பயணங்கள் முடிவதில்லை! 5

முதல் முதல் தனுஷ்கோடிபோகையிலே அந்த வண்டி மணல், நீர், சாலை எல்லாத்துக்கும் பழகினதாலே மணலில் போகறச்சேயோ, தண்ணீரில் போகும்போதோ ஒண்ணும் கஷ்டமா இல்லை.  ஆனால் இதுவோ! ஆட்டம்னா ஆட்டம் ஒரே ஆட்டம்.  வண்டி தான் ஆடுதுன்னா உள்ளே நாமும் மேலும் கீழும் பக்கவாட்டிலும் குதிக்க வேண்டி இருக்கே! அதோட இல்லாமல் திடீர்னு ஒரு பக்கமாச் சாய்ந்துட்டு ஒரே சக்கரத்தில் வண்டி ஓடுது! ஆங்காங்கே இருந்த சேற்று மணலில்(புதை மணல்?) வண்டிச் சக்கரம் புதைந்து போய்விடுமோனு பயம். மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனால் அரைமணிப் பயணம்.  ஆறு மணிப் பயணமாகத் தெரிந்தது.  வழியில் இரண்டு வண்டிகள் மணலில் புதைந்து சக்கரத்தை எடுக்கப் போராடிக் கொண்டிருக்க எங்கள் ஓட்டுநர் எங்க கைலை யாத்திரைக்கு வண்டி ஓட்டியவருக்குத் தம்பி போல! உடனே எங்கள் வண்டியை நிறுத்திட்டு அங்கே போய் உதவிவிட்டே வந்தார். இம்மாதிரி நான்கு, ஐந்து பேருக்கு உதவி செய்தார்.


ரொம்பக் கஷ்டத்தோடு தான் அங்கே போய்ச் சேர்ந்தோம்.  அங்கே தான் போன பதிவில் பார்த்த கோயில்களைப் பார்த்தேன்.  போதாததுக்குக் கடைகள் வேறே.  குடி தண்ணீர் , டீ, காஃபி, ஒரு சில குறிப்பிட்ட நொறுக்ஸ் என விற்பனைக் கடைகள். நசநசவென்று கூட்டம்! :(  டிரைவர் எல்லோரையும் இறங்கிப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு அரை மணி நேரத்துக்குள் திரும்பி வரும்படி சொன்னார்.  அதுக்கு மேல் அங்கே பார்க்கவும் எதுவும் இல்லை.  அங்கே எதையும் வாங்கிச் சாப்பிடவும் மனம் இல்லை.  சுகாதாரமான நீராக இருக்குமா என்ற சந்தேகம்! ஒரு கோடியில் புதைந்த தண்டவாளங்கள், பழைய சர்ச், போஸ்ட் ஆஃபீஸ், ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குத் தண்ணீர் நிரப்பும் பெரிய தொட்டி போன்றவை தான் புயலின் மிச்சங்கள்.  ஆகவே நான் பார்க்கப் போகவில்லை.


மேலும் முதல் நாள் இரவு முழுதும் தூங்காததாலும் ஶ்ரீரங்கத்திலிருந்து காரில் வரும்போதும் தூங்காமல் காவல் காத்து வந்ததாலும் எனக்கு அலுப்பு மேலிட்டது.  பொதுவாகவே எனக்குப் பயணங்களில் நல்ல தூக்கம் இருக்காது.  அதுவும் காரில் சென்றால் கட்டாயமாய்த் தூங்க மாட்டேன்.  ஓட்டுநருக்குக் காவல் போல நான் கொட்டக் கொட்ட விழித்துக் கொண்டே வருவேன்.  ஆகவே பையரையும் மருமகளையும் போய்ப் பார்க்கச் சொல்லிவிட்டு நாங்கள் வண்டியிலேயே தங்கினோம். சில நிமிடங்களில் மருமகளும் அங்கே பார்க்கும்படி எதுவும் இல்லைனு வந்துவிட, நாங்கள் மூவர் மட்டும் வண்டியில் அமர்ந்திருந்தோம்.

