64. காதலுக்கு அர்த்தம் என்ன?

Tata Indicom-ல் ஒரு வழியாக வந்து வேலையை முடித்துக் கொடுத்து இருக்கிறார்கள். இனிமேல் Broadband connection-ல் தகராறு வராது என்று நம்புகிறேன். ப்ளாக்கரும், மின்தடையும் இல்லாமல் இருக்க ஆண்டவன் அருள்வாராக.
**********

சின்ன வயசிலேயே புத்தகங்கள் படிக்க ஆரம்பித்ததில் ஒருமாதிரியாகக் காதல் என்று ஒன்று இருப்பது தெரிந்தாலும், உண்மையான வாழ்க்கையில் பார்த்தால் அது பற்றி எதுவும் தெரியாத நிலையில் தான் இருந்தேன் என்று சொல்ல வேண்டும். கதைகளிலும், காவியங்களிலும் நான் பார்த்த காதல் என்பது வேறாக இருந்தது. முதலில் அன்பு என்பதற்கே வேறு வேறு அர்த்தம் இருந்தது. அன்புதான் காதலா, காதல் தான் அன்பா என்றால் புரியவில்லை.

நான் படித்த புத்தகங்களில் குறிப்பிடப்பட்ட காதலில் முக்கியமானவையாகக் கல்கியின் "அமரதாரா" கதையில் வந்த ரங்கதுரை, இந்துமதி காதல்தான் முதலில் என்னைக் கவர்ந்தது. அந்தக் கதையை நான் முதலில் படிக்கும்போதே கல்கி இறந்து சில வருடங்கள் ஆகிவிட்டிருந்தது. அவருக்குப் பின் அவருடைய பெண் "ஆனந்தி" கதையை முடித்து இருக்கிறார். நான் முதலில் படித்தது "இந்துமதியின் கதை" என்ற பாகம் ஒன்றுதான். அதில் வரும் இந்துமதியின் தாய், தந்தையரின் காதலும், அதற்குப்பின் இந்துமதி, ரங்கதுரையின் காதலும் என்னை மிகவும் வசீகரித்தது. இந்துமதியின் தாய் சந்திரமணியின் காதல் ஆக்ரோஷமானது என்றால் இந்துமதியின் காதல் அமைதியான நதியைப் போன்றது. இன்னும் சொன்னால் வற்றாத ஜீவநதி என்றும் சொல்லலாம். அதிலேயே கல்கி ஒரு இடத்தில் குறிப்பிட்டிருப்பார்:ரங்கதுரையின் வார்த்தைகளில்: "இந்த அன்பை என்னவென்று சொல்வது? ஒரு தாய், தன் மகளிடம் காட்டும் அன்பா, தந்தை, தன் மகளிடம் காட்டும் அன்பா, கணவன் மனைவியிடம் காட்டும் அன்பா அல்லது காதலன், காதலியிடம் காட்டும் அன்பா? புரியவில்லை." என்று வந்திருக்கும். நான் படித்து பல வருடங்களாகிவிட்டபடியால் நினைவில் இருந்து எழுதி இருப்பது தப்பாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் அர்த்தம் இதுதான். அப்படி ஒரு காதலைப் பற்றி அதுவரை நானும் படிக்கவில்லை. அதிலும் ரங்கதுரை வெளிநாடு சென்றதும், அவன் நினைவில் இருக்கும் இந்துமதிக்கு அவன் பாடும் பாரதி பாடல் நினைவில் வரும்.

நெரித்த திரைக்கடலில் நின்முகம் கண்டேன்
நீல விசும்பினிடை நின்முகம் கண்டேன்
திரித்த நுரையினிடை நின்முகம் கண்டேன்
சின்னக்குமிழிகளில் நின்முகம் கண்டேன்
பிரித்துப் பிரித்டுநிதம் மேகம் அளந்தே,
பெற்றது உன் முகமன்றிப் பிறிதொன்றுமில்லை
சிரித்த ஒலியினில் உன்கைவிலக்கியே
தருமித் தழுவியதில் நின்முகங்
கண்டேன்"

