில் விட்டு விட்டு வந்ததில் இருந்தே அவன் நடத்தை சரியாக இல்லை.  அங்கே அவர்களுக்கு எதிரே அழுதவன் வீட்டுக்கு வருகையிலேயே கல்யாணியைச் சீண்டுவதும், அவளைப் பார்த்துச் சிரிப்பதுமாக இருந்தான்.  கல்யாணியின் மனதில் ஆச்சரியம் மிகுந்தது.  என்ன இது?  இவன் தாய், தந்தையரைப் பிரிந்து இருப்பதில் ரொம்பவே வருத்தப்படப்போகிறான் என்றல்லவோ நினைத்தோம், இவன் நடவடிக்கை நேர்மாறாக இருக்கேனு நினைச்சாள்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், அவளை விட்டு விட்டு, "நீ போய்ச் சாப்பிட ஏற்பாடு பண்ணு;  நான் இதோ வரேன்!" என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே போய் விட்டான்.  அடுப்பில் அப்பளம் பொரித்துக் கொண்டிருந்தாள் கல்யாணி. மனதிற்குள் கணவனின் விசித்திரமான நடவடிக்கை ஏற்படுத்திய குழப்பம். அதற்குள்ளாகப் பக்கத்து வீட்டு உமா அங்கே வந்தாள்.  சாயந்திரம் வெளியே போகும்போது அவளிடம் பாத்திரத்தைக் கொடுத்துப் பால் வாங்கி வைக்கச் சொன்னதைக் கல்யாணி மறந்தே போய்விட்டாள்.  இப்போப் பாத்திரத்துடன் உமா வருவதைப் பார்த்ததும், "வா, உமா, பால் வாங்கச் சொன்னதையே மறந்துட்டேன்.  ஒரே குழப்பம்!" என்றாள் வருத்தத்துடன்.

உமா அவளைப் பார்த்துக் கண் சிமிட்டிச் சிரித்தாள். "இது தானே வேண்டாம்கிறது!  கல்யாணி, உன் திட்டம் எனக்குத் தெரியாதா? எத்தனை நாளைக்குத் தான் நீயும் பொறுமையாக இருப்பாய்!  அப்படி, இப்படி ஏதேதோ சொல்லி, மெதுவாக் கிழங்களை வெளியேற்றி விட்டாய்!  இந்த புத்திசாலித் தனத்தைச் "சிக்"னு பிடிச்சுக்கோ!  ஆனா, ஒண்ணு, உன் கணவனுக்கு இந்த விஷயம் தெரியாமப் பார்த்துக்கோ!  தெரிஞ்சதா ஏதேனும் ஒண்ணு கிடக்க ஒண்ணு ஆயிடப் போறது!"  என்றாள்.

அடுப்பில் கொதித்துக் கொண்டிருந்த எண்ணெயைத் தன் மேல் யாரோ ஊற்றிவிட்டது போலக் கல்யாணி துடித்தாள்.  அவள் மனமும் அந்தக் கொதிக்கும் எண்ணெயைப் போல் கொதித்தது.  "உமா, இத்தனை வருடங்களாக என்னை நீ பார்க்கிறாயே!  என்னைப் புரிந்து கொண்டது இதானா?  இப்படி எல்லாம் பேச உனக்கு எப்படி மனசு வந்தது!   உன் மேல் நான் ரொம்ப நம்பிக்கை வைச்சிருந்தேனே!  எனக்கு உற்ற தோழி என நினைத்து உன்னிடம் இதைக் குறித்துப் பேசி அடுத்து என்ன செய்யலாம்னு யோசனை கேட்க நினைத்தேனே!  நீயும் இப்படிப் பேசினால் என்ன அர்த்தம்!" என்று படபடவெனப் பொரிந்தாள்.

