சாளக்கிராமங்களால் ஆன அனந்தபத்மநாபர்!

ஹிஹிஹி! ரங்குவையே திரும்பத் திரும்ப எழுதறேன்னு நேயர் ஒருத்தர் குறைப் பட்டிருக்கார். :) அனந்துவைப் பார்த்தது குறித்துச் சொல்லிட்டேன். இனிமேல் தலபுராணம் தான் சொல்லணும். நடுவில் திடீரெனக் கோயிலுக்குப் போக நேரவே கோயிலில் பார்த்ததையும், கேட்டதையும் பகிர்ந்து கொண்டேன். அனந்தபத்மநாபர் சந்நிதியிலிருந்து வெளியே வந்த நாங்கள் அந்த சந்நிதியின் பின்புறம் இருந்த கிருஷ்ணர் சந்நிதிக்குப் போனோம். அங்கே கிருஷ்ணனை அற்புதமாக தரிசனம் செய்தோம். அங்கேயும் வாழை இலைப் பிரசாதம் கிடைத்தது. சந்நிதியின் முன்னர் ஆஞ்சி காணப்படுகிறார்.  இந்தக் கோயில் மங்களாசாசனம் செய்யப்பட்ட திவ்ய தேசங்களில் ஒன்றாகும். நம்மாழ்வாரின் மங்களாசாசனப் பாடல்கள்  சில கீழே:

கெடும் இடராய வெல்லாம் கேசவா வென்ன நாளும்
கொடு வினை செய்யும் கூற்றின் தமர்களும் குறுககில்லார்
விடமுடை யரவில் பள்ளி விரும்பினான் சுரும்பு அலற்றும்
தடமுடை வயல் அனந்தபுரம் புகுதும் இன்றே –10-2-1-

இன்று போய்ப் புகுதிராகில் எழுமையும் ஏதம் சாரா
குன்று நேர் மாட மாடே குருந்து சேர் செருந்தி புன்னை
மன்றலர் பொழில் அனந்தபுர நகர் மாயன் நாமம்
ஒன்றும் ஓராயிரமாம் உள்ளுவார்க்கும் உம்பரூரே –10-2-2-

ஊரும் புட்கொடியும் அக்தே உலகு எல்லாம் உண்டு உமிழ்ந்தான்
சேரும் தண் அம் அனந்தபுரம் சிக்கெனப் புகுதிராகில்
தீரும் நோய் வினைகள் எல்லாம் திண்ணம் நாம் அறியச் சொன்னோம்
பேரும் ஓர் ஆயிரத்துள் ஓன்று நீர் பேசுமினே –10-2-3-

ஆயிரம், இரண்டாயிரம் வருடங்கள் பழமையான இந்தக் கோயில் பத்தாம் நூற்றாண்டிற்கும் முன்னரே இருந்திருப்பதாகச் சான்றுகள் கூறுகின்றன. நம்மாழ்வாரால் மங்களாசாசனம் செய்விக்கப்பட்ட இந்தக் கோயிலின் மூலவர் அனந்தபத்மநாபர் பெரிய திருமேனி. கிடந்த கோலம். பதினெட்டு அடி நீளம். ஶ்ரீரங்க ரங்கநாதரை விடப் பெரியவர் என்று சொல்கின்றனர்.  திவ்யதேசங்களில் 76 ஆவது திவ்ய தேசம் எனப்படுகிறது. கிட்டத்தட்டப் பனிரண்டாயிரம் சாளக்கிராமங்களால் இந்தச் சிற்பம் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.   இலுப்ப மரத்தில் ஆரம்பத்தில்செய்யப் பட்டிருந்த இந்த விக்ரஹம் 1686 ஆம் ஆண்டில், தீப்பிடித்துத்திடீரென எரியவே விக்ரஹம் பழுதுபட்டது. அதன் பின்னர் கடுசர்க்கர யோகம் என்னும் கலவையால் 12,000 சாளக்கிராமக் கற்களை இணைத்து இந்த விக்ரஹம் உருவாக்கப்பட்டது. நாம் இப்போது தரிசிப்பது இந்த மூலவரையே ஆகும்.

தலபுராணம் வருமாறு:

வில்வமங்கலத்து சாமியார் என்பவர் தினம் தினம் நாராயணனுக்குச்  செய்யும் பூஜை சமயத்தில் சாக்ஷாத் நாராயணனே ஒரு சிறுவன் வடிவத்தில் வந்து சாமியாருக்குத் தொல்லை கொடுத்து வந்தார்.  சாமியாரின் மீது ஏறித் தலையில் உட்கார்ந்து கொள்வதும், பூக்களைக் கிள்ளிப் போடுவதும், பூஜைக்கு வைத்திருக்கும் நீரில் சிறுநீர் கழிப்பதுமாக இருந்த வந்தான் அந்தச் சிறுவன்.  தொந்திரவு அளவு கடந்து போகவே ஒரு நாள் சாமியார் கோபத்துடன் சிறுவனை அப்பால் பிடித்துத் தள்ளிவிடுகிறார்.  அப்போது குழந்தை வடிவில் வந்த கண்ணனோ, அவர் பக்தியிலும் துறவறத்திலும் முதல் ஸ்தானம் வகிக்க வேண்டிய பொறுமை அவரிடம் இல்லாததைச் சுட்டிக்காட்டித் தாம் அவரைச் சோதிக்கவே வந்ததாய்க் கூறி, இனித் தன்னை இங்கே காணமுடியாது என்றும் அனந்தன் காட்டிற்கு வருமாறும் கூறி மறைகிறான்.

