70. மறுபடி சித்தப்பா

நேத்திக்கு ஒரே நாள் மூன்று பதிவு போட்டதாலே இன்னிக்கு ஒண்ணும் எழுத வேண்டாம்னு இருந்தேன். தற்செயலாக மனுவின் "நாச்சியார்" பதிவிற்குப் போனபோது சித்தப்பா என்ற பெயர் கண்ணில் பட்டது. அவங்க சித்தப்பாவைப் பத்தி எழுதி இருக்காங்க. உடனே என்னோட சித்தப்பாவைப் பத்தி எழுதணும்னு ஆசை வந்தது. இவர் எங்க அப்பாவோட தம்பி இல்லை. அம்மாவோட தங்கை கணவர். நான் முதல் முதல் அவரைப் பார்த்தபோது சின்னப்பெண்ணாக இருந்தேன். இப்போவே சின்னப் பெண்தானே? அப்போ இன்னும் சின்னப் பெண். எங்க வீட்டிலே வச்சுத்தான் சித்தியைப் பெண் பார்த்தார். அன்னிக்கு மதுரை மீனாக்ஷி கோவில் கும்பாபிஷேஹம். ரொம்ப வருஷம் கழிச்சு நடந்தது. எங்க வீடு கோவிலுக்குப் பக்கத்தில் என்பதால் நிறைய உறவினர்களும், வெளி ஊர் ஆட்களுமாக இருந்தார்கள். சித்தப்பா வந்தது முதலில் தெரியாது. அவர் அத்தை வீடு எதிர்ப்பக்கம் இருந்த காரணத்தால் அவரும் அவருடைய அம்மாவும் அங்கே தங்கி இருக்கிறார்கள். ஆனால் அங்கே எங்க வீடு மொட்டை மாடி மாதிரி உயரமான மாடி கிடையாது. எங்க வீட்டு மொட்டை மாடியில் இருந்து பார்த்தால் தங்க கோபுரத்தில் இருந்து நன்றாகத் தெரியும். ஆகவே கிட்டே இருந்து கும்பாபிஷேஹம் பார்ப்பதற்காக எங்க வீட்டுக்கு வந்தார். சித்திக்கு ஏற்கெனவே அப்பா மூலம் வரன் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் இவர் அங்கே வரவும் என் அப்பா பேசி முடிக்க அன்று சாயங்காலமே சித்தியைத் தாத்தா வீட்டில் இருந்து அழைத்து வந்து பெண் பார்த்துப் பிடித்து நிச்சயம் செய்யப்பட்டது. அப்போது அவர் அவ்வளவு பிரபலம் அடைய வில்லை. ஜெமினியில் தான் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார். அதற்குப் பல வருடங்களுக்குப் பிறகு வெளி நாடு சென்று வந்த பின் முழு நேர எழுத்தாளராக மாறினார். அவர் முதலில் என்னைப் பார்த்த போது நான் நிறையப் புத்தகம் படிப்பேன் என்றதும் இந்த அளவு படித்திருப்பேன் என்று நினைக்கவில்லை. அதற்குப்பின் நான் அவர் வீட்டில் தங்கி இருந்த காலங்களில் அவருடைய புத்தக சேமிப்பு முழுதும் திரும்பத் திரும்பப் படித்தேன். முதலில் சித்தப்பா எழுதி நான் படித்த கதை தி.ஜானகிராமனின் "அம்மா வந்தாளின்" ஆங்கில மொழி பெயர்ப்பு. அதற்குப் பின் அவருடைய கதைகளின் கையெழுத்துப் பிரதிகளைப் படிப்பேன். சித்தி வீட்டில் இருக்கும் அந்தக் காலங்களில் நான் பார்க்க விரும்பிய எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான திரு நா.பார்த்தசாரதியை அடிக்கடி பார்ப்பேன். நா. பார்த்தசாரதிக்கு மதுரை என்பதில் எனக்கு அப்போது மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும். அவருடைய "தீபம்" இதழ்கள் ஒன்று விடாமல் படிப்பேன். வாசகர் வட்டம் கோபால், பாரதியாரின் இரண்டாவது பெண்ணான சகுந்தலா பாரதி என்று நிறையப் பேரைப் பார்த்து அவர்கள் பேசுவது எல்லாம் ஒரு ஓரமாக உட்கார்ந்து கேட்பேன். அதிலும் சகுந்தலா பாரதியைப் பார்த்தால் ஏனோ மனது ரொம்ப வேதனைப் படும். "கணையாழி" புத்தகத்தின் பொறுப்பாசிரியராக அவர் இருந்த போது "கணையாழி" புத்தகங்களைச் சந்தாதாரர்களுக்கும் மற்றும் சில எழுத்தாளர்களுக்கும் விலாசம் எழுதித் தபாலில் போடுவேன். இது எல்லாம் செய்யும்போது ரொம்ப சந்தோஷமாக இருக்கும்.