அவள் கோபத்தைக் கண்டு உமா ஆச்சரியம் அடைந்தாலும் முழுதும் அவளை நம்பவில்லை என்பது அவள் சிரிப்பில் இருந்து புரிந்தது.  ஆனாலும் பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள்.  வழியில் மணிகண்டன் திரும்பி வருவதையும், அவன் கைகளில் இருந்த பொருட்களையும் பார்த்தவள் அர்த்தமுள்ள பார்வை ஒன்றைக் கல்யாணியிடம் வீசி விட்டு மறைந்தாள்.  மணீகண்டன் வீட்டுக்குள் வந்தான். கல்யாணியிடம் தன் கையிலிருந்த பொருட்களைக் கொடுத்தான்.  அவற்றை என்னவென்று பார்த்த கல்யாணிக்கு விஷயம் புரிந்தது.  ஆனால் அவள் மனம் கூசியது.  என்னவாக இருந்தாலும் சாப்பாடு முடியட்டும், இல்லை எனில் மணிகண்டன் சாப்பிடமாட்டான் என்பதைத் தெரிந்து வைத்திருந்த கல்யாணி மௌனமாக இருந்தாள்.

சாப்பாடு முடிந்தது.  சமையலறையைச் சுத்தம் செய்த கல்யாணி ஹாலுக்கு வந்து அங்கேயே ஒரு துணியை விரித்துப் படுத்தாள். உள்ளே அறையில் அவளுக்காகக் காத்திருந்த மணிகண்டன் அவள் வராததைக் கண்டு வெளியே வந்தான்.  தன்னந்தனியாக அவள் கீழே வெறும் விரிப்பில் படுத்திருப்பதைக் கண்டு அவள் பக்கம் அமர்ந்தான்.

"என்ன இங்கேயே படுத்துவிட்டாய்?" என்று கேட்டான். கல்யாணி பதிலே சொல்லவில்லை.  "உமாவும் நீயும் பேசினதைக் கேட்டேன் கல்யாணி. உமா சொல்வதில் எனக்கு முழு உடன்பாடு உண்டு.  உண்மையில் உன் சாமர்த்தியத்தைக்கண்டு நான் ஆச்சரியப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்.  எப்படி நீ இதைச் சாதித்தாய்!  அவங்களாப் புரிஞ்சுப்பாங்கனு  நினைச்சேன்; எப்படிடா சொல்றதுனு நான் தவிச்ச தவிப்பு!  எல்லாத்துக்கும் ஒரு முடிவு கட்டிட்டாயே கல்யாணி!  உன் சாமர்த்தியமே சாமர்த்தியம்.  இனிமேலும் அவங்க அங்கேயே இருக்கட்டும்.  நாம தான் வாரா வாரம் போய்ப் பார்க்கப் போறோமே! இனிமேலே உனக்கு நான்;  எனக்கு நீ!" என்றவண்ணம் தன் கைகளில் வைத்திருந்த பூவை அவள் தலையில் வைக்கப் போனான். அவள் மௌனமாக அதை அவன் கைகளிலிருந்து வாங்கித் தன் தலையில் வைத்துக் கொண்டு சற்று நகர்ந்து உட்கார்ந்தாள்.

தன் கையிலிருந்த அட்டைப்பெட்டியில் இருந்து மைசூர்ப்பாகை எடுத்தான்.  "இந்தா கல்யாணி, கிருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர்ப் பா!  இதைச் சாப்பிடு!  இதைப் போல் தித்திப்பாக நம் வாழ்க்கையும் ஆரம்பிக்கட்டும்.  இப்படி ஒரு நாளுக்காக நான் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தேன் தெரியுமா!" என்ற வண்ணம் ஒரு மைசூர்ப்பாகை எடுத்து அவள் வாயில் ஊட்டப் போனான்.  சட்டெனப் பின்னுக்கு நகர்ந்தாள் கல்யாணி.  அவனையே ஆச்சரியமும் திகைப்பும் கலந்த பார்வையோடு பார்த்தாள்.

