215. பால் வடியும் முகம் நினைந்து, நினைந்து!

கும்பகோணம் போன நாங்கள் வழக்கமாய்த் தங்கும்ம் லாட்ஜில் இம்முறை
அறையே கிடைக்கவில்லை. நாங்கள் வாடிக்கையானவர்கள் என்பதால் ஏதோ
பேருக்கு ஒரு அறை கொடுத்தார்கள். எல்லா அறைகளும் "ரதி மீனா"வினால்
முன்பதிவு செய்யப் பட்டு விட்டது. அவங்க வீட்டுக் கல்யாணம் என்பதால்
பேருந்துகளும் முன்பதிவு செய்யப் பட்டு எங்களுக்குக் கும்பகோணம் வரை பஸ்ஸில் இடம் கிடைத்ததே பெரிய விஷயமாகிப் போனது. எங்களுக்குக் கொடுத்த அறை 4வது மாடியில். நல்லவேளையாக லிஃப்ட் இருந்தது, வேலையும் செய்தது. அறைக்குப் போனால் வெந்நீர்க்குழாயே இல்லை.
அக்கினி நட்சத்திரம் என்று சொல்லும் கத்திரி வெயிலிலும் தண்ணீரில் குளிக்க, குடிக்க முடியாத எனக்கு வெளியில் இருந்து வெந்நீர் என்ற பேரில் ஒருபக்கெட் குளிர்ந்த நீர் கிடைத்தது. அதிலே குளித்து முடித்து நாங்கள் முதலில் போனது "வெங்கட் ரமணா லாட்ஜில்" காலை ஆகாரத்திற்காக. கூடிய வரை வெளியில் போகும்போது சாப்பாட்டு விஷயத்தில் கொஞ்சம் கவனமாய் இருந்து கொள்வோம். எல்லா ஓட்டல் சாப்பாடும் ஒத்துக்
கொள்ளாது எனக்கு. அமீபயாசிஸ் உண்டு. அவருக்கோ என்றால் அல்சர் தொந்திரவு. ஆகவே இட்டிலி காலையில் சாப்பிட்டால் மதிய உணவாகக் கோயிலில் கிடைக்கும் தயிர்சாதம் தான் சாப்பிட்டுக் கொள்வோம்.
அதுவும் நான் தவிர்த்து விடுவேன். இளநீர், புதிய பழரசம் அல்லது பழங்கள் என்று சாப்பிட்டுக் கொள்வேன். (திருக்கைலை யாத்திரையின் போது அங்கேயே புதுசாக வேளா வேளைக்குச் சமைத்ததோடு அல்லாமல் வெங்காயம், பூண்டு, மசாலா, காரம் அதிகம் இல்லாத சாத்வீக உணவு. ஆகவே பிரச்னை இல்லை.) அநேகமாக எல்லாக் கோயில்களில் புளிசாதம், தயிர்சாதம் கிடைத்து விடும். ஆனால் நாங்கள் திருநெல்வேலி போனபோது "நவ திருப்பதி" யாத்திரையின் போது கொஞ்சம் கஷ்டப் பட்டோம்.
அங்கே எல்லாம் "கோஷ்டி" என்று சொல்லப் படும் ஆராதனை ஒரு
வேளைதான் நடக்கும். நான் மதுரையில் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் மதுரையில் காலையிலேயே முடிந்து விடும். இங்கேயோ மத்தியானம் 11-00 லிருந்து 12-00 மணிக்குள் நடக்கிறது. அப்போது தான் பிரசாதம் கிடைக்கும். என்ன, சாப்பாடு பத்தியேப் பேசறேன்னு பார்க்கறீங்களா? இன்னிக்கு இது தான்.

இப்போத் தான் முக்கியமான விஷயம் அல்லது நிகழ்ச்சி வருகிறது. மற்ற
விஷயங்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளி விட்டு இதை முன்னாலே சொல்லுகிறேன். 10-ம் தேதி சனி அன்று திருநெல்வேலிக்கு எங்களுக்குத் திருச்சியில் இருந்து குருவாயூர் விரைவு வண்டியில் முன்பதிவு
செய்திருந்தோம். அன்று காலையில் கும்பகோணத்தில் இருந்து திருச்சி செல்ல வேண்டும். அன்றைய தினம் எனக்கு விரத நாளாக அமைந்து விட்டது. வெளியில் சாப்பாடு சாப்பிட மாட்டேன். ஆகவே காலையில் ஒரு காஃபி மட்டும் நான் சாப்பிட்டேன். அவர் காலை ஆகாரம் சாப்பிட்டதும்
கிளம்பினோம். வழக்கம்போல் பேருந்து வேகமாய்ப் போய்க்கொண்டிருந்தது. என்னோட மறுபாதிக்கு ஒரே கவலை, நான் ஒண்ணுமே சாப்பிடாமல் வரேனேன்னு. வழியிலே வர பழம், கிழம்(ஹிஹிஹி) எல்லாம் வாங்கித் தரேன்னு சொல்லிட்டே வந்தார். நானும் வேணாம்னு சொல்லிச் சொல்லிப் பார்த்தேன்.. கேட்கலை.

சாயந்திரமாய் ஒரு 7 மணி போல் திருநெல்வேலி போகும், அங்கே போய்க்
கூடச் சாப்பிடாமல் இருந்தால் நாளைக்கு வெளியே போகணுமேன்னு ஒரே கவலை. தஞ்சாவூர் வந்தது. அங்கே ஒரு ஆவின் பால் கடை இருந்தது. அதைப் பார்த்த நான் உடனேயே சரி, பால் சாப்பிடலாமே, அதனால் ஒண்ணும் தப்பு இல்லைனு முடிவெடுத்து என் கணவரைப் போய் வாங்கிட்டு வரச் சொன்னேன். ரொம்பவே சந்தோஷமாய் வாங்கிட்டு வந்தார். இதிலே
உள்ள உள் விஷயம் புரியாமல் நானும் ரொம்பவே அப்பாவியாய் (!)
உட்கார்ந்திருந்தேன். வண்டியில் ஏறினதும் என் கிட்டே பால் வைத்திருந்த
பாத்திரத்தைக் கொடுத்தாரோ இல்லையோ, கையில் வாங்க முடியவில்லை, அவ்வளவு சூடு, எப்படித்தான் அதைப் பிடித்துக் கொண்டு வண்டியில் ஏறினாரோ தெரியலை. அது கிட்டத் தட்ட 250மி.லி.க்கு மேல் பிடிக்கும், அது
வழியன்னா வழியப் பால். ஏன் இவ்வளவு வாங்கிட்டு வந்தீங்கன்னு கேட்டா நீ முடிஞ்சதைச் சாப்பிடு, மிச்சம் நான் சாப்பிட்டுக்கறேன்னு ஆறுதல் வேறே.
கையிலேயே பிடிக்க முடியலை, வாயில் எங்கே விடறது? எத்தனை ரூபாய்க்கு வாங்கினீங்கன்னு கேட்டா 10 ரூதான்னு சொல்றார். 5 ரூக்கு வாங்கிட்டு வரக்கூடாதான்னு கேட்டால் பத்து ரூக்கு இவ்வளவு வரும்னு தெரியலை, நீயும் எத்தனை நாழிதான் பட்டினியோடு இருப்பே? நல்ல பசும்பால், உனக்காகச் சர்க்கரை போடாமல் வாங்கிட்டு வந்தேன்னு உபசரணை வேறு பலமா இருக்கு. இதை எப்படிக் குடிப்பது. ஆத்தவும் ஒண்ணும் இல்லை.

மனுஷன் எத்தனை நாளாக் காத்துட்டு இருந்தாரோ என்னை இப்படிப் பழி வாங்க? தம்ளர் இருக்கு, அதை எடுக்கலாம்னா பாலை யாராவது வாங்கிக் கையில் கொட்டாமல் வச்சுக்கணும். பஸ்ஸோ வேகமாய்ப் போகுது, என்ன செய்யறது? என்னோட மறுபாதி தம்ளரை எடுக்க முயல அந்த முயற்சியில் கொதிக்கும் பால் என் மேல் கொஞ்சம் சிந்த, நான் "வீல்" என அலற, பஸ்ஸின் வீலுக்குத் தான் ஏதோன்னு கண்டக்டர் நினைத்துப் பஸ்ஸை
நிறுத்த விசில் கொடுக்க, பேருந்து திடீர் பிரேக் போட்டு நிற்க, பால் என் தலை வழியாக முகத்தில் கொட்டி வழிந்து ஓட, பஸ்ஸில் எல்லாரும் என்னைக் கையில் ஒரு சூலமும், வேலும் கொடுத்து நமஸ்காரம் பண்ணாத குறையாகப் பார்த்தார்கள்.

பின்னே அவ்வளவு கொதிக்கிற பால் சரியாகத் தலை உச்சியில் போய் விழுந்து அபிஷேகம் மாதிரி முகத்தில் வழிந்து ஓடினால் அப்படித்தானே
தோணும். என்னோட மறுபாதி சிரிப்பை அடக்கப் பாடுபட்டுக் கொண்டிருந்தது
கண்ணில் பட நான் என்ன செய்யறது? வழக்கம்போல் நற நற நற நற நற, தான். இப்படியாக என்னோட முகமும் பால் வடியற முகம் தான். எல்லாரும்
ஒத்துக்குங்க.!

ஊத்துக்காடு வேங்கட கவியின் "பால் வடியும் முகம் நினைந்து" பாடல் பற்றி
நான் எழுதறதா நினைச்சு வந்தவங்களுக்கு, மன்னிக்கவும், இந்தத் தலைப்புப் போட்டாத் தான் எல்லாரும் வருவாங்கன்னு போட்டேன். ஊத்துக்காடும் போனேன், அதுவும் எழுதி உங்களை எல்லாம் சமாதானம் செய்துடறேன். வர்ட்டா?