அதிலும் திரு "தி.சா.ராஜூ" விற்கு அனுப்பும்போது இனம் புரியாத சந்தோஷம் வரும். அவர் கதைகள் எல்லாம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். அதிலே "கால்காவிற்குச் செல்லும் கடைசி ரெயில்" என்ற கதை விகடனில் வந்தது என்று நினைக்கிறேன். அதுவும் "திருமல்கிரி போஸ்ட் ஆஃபீஸ்" (தினமணி கதிரில் சாவி ஆசிரியராக இருக்கும்போது வந்தது) என்ற கதையும் இன்றளவும் எனக்கு மறக்க முடியவில்லை. அவர் ராணுவத்தில் இருந்த காரணத்தால் கதைக்களம் அதைச் சுற்றியே அமைந்திருக்கும்.பின்னால் நானும் இந்த மாதிரி ராணுவம் சம்மந்தப்பட்டவரைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளப் போவதாலோ என்னவோ அதை எல்லாம் படிக்க ரொம்ப ஆவலாக இருக்கும். ஒரு கதையில் காஷ்மீரத்துக்குப் போகும் ஒரு ராணுவ மேஜர் சமீபத்தில் மனைவியை இழந்தவர், அங்கு ஒரு காஷ்மீரப் பெண்ணைப் பார்க்கிறார். அந்தப் பெண்ணின் மேல் இனம் புரியாத அன்பு தோன்றுகிறது. விவரம் தெரியாத குழந்தையான அவர் பையனும் அந்தப் பெண்ணிடம் அன்பு செலுத்துகிறான். அந்தப் பெண் தினமும் காஷ்மீர மொழியில் தாலாட்டுப்பாடித் தூங்கச் செய்வதாக வரும் அந்த ராகம் அவர் மனைவி ஜோதிக்குப் பிடித்தமான நாதநாமக்கிரியா வாக வரும் கதையும் அந்த இடத்தில் முடியும். என் ஜோதிக்குப் பிடித்தமான ராகம். நாதநாமக்கிரியா என்று கதை முடியும். அதற்கு திரு கோபுலு அவர்களால் வரைந்த படங்களும், அந்தக் கதையும் இன்னும் மனதில் நிற்கிறது. "திருமல்கிரி போஸ்ட் ஆஃபீஸ்: கதையில் கணவன் இன்னும் உயிருடன் இருக்கின்றான் என்ற நம்பிக்கையுடன் தினமும் அவன் தபாலை எதிர்பார்த்துப் போஸ்ட் ஆஃபீஸுக்கே வரும் பெண்ணைப் பற்றி. விஷயம் தெரிந்த அவள் தந்தையின் முகபாவமும், அந்தப் பெண்ணின் எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்த முக பாவமும் திரு கோபுலு அவர்களால் நன்றாகச் சித்திரிக்கப் பட்டிருக்கும்.