பையர் சர்ச் பக்கமாய்ப் போய்ப் படமெல்லாம் எடுத்து வந்தார். அவரை அனுப்பச் சொல்றேன் அந்தப் படங்களை மட்டும்.  மற்றவை நான் எடுத்தவை கீழே.

வில்லைப் போல் வளைந்திருப்பதால் தனுஷ்கோடி என்னும் பெயர் பெற்ற தனுஷ்கோடி கடலின்  மூன்றுவிதக் கோணங்கள்.  இங்கேயும் பித்ருக்களுக்குக் கர்மா செய்வார்கள்.  நாங்கள் முதல்முறை காசியாத்திரை பூர்த்தி அடைய வேண்டி சென்றபோது இங்கே தான் செய்தோம்.  இப்போதும் ஒரு சிலர் செய்து கொண்டிருந்தனர். 

மாதிரிக்கு ஒரு கடை.  இம்மாதிரிக் கடைகள் கடற்கரை ஓரங்களில் சர்வ சகஜமாகக் காணக் கிடைக்கும். மற்ற தின்பண்டக் கடைகளை எல்லாம் படம் எடுக்கவில்லை

நாங்கள் வண்டியில் உட்கார்ந்திருந்தபோதே ஒவ்வொருத்தராக வரத் தொடங்கினார்கள்.  அப்போதே மணி பகல் ஒன்றரைக்கு மேல் ஆகிவிட்டது.  சர்க்கரையை உடம்பில் வைத்திருக்கும் நம்ம ரங்க்ஸுக்குப் பசி.  நல்லவேளையாக பிஸ்கட், பழம் கொண்டு போயிருந்தோம். என்றாலும் அவை எல்லாம் யானைப் பசிக்குச் சோளப் பொரி போல்!  எப்போடா ராமேஸ்வரம் போவோம்!  அறை எடுத்துக் கொண்டு சாப்பிடப் போவோம்னு காத்திருந்தார்.  அநேகமாக அனைவரும் வந்துவிட்டனர்.  அப்போது ஓர் இளம் ஜோடி வண்டி வரை வந்துவிட்டு என்னமோ மறந்ததை எடுக்கப் போகிறவர்கள் போல மீண்டும் கடற்கரைக்குப் போனார்கள்.  சரி, வந்துவிடுவார்கள் என நினைத்தால் மணி இரண்டும் ஆகிவிட்டது.  அவர்கள் வரவே இல்லை.  கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் போல் ஆகியும் அவர்கள் வரவில்லை என்றதும் அனைவருக்கும் கொஞ்சம் கிலியுடன் கூடிய கவலையும் கோபமும் வந்தது.  வண்டியின் ஓட்டுநர் அவர்களைத் தேடிக் கொண்டு சென்றார். 

அவர் போயும் அரை மணி நேரம் ஆகவே அனைவரும் தவித்துக் கொண்டிருந்தோம்.  எல்லோருக்கும் பசி.  சிறு குழந்தைகளும் நாலைந்து குழந்தைகள்.  அழத் தொடங்கிவிட்டன.  கடைசியில் ஏதோ புதரில் அமர்ந்து கொண்டு ஒருவரை ஒருவர் ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்களாம். அவர்கள் இருவரையும் ஓட்டுநர் அழைத்து வந்ததும் அனைவரும் அவர்கள் மேல் பாய்ந்தார்கள்.  ஆனால் இருவரும் எவரையும் லக்ஷியம் செய்யவில்லை. வண்டியில் அமர்ந்து விட்டதைத் தொடர்ந்தனர்.  வண்டியும் கிளம்பியது.  வந்த போது இருந்ததை விட இப்போது கொஞ்சம் பரவாயில்லை போல் இருந்தது.  அல்லது எங்களுக்கு ஆட்டம் பழகிவிட்டது.  இருபதே நிமிடங்களில் வந்துவிட்டோம்.  வந்து இறங்கி எங்கள் காரைக் கண்டுபிடித்து ராமேஸ்வரம் நோக்கி விரைந்தோம்.  

 .