அனந்தன் காடா? அது எங்கிருக்கிறது? சாமியாருக்குக்கவலை பீறிட்டது. அனந்தன் காட்டைத் தேடிக் கொண்டு கிளம்பினார்.


எங்கு சுற்றினாலும் அனந்தன் காட்டை மட்டும் கண்டே பிடிக்கமுடியவில்லை. சோர்ந்து போன சாமியார் ஒரு வீட்டின் திண்ணையில் அமர அங்கே கணவன், மனைவிக்குள் சண்டை மூண்டிருந்தது.  கணவன், மனைவியை அனந்தன்காட்டிற்குக் கொண்டு சென்று விட்டுவிடுவதாக மிரட்டிக் கொண்டிருக்க ,அதைக்கேட்டு மகிழ்ந்த சாமியார் அனந்தன் காடு எங்கிருக்கிறது என அந்தக் கணவனைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டு கிளம்பினார். வழியெல்லாம் கல்லும் முள்ளுமாகக் குத்தக் காட்டையும் அதில் அனந்தன் குடி கொண்டிருக்கும் இடத்தையும் தேடினார் சாமியார்.

அப்போது சற்று தூரத்தில் இருந்த இலுப்பை மரத்தடியில் பகவான் தான் பார்த்த குழந்தை வடிவில் இல்லாமல் மிகப் பெரிய வடிவில் அனந்தனாகிய பாம்பின் மேல் படுத்துக் கொண்டு ஶ்ரீதேவி, பூதேவி சமேதராய்க் காட்சி அளித்தார்.  மகிழ்ந்த சாமியார் பகவானை வணங்க முயற்சித்தார். ஆனால் மிகப் பெரிய அளவில் பெருமாள் காட்சி அளித்ததால் அவரால் முழு சொரூபத்தையும் நன்கு காணமுடியவில்லை. பிரதக்ஷிணமும் வர முடியவில்லை. பகவானை வணங்க அவரும் சாமியாரின் கையில் இருந்த தண்டத்தின்  அளவில் மூன்று மடங்காகத் தன்னைச் சுருக்கிக் கொண்டார். ஆனாலும் அவரை இப்போதும் மூன்று பகுதிகளாகவே பார்க்க முடிந்தது. இது பிரம்ம, விஷ்ணு, சிவன் ஐக்கிய சொரூபம் என்றும் இப்படியே பக்தர்கள் வரும் காலத்திலும் தம்மைத் தரிசிக்கலாம் என்றும் பகவான் அனுக்ரஹம் செய்ததாக ஐதீகம்.

முதலில் நாம் பார்ப்பது திருமுகமும் வலக்கையும். வலக்கை விரல்களால் சிவலிங்கத்தின் தலையைத் தொட்டுக்கொண்டிருக்கும் கோலத்தில் பகவான் காட்சி அளிப்பார்.  இங்கே பகவானே சிவபூஜை செய்வதாக சைவர்களின் ஐதீகம். வைணவர்களோ சிவன் பகவானைக் கீழே அமர்ந்து பூஜிப்பதாகச் சொல்கின்றனர். ஆனால்  இந்தக் கோயிலில் நடைமுறைப்படி நாம் முதலில் தரிசிப்பது சிவனை என்கின்றனர். நடு வாயில் வழியாகக் காண்பது நாபியில் இருந்து கிளம்பும்  கமலத்தில் உறையும் பிரமனை. ஆகையால் இந்த வாயில் வழியாக பிரமனைத் தரிசிக்கிறோம். கடைசியாகத் திருவடி சேவை. மஹாவிஷ்ணுவின் தரிசனங்களில் முக்கியமானது திருவடி சேவையே. திருவடி சேவையின் மூலம் முக்தி கிடைப்பதாக ஐதீகம். ஆகவே கடைசி வாயில் வழியாக விஷ்ணுவையே தரிசித்து முக்தியும் பெற வேண்டுகிறோம். இதுவே அனந்த பத்மநாபரைத் தரிசிக்கும் முறை.


வில்வமங்கல சாமியாரும் அப்படியே பகவானை வணங்கினார். அவரை மீண்டும் சீண்ட நினைத்த பகவான் தனக்குப் பசிப்பதாகக் கூறினார். இதுவும் அவன் திருவிளையாடலே என எண்ணிய சாமியார் காட்டில் கிடைத்த மாமரத்தின் மாங்காயைக் கொஞ்சம் உப்புச் சேர்த்துத் தேங்காய்ச் சிரட்டையில் வைத்து பகவானுக்கு அர்ப்பணம் செய்தார். பின்னர் திருவிதாங்கூர் மகாராஜாவுக்குத் தகவலைத் தெரிவிக்க மன்னன் எட்டு மடங்களில் இருந்து தக்க பிராமணர்களை அழைத்துக் கொண்டு அங்கே வர அங்கே சுவாமி காணப்படவில்லை. ஆனாலும் மன்னன் அங்கே அவருக்கு ஒரு கோயில் கட்டி இலுப்ப மரத்தில் விக்ரஹம் செய்து அங்கே பிரதிஷ்டை பண்ணி அனந்தபத்மநாபர் என்னும் திருநாமமும் சூட்டி மகிழ்கிறான்.

:தொடரும்)


படம், நன்றி தினமலர்ப் பக்கம்