என் கேள்விக்கு என்ன பதில்?

முதலில் சரித்திரம்: பிடிக்கலைனாலும் அம்பி கேட்டிருப்பது எலிசபத் ராணியைப் பத்தி. முதலாம் எலிசபத் ராணி என்றால் 1533-ல் பிறந்து 1558 வரை (இறக்கும் வரை) இங்கிலாந்தின் ராணியாக இருந்தார். இவரைப் பற்றிய தொலக்காட்சித் தொடர்களும், திரைப்படங்களும் வெளி வந்துள்ளது. "கன்னி ராணி" என்று அழைக்கப் பட்டார். அப்போதிருந்த அமெரிக்கக் காமன்வெல்த்தில் இருந்த மாநிலம் ஒன்று இவரின் இந்தப் பெயரில் தான் இன்றுவரை வர்ஜீனியா என அழைக்கப் படுவதாய்க் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். தற்போது இருக்கும் 2-ம் எலிசபத் பிறந்ததே 1926-ல் தான். இவர் திருமணம் செய்து கொள்ளும்போது இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்து விட்டதுனு நினைக்கிறேன். இவர் திருமணத்துக்குக் காந்தி பரிசாக கதரினால் கையால் நெய்யப் பட்ட ஒரு மேசை விரிப்போ அல்லது உடுத்தும் உடுப்போ பரிசாகக் கொடுத்தார் எனச் சொல்லப் பட்டது. அதுக்கு முன்னாலேயே தாகூர் 1913 அல்லது 14-ல் நோபல் பரிசு வாங்கி விட்டதாய்க் கேள்விப் பட்டேன். ஆகவே முதலில் அம்பிக்குச் சரித்திரமே தெரியலை. க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர் அதனாலேயே எடுத்த எடுப்பிலே எனக்குக் கோபம் வந்து விட்டது. 41-ல் தாகூர் இறக்கும்போது இந்த 2-ம் எலிசபத் பட்டத்துக்கே வரலை! அவர் 50களில் தான் எப்போவோ பட்டத்துக்கு வந்தார்னு நினைக்கிறேன். இப்போ அடுத்து "கீதாஞ்சலி"யைப் பத்தி.

உண்மையில் "கீதாஞ்சலி"க் கவிதைத் தொகுப்பை ஆன்மாவின் ராகங்கள் எனக் கூறலாம். நம் பக்தி உணர்வில் பலவிதமான வழிமுறைகள் உண்டு. அவற்றில் நாயகன், நாயகி பாவமும் ஒன்று. தன்னை நாயகியாகப் பாவித்துக் கொண்டு, இறைவனை நாயகனாய்ப் பாவித்துக் கொண்டு எழுதிய அநேகம் கவிதைகள், முக்கியமாய் பக்தி இலக்கியக் கவிதைகள் பல நம் தமிழிலும் உண்டு. கீதாஞ்சலியும் அப்படி ஒரு ஒப்பற்ற தத்துவத்தை உலகுக்கு உணர்த்திய கவிதைத் தொகுப்பு. பல்வேறு மொழிகளில் மொழி பெயர்க்கப் பட்டிருக்கிறது என்றாலும் அது எல்லாம் பின்னால் தான். முதலில் ஆங்கிலத்தில் கவிஞரின் கவிதைகளை மொழிபெயர்ப்புச் செய்தவர் "யீட்ஸ்" என்பவர், என்றாலும் ஆங்கிலக் கவிதைகளின் தொகுப்பு முழுக்க முழுக்க வங்காள மொழியில் தாகூர் எழுதிய எல்லாக் கவிதைகளுமே என்று சொல்ல முடியாது எனவும் ஒரு விமரிசனம் உண்டு.