இந்தப் படங்களைப் பற்றிப் பேசும்போது எங்க வீட்டிலேயே ஒரு சித்திரக்காரர் இருக்கிறார். என்னுடைய பெரியப்பா மாப்பிள்ளை. எனக்கு அக்கா வீட்டுக்காரர். அவர் பெயர் சந்திரசேகரன். சேகர் என்ற பெயரில் படங்கள் வரைவார். ரொம்பத் திறமைசாலி. அவருடைய அப்பா திரு வி.வி.சர்மா அவர்களால் வரையப்பட்ட மதுரை மீனாக்ஷி அம்மன் படமும், ராஜராஜேஸ்வரி படமும் இல்லாத வீடே மதுரையில் இருக்காது ஒரு காலத்தில். என்னுடைய அத்திம்பேர் படம் வரைந்தால் நம்மை அப்படியே தலைகீழாகப் பார்த்து வரைவார். கோயம்புத்தூரில் இருக்கிறார். தீவிர கம்யூனிஸ்ட்டாக இருந்தவர். "தீக்கதிர்" பத்திரிகை வேலைக்காகத் தன்னுடைய மத்திய அரசுப் பணியை (பொட்டானிக்கல் சர்வே) விட்டார். திடீரென்று என்ன ஆச்சு தெரியவில்லை யாருடன் எப்படிப் போனார் என்றும் புரியவில்லை திருமீயச்சூரில் போய் லலிதாம்பிகையைப் பார்க்க நேர்ந்திருக்கிறது. அதற்குப் பிறகு கம்யுனிஸ்டாவது, ஒன்றாவது. இப்போ என்னடாவென்றால், திருவாரூர் மாவட்டக்கோயில்கள், தஞ்சை மாவட்டக் கோயில்கள், திருச்சி மாவட்டக் கோயில்கள் என்று ஊர் ஊராகப் போய் வந்துவிட்டு "மயன்" என்ற பெயரில் குமுதம் "பக்தி"யில் எழுதுகிறார். ஏற்கெனவே கம்யுனிஸ்ட் கட்சியில் இருந்த சமயம் பிரயாணம் நிறையச் செய்வார் என்று நாங்கள் எல்லாம் "உலகம் சுற்றும் வாலிபர்" என்று கேலி செய்வோம். இப்போது நிஜமாகவே உலகம் சுற்றுகிறார். அது சரி, சித்தப்பாவில் இருந்து எங்கேயோ வந்து விட்டேனே, சித்தப்பா யார்?

சித்தப்பாவின் கதை இந்த மாதிரி வெகுஜனப் பத்திரிகைகளில் ஜாஸ்தி வரவில்லை. சில கதைகள் விகடனிலும், கல்கியிலும், எப்போவோ சிறுகதை மலர் போட்டப்போ குமுதத்திலும் வந்துள்ளது. ஆனால் கல்கி, அமுதசுரபி தீபாவளி மலரில் தவறாமல் வரும். சமீபத்தில் நிறையப் புத்தகங்கள் வந்திருக்கின்றன. அவரும் அவர் வாழ்க்கையை ஒட்டிய சம்பவங்களைத்தான் கதையாக எழுதுகிறார். அதிலே ஒன்றுக்குத் தான் "சாகித்ய அகாடமி" பரிசு கிடைத்தது. அதில் ஒரு பிரதி எனக்குக் கூடக் கொடுத்திருக்கிறார். என் பெண்ணிற்கு ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பும் எனக்குத் தமிழும் கொடுத்தார். சில விஷயங்கள் எங்கள் குடும்பத்தில் நடந்தவையாகவே இருக்கும். மெலிதான நகைச்சுவை உணர்வோடு எழுதுவார். சித்தப்பா யார்?

ஒன்றுக்கு ஒன்று சம்மந்தம் இல்லாமல் எழுதுகிறேன் என்று நினைப்பவர்களுக்கு, நான் எழுதி வைத்துக் கொள்வது இல்லை. அந்த சமயம் மனதில் தோன்றுவதை அப்படியே தட்டச்சு செய்கிறேன். எண்ண ஓட்டத்தைத் தடுக்கத் தெரியவில்லை.மன்னிக்கவும்.