ரயில் பயணங்களில்!

ரயில் பயணங்களில் மூன்று படுக்கைகள் கொண்ட பெட்டியில் பயணம் எல்லோருமே செய்திருப்போம். அப்போ நமக்குக் கீழ்ப்படுக்கை (லோயர் பர்த்) கிடைச்சிருக்கேனு சந்தோஷப்பட்டாலும் நடுவில் உள்ளவர் பல சமயங்களிலும் சீக்கிரம் படுக்கணும்னு அவரோட படுக்கையைப் போடச் சொல்லிப் போட்டுக் கொண்டு படுத்துடுவார். நமக்கு உட்கார்ந்து பார்த்துக் கொண்டு வரணும்னு ஆசை இருந்தாலும் உட்கார முடியாது! முதுகை வளைத்துக் கொண்டு தலையைக் குனிந்து கொண்டு ஒரு மாதிரி தலை குனிந்தாசனா நிலையில் அமர்ந்தே வரணும். இல்லைனா வேறே வழியில்லாமல் நாமளும் படுத்துடணும்! ஆனால் இப்போ அரசுச் சுற்றறிக்கை மூலம் இதுக்கு முன்னாடி இரவு ஒன்பது மணிக்கு அவரவர் படுக்கை இருக்கைக்குப் போய்ப் படுக்கலாம் என்று இருந்தது இப்போது பத்து மணி ஆக்கி இருக்காங்க. இதனால் நன்மையும் உண்டு! தீமையும் உண்டு. அதோடு இல்லாமல் காலை ஆறு மணிக்கு மேல் யாரும் படுக்கக் கூடாது என்றும் சொல்கின்றனர். எட்டு மணி வரைக்கும் கீழே இறங்காதவங்களை என்ன செய்யறது?

கீழ்ப்படுக்கையில் இருப்பவருக்குப் படுக்கணும்னு தோணிப் படுக்க நினைக்கலாம். ஆனால் அவர் படுக்க முடியாது! இன்னும் இருவர் உட்கார இடம் கொடுக்கணுமே! இந்தப் படுக்கை வசதி வருவதற்குப் பல்லாண்டுகளுக்கு முன்னர்,  முன்னெல்லாம் நான்கு பேர் உட்கார முன்பதிவு செய்கையில் ஓரத்தில் உள்ள இடத்தில் அமர்பவர் மேலே உள்ள படுக்கை  இருக்கையை முன்பதிவு செய்திருப்பார். அவர் மேலே படுக்கப் போனதும் கீழே காலி ஆகும் அந்த இருக்கையை அப்போதைய காத்திருப்புப் பட்டியலின் வரிசைப்படி யாருக்கானும் கொடுப்பாங்க! ஆக அமர்ந்திருக்கும் மற்ற மூவரும் படுக்க முடியாது. உட்கார்ந்து கொண்டே தான் வரணும். அது மாறி இப்போப் படுக்கை இருக்கை வசதி என்பது அனைவருக்கும் என்று வந்ததும் இரவு ஒன்பது மணிக்குப் படுக்கப் போகலாம் என்றிருந்தது இப்போ இரவு பத்து மணி ஆகி இருக்கிறது. நீண்ட தூரப் பிரயாணம் எனில் மத்தியானங்களில் கூடப் படுக்கை இருக்கையைப் போட்டுக் கொண்டு படுப்பவர்கள் பாடு என்ன ஆகும்? தெரியலை! மேல் படுக்கையைப் பதிவு செய்திருப்பவருக்கு மட்டும் எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. அவர் பாட்டுக்கு எப்போ வேணா மேலே போய்ப் படுக்கலாம். கீழே இறங்கி வரலாம். கீழ்ப்படுக்கைக்காரருக்கும், நடுப் படுக்கைக்காரருக்கும் தான் பிரச்னையே! கீழே உள்ளவர் படுக்கணும்னு நினைச்சால் படுக்க முடியாது! நடுவில் உள்ளவர் தன் படுக்கையைப் போட நினைச்சாப்போட முடியாது!