தன்னுள்ளே உறையும் இறை ஒளியைக் கண்ட பாரதி எப்படிக் குதித்துக் கொண்டு,"அக்கினிக் குஞ்சொன்று கண்டேன்! அதை ஆங்கோர் காட்டிடைப் பொந்தினில் வைத்தேன், வெந்து தணிந்தது காடு, தழல் வீரத்தில் , குஞ்சென்றும், மூப்பென்றும் உண்டோ?" என்க் கேட்டதோடு அல்லாமல், "தீம்தரிகிட தீம்தரிகிட தித்தோம்!" என ஆடிப் பாடி குதிக்கவும் செய்தார். அதே போல் தாகூரும் தன்னுள்ளே உறையும் இறைவனைக் கண்டார். தன் ஆன்மா இறைவனுடன் சேரும் நாளுக்ககக் காத்திருந்தார். தேடினார். அலைந்தார். புலம்பினார். அழுதார், சிரித்தார். ஆனந்தம் அடைந்தார். அவரின் பல்வேறு விதமான் உணர்வுக் கலவை இது. பக்தி இலக்கியத்தைச் சேர்ந்தது. தேவாதி தேவனே, என்றும், அரசர்க்கு அரசே என்றும், தலைவருக்கு எல்லாம் தலைவா என்றும், புலவருக்கு எல்லாம் புலவனே என்றும் அவர் அழைத்ததும், உருகித் தவித்ததும் இறைவனை நோக்கி. தன் ஆன்மா இறைவனுடன் ஒன்றாய்க் கலக்கும் நாளுக்காகத் தினம் தினம் அவனுக்காகப் புதிய பாடல்கள் பாடி, அவனை வரவேற்றுத் தொழுது, அழுது, அரற்றித் தன்னையே அவனுக்கு நிவேதனமாகப் படைக்கத் தான் தயாராய் இருப்பதைச் சொல்கிறார். இன்னும் வரலியேனு ஏங்குகிறார். இதைப் புரிந்து கொண்டு அந்த உணர்வோடு ஒன்றிப் போய்ப் படித்தால் கவிதை புரியும், நம்மால் எழுத முடியாவிட்டாலும், மனதில் உணர்வுகள் பொங்கும்!

அடுத்துக் கண்ணபிரான் எழுதியது பத்தி. அம்பி வழக்கம்போல் இதையும் சரியாப் படிக்கலை. (எப்பவும் பூரிக்கட்டையும் தங்கமணியும்னு நினைப்பு இருந்தால் இப்படித் தான் :P) கண்ணபிரான் எழுதி இருந்தது தேசீய கீதத்தைப் பற்றியும் அது வெளியிடும்போது நாட்டில் இருந்த சூழ்நிலை பற்றியும், அதை ஆங்கில அரசு எப்படித் தனக்குச் சாதகமாய்ப் பயன்படுத்திக் கொண்டது என்பது பற்றியும். அம்பி இன்னொரு முறை கண்ணன் பதிவிலே போய்ப் படிங்க! "விதாதா" எனத் தாகூர் கூப்பிட்டது இறைவனையே, ஒரு போதும் அன்னிய அரசனை அல்ல! இதையும் "யீட்ஸ்" குறிப்பிட்டதாய்க் கண்ணன் எழுதி இருக்கிறார். அம்பி நிஜமாவே நல்லாப் படிச்சுட்டுப் பின்னூட்டம் கொடுங்க ப்ளீஸ்! கண்ணன் எழுதி இருப்பது தற்போது உள்ள எலிசபத் அரசியின் தந்தை ஆன 6-வது ஜார்ஜுக்கும் முன்னர் இருந்த 5-ம் ஜார்ஜ் மன்னர். அவர் இந்தியா வந்திருந்திருக்கிறார்.. அப்போது காங்கிரஸ் மகாசபையில் வரவேற்புப் பத்திரம் வாசிக்கப் பட்டபோது தாகூரின் "ஜனகணமன" கடவுள் வாழ்த்தாகத் தான் பாடப் பட்டிருக்கிறது. ஐந்தாம் ஜார்ஜ் மன்னருக்கு வாழ்த்தி இல்லை! :(((((((