மனதைக் குத்திய கவிதை!

கதவைத் தட்டும்
கணத்துக்கு முன்னிருந்து
சப்தங்களால் நிரப்பப்பட்டிருக்கிறது

யார் யாரோ அழுகிறார்கள்
யார் யாரோ சிரிக்கிறார்கள்!

வீட்டின் அழைப்பு மணியின்
பெரும் சத்ததையும் மீறி
விமர்சித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
வசை மொழி வார்த்தைகளினூடே!

சிறு தட்டல், பெருந்தட்டலாகி
பெருங்குரலெடுத்து அழைக்கையில்
வேண்டா வெறுப்பில்
கதவு திறக்கும் முகங்களில்
"ஏன் வந்தாய்!" என்பதற்கான நிழற்படம்!

இன்னாரென அறிமுகமாகி
புன்முறுவல் பூக்கையில்
"சீக்கிரம் சொல்லுங்க,
நாடகத்தைப் பாதியிலேயே
விட்டுட்டு வந்திருக்கேன்!"

வந்த வழி திரும்புகிறேன்
ஆறாத சினத்தோடு
சொற்களால் அறைந்த
முகத்தைத் தடவியபடி!

கவிதை "கன்னிக்கோவில் ராஜா" கல்கி பத்திரிகைக்கு எழுதியது.

நாம் அனைவருமே ஒரு நாளாவது இம்மாதிரியான உணர்வில் இருந்திருப்போம், அல்லது இனி இருப்போம், இது தேவையா?