உறவுகள் தொடர்கதை!

நான் கூட்டுக் குடும்பத்திலே பிறந்து கூட்டுக் குடும்பத்தில் வாழ்க்கைப் பட்டவள்.  ஆகவே கூட்டுக் குடும்பத்தின் சாதக, பாதகங்களை நன்கறிந்திருக்கிறேன்.  அந்த வகையில் கூட்டுக் குடும்பத்தின் தலைவர், தலைவி இருவருமே அனைவரையும் அணைத்துக் கொண்டு அனுசரித்துச் செல்லவேண்டியவர்களாக இருத்தல் வேண்டும் என்பதையும் நன்கு உணர்ந்திருக்கிறேன். என் தாயைப் பெற்ற தாய் அப்படித் தான் இருந்தார். நான்கு மகன்களையும், ஐந்து பெண்களையும் பெற்ற எங்கள் பாட்டியார், (தாத்தாம்மா  என நாங்கள் அழைப்போம்) அப்படித் தான் குடும்ப நிர்வாகம் செய்தார்.

எனக்கு மாமாக்கள், அத்தைகள், பெரியம்மாக்கள், சித்திகள் உண்டு.  அவர்கள் வழிக் குழந்தைகளின் உறவு முறைகளும் உண்டு. மாமாவின் பிள்ளையை அந்தக் காலத்தில் அம்மான் சேய் என அழைத்திருக்கிறார்கள்.  நாளாவட்டத்தில் அது மருவி அம்மாஞ்சி என ஆனதோடு யாரேனும் அசடாக இருந்தால் அவர்களைச் சுட்டும் வார்த்தையாகவும் மாறி விட்டது.  மாமாவின் பெண்ணை அம்மங்கை அல்லது அம்மங்கா என அழைப்பார்கள். அத்தையின் மகன் அத்தான் எனவும், அத்தையின் மகள் அத்தங்கார் எனவும் அழைக்கப்பட்டனர்.  

ஒரு குழந்தைக்குத் தாய் இறந்து போய்த் தந்தையார் இரண்டாம் திருமணம் செய்து கொண்டால் இரண்டாம் மனைவி அந்தக் குழந்தைக்குச் சிறு தாயார் எனப்படுவார்.  இதுவே நாளாவட்டத்தில் மருவி செருத்தையார் என்றும் சிரத்தையார் எனவும் ஆகிவிட்டது. தாயின் தங்கையையும் சித்தி எனவும், தாயின் அக்காக்களைப் பெரியம்மா எனவும் அழைப்போம்.  தந்தையின் மூத்த சகோதரர் பெரியப்பா எனவும், இளையவர் சித்தப்பா எனவும் அழைக்கப்படுவார். தந்தை வழிச் சொந்தமே முதன்மையானது.  எங்கள் வீட்டில் இன்றளவும் அதுதான் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது.  தாய் வழிச் சொந்தங்களோடும் நெருக்கம் இருந்தாலும் முதல் மரியாதையும் சரி, முதல் அழைப்புக்களும் சரி தந்தை வழி உறவினருக்கே செய்யப்படும்.  மாறாகச் சில விதி விலக்குகள் இருக்கலாம். 

என் பிறந்த வீட்டிலும் சரி, புகுந்த வீட்டிலும் சரி இரு வழி உறவுகளையும் இன்றளவும் பேணிப் பாதுகாக்கிறோம்.  இது எங்கள் இருவராலுமே கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது.  ஆனால் எங்கள் குழந்தைகள் இதைப் பின்பற்றுவார்களா எனச் சொல்ல முடியாது.  அவர்கள் இருப்பது அமெரிக்காவில். எப்போவோ வரும்போது தாய் வழி உறவினரையும், தந்தை வழி உறவினரையும் நினைவில் கொண்டு பார்த்துச் சென்றாலே பெரிய விஷயம்.  இது அவர்களின் வெளிநாட்டு வாசத்தால் ஏற்பட்டிருக்கும் நிலை.  ஆனால் உள்ளூரிலேயே இருந்தாலும் தாய் வழி, தந்தை வழி உறவினரைச் சென்று பார்த்தல், அவர்களோடு நெருங்கிய பழக்கம் கொண்டிருத்தல் எத்தனை பேரால் சாத்தியப் படுகிறது?  சந்தேகமே.

இப்போதெல்லாம் நட்பு ஒன்றுக்கே முக்கியத்துவம்.  நட்பே பெரிதாகப் பேசப்படுகிறது. பலரும் உறவினரை விட நண்பர்களுக்கே முக்கியத்துவம் கொடுக்கின்றனர்.  சொல்லப் போனால் கூடப் பிறந்த பிறப்பை விடவும் நட்பு வட்டம் பலருக்கும் இன்று பெரிதாகத் தெரிகிறது.  நண்பர்களிடமே அந்தரங்கங்கள் பரிமாறிக் கொள்ளப்படுகின்றன. உறவுகள் கொஞ்சம் விலகி இருந்து தான் பார்க்க வேண்டி உள்ளது. இது எதனால்?? மாறி வரும் கலாசாரமா?  அல்லது மனோநிலையா?என்னைக் கேட்டால் அவரவர் மனோநிலை என்றே சொல்லுவேன்.  

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்ப் பார்ப்போம்.

தொடரலாம். :))