213. நினைத்தது நடந்தது.

2 பதிவு சேர்ந்தாப்போல ஆன்மீகம் எழுதினாலோ சீரியஸான விஷயம் எழுதினாலோ யாருமே வரதில்லை. நந்தனார் பதிவுக்கும் யாரும் வரலை. மற்ற எல்லாப் பதிவுகளையும் "மொக்கை" என்று வர்ணித்து விட்டுப் பின் விமரிசனம் தரும் அம்பி உட்பட யாருமே வரலை. அப்புறம் ஏன் மொக்கைனு எழுதணும்? சும்மாத் தானே? உண்மையில் இதற்கு ஆதரவு நிறைய வரும்னு எதிர்பார்த்தேன். தமிழுக்காகவாவது வருவாங்கன்னு நினைத்தேன். பக்கத்திலேயே ஆன்மீகப் பயணத்தில் கைலை யாத்திரை பத்தியும் எழுதறேன், அதுக்கும் யாரும் வரதில்லை. முன்னாலே வேதா வந்தாங்க. அவங்க ரொம்ப வருஷம் கழிச்சு இன்னிக்குத் தலை காட்டி இருக்காங்க. அப்புறம் எஸ்.கே.எம்., மலை நாடான் வந்தாங்க. எஸ்.கே.எம்.முக்கு உடம்பு சரியில்லை. மலைநாடான் படிச்சுட்டுப் போயிருப்பார். இப்போதைக்கு ஆறுதல் கொடுப்பது மதுரையம்பதி மட்டும் தான். அவரும் திடீர்னு காணாமப் போயிட்டு இன்னிக்கு வந்திருக்கார். எல்லாருக்கும் அலுவல வேலையும் பார்த்துக் கொண்டு ப்ளாகையும் பார்ப்பது சிரமம்தான். புரியுது. ஆனால் சனி, ஞாயிறில் எழுதினாலும் எல்லாருமேவா வீட்டில் கணினி வைத்திருக்கிறார்கள். அதுவும் கஷ்டமாத் தான் இருக்கு. இந்த லட்சணத்தில் இந்த ப்ளாக்கர் தொந்திரவு வேறே. ஒரு பின்னூட்டம் மாசக் கணக்கா ஒட்டிக்கிட்டு வரவே இல்லை. இன்னும் 4 பின்னூட்டம் பெட்டியிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டு போவேனான்னு சொல்றதுங்க. என்னவோ போங்க, இன்னிக்குப் புலம்பல் நேரம். உ.வே.சாமிநாத ஐயரைப் பத்தி எழுத நினைச்சேன். போணி ஆகுமா தெரியலை. இன்னிக்கு அவரோட பிறந்த நாள்னு தெரிஞ்சது. தமிழுக்காக அவர் எவ்வளவு உழைத்தார்னு இன்றைய தலைமுறை அறியாது. அவர் வாழ்வின் ஒரு துளி நாளை!