ஆனால் அந்த அளவுக்கெல்லாம் இந்தச் சட்டத்தைப் பின்பற்றுபவர்கள் உண்டானு தெரியலை! ஒரு முறை நாங்க ராஜஸ்தானிலிருந்து குஜராத் மாற்றலில் போகும்போது முதல் வகுப்பு எங்களுக்கு ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு இடத்தில் போட்டிருந்தது. அதில் ஒருத்தர் முழுக்க முழுக்கத் தன்னோட பெர்த்தில் படுக்கையை விரித்துப் படுத்துக் கொண்டிருந்தார். அதில் நானோ அல்லது எங்கள் பெண்ணோ அமரவேண்டும். எதிர் இருக்கைக்காரர் எழுந்து ஒருத்தருக்கு இடம் கொடுத்து விட்டார். இன்னொருத்தருக்கு இடம் கொடுக்காமல் படுத்திருந்தவர் அசையவே இல்லை! மணி காலை பத்தரை தான்! ஆனால் அவரோ இது என்னோட பெர்த்! இதுக்கும் சேர்த்துத் தான் நான் பணம் கட்டி இருக்கேன் என்று அவரோட வாதம்! அப்போ நாங்க என்ன செய்யறது? நீ எதிர்த்தாப்போல் இருக்கும் இடத்தில் உட்காரு! இல்லைனா எங்கேயானும் இடம் இருக்கானு போய்ப் பாரு! கொஞ்சமும் ஈரமில்லாமல் வந்தன வார்த்தைகள். அப்புறமா டிடிஆரைக் கூப்பிட்டோம். அவர் விஷயம் தெரிந்து கொண்டு தன்னுடன் கொண்டு வந்திருந்த ரயில்வே கைடில் உள்ள நிபந்தனைகளை அவருக்குப் படித்துக் காட்டிப் பகல் நேரத்தில் அதிலே மூவர் உட்காரலாம் என்றும் இரவில் இருவர் படுக்கலாம் என்றும் இருப்பதை எடுத்துக் காட்டி இப்போ எழுந்திருக்கலைனா அபராதம் போடுவேன் என நாசுக்காகச் சுட்டிக் காட்டினதும் எழுந்தார். எனக்கு இடம் கொடுத்தார். அப்படியும் சாமான்களை வைக்க விடவில்லை. நட்ட நடுவில் சாமான்களை வைத்து விட்டு உட்கார்ந்தேன்.

எல்லோரும் இப்போச் சொல்லி இருப்பது ஏற்கெனவே இருந்த சட்டம்தான் இப்போது ஒரு மணி நேரம் தான் பின்னுக்குத் தள்ளி இருக்காங்க என்கிறார்கள். என்றாலும் நம் மக்களை நினைத்தால் கவலையாகத் தான் இருக்கு! காலை ஆறு மணிக்கு எழுந்திருப்பாங்களா என்பதும் சந்தேகம். நமக்கு அந்த ஜந்தேகம் எல்லாம் இல்லை. நாலு மணிக்கே விபரீதத்துக்கு முழிப்பு வந்துடும். கோணாசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு வேடிக்கை பார்க்கும் ரகம்! இரண்டு நாட்கள், மூன்று நாட்கள் பயணம் எனில் இது எந்த அளவுக்குப் பலன் தரும் என்பதும் போகப் போகத் தான் தெரியும். எங்களுக்கு சமீப காலங்களில் ரயில் பயணம் என்பது குறைந்து விட்டது. பெரும்பாலும் விமானப்பயணமோ அல்லது காரிலோ போயிடறோம். எல்லா நேரமும் அப்படிப் போக முடியாதே!  நெடுந்தூர ரயில் பயணம் எனில் எப்படினு இனிமேத் தான் பார்க்கணும்!  என்ன தொந்திரவு இருந்தாலும் ரயில் பயணத்தின் சுகம் மற்றப் பயணங்களில் வருமா!

படங்களுக்கு நன்றி கூகிளார்