உறவுகள் தொடர்கதை!! 2

எங்கே ஆரம்பிக்க?  புரியலை! ஆனால் முன்னெல்லாம் கூட்டுக்குடும்பம் என்றால் தூரத்து சொந்தங்கள் கூட இருப்பார்கள் என என் அப்பா சொல்லி இருக்கிறார். தாங்கிப் பிடிக்க யாரும் இல்லாத உறவினர்கள் கொஞ்சம் செல்வாக்காக இருக்கும் உறவினர் குடும்பத்தில் வந்து தங்கி அவர்களுக்கு வேண்டிய வீட்டு வேலைகள், எடுபிடி வேலைகள் எல்லாம்செய்து வயிற்றைக் கழுவி இருக்கிறார்கள்.  அதுவே எங்கள் தலைமுறையில் கிடையாது.  தாத்தா, பாட்டி, அப்பா, அம்மா, பெரியப்பா, பெரியம்மா, சித்தி, சித்தப்பா, அத்தை(கல்யாணம் ஆகலைனால் தான் அத்தை தாய் வீட்டில் இருப்பார்; இல்லைனா அத்தை வந்து போகும் விருந்தாளிதான்) என இருப்பார்கள்.  இன்னொரு பக்கம் தாய் வழியில் தாத்தா, பாட்டி, பெரியம்மாக்கள், சித்திகள், மாமாக்கள் இருப்பார்கள்.  பெரியம்மாக்கள், சித்திகள் கல்யாணம் ஆகிவிட்டால் அந்த வீட்டிற்கு விருந்தாளிகள் தான்.  மாமாக்கள், மாமிகள் சேர்ந்து இருப்பார்கள். இது பிறந்த வீட்டு உறவு.

குடும்பத் தலைவியான பாட்டி அனைவரையும் அரவணைத்துச் செல்லவேண்டும்.  ஏன் இங்கே பாட்டி என்றால் எந்தப் பிரச்னையும் பெண்களிடமே ஆரம்பிக்கும்.  பெண்களுக்குள் ஒற்றுமை இல்லை எனில் குடும்பத்தில் பிரச்னை தான்.  ஆகவே கத்தி மேல் நடப்பது போல் கவனமாகக் குடும்பத் தலைவி இருக்க வேண்டும்.  இதில் ஒருவரை ஒருவர் குற்றம் சொல்வது, ஒருவர் செய்வது பிடிக்காமல் இருப்பது.  வேலைகளில் பங்கு பிரிப்பதில் போட்டி என வீட்டுக்கு வந்த மாட்டுப் பெண்களிடையே காணப்படும் சிறு சிறு சச்சரவுகளைக் கண்டும் காணாமல் போக முடியாது. எல்லோரையும் வேலை வாங்க வேண்டும்.  எல்லோரும் தனித்தனியாகவோ அல்லது நேரிடையாகவோ சொல்லும் புகார்களைக் கேட்டுக் கொண்டு தக்க தீர்வு எடுக்க வேண்டும்.  இதில் யார் மனமும் புண்படக் கூடாது. ஒரு மருமகள் உயர்த்தி, இன்னொருத்தி தாழ்வு என்னும் மனப்பான்மை வரக் கூடாது.  வேலையைப்  பங்கு பிரிப்பதை மாமியாரே செய்து விடலாம்.  இன்னும் சிலர் கூட்டுக் குடும்பத்தில் இருந்தாலும் தான், தன் கணவன், குழந்தைகள் எனத் தன்னலத்தோடு தங்கள் பாட்டை மட்டும் பார்த்துக் கொண்டு செல்லுவார்கள். அப்படிப் பட்டவர்களையும் சமாளிக்க வேண்டும்.

ஆகக் குடும்பத் தலைவி என்னும் பொறுப்பு சாமான்யமானது அல்ல என்பது புரிந்திருக்கும்.  இதில் நான் சொல்லாமல் விட்டது வீட்டிற்கு வேண்டிய மளிகைப் பொருட்களில் இருந்து, வீட்டில் வேலைக்கு உதவி ஆள் வைக்கிறதா வேண்டாமானு முடிவு செய்வது, தினசரிகள், வாராந்தரிகள் வாங்குவது, வீடு சொந்தம் எனில் அதைப் பராமரிப்பது, வாடகை எனில் வாடகை, மின்சாரக் கட்டணம், குடிநீர்க்கட்டணம் ஆகியவற்றைச் சரியான நேரம் செலுத்துவது, பேரன், பேத்திகளுக்கு வேண்டியதைச் செய்வது, தனக்கே கல்யாணம் ஆகாமல் பெண் இருந்தால் அவளைத் திருப்தி செய்வது எல்லாமும் அடங்கும்.  கணவனையும் மருமகள்கள் இருக்காங்களேனு கவனிக்காமல் விட முடியாது.  எல்லோரையும் விட வளர்ந்த சின்னக் குழந்தை கணவர் தான்.  ஆகவே அவருக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கணும்.

