"எங்கள்" சந்திப்பு!

பத்து நாட்கள் முன்னரே கௌதமன் திருச்சி வரப்போவதாயும் பார்க்கவேண்டிய இடங்கள் குறித்தும் கேட்க, நம்ம வீட்டை அந்த லிஸ்ட்லே சேர்க்க வேண்டும் எனச்  சொல்லி இருந்தேன்.  அதுக்கப்புறமாத் தான் ஶ்ரீராமும் வரப் போவது தெரிந்தது.  கடைசியில் பார்த்தால் (ஆரம்பத்திலிருந்தே அவங்க திட்டம் அதான்) எங்கள் "ஆ"சிரி"யர் குழு மொத்தமும் வரப் போவதாய்ச் சொன்னாங்க.


சாப்பிட என்ன கொடுத்து பயமுறுத்தலாம்னு நானும், ரங்க்ஸும் திட்டம் போட்டால் ஶ்ரீராம், ஒரு கல்யாணத்துக்கு வரப் போவதாயும், கல்யாணச் சாப்பாடை விடப் போறதில்லைனு சங்கல்பம் செய்திருக்கிறதாயும் சொல்லிட்டார்.  நானும் என் பங்குக்கு நாங்க தஞ்சாவூரில் ஒரு கல்யாணத்துக்குப் போயிட்டு மோர் சாதம் சாப்பிட்ட கதையை எல்லாம் சொல்லி பயமுறுத்திப் பார்த்தேன்.  ஶ்ரீராம் முன்.ஜா. மு.அண்ணாவாக என் தம்பியை எல்லாம் எடுத்து வைக்கச் சொல்லிட்டேன்னு சொல்லி நழுவிட்டார்.

சே, சரியான பரிசோதனை எலிகள் போச்சேனு வருத்தத்தில் இருந்தேன்.  நேத்துப் பூராக் கைவலி வேறே அதை ஜாஸ்தியாக்கி விட்டது. இன்னிக்குக் காலங்கார்த்தாலே வேலை செய்கையில் அலைபேசி அழைப்பு.  ஶ்ரீராம் முஹூர்த்தம் முடிஞ்சதும் வரதாச் சொன்னார்.  அவருடன் கூட எங்கள் ஆசிரியர் குழுவும் வரதாகவும் சொன்னார்.  காலை ஆகாரம் முடிச்சுட்டுக் கீரை நறுக்கிட்டுக் கல்சட்டியில் முள்ளங்கி சாம்பாருக்கு வேகப் போட்டிருந்தேன். அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

கௌதமன், திருமதி கௌதமன், கௌதமனின் அண்ணாவும், எங்கள் ஆசிரியர்களில் ஒருவருமான கேஜி, ஶ்ரீராம், கௌதமன் மனைவியின் அண்ணா ஆகியோர் வந்தனர்.  இன்னொருவர் இங்கே வரதை விட ரங்கனைப் பார்ப்பது மேல்னு அங்கே போயிட்டாராம்.  வெங்கட் தற்சமயம் ஶ்ரீரங்கத்தில் இருப்பதால் அவரும் அவரின் மனைவியும்  வர முடியுமானு கேட்டதில் பயணத்தில் இருப்பதாகச் சொன்னார்.  கடைசியில் ஆசிரியர் குழு மொத்தமும் வர முடியலையாம்.  கேஜிஜேக்குச் சொந்த வேலை.  இன்னொருத்தருக்கும் வேலை ஏதோ, ஆகையால் வரலை.  வந்தது, எங்கள் ஆசிரியர் குழுவின் மூன்று ஆசிரியர்கள்.  காசு சோபனா வெளிநாட்டு வாசியாம்.

கௌதமன் உள்ளே நுழையும்போதே கொஞ்சம் பயத்துடன் காணப்பட்டார்.  என்னவோ, ஏதோனு நினைச்சால், "அந்த அரிசிமா உப்புமா, நானாக எழுதலை.  இதோ இவங்க சொல்லித் தான் எழுதினேனாக்கும்!" அப்படினு மனைவி பக்கம் கையைக் காட்டிவிட்டு அதுக்கு அப்புறம் வாயே திறக்காமல் மௌனமாகி விட்டார்.  அவருக்கு நேர் எதிரிடையாக கௌதமன் மனைவி, பொரிந்து தள்ளினார்.  உப்புமா நான் சொல்லலையாக்கும்.  என் மாமியார் சொல்லிக் கொடுத்ததை அவருக்குச் சொன்னேன். என்று கௌதமன் மனைவி சொல்ல கௌதமனுக்கு மேலும் வாயைத் திறக்க பயம்.  பேசாமலே இருந்தவர் அப்புறமாக் காஃபிக்குத் தான் வாயைத் திறந்தார். :P :P


ஶ்ரீராம் அவரோட  பாஸ் இல்லாமல் வந்ததாலோ என்னமோ ரொம்பவே சோகமாக உட்கார்ந்திருந்தார்.  இல்லைனா சமையலுக்கு அவர் துணை இல்லாமல் பாஸ் தனியாச் சமைக்கணுமேனு கவலைப் பட்டாரோ என்னமோ, தெரியலை! அல்லது கல்யாணத்தில் காலை டிஃபன் பந்தியில் ஸ்வீட் அவருக்கு மட்டும் கொடுக்கலையோ?  தெரியலை. கௌதமனின் மைத்துனரும், அவர் அண்ணாவும் திறந்த வாயை மூடவில்லை.  கௌதமனின் அண்ணா கேஜி அவர்கள் பகிர்ந்து கொண்ட பல விஷயங்களும் சுவாரசியமாக இருந்தன.  என்னனு கேட்டுடாதீங்க! கௌதமனின் மைத்துனர் மதுரை சேதுபதி உயர்நிலைப்பள்ளி மாணவர் என்பதால் என் அப்பாவைத் தெரியுமானு கேட்டேன்.  ம்ஹூம், அந்தப்பள்ளியிலேயே பிரபலமான அப்பாவுடைய குழுவையே அவருக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. இத்தனைக்கும் மாணவர்கள் அப்பாவுக்குச் சூட்டிய செல்லப் பெயரைக் கூடச் சொல்லிப் பார்த்தேன். புரிஞ்சுக்கவே இல்லை.  மற்ற மதுரை பற்றிய மலரும் நினைவுகளில் இருவரும் மூழ்கினோம்.

கௌதமனின் அண்ணா அரவங்காட்டில் தன் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள நாங்களும் எங்கள் பங்குக்கு அறுத்துத் தள்ளினோம். பின்னர் வீடு, மாடி எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டு மேலும் சில பதிவர்களைச் சந்திக்க வேண்டிக் கிளம்பிச் சென்றனர். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் சிரிப்பும் கொண்டாட்டமுமாக இனிமையாகக் கழிந்தது. மறக்க முடியாக் காலை! எங்க இரண்டு பேருக்குமே இந்தச் சந்திப்பு  ஏதோ ரொம்ப நாள் கழித்துச் சந்தித்த உறவினர் சந்திப்பாக இருந்ததோடு அல்லாமல் புதுசாப் பார்க்கிறாப்போல் எல்லாம் தோணவே இல்லை.