நான் எழுதலை, ஆனாலும் கவிதை தான்!

உன் இதயத்தில் இருந்து வரும் கீதத்தின் அற்புதத் தன்மையால்,
அதன் ராகத்தால், என் அந்தராத்மா விம்மிப் போய்த் திகைத்து விடுகிறதே!
அப்போது நான் உன் பக்கம் என் பார்வையைத் திருப்பினால்,
இது என்ன? ஏன் என் கண்கள் குளமாகின்றன!

அகங்காரமும், சுருதி இல்லாமலும் பாடிக் கொண்டிருந்த என் ஆன்மா,
இது என்ன? இப்போது லயத்துடன் பாடுகிறதே?
உன்னை நான் உபாசனை செய்ததாலோ இது?
என் ஆன்மா அகண்ட சமுத்திரத்தைக்
கடக்கும் பட்சியைப் போல் சிறகடித்துப் பறக்கத்
தொடங்கி விட்டதே!

நான் நன்கு அறிவேன்: நீ என் பாடல்களால் ஆனந்தம் அடைந்தாய்!
அந்தச் சமயம் நான் உன் காலடியில் வெறும் பாடகனாய் மட்டுமே!

உன்னுடைய காலடித் தடங்களில் நான் உணர்ந்தேன்
என் கீதத்தின் இனிய நாதம் ஒரு பறவைச் சிறகு போலே
உன் பாதங்களை வந்து மெல்லத் தொட்டது.

என் இதய நாதனே! நான் இந்தப் பாடலில் உன்மத்தம் பிடித்தேன்
எனக்குள் நானே ஆச்சரியம் அடைந்தேன்,
உன்னை உணர்ந்தேன், நீ தான் என் இனிய தோழன் என அறிந்தேன்.