56. அனுபவம் புதுமை

எனக்கு ரொம்பக் கஷ்டமாக இருந்தது. அந்தப் பெண் அழுவதைப் பார்த்தால். என்ன என்று விசாரிக்க என் பெட்டியில் இருந்தவர்களை அனுப்பலாம் என்று நினைத்தேன். அதற்குள் அவர்களே "பஹின் ஜி, bhidhai தேகோ" என்றனர். நான் சரியாகக் காதில் வாங்காமல் ஏதோ மிட்டாய் என்று நினத்துக் கொண்டு இப்போ வேண்டாம் என்று சொன்னேன். உடனே அவர்கள் என்னைப் பார்த்து, "நஹி, பஹின், கோயி கானேவாலே சீஸ் நஹி. உஸ் லட்கி அப்னி மா பாப் ஸே bhidhai லேத்தி ஹை". என்றார்கள். அப்போதுதான் புரிந்தது அவள் புதிதாகக் கல்யாணம் ஆகி முதன்முதல் மாமியார் வீடு போகிறாள் என்றும் அவளை வழி அனுப்பத்தான் இவ்வளவு கூட்டமும் என்று. மாப்பிள்ளை எங்கே என்று தேடினால் அவர் ஒரு பக்கம் நின்று அவர் உறவினருடன் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். இது எல்லாம் புதுசு இல்லை என்பது போல மிகச் சாதாரணமாக இருந்தார். இந்தப் பெண் அழுது கொண்டே ஒவ்வொருவரிடமிருந்தும் விடை பெற்றுக் கொண்டது. பையன் வீட்டுக் காரர்களும் இது சகஜம் என்பது போல் சாதாரணமாக இருந்தார்கள்.
உண்மையில் இந்த "bhidhai" கல்யாணப் பெண்ணின் கல்யாண சமயம் அவள் கூடப் பிறந்த சகோதரிகளால் ஒரு பாட்டாகவே பாடப்படுகிறது. அதிலும் பஞ்சாபியில் இதைக் கேட்டால் அர்த்தம் புரியாமலே அழுகை வரும். ஊர்மிளா நடித்த ஒரு ஹிந்திப் படத்தில், (பாகிஸ்தான் பிரிவினையை மையப்படுத்தி எடுத்தது) கதாநாயகி ஊர்மிளாவிற்குத் திருமணம் நிச்சயம் ஆனதும் அவள் தங்கைகள் இந்தப் பாட்டைப் பாடுவார்கள். படம் பேர் மற்றும் பாட்டு இரண்டும் நினைவு வரவில்லை. (வல்லாரையை நிறுத்தினதாலே இருக்குமோ). நினைவு வந்ததும் சொல்கிறேன். பாட்டு மிக உருக்கமாக இருக்கும். பங்கஜ் உதாஸின் "சிட்டி ஆயி ஹை" பாட்டுக்குப் பின் நான் அழுதது இந்தப் பாட்டைக் கேட்டுத்தான்.

வண்டி கிளம்பியது. எனக்கு அந்தப் பெண் வண்டியில் ஏறியதும் அழாமல் இருக்கிறாளா என்று பார்க்க ஆவல். ஆனால் அவள் வேறு பெட்டி. இப்போது போல நீநீநீநீநீநீநீநீளமாகப் போக முடியாது. கீழே இறங்கினால் அடுத்த ஸ்டேஷனில் தான் திரும்ப ஏற வேண்டும். ஆகவே ஆசையை அடக்கிக் கொண்டேன் வேறு வழியில்லாமல்.

வழியில் பிரசித்தி பெற்ற சித்தூட்கட் ஊர் வந்தது. ராணி பதுமணி வாழ்க்கைப் பட்டு அலாவுதீன் கில்ஜியால் நெருப்பில் இறங்கின ஊர். கோட்டை ரெயிலில் இருந்து பார்க்கும் போதே நன்றாகத் தெரியும். பழமையை அப்படியே காப்பாற்றி வைப்பதில் ராஜஸ்தான், குஜராத்தியருக்கு ஈடு யாரும் இல்லை என்று என் எண்ணம். இப்போது எப்படியோ?(கைப்புள்ள வந்ததும் கேட்டால் தான் தெரியும்.) அந்தக் கோட்டையை ஒரு நாள் போய்ப் பார்க்க மனதுக்குள் குறித்துக் கொண்டேன். சற்று நேரத்தில் எல்லாம் மத்தியப் பிரதேச எல்லை வந்து விடும்.
இரவு நெருங்கும் சமயம் அரை இருளில் "பாதாள்பூர்" என்னும் ஸ்டேஷனில் இருந்து மத்தியப் பிரதேச எல்லை தொடங்கியது. ஊர் உண்மையிலேயே பாதாளத்தில் தான் இருந்தது. ரெயில் மேமேமேமேமேமேமேலேலேலேலேலேஊர் பார்க்கவே மிக அழகாக இருந்தது. அதுவும் மேலே இருந்து கீழே பார்ப்பது ஒரு தனி அனுபவம். ராத்திரி நெருங்க நெருங்க கொஞ்சம் பயமும் வந்தது. மறுபடி சம்பல் வருமே அதான். ஆனால் எந்தத் தொந்திரவும் இல்லாமல் "ரத்லம்" ஸ்டேஷனை வண்டி கடந்தது. (அதிலும் அந்த வண்டியில் முதல் வகுப்பில் 4 படுக்கை வசதி கொண்டது ஒன்றையும், 2 படுக்கை வசதி கொண்டது ஒன்றையும் தவிர வேறு கிடையாது. அதில் நாங்கள் மட்டும் தான்.) அதற்குப் பின் அவ்வளவு பயம் இல்லை. மான் சிங், பூலான் தேவி எல்லாம் எங்களைப் பார்த்து பயந்து விட்டார்களோ என்னமோ?

காலை நேரத்தில் இன்னும் சொல்லப்போனால் அதிகாலையில் வண்டி "காண்ட்வா" என்னும் ஸ்டேஷனை அடைந்தது. இங்கே சில மணி நேரம் வண்டி நிற்கும் எனவும் நமக்கு வேண்டியது எல்லாம் வாங்கிக் கொள்ளலாம் எனவும் சில பயணிகள் மூலம் தெரிந்து கொண்டோம். உடனே கீழே இறங்கினாலும் வட இந்தியாவில் எல்லாம் கடைகள் மிகவும் நேரம் கழித்துத் தான் திறப்பார்கள். புதுப் பால் என்பது வரக் குறைந்தது 8 மணி ஆகும் சீக்கிரம் கிடைத்தால் நம்ம அதிர்ஷ்டம். ஆதலால் என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை. ஸ்டேஷன் பக்கத்திலேயே கடைத்தெரு. பிரதானமானது. ரெயில் கிளம்புவதற்குள் போக வேண்டும் என்று நினைததோம். ஆனால் நடந்தது என்ன?