யோசனை சொல்லுங்க ப்ளீஸ்!

யப்ப்ப்ப்ப்பாஆஆஆஆ, இந்தப் பூனை ரொம்பவே பிடிவாதமா இருக்கு. எல்லாம் எங்க வீட்டிலே குட்டி போட்டிருக்கே, அதைத் தான் சொல்றேன், ஒரே அடம், குட்டி போட்டு ஒரு வாரம் ஆயிடுச்சு, போனால் போகுது, பிள்ளை, குட்டியோட இருக்கேனு, சாதம் மோர் விட்டுக் கொடுத்தால், அதைச் சாப்பிட்டுட்டு, என்னையே பார்த்து மிரட்டுது. துணி உலர்த்த வீட்டின் கிழக்குப் பக்கத்துக்குப் போகவே முடியலை. எப்போவும் அங்கே உள்ள குளியல் அறை வாசலில் உட்கார்ந்துட்டு, மிரட்டிட்டே இருக்கு. அந்தப் பக்கமே வராதேனு சொல்லுது. அங்கே தான் துணி காய வைக்கக் கொடி கட்டி வச்சிருக்கோம். வீட்டில் வெயில் சிறிது நேரமாவது வரும் இடமும் அது மட்டும் தான். இந்த அநியாயம் எங்கேயானும் உண்டா? வீட்டின் கொல்லைப்புறம் பெருச்சாளி எடுத்துட்டது. அதை விரட்டிட்டு, சமையல் அறையில் கொஞ்சம் சுத்தப் படுத்தும் வேலை செய்வோம் என்றால் அணில் குட்டி போட்டு இருக்கு. கூடு கலையாமல், அதை எடுத்து வச்சுட்டுச் சுத்தம் செஞ்சு பின்னர் அதை மறுபடி வைக்கிறதுக்குள்ளே, அம்மா அணிலா, அப்பா அணிலா தெரியலை, ஜன்னலில் உட்கார்ந்து கொண்டு, வெடுக், வெடுக், னு ஒரே கூச்சல்.

ஜன்னலைச் சாதாரணமாய் முழுக்கத் திறக்கிறதில்லை. வலை போட்டிருக்கும். ஆனால் இந்த அம்மா அணில் எப்படியோ ஜன்னல் திறந்து வைக்கும் நேரமாய் உள்ளே வந்துட்டு, வலையைக் கடிச்சு வழி ஏற்படுத்திட்டுப் போயிட்டுப் போயிட்டு வருது. சரி, போகட்டும்னு வலையை எடுத்து வச்சிருக்கோம் அணிலுக்காக. அந்த நன்றி கூட இல்லை, பாருங்க, சமைக்கும்போது குறுக்கேயும், நெடுக்கேயும் போறதும் வரதும், ஜன்னல் கதவைச் சாத்தினால் ஒரே கூப்பாடு போடறதுமாய் அமர்க்களம் பண்ணுதுங்க. அதை மிதிக்காமல் இருக்கோமே அதுவே பெரிய விஷயம். குடுகுடுனு ஏதோ வச்சதை எடுக்கறப்போல ஜன்னல் வழியா தென்னை மரத்துக்கு ஒரே ஜம்ப். அப்புறம் அங்கே இருந்து வீட்டு ஜன்னலுக்கு ஒரே ஜம்ப்.

இப்போ இந்தப் பூனை வீட்டின் சைடு பக்கமே வராதேனு சொல்லிட்டு இருக்கு. இத்தனைக்கும் காக்காய்க்கு வைக்கிற சாதம் எல்லாம் கூட இதுவே தான் சாப்பிடுது. காக்காய் காம்பவுண்டு சுவரில் உட்கார்ந்து கொண்டு பரிதாபமாய்ப் பார்த்துட்டு இருக்கும். ஆனால் இந்தக் காக்காய் இருக்கு பாருங்க, அது கூடு கட்டினது என்னமோ மாமரத்தில் தான். மாமரம் பட்டுப் போச்சுனு போன மாசம் வெட்டினப்போ அதிலே காலியாக இருந்த காக்காய்க் கூட்டை எடுத்தால் இரும்புக் கம்பியை எல்லாம் வச்சுக் கூடு கட்டி இருக்கு ரொம்பவே அழகாய், கம்பி தான் அஸ்திவாரம் போலிருக்கு. அதன் மேலே கூட்டைக் கட்டி இருக்கு, சின்னச் சின்ன நார், வைக்கல், சணல், நூல், போன்றவைகளை மெத் மெத்னு ஆக்கிட்டு இத்தனை அழகாய் நம்மளாலே எல்லாம் முடியாது, அதுங்க தன்னோட குஞ்சுகளுக்கும், குட்டிகளுக்கும் பண்ணற ஏற்பாடுகளைப் போல நம்மாலே முடியுமா? நாம செய்யறோம், ஆனால் பிரதிபலனன எதிர்பார்க்கிறோம், அதுங்க குஞ்சோ, குட்டியோ பெரிசா ஆனதும், அதனதன் வாழ்க்கை அது, அதுக்கு. அப்பாவோ, அம்மாவோ எதுவும் எதிர்பார்க்காது.

வாசலில் கேட்கவே வேண்டாம். பைரவர்கள் வருவாங்க, போவாங்க, இஷ்டத்துக்கு இருப்பாங்க, அவங்களுக்கு இஷ்டம் இருந்தால் எழுந்துப்பாங்க, இல்லைனா, என்ன கெஞ்சினாலும் இடத்தை விட்டு அசையாதுங்க. ஆனால் சாதம் வச்சால் கூடச் சாப்பிடாதுங்க சில சமயம். வந்து பார்த்துட்டுப் போயிடும், பத்தாக் குறைக்கு வாசலில் ஒரு பெரிய வேப்ப மரம் இருக்கா, அதன் நிழல் தெருவின் பாதியை அடைச்சுக்குமா, எங்க காம்பவுண்டுக்கு இரண்டு பக்கமும், தெருவில் உள்ள எல்லார் வீட்டு வண்டிகளும் நிறுத்தப் படும். சில சமயம் வீட்டு வாசலில் கதவுக்கு நேரேயே கூட நிறுத்திப்பாங்க, அது அவங்க இஷ்டம், நாம் கேட்க முடியாது, கேட்கவும் கூடாது. நமக்கு வெளியே போக முடியலைனாலோ, வண்டியை எடுக்க முடியலைனாலோ அவங்களா பொறுப்பு? நாம ஏன் வீட்டைக் கட்டிட்டுச் சும்மா இருக்காம, மரம் செடி, கொடினு வைக்கிறோம், அது தப்பில்லையா? அதனால் அப்படித் தான் இருக்கும். சில சமயம் வண்டியை நிறுத்திட்டு டிரைவர் எங்கேயாவது போயிடுவார். யாருக்கு வந்ததுனு தெரியாமல் யாரைக் கூப்பிடறதுனும் தெரியாம நாம முழிச்சா அவங்க என்ன பண்ண முடியும். ரோட்டில் தானே நிறுத்தறோம்னு சொல்லுவாங்க, இல்லையா, ரோட்டுக்கு வராப்பலே வீட்டைக் கட்டினது தான் நம்ம தப்பு. யாராவது யோசனை சொல்லுங்களேன், ப்ளீஸ்!