இந்தப்பாட்டு ரங்கதுரை வெளிநாடு செல்லுமுன் இந்துமதிக்குச் சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டுப் போவான்.
, உடனேயே நிலவில் அவன் முகமும் அவள் நினைவில் தெரிவதாகப் படம் ஓவியர் திரு மணியம் அவர்களால் வரையப்பட்டிருக்கும். இந்துமதியின் கண்களில் தெரியும் அந்த ஏக்கம் இன்னும் கண்ணிலேயே இருக்கிறது. அதற்கு அப்புறம் நான் ரங்கதுரையின் கதை நடக்கும் பாகம் வாங்கிப் படிக்க ரொம்ப நாள் ஆனது. அதுவரை ஒரே கவலையாக இருக்கும். தினமும் நினைத்துக் கொள்வேன் இந்துமதிக்கு என்ன ஆனதோ என்று. அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து விட்டார்கள் என்று தெரியும்போது எனக்குக் கல்யாணம் ஆகிவிட்டிருந்தது.

கல்யாணம் ஆகிப் புக்ககம் போனதும் என் கணவர் என்னை விட்டு விட்டுப் புனே சென்று விட்டார். புனேயில் வீடு கிடைப்பது கஷ்டம் என்பதால் நான் உடனே செல்லவில்லை. கிராமத்தில் மாமனார், மாமியார் மற்றும் நாத்தனார், மைத்துனர்களுடன் இருந்தேன். அப்போது அவருக்கு ஒரு கடிதம் போட்டேன். அந்தக் கடிதத்தில் நான் தனியாக இருப்பது பற்றியும் உடனே அழைத்துப் போவது பற்றியும் கொஞ்சம் கவித்துவமாக எழுதி இருந்தேன். அதற்குப் பதில் என்ன வந்தது தெரியுமா? ஒரு இன்லாண்ட் கவரில் 4 வரி. "எனக்குச் சென்னை மாற்றல் ஆகிவிட்டது. இன்னும் 10 நாளில் வந்து அழைத்துப் போகிறேன். மற்றபடி நீ தமிழ் நன்றாக எழுதுவதால் ஏதாவது கதை எழுதிப் பார்க்கவும். முயன்றால் உனக்கு நன்றாக எழுத வரும்." என்பதுதான். எனக்குச் சப்பென்றாகி விட்டது. "பரவாயில்லை" என்று மனதைத் தேற்றிக் கொண்டேன். அதுதான் அழைத்துப் போகப் போகிறாரே, அப்புறம் என்ன என்று தோன்றியது. குடித்தனம் வைத்துப் பழகும்போதும் அத்தனை பேச்சு, வார்த்தை இல்லை. எங்கள் வீட்டில் எல்லாரும் சகஜமாகப் பேசிப் பழகுவோம். என் அண்ணன், தம்பியுடன் எனக்குச் சண்டை எல்லாம் வரும். இங்கேயோ நேர்மாறாக இருந்தது. ஆகவே மறுபடியும் என் கவனம் புத்தகங்களில் திரும்பியது. நான் பாட்டுக்குப் படித்துக் கொண்டு இருப்பேன். இதற்கு நடுவில் எனக்குப் பெண் பிறந்து, ராஜஸ்தான் போய், அங்கே இருக்கும் போதே பையனும் பிறந்தான். குழந்தைகளும் ஏதாவது வேண்டும் என்றால் என்னிடம் தான் வருவார்கள். என் அப்பா சினிமாவுக்குப் போனாலோ எங்காவது போனாலோ போய்விட்டு வந்து அந்தக் கதையெல்லாம் சொல்லுவார் எங்களுக்கு. அப்பாவுடன் விளையாடுவோம். விளையாட்டில் ஏமாற்றினால் சண்டை போடுவோம். இங்கே அந்த மாதிரி வெளிப்படையாக எதுவும் கிடையாது. ஆகவே என் கணவருக்கு என்னிடம் அன்பு இருக்கிறதா என்னவென்று எனக்குப் புரியவில்லை.