படிக்கலை, வேலைக்குப் போகலை என்றெல்லாம் குறைப்பட்டுக்கொள்ள இடமே இல்லாமல் அடுத்தடுத்து இத்தனை வேலைகள் ஒரு குடும்பத் தலைவிக்கு சுமார் 40, 50 வருடங்கள் முன்னர் வரை கூட இருந்தன.  நானே நேரில் பார்த்ததோடு, என் வாழ்க்கையிலும் அனுபவித்திருக்கிறேன் சில மாறுதல்களோடு.  அவற்றை இங்கே சொல்லப் போவதில்லை.  இங்கே உறவுகள் பற்றி மட்டுமே பேச்சு.  ஆக இத்தனையும் செய்து எல்லா உறவையும் கட்டிக் காப்பது குடும்பத் தலைவியின் கையில் தான் இருந்திருக்கிறது.  அவள் கொஞ்சம் பிசகினாலும் உறவு அறுந்து போக வாய்ப்புகள் உண்டு.  கழைக்கூத்தாடி இரு பக்கமும் சமம் செய்து கொண்டு கயிற்றில் நடப்பதைப் போல் அவள் எல்லாப்பக்கங்களிலும் சமம் செய்து கொண்டு குடும்பத்தை நடத்தி வந்ததாலேயே உறவுகள் சுமார் 40 வருடங்கள் முன் வரை பேணிப் பாதுகாக்கப்பட்டன.  பின் அவற்றிற்கு வீழ்ச்சியை யார் ஏற்படுத்தியது?

இதில் தந்தை வழி, தாய் வழி உறவு பற்றி திரு ஜிஎம்பி குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.  பொதுவாகக் குழந்தைகள் தாய்வழி உறவுக்கே பழக்கம் ஆவதாக அவர் சொல்கிறார்.  இருக்கலாம். ஆனாலும் சில குடும்பங்களில் இருபக்கமும் ஒட்டாமல் இருப்பதையும் பார்க்கலாம்.  தந்தை வழி மட்டுமே ஒட்டுபவர்களையும் பார்க்கலாம். எந்த உறவையும் நாம் எப்படிப் பேணுகிறோம் என்பதைப் பொறுத்தே  அந்த உறவின் பலம் அமையும்.  குழந்தையில் இருந்து தாயின் பிறந்த வீட்டிலேயே வளர்பவர்களுக்கு அந்த உறவு முதன்மையாக இருக்கும்.

ஒரு சிலர் தங்கள் வசதிக்காக அல்லது வேலை காரணமாகப் பிறந்த வீட்டில் குழந்தைகளைப் படிக்க விடுவது உண்டு.  அப்படி இருந்தாலோ, தாய் புகுந்த வீட்டு மனிதர்களை ஒதுக்கினாலோ தந்தை வழி உறவு முதன்மையாக இருக்காது. இது அவரவர் குடும்பச் சூழலைப் பொறுத்தது என்பது என் கருத்து. நானும், என் அண்ணாவும் என் தம்பி பிறக்கும் வரை மாறி மாறி அப்பாவின் அண்ணா (பெரியப்பா) வீட்டிலும், என் தாயின் பிறந்த வீட்டிலும் மாறி மாறி இருந்து வந்திருக்கிறோம். என் அப்பாவையே நாங்கள் இருவரும், "மாமா" என அழைத்து வந்திருக்கிறோம்.  தம்பி பிறந்த பின்னர் தான் எங்கள் சிறிய குடும்பம் நிரந்தரமாக ஒன்றாக இருக்க ஆரம்பித்தது.  அதன் பின்னரே நாங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அப்பாவை, "அப்பா" என அழைக்கச் சொல்லிக் கொடுக்கப் பட்டோம்.  என்றாலும் எங்களுக்கு இரு பக்கத்து உறவுகளோடும் நெருங்கிய பழக்கம் தொடர்ந்தது.  இன்னமும் தொடர்கிறது.  கோபம், தாபம், பிரிவு, பேச்சு, வார்த்தை எல்லாம் இருந்தாலும் உறவை விட்டதில்லை.