விமரிசனங்கள் குறித்து ஒரு விமரிசனம். :)

என்னனு பார்க்கிறீங்களா? இப்போது எல்லாம் பதிவுகள் எழுதினாலும் சரி, கதைகள், கட்டுரைகள், கவிதைகள்னு எது பகிர்ந்தாலும் சரி எல்லோரும் நல்லா இருக்குனு சொல்லிடறாங்க. நல்லவேளையா நான் கவிதை எல்லாம் எழுதறதில்லை. பிழைச்சேன்! ஆனாலும் நான் எழுதறதை அனைவரும் பாராட்டியே எழுதறதைப் பார்க்கையில் உண்மையிலேயே நல்லா இருக்கானு சந்தேகம் வரத் தான் செய்கிறது. இந்த விஷயத்தில் "காலச்சக்கரம் நரசிம்மா"வைப் பாராட்டியே ஆகணும். நான் குற்றம் சுமத்தி எழுதி இருந்த போதிலும் அதைத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் (அதாவது தனிப்பட்ட முறையில் எடுத்துக்கொள்ளாமல்) அருமையான பதிலை எழுதி, மேன்மக்கள் என்றும் மேன்மக்களே என்பதை நிரூபித்து விட்டார்.

ஏனெனில் இப்போதெல்லாம் எல்லோரும் எல்லாவற்றையும் பாராட்டி விடுவது ஒன்றே சரி என நினைக்கிறார்கள். உண்மையைச் சொன்னாலோ, குற்றம் குறைகளைச் சுட்டினாலோ எழுதியவர்   மனம் வருந்துவார் என்பது மட்டும் இல்லை. அதன் எதிர் விளைவுகளைத் தாங்கவும் யாரும் விரும்புவதில்லை. ஒரு சிலர் தனிப்பட்ட முறையில் எடுத்துக் கொள்கின்றனர். ஏனெனில் உண்மையைச் சொன்னால் எல்லோருமே, " சரி, தப்பா இருந்தால் திருத்திக்கறேன்." னு சொல்வதில்லை. "உன்னை யார் கூப்பிட்டாங்க?  நீ யார் சொல்வதற்கு?" என்பதே முதல் கேள்வியாக இருக்கும்! அடுத்ததாக, "உன் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு போ! இஷ்டமிருந்தால் படி! இல்லைனா இங்கேருந்து ஓடு!" என்பதே அடுத்த பதிலாக இருக்கும். இது நான் இரு வருடங்கள் முன்னர் ஒருத்தரின் முகநூல் பதிவில் உள்ள தவறைக் குறிப்பிட்டபோது அனுபவித்த ஒன்று. அதன் பின்னர் அவங்களை நட்பு வட்டத்திலிருந்தே விலக்கி விட்டேன். ஏனெனில் படித்தால் நமக்கு அதில் உள்ள தவறுகளைச் சுட்டிக் காட்டத் தோன்றும். ஆனால் இப்போதெல்லாம் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதை உணர்வுடனேயே விமரிசனம் எழுதி வருகிறேன்.

நாம் நினைத்ததை, எழுத எண்ணியதை வேறு யாரேனும் குறிப்பிட்டிருந்தால் மட்டுமே அதை ஆமோதித்துச் சொல்கிறேன். முன்னைப் போல் நானாக என் மனதில் தோன்றுவதைச் சொல்வதில்லை. இப்போவும் அப்படியே நேரடியாத் தான் தட்டச்சு செய்து வருகிறேன் என்றாலும் எழுதியதை, கருத்துச் சொன்னதை ஒரு முறை படித்துவிட்டுப் பரவாயில்லையா, அனுப்பலாமா என யோசித்தே பப்ளிஷ் கொடுக்கிறேன். இது கொஞ்சம் புதுசு தான்! ஆனாலும் என் சுபாவம் தெரிந்த நண்பர்களிடம் அப்படி நடந்து கொள்வதில்லை! அதை அவங்களும் புரிந்து கொண்டிருப்பாங்க! எழுத்துப் பிழைகளைக் கூட இப்போதெல்லாம் சுட்டிக் காட்டுவதை நிறுத்தி விட்டேன். :) இது என் சுபாவம் அல்ல என்றாலும் இனி இப்படித் தான் என்னும் முடிவு!

பொதுவாக யாருடைய எழுத்தை நாம் விமரிசித்தோமோ அவர்களிடம் இருந்து  இம்மாதிரி பதில்களைக் கேட்டால் அவமானப்பட்டதாக ஓர் உணர்வு விமரிசனம் செய்தவர்களுக்கு இருக்கும். யோசித்துப் பார்த்தால் இவ்வகையான பதில்களும் ஒரு வகையில் விமரிசனங்களே! அதைத் தள்ளிவிட்டுப் போவது தான் சரி.  நான் ராமாயணம் எழுதும்போது கடுமையான விமரிசனங்களைச் சந்தித்திருக்கிறேன். எல்லாவற்றிற்கும் தக்க பதிலும் கொடுத்திருக்கிறேன். அதற்காக என்னைத் தனிப்பட்ட முறையில் தாக்கியதாக இன்று வரை நினைக்கவில்லை. ஆனால் ஒரு சிலரின் எழுத்தை நாம் விமரிசித்தால் அப்படி அர்த்தம் வருகிறது. என்றாலும் எத்தகைய விமரிசனம் வந்தாலும் நான் தாங்கிக் கொள்ள மனோபலத்தை இறைவன் கொடுக்க வேண்டும். அதைத் தான் வேண்டிக் கொள்கிறேன்.

இப்போது யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் ஒரு சிலரின் பதிவுகளில் முக்கியமாக முகநூல் பதிவுகளில் விமரிசனங்களுக்கு வரும் பதிலைப் பார்த்தால் இப்படித் தோன்றியது! தனிப்பட்ட தாக்குதல்கள், ஜாதியைக் குறித்த இகழ்ச்சி என்றே பேசுகிறார்கள். பேசுவதற்கும், எழுதுவதற்கும் எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கின்றனவே! ஆக்கபூர்வமான விஷயங்களைப் பகிர்ந்தால் அனைவருக்கும் நன்மை தரும்! அதை விடுத்து ஒருவரை ஒருவர் ஏசுவதால் என்ன நடக்கப் போகிறது! அதோடு பதிவுகள் போடுவதையும் குறைத்திருக்கிறேன். வாரம் இரண்டு அல்லது மூன்று எனக் கணக்கில் கொண்டு வர உத்தேசம்!