இந்த மாதிரிக் கல்யாணம் ஆகிப் பத்து வருடங்கள் போய்விட்டது. என் மனதில் தீராக்குறைதான். ஆனால் வெளிப்படையாக இதைப் பற்றி நானும் பேசவில்லை, அவரும் பேசவில்லை. அந்த சமயத்தில் எனக்கு மூலம் வியாதி முதல் பிரசவத்தில் ஆரம்பித்தது ஜாஸ்தியாகி 12 o clock position என்னும் நிலையை அடைந்து ஆபரேஷன் செய்தால் தான் சரியாகும் என்று டாக்டர் கூறிவிட்டார். ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்துத் தினம் இரண்டு வேளையும் என் கணவர் வருவார். எனக்கு என்னமோ கடமைக்கு வருவதாகத் தோன்றும். ஆதலால் அவரிடம் "நீங்கள் தினம் வர வேண்டாம். ஆஃபீஸ் போய்விட்டுச் சாயந்திரம் வந்தால் போதும்" என்றேன். பதில் சொல்லாமல் சிரித்துவிட்டுப் போய்விட்டார். ஆபரேஷனும் ஆனது. இப்போது ஒரு பத்து வருஷமாகத் தான் லேஸர் எல்லாம். அப்போது எல்லாம் அப்படிக் கிடையாது. லோகல் அனஸ்தீஷியா கொடுத்து ஆபரேஷன் செய்துப் பின் படுக்கையில் கொண்டு விட்டு, விட்டு டாக்டர் சொன்னார்" இங்கே பாருங்க, கீதா, ரொம்ப வலி இருக்கும். பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும்" என்றார். நான் சொன்னேன், இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கின்றன எனக்குப் பிரசவ வலியைவிடவா வலிக்கும் என்று சொன்னேன். டாக்டர் அதற்கு"இல்லை அம்மா, இது தாங்காது. உங்கள் நரம்பு வெட்டித் தைத்திருக்கிறோம். 24 மணி நேரம் வலி இருக்கும். உயிர் போகும் வலி இருக்கும். வலி தெரியாமல் இருக்க ஊசி போட்டிருக்கிறேன்". என்றார். சரி என்றேன். சிறிது நேரம் டாக்டர் இருந்துவிட்டு எனக்குக் காலில் உணர்வு வந்ததும் பரிசோதனை செய்து பார்த்துவிட்டு மறுபடி எச்சரிக்கை செய்தார். எனக்கு வேடிக்கையக இருந்தது. நர்ஸ் வேறே 10 நிமிஷத்திற்கு ஒருமுறை வந்து பார்த்தாள். உணர்வு வந்து ஒரு 1/2 மணிக்கெல்லாம் வலி ஆரம்பித்தது பாருங்கள், வலி என்றால் வலி சொல்லமுடியவில்லை. கொஞ்ச நேரத்தில் நான் என்னை அறியாமல் கத்த ஆரம்பித்தேன். மருந்துகளின் மயக்கத்திலும், ஊசியின் தாக்கத்திலும் கூட வலி பொறுக்க முடியவில்லை. கடவுளே என் உயிரை எடுத்துக் கொள் என்று மூன்றாவது மாடியில் இருந்த நான் போட்ட சத்தத்தில் பிரசவ வார்டு, மற்ற ஆபரேஷன் செய்தவர்கள், தினமும் வரும் நோயாளிகள் என்று என் அறை வாசலில் ஒரே கூட்டம் கூடி இருக்கிறது. என் அப்பாவும், அம்மாவும், சகோதரர்களும் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் டாக்டரைத் திருப்பிக் கூப்பிட்டார்கள். அவர் வந்து பார்த்துவிட்டு வலி தெரிய வேண்டும். அப்போது தான் ஆபரேஷன் செய்ததின் பலன் தெரியும் என்று சொல்லி விட்டு மறுபடி ஒரு சக்தி வாய்ந்த ஊசியைப் போட்டுவிட்டுப் போய்விட்டார். அதற்குள் குழந்தைகள் வருவார்கள் அழைத்து வர வேண்டும் என்று வீட்டுக்குப் போவதற்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த என் கணவருக்கு விஷயம் தெரிந்து திரும்ப வந்துவிட்டார். நான் துடிப்பதைப் பார்த்துவிட்டு மெதுவாக என் அருகில் வந்து என் கையைத் தொட்டு ஆறுதல் சொல்ல என் கையை இறுக்கிப் பிடித்திருக்கிறார். சட்டென்று அத்தனை வலியிலும் என் உணர்வு விழித்துக் கொண்டது. அந்தப் பிடி எனக்கு எதையோ சொன்னது. கண்ணை மூடிக்கொண்டு அலறிக் கொண்டிருந்த நான் கண்ணைத் திறந்து பார்த்தேன். அவர் கண்களிலும் கண்ணீர். எனக்குப் புரிந்தது.