"என்ன கல்யாணி, நான் கோவிச்சுப்பேன்னு நினைச்சுப் பயப்படறியா?  அதெல்லாம் இல்லை.  நீ செய்தது சரிதான்.  உமாவும் நீயும் பேசினதை வெளியே நின்னு கேட்டுட்டுத் தான் இருந்தேன்.  உமா கிட்டே நீ இல்லைனு சொல்லலாம்.  ஆனால் இது உன் முயற்சியால் தான் நடந்திருக்குனு எனக்குப் புரிஞ்சு போச்சு!  அதுக்காக உன்னைத் தப்பு சொல்வேனா!  ம்ஹூம்!  அதெல்லாம் இல்லை. இங்கே வா!  எத்தனை நேரம் தான் காத்திருப்பேன்!  " என்ற வண்ணம் அவள் கைகளைப் பிடித்து இழுத்தான்.  அப்போது......


தொலைபேசி அடித்தது.  கல்யாணி எழுந்தாள்.  எடுத்துப் பேசியவள் குரலில் கலவரம். என்னவோ, ஏதோனு பயந்தான் மணிகண்டன்.  இருந்து இருந்து இப்படி ஒரு சமயம் வாய்த்திருக்கு!  அதைக் கெடுக்கிறாப்போல் ஏதேனும் செய்தி வந்து தொலைக்கப் போறதே!  கல்யாணி பேசுவது அவன் காதுகளில் கேட்டது. "இல்லை அம்மா!  நீயுமா என்னைத் தப்பாப் புரிஞ்சுக்கறே! அதெல்லாம் இல்லை.  நான் ஒண்ணும் சொல்லவும் இல்லை;  செய்யவும் இல்லை!  என்னை நம்பும்மா!" என்று கெஞ்சினாள் கல்யாணி.  ஃபோனில் பேசுவது அவள் தாயார் எனப் புரிந்து கொண்டான் மணிகண்டன். அவள் தாயார் கோபமாக ஏதோ சொல்லி இருக்கணும்.  கண்களில் கண்ணீருடன் கல்யாணி தொலைபேசியை வைத்துவிட்டு அங்கேயே அப்படியே சரிந்து அமர்ந்தாள்.

அவள் கண்களிலிருந்து மாலை, மாலையாகக் கண்ணீர் வழிந்தது.  அவளிடம் சென்று சமாதானமாக ஏதோ சொல்ல ஆரம்பித்த மணிகண்டனைப் பார்த்து அவ்ள், "ஏங்க, ஏங்க, இப்படி எல்லாம்?  இப்படி எல்லாம் ஏன் நினைக்கறீங்க எல்லோருமே?  உண்மையிலேயே எனக்கு ஏதும் தெரியாது!  அவங்க ஜோசியம் பார்த்தேன், அதிலே பிரிஞ்சிருக்கணும்னு சொன்னதும் உங்க கிட்டேத் தான். என் கிட்டே இதைப் பத்திப் பேசக் கூட இல்லை.  நான் என்ன குறை வைச்சேன் அவங்களுக்கு?  நல்லாத்தானே பார்த்துக்கிட்டேன்! என்னிக்காவது ஒரு நாள், ஒரு நேரமாவது உங்களோட தனியா இருக்க முடியலைனு வருத்தமா ஒரு சொல் சொல்லி இருப்பேனா?  கிணற்றுத் தண்ணீரை வெள்ளமா கொண்டு போகப் போறது? பொறுமையுடன் காத்திருப்போம் னு தானே பேசாமல் இருந்தேன்."

"இவங்க திடீர்னு நினைச்சுட்டுத் தனியாப் போய் முதியோர் இல்லத்தில் இருக்கேனு சொன்னது எதுக்குனு எனக்கு இன்னிக்குக் கூடப் புரியலை.  நீங்க செலவுக்குக் கொடுத்த பணத்திலே சிறுகச் சிறுகச் சேமிச்சுக் கிட்டத்தட்ட ஐம்பதாயிரம் வரை வைச்சிருக்கேன்.  வங்கியிலே இருக்கு. அதோடு கூட என் அப்பாவும் கொஞ்சம் பணம் போட்டு இன்னொரு அறை கட்டித் தரதாச் சொல்லி இருந்தாங்க. இதை ஒரு ஆச்சரியமான செய்தியா உங்க எல்லோருக்கும் தெரிவிக்கணும்னு இருந்தோம்.  அதுக்குள்ளே இப்படிப் பண்ணிட்டாங்களே!  நீங்களும் உங்க பெற்றோர் எதிரிலே இதைப் பத்திப் பேசி ஒரு முடிவுக்கு வராமல், அவங்க அங்கே போனதும் இதுக்குத் தான் காத்திருந்த மாதிரி வழியறீங்களே!  என்னையும் அவ்வளவு கேவலமா நினைச்சுட்டீங்களே!"

"இப்போ என்னோட அம்மா, அப்பா கூட என்னைத் தப்பாப் பேசும்படி ஆயிடுச்சு. ஒரு நாள் பார்த்து உங்க மாமியார், மாமனார் கிட்டே இதைப் பத்திப் பேசலாம்னு நினைச்சிருந்தோம்.  அதுக்குள்ளே உன்னோட அவசர புத்தியாலே இப்படி ஆயிருக்கே!  அக்கம்பக்கம் என்ன நினைக்கும்? உறவுக்காரங்க என்ன நினைப்பாங்கனு அம்மா கோவிக்கறாங்க.  என் கிட்டே ரொம்ப ஆசையா இருக்கும் என்னோட அப்பா, இப்போ என் கிட்டே பேசமாட்டேன்னு சொன்னதோடு, நான் சொல்வதையும் ஏத்துக்க மறுக்கறாங்க! அவங்க வந்தாத் தான் இனிமேலே என்னைப் பார்ப்பாங்களாம். "

"என்னிக்கு அவங்க முதியோர் இல்லம் போகணும்னு சொன்னாங்களோ அன்னிக்கே அதுக்கான காரணத்தை  வெளிப்படையா நீங்களே அவங்க கிட்டே கேட்டு அதைச் சரி செய்திருக்கணும். இது உங்களோட பொறுப்புங்க.  பொறுப்பைத் தட்டிக் கழிச்சுட்டு, உங்களுக்குத் துணையா உங்க பெற்றோரும் இல்லாமல், எனக்குத் துணையா என்னோட பெற்றோரும் இல்லாமல் நாம் வாழ்ந்து சுகத்தைக் கண்டு, குழந்தை, குட்டிங்களைப் பெற்று என்ன கிடைக்கப்போகிறது?   நாம் வாழப் போற வாழ்க்கை சுகமா இருக்கணும்னா, நாம மகிழ்ச்சியா இருக்கணும்னா பெரியவங்க ஆசி வேண்டாமா? அது இல்லாமல் நமக்கு சந்தோஷம் கிடைக்குமா?  நம்ம குழந்தைங்களுக்குத் தாத்தா, பாட்டி வேண்டாமா?  இல்லைங்க, இது தப்பு! இப்படியாவது நாம் வாழ்ந்தாகணுமா? வேண்டாம் எனக்கு இந்த வாழ்க்கை!  என்னை விட்டுடுங்க! நாம் ஊரார் கண்ணுக்கு முன்னாடி கணவன், மனைவியா இருப்போம்.  இப்படி எல்லோருடைய வருத்தத்தில் வரும் சுகம் எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம். அது என் குழந்தைங்களையும் பாதிக்கும். "


கல்யாணி பேச்சு மூச்சின்றிக் கீழே விழ மணிகண்டன் அவளை மயக்கத்திலிருந்து எழுப்பக் கூடத் திராணியின்றித் திகைத்து நின்றான்.


நாளை எப்பாடு பட்டாலும், பணம் நஷ்டம் ஆனாலும் சரி, அப்பா, அம்மாவிடம் உண்மையான காரணத்தைக் கேட்டு அவங்களை மனம் மாற வைத்து  இங்கே கொண்டு வரவேண்டும் என்பது அவன் மனதில் தீர்மானமாக மாறி உரம் பெற்றது.


மெல்ல மெல்ல நடுங்கும் கைகளால் கல்யாணியின் முகத்தில் நீர் தெளித்து அவளை எழுப்ப முயற்சித்தான்.

*********************************************************************************

ஜீவி சார், இது போதுமா பாருங்க! இதையும் இன்னும் நீட்டலாம், சுருக்கலாம், எழுதாமலும் இருந்திருக்கலாம்.  இல்லையா? :)))))