கலி முத்தி விட்டதா?

சமீபத்திய இரண்டு,மூன்று செய்திகள் மனதைக்  கலங்க அடித்து விட்டது. அதில் ஒன்று அமெரிக்காவில் வசிக்கும் மகன், மும்பையில் ஒரு குடியிருப்பு வளாகத்தில் வசித்து வந்த பெற்றோர். மகன் தொலைபேசியில் அவ்வப்போது பேசுவதோடு சரி!  தந்தை வயது மூப்பு, நோய் காரணமாக இறந்து விட்டார். மகன் வந்ததாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் தாய் தனியே அதே வீட்டில் வசித்து வந்திருக்கிறார். சென்ற வருடம் மகன் தாயுடன் தொலைபேசியில் பேசி இருக்கிறார். அதன் பின்னர் ஒரு வருஷம் தாயுடன் பேசவே இல்லை. இப்போது இம்முறை விடுமுறைக்கு வந்தவர் தாயைப் பார்க்க வேண்டி வீட்டுக்கு வந்திருக்கிறார். கதவைத் தட்டத் தட்டத் திறக்கவே இல்லை.  பின்னர் அக்கம்பக்கம், போலீஸ் (ஏனெனில் யாரும் மகனைப் பார்த்ததே இல்லை! வீட்டை உடைத்துத் திறக்க வேண்டி இருந்தது.) உதவியோடு வீட்டுப் பூட்டை உடைத்துத் திறந்தால் உள்ளே தாய் படுக்கையில் எலும்புக் கூடாக!

அதைச் சோதனை செய்த மருத்துவர்கள் இறந்து பல மாதங்கள் இருக்கும் என்று சொல்லி இருக்கிறார்கள். மகனுக்கு இப்போதாவது தாய், தந்தை அருமை புரிந்ததா எனத் தெரியவில்லை. இவர்களெல்லாம் என்ன மனிதர்கள் என்றே தெரியவில்லை. அந்தக் குடியிருப்பு வாசிகளும் ஒரு வீடு பல மாதங்களாகப் பூட்டிக் கிடக்கிறதே என்னவென்று பார்க்கவில்லை. பிண வாடை அடித்தது கூடவா தெரிந்திருக்காது? வர வர மனித நேயம் கற்றுக் கொடுக்கவே ஒரு பள்ளி ஆரம்பித்தால் பரவாயில்லை போல் இருக்கிறது. அதிலும் பெற்ற தாய், தந்தையரைக் கைவிடாத குழந்தைகள் இருந்தால் அது ஓர் ஆச்சரியமான செய்தியாக இருக்கும் போல் ஆகி விட்டது நிலைமை! ஏன், தந்தை இறந்ததுமே அந்த மகன் நேரில் வந்து தாயை ஒரு நல்ல முதியோர் இல்லத்தில் பலருடைய பாதுகாப்பின் கீழ்ச் சேர்த்திருக்கலாமே என்னும் எண்ணம் வந்ததை மறைக்க முடியவில்லை. குறைந்த பட்சம் கடைசிக் காரியங்களாவது மரியாதையுடன் நடந்திருக்கும்.

அடுத்து இன்னொன்று தமிழ்நாட்டில் என நினைக்கிறேன். இரண்டு மகன், ஒரு மகள் இருக்கும் பெற்றோர் தனியாக வசித்து வந்திருக்கின்றனர். பெற்றோர் பிள்ளைகளை நன்கு படிக்க வைத்துத் திருமணம் செய்து கொடுத்து மூவரும் வசதியாக வாழ்கின்றனர். இப்போது வயதான தந்தைக்குத் திடீர் என   உடல் நலமில்லாமல் போக யாரும் வந்து கவனிக்கவே இல்லை. மனம் வெறுத்த பெற்றோர் இருவரும் விஷம் குடித்து இறந்து விட்டனர்.

அடுத்து இன்னொரு செய்தி உலகப் புகழ் பெற்ற "ரேமண்ட்" குடும்பம் பற்றியது. அந்த "ரேமண்ட்"  தனி இடம் பெற்றுப் புகழ் பெற உழைத்த திரு விஜய்பட் சிங்கானியா 78 வயது நிரம்பிய முதியவர் தன் மகன் தன்னைச் சொந்த வீட்டிலிருந்து வாடகை வீட்டில் கொண்டு விட்டு விட்டதாக வருந்துகிறார்.  இத்தனைக்கும் ரேமண்ட் நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை இவர் ஏற்றதுமே அது பல்வேறு சிறப்புக்களுக்கு உள்ளாகி இருந்திருக்கிறது. லண்டனிலிருந்து மும்பை வரை தனியாக விமானம் ஓட்டிச் சாதனை படைத்திருக்கிறார். பத்ம விபூஷண் விருது பெற்றவர்.

தந்தை விஜய்பட்டிடம் இருந்த 1000 கோடி ரூபாய் மதிப்பிலான பங்குகளைத் தன் பெயருக்கு மாற்றிக் கொண்ட மகன் தந்தையை அதன் பின்னர் வீட்டிலிருந்து வெளியேற்றி விட்டார். செலவுக்குக் கூடப் பணம் கொடுப்பதில்லையாம்! இத்தனைக்கும் தந்தை பல நகரங்களில் 12 ஆயிரம் கோடி ரூபாய்க்குச் சொத்து சேர்த்து வைத்திருக்கிறார். இப்போது மும்பையின் வீட்டு வசதி வாரிய வீட்டில் வாடகைக்குக் குடி இருந்து கொண்டு தன் மகன் மேல் தன்னைக் கவனிக்காமல் விட்டதற்கு வழக்குப் போட்டிருக்கிறார்.

என்ன ஆயிற்று நம் நாட்டு இளைஞர்கள், நடுத்தர வயதுக்காரர்களுக்கு? உங்களை உங்கள் பெற்றோர் வளர்க்காமல், கவனிக்காமல் விட்டு விட்டார்களா என்ன? நன்றாக வளர்த்துப் படிக்க வைத்து வசதியாக வாழத் தேவையானவற்றைச் செய்து கொடுத்திருக்கிறார்கள் தானே! குறைந்த பட்சம் அந்த நன்றிக்காகவாவது பெற்றோரைக் கவனிக்க வேண்டாமா? மனசாட்சியே இல்லாமல் இப்படியா நடந்து கொள்வது? ஒரு மூன்றாவது மனிதன் கஷ்டப்பட்டால் கூடப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க மாட்டோமே! தன்னைப் பெற்றவர்களை இப்படியா நிராதரவாக விடுவது? கலிகாலம் என்பது சரியாகத் தான் இருக